บทที่ 2: ความทรงจำที่ไม่เคยเลือน

แพรวเดินออกจากร้านกาแฟพร้อมกับใบข้าว แต่ใจเธอยังคงติดอยู่ที่ภัทร เขาคนนั้นที่เคยเป็นความทรงจำที่หวานปะปนกับความเจ็บปวด ในขณะที่โลกภายนอกยังคงหมุนไปตามปกติ แต่ในหัวของแพรวกลับวนเวียนอยู่กับภาพของภัทรในวันวาน เขายังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ในความรู้สึกของแพรวมันกลับไม่เหมือนเดิมเลย

“บังเอิญจัง…” แพรวคิดกับตัวเองด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด เมืองนี้มีตั้งกี่ที่ แต่ทำไมต้องเป็นที่นี่ ที่ที่เธอเลือกมานั่งทุกครั้งเวลาต้องการความสงบ เพื่อหลีกหนีจากความรู้สึกอึดอัดในใจของตัวเอง แพรวก้มหน้าเดินตามใบข้าวไป แต่ทุกย่างก้าวของเธอกลับเบาหวิวไปหมด

“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบจัง?” เสียงใบข้าวดังขึ้นจากข้าง ๆ แพรวจึงรู้สึกตัว

“เปล่าหรอก แค่คิดอะไรนิดหน่อย” แพรวตอบเสียงเรียบ พยายามยิ้มและหันไปมองใบข้าว แต่ในใจเธอยังคงเต็มไปด้วยคำถามเกี่ยวกับภัทร

ใบข้าวมองหน้าแพรวอย่างจับผิด “แน่ใจนะ?”

แพรวหลบตาเล็กน้อย กำลังชั่งใจว่าจะเล่าดีไหม แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจเบา ๆ “ฉันเจอเขา…”

ใบข้าวยืดตัวขึ้นมองหน้าแพรวอย่างตกใจ “ใคร?”

แพรวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาแผ่วเบา “ภัทร”

ใบข้าวเบิกตากว้าง “อะไรนะ? ภัทรงั้นเหรอ?”

แพรวพยักหน้า รู้สึกได้ถึงแรงบีบเบา ๆ ที่แขนจากเพื่อนสนิท “เขายังดูเหมือนเดิม แต่มันก็เหมือนไม่ใช่คนเดิม…”

ใบข้าวยืดตัวขึ้น “เธอแน่ใจนะว่าเธอโอเค? ไม่ได้ตื่นเต้นหรืออะไรจริง ๆ น่ะ?”

แพรวหันมามองเพื่อน ก่อนจะยิ้มบาง ๆ “ไม่รู้สิ มันเป็นแค่ความรู้สึกแปลก ๆ แบบว่า… เขากลับมา และฉันไม่ได้เตรียมใจเลย”

ใบข้าวมองหน้าแพรวนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เธอเคยคิดไหมว่า บางทีเขากลับมาจริง ๆ เพราะเขาก็ยังรู้สึกเหมือนเธอ”

แพรวนิ่งไปกับคำพูดของใบข้าว การกลับมาของภัทรครั้งนี้ มันอาจไม่ใช่แค่ความบังเอิญ แต่เป็นอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น

อีกด้านหนึ่งของเมือง

ภัทรเดินทอดน่องไปตามถนนเปียกฝน พลางคิดถึงใบหน้าของแพรวที่เขาเพิ่งเห็น เขาคิดว่าตัวเองเตรียมใจไว้แล้วสำหรับการกลับมาเมืองนี้ แต่เมื่อได้เห็นเธออีกครั้ง ทุกอย่างกลับเหมือนหยุดชะงักไปชั่วขณะ ความรู้สึกที่เขาพยายามจะลืมและกดทับไว้ในใจกลับปะทุขึ้นมาใหม่ การได้เห็นแพรวในวันนี้มันทำให้เขารู้สึกเหมือนทุกอย่างที่เคยสูญหายไปกลับมาพร้อมกับเธอ

“แพรว…” เขาพึมพำชื่อเธอออกมาเบา ๆ ราวกับเสียงกระซิบในใจ

“คิดถึงคนเก่าเหรอ?” เสียงทักทายหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ภัทรหันไปเห็น ต้น เพื่อนสนิทที่ยืนอยู่มองเขาอย่างรู้ทัน

ภัทรถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกผ่อนคลายบางอย่าง “แกมาที่นี่ได้ไง?”

“ฉันควรถามแกมากกว่าว่ามาทำอะไรที่นี่” ต้นยักไหล่ “หรือว่ากำลังเฝ้ามองใครบางคน?”

ภัทรเงียบไปสักพัก ก่อนจะยอมรับอย่างระมัดระวัง “ฉันเจอแพรว”

ต้นเลิกคิ้ว “แล้วเป็นไงบ้าง?”

ภัทรหันมามองท้องฟ้าที่เริ่มมืด “ก็แค่… ไม่คิดว่าจะได้เจอเธออีก”

ต้นพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะตบบ่าภัทรเบา ๆ “บางทีการกลับมาครั้งนี้ อาจมีเหตุผลของมัน”

ภัทรไม่ได้ตอบอะไร เขาหยุดยืนนิ่ง ก่อนจะหันไปมองต้น “เราคงไม่สามารถหนีจากความทรงจำได้”

ต้นมองภัทรก่อนจะยิ้มให้ “บางครั้ง ความทรงจำก็ช่วยให้เรารู้ว่าเรายังไม่เคยไปไหนเลย”

ภัทรยิ้มให้กับคำพูดของต้น ก่อนจะเดินต่อไป พร้อมกับความคิดที่ยังค้างคาอยู่ในใจว่า การกลับมาครั้งนี้ของเขากับแพรว อาจจะไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญอย่างที่คิด

โปรดติดตามตอนต่อไป…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***