บทที่ 20: สายลมแห่งความระแวง

หลังจากมื้ออาหารที่เต็มไปด้วยความอึดอัด แพรวเดินออกจากร้านพร้อมกับภัทร เธอรู้สึกได้ถึงความห่างเหินของเขา แม้ว่าเขาจะพยายามเชื่อใจเธอ แต่เงาของความระแวงก็ยังคงปกคลุมอยู่

"ภัทร…" แพรวเอ่ยขึ้นเบาๆ ขณะเดินเคียงข้างเขา "คุณยังไม่สบายใจเรื่องนั้นใช่ไหม?"

ภัทรเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเรียบ "ฉันอยากจะเชื่อใจเธอแพรว แต่เธอเองก็รู้ว่าฉันเคยผ่านอะไรมา"

แพรวชะงักไปเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าภัทรเคยผิดหวังเรื่องความรักมาก่อน และนั่นทำให้เขากลายเป็นคนที่ระวังตัวมากขึ้น

"ฉันเข้าใจนะภัทร" เธอพูดพลางจับมือเขาไว้ "แต่ฉันอยากให้คุณมั่นใจว่าฉันไม่มีวันทำร้ายคุณ"

ภัทรมองหน้าเธอ ก่อนจะบีบมือเธอเบาๆ "ฉันก็หวังว่าอย่างนั้น"

แต่แม้เขาจะพูดเช่นนั้น ความรู้สึกบางอย่างก็ยังติดค้างอยู่ในใจ…

ที่อีกมุมหนึ่งของเมือง — คอนโดของเรย่า

เรย่านั่งไขว่ห้างบนโซฟา จิบไวน์พลางยิ้มเย็น เธอรู้ว่าภาพที่เธอส่งให้ภัทรได้เริ่มทำงานแล้ว ความระแวงที่เธอหว่านเมล็ดไว้ กำลังเติบโตขึ้นทีละนิด

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เรย่าเลิกคิ้วก่อนจะลุกไปเปิดประตู

"มาเร็วกว่าที่คิดนะ" เธอพูดเมื่อเห็นเจษยืนอยู่หน้าห้อง

"ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอจะเดินเกมต่อยังไง" เจษตอบพลางเดินเข้ามา

เรย่าหัวเราะเบาๆ "ก็แค่ทำให้ภัทรสงสัยในตัวแพรวมากขึ้นเรื่อยๆ เท่านั้นเอง"

เจษเลิกคิ้ว "แล้วเธอคิดว่าเขาจะยอมปล่อยแพรวไปง่ายๆ เหรอ?"

เรย่าหรี่ตา "ไม่จำเป็นต้องให้เขาปล่อยเองหรอก ถ้าแพรวรู้สึกว่าเธอไม่เป็นที่ต้องการอีกต่อไป เธอจะเป็นคนเดินออกไปเอง"

เจษหัวเราะ "เธอนี่ร้ายจริงๆ เรย่า"

เรย่าหัวเราะเบาๆ "และฉันก็ชนะเสมอ"

วันต่อมา — ที่ออฟฟิศของแพรว

แพรวกำลังนั่งทำงานอยู่ แต่จู่ๆ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอมองชื่อบนหน้าจอแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะกดรับ

"ฮัลโหล?"

"แพรว เป็นไงบ้าง?" เสียงจากปลายสายคือ "พี่วิน" รุ่นพี่สมัยมหาวิทยาลัยที่เธอไม่ได้เจอกันมานาน

"อ้าว พี่วิน! นานแค่ไหนแล้วเนี่ย?"

"นั่นสิ พอดีพี่แวะมาแถวนี้เลยคิดว่าอาจจะได้เจอเราบ้าง"

แพรวยิ้ม "ดีจังค่ะ พี่อยู่ไหน ฉันอาจจะออกไปเจอได้"

"พี่อยู่คาเฟ่ใกล้ออฟฟิศเธอนี่แหละ ถ้ามีเวลามาคุยกันหน่อยไหม?"

แพรวลังเลเล็กน้อย เธอไม่อยากให้ภัทรเข้าใจผิดอีก แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ไม่อยากเมินเฉยต่อมิตรภาพเก่าๆ

"ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเจอกันนะ"

ที่คาเฟ่

แพรวเดินเข้ามาและเห็นพี่วินนั่งรออยู่ เธอยิ้มก่อนจะเดินไปหา

"โห เปลี่ยนไปเยอะเลยนะพี่วิน"

วินหัวเราะ "เธอก็เหมือนกัน โตขึ้นเยอะเลย"

ทั้งคู่คุยกันอย่างสนุกสนาน แต่แพรวไม่รู้เลยว่า มีใครบางคนกำลังแอบถ่ายรูปพวกเขาอยู่จากมุมหนึ่งของร้าน…

เย็นวันนั้น — ที่คอนโดของภัทร

ภัทรนั่งอยู่บนโซฟา ขณะที่เขาไถหน้าจอโทรศัพท์ เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น และเมื่อเขาเปิดดู ภาพที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้เขาหยุดหายใจไปชั่วขณะ

ภาพของแพรวกับผู้ชายคนเดิมที่เรย่าเคยส่งให้เขา คราวนี้ดูสนิทสนมกันมากกว่าเดิมเสียอีก

หัวใจของเขาเต้นแรง ความไม่ไว้วางใจที่เขาพยายามกดไว้กลับพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง

"แพรว…" เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะกำโทรศัพท์แน่น

เขาไม่อยากสงสัยเธออีกแล้ว…

แต่บางอย่างกำลังบอกให้เขาเริ่มตั้งคำถาม

โปรดติดตามตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***