บทที่ 1 : จางเจียงเหลียง

"จางอี้ จางอี้ โว้ย! ท่านประมุขเรียกหา" ไร้เสียงขานตอบรับจากอีกฝั่งของประตูไม้สักลวดลายประแจจีน

"คุณชายรองตระกูลจางขอรับ ตื่นเถอะขอรับท่านประมุขเรียกท่านนานสองนานแล้วนะขอรับ" ชายหนุ่มคนเดิมร้องเรียกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงประชด

ด้วยความรำคาญชายหนุ่มในห้องลุกขึ้นจากเตียงด้วยความรู้สึกรำคาญใจ เมื่อลุกเดินได้สักพักชายหนุ่มก็หยุดส่องกระจกเพื่อจัดทรงเสื้อผ้าอาภรณ์ให้เรียบร้อย ภาพเงาสะท้อนบนกระจกสะท้อนชายหนุ่มรูปงาม ผิวพรรณดีขาวสะอาด ผมยาวสีดำมัดครึ่งหัว ตาสีเขียวมรกตโดดเด็น รูปร่างสูงโปร่ง เสื้อผ้าเป็นเสื้อชุดจีนสีเขียวอ่อน ที่เอวห้อยตราประจำตระกูลจาง เมื่อตรวจความเรียบร้อยต่างๆเสร็จจึงหยิบกระบี่เจียวซิ่น(ชื่อกระบี่)ติดตัวออกไปด้วย

"เล่อฉินข้ามาแล้ว"ชายหนุ่มที่พึ่งออกนอกห้องมากล่าวกับชายหนุ่มวัยเดียวกันที่ยืนรออยู่

"ช้าเหลือเกินนะขอรับ"เค้าตอบกลับชายหนุ่มอย่างสนิทสนมพอสมควร ก่อนที่จะเดินตามชายหนุ่มไปยังห้องทำงานของประมุขชีห่าว

ชายหนุ่มเปิดประตูห้องพร้อมกับพูดขึ้นว่า "ท่านพ่อเรียกข้ามาพบมีอันใดรึ?" ก่อนจะโค้งคำนับอีกฝ่าย อีกฝ่ายเป็นชายไวกลางคนท่าทางสง่าผ่าเผย เสื้อผ้าสีขาวสะอาดตา ผมยาวดำมัดรวบม้วนไว้เป็นระเบียบ ข้างกายมีกระบี่สีขาววางไว้ใกล้ตัว

"นั่งก่อนเสียสิอาเหลียง" เสียงหญิงสาวเอ่ยขึ้น หญิงสาวงามอีกคนนั่งท่าเทพธิดาอยู่ฝั่งซ้ายมือ ผมยาวสีดำถักเปียเดียว นัยตาสีน้ำตาลอ่อน เสื้อผ้าอาภรณ์สีชมพู แดง ดูสดใส ที่เอวเองก็ห่อยตราประจำตระกูลจางเหมือนกับเจียเหลียงและประมุขซีห่าว

"ขอรับท่านพี่หญิง" พูดจบก็นั่งลงบนผ้ารองนั่งที่ว่างอยู่ข้างๆหญิงสาว

"ข้าเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ อาอี้ลูกอยากลองไปศึกษาที่ตระกูลหยางแห่งหงเล่อรึไม่ อายุเจ้าก็สิบหกปีแล้วยังมิเคยไปศึกษาที่สำนักอื่นเลย" ประมุขจางชีห้าวเอ่ยถามจางเจียงเหลียงตรงๆ

"ลูกก็อยากลองไปศึกษาที่นั้นดูเหมือนกันขอรับท่านพ่อ ท่านพี่เหม่ยกับท่านพี่อู๋เองก็เคยไปศึกษาที่นั้นมาเหมือนกัน และลูกก็เห็นว่ามีประกาศถึงตระกูลเซียนหลายแห่งไม่นึกว่าจะมีประกาศมาถึงตระกูลจางของเรา" จางเจียงเหลียงตอบทันที

"งั้นก็ดีที่เจ้าหูตาไว้เช่นนี้ งั้นก็จงไปเตรียมข้าวของเครื่องใช้เสีย พรุ่งนี้ยามเหม่าจะได้เดินทาง" ประมุขจางชีห้าวเอ่ยต่อ

"ต้องเร่งเดินทางเช่นนี้เลยหรือขอรับ" จางเจียงเหลียงเอ่ยถาม

"ต้องเร่งสิจะได้ไปถึงเร็วๆรีบไปรีบพักไงอาอี้" ประมุขจางชีห้าวเอ่ยตอบ

"ถ้าเช่นนั้นลูกก็ขอพาจูเล่อฉินไปด้วยได้หรือไม่" จางเจียงเหลียงเอ่ยถามอีกคร่า

"ทำตามใจเจ้าเถอะ จูเล่อฉินเองก็เป็นศิษย์ในตระกูลที่เจ้าสนิทสนมและไว้ใจ แต่เพียงอย่าไปชวนกันก่อเรื่องก็พอ" จางชีห้าวตอบทันที

"ขอบคุณท่านพ่อ ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะขอรับ" จางเจียงเหลียงลุกขึ้นแต่ทันใดนั้นก็มีมือมาคว้าจับชายแขนเสื้อของเค้าไว้ เค้าจึงหันไปมอง

"อาเหลียงเจ้าพอจะมีเวลาว่างไปเก็บดอกบัวกับข้าที่สระบัวหรือไม่" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"แน่นอนท่านพี่เหม่ยข้ามีเวลาว่าง ไปกันเลยหรือไม่?" จางเจียงเหลียงตอบกลับด้วยหน้าตาที่สดใส

"ดีใจจังน้องชายข้านี่น่ารักที่สุด" หญิงสาวลุกขึ้น

"อาอี้ดูแลพี่เจ้าด้วย อาเหม่ยเจ้าเองก็ดูแลตัวเองด้วยอย่าไปกระโดดลงสระอีกแล้วกัน" ประมุขจางชีห้างเอ่ยบอกลูกทั้งสอง

หน้าของเหมยอิงแดงเล็กน้อย ตามด้วยเสียงหัวเราะเล็กๆในลำคอของจางเจียงเหลียง

"เจ้า! หยุดหัวเราะเยาะข้านะ ข้าชวนเจ้าไปเก็บดอกบัวก็เพราะวันรุ่งขึ้นยามเหม่าเจ้าก็จะไปแล้วนี่" จางเหมยอิงพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจและแสดงสีหน้าน้อยใจออกมาเล็กน้อย เมื่อเจียงเหลียงได้ยินดังนั้นจึงจับมือและลากพี่สาวของตนออกจากห้องเดินออกไปยังสระบัวหลังจวนหลักทันที

"เจ้าจะลากข้าไปตลอดเลยรึปล่อยเถอะอาเหลียง" สิ้นเสียงของจางเหมยอิง จางเจียงเหลียงจึงปล่อยมือนาง

"ท่านพี่นี้นะเป็นสตรีที่น่าหงุดหงิดเสียจริง~" จางเจียงเหลียงพูดเย้าแหย่อีกฝ่ายด้วยสีหน้าทะเล้น

"นี่เจ้าจะหาเรื่องข้ารึอาเหลียง!" สิ้นเสียงของหญิงสาว ก็มีเสียงหัวเราะของทั้งสองพี่น้องตามมา

"เจ้าสองคนมาเก็บดอกบัวกันอีกแล้วรึ" เสียงสุขุมเอ่ยถามมาจากที่ไม่ไกลนัก

ทั้งสองพี่น้องหันควับตามเสียง เห็นชายหนุ่มรูปงาม ผิวขาว ตัวสูง เส้นผมสีดำยาวมัดรวบ นัยตาสีน้ำตาลอบอุ่น อาภรณ์ที่สวมอยู่เป็นสีฟ้าอ่อน ที่เอวห้อยตราประจำตระกูลจาง

"ท่านพี่จินเฉิง ท่านกลับมาจากการออกสำรวจแล้วรึเป็นอย่างไรพบสิ่งที่ชาวบ้านล่ำลือกันหรือไม่" จางเจียงเหลียงเอ่ยถามอีกฝ่าย

"ไม่พบแม้แต่รองรอยของภูติผีตามคำกล่าวอ้างของชาวบ้านแต่ข้าคาดการไว้ว่าจะเป็นฝีมือของสิ่งอื่น แล้วเจ้าเล่าเป็นเช่นไรได้ยินว่าจะไปศึกษาที่สำนักหยางกับศิษย์น้อยจูเล่อ" จางจินเฉิงเอ่ย

"ก็อย่างที่ท่านพี่เฉิงได้ยินมานั้นแหล่ะขอรับ~ เช่นนั้นข้าขอตัวลงเรือไปเก็บดอกบัวกับท่านพี่เหม่ยของข้าก่อนนะขอรับ~" จางเจียงเหลียงตอบก่อนจะโดดลงเรือและจับมือพี่สาวลงเรือมาด้วย ตามด้วยเสียงโวยวายของหญิงสาวและเสียงหัวเราะของสองพี่น้องบนเรือ

"ร่าเริงขึ้นรึป่าวนะ" จางจินเฉิงพูดพึมพัมไปพร้อมๆกับปากที่ยกขึ้นอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

เวลาผ่านไป

ตอนนี้คือยามซื่อ(11:00) 

"คือเจ้าจะบอกว่าเจ้าจะพาข้าไปด้วยงั้นรึจางอี้!" จูเล่อฉินพูดด้วยเสียงที่ดังก้องทั่วห้อง

"แล้วเจ้าจะให้ข้าไปคนเดียวงั้นรึเจ้าช่างแล้งน้ำใจยิ่งนัก" จางเจียงเหลียงพูดพรางเก็บเสื้อผ้าและข้าวของที่จำเป็น

"เห้อ~ เออๆเจ้าจะพาข้าไปไหนข้าก็จะไปกับเจ้า~" จูเล่อฉินพูดอย่างประชดประชัน

"ฮาฮา เล่อฉินเพราะเจ้าเป็นสหายข้าหรอกข้าจึงพาไปด้วย" จางเจียงเหลียงพูดพรางเก็บข้าวของอีกเช่นเคย

"ข้าขอตัวไปเก็บสัมภาระที่ห้องก่อน ไว้เจอกันตอนรุ่งเช้าวันพรุ่ง" เล่อฉินพูดพร้อมกับลุกขึ้น เปิดประตูออกไป พร้อมปิดประตูเสียงดัง ปั่ง!

จางเจียงเหลียงมองตามจูเล่อฉิน ก่อนที่จะเดินไปล้มตัวลงนอนที่เตียงพร่างถอนหายใจเบาๆ ดัง "เห้อ~"

"ตระกูลหยางแห่งหงเล่องั้นรึ ข้าว่าถ้าข้าไปถึงคงสิ้นใจตายแน่ๆ คนที่ตั้งกฎตระกูลหยางออกมาได้คงเสียสติไปแล้วเป็นแน่ เห้อ~ ข้าไม่อยากทำให้ท่านพ่อผิดหวังเลยจริงๆ....." สิ้นเสียงพึมพัม จางเจียงเหลียงก็หลับไปทั้งอย่างนั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***