กระต่ายสี่ตัวเป็นคำขอจากเจ้าหญิงและการตกแต่งห้องและความต้องการใหม่

--------------------------------------------

หลายวันหลังจากที่มากาเร็ตเริ่มคุ้นเคยกับการเดินเล่นในสวนของเจ้าชายอสูร ทุกๆ วันเธอมักจะเดินตามทางที่เต็มไปด้วยดอกไม้แปลกตาและต้นไม้สูงใหญ่ ขณะที่เจ้าชายอสูรจะเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ แต่บางครั้งเธอจะได้ยินเสียงบางอย่างแว่วมาในสวน เสียงกระต่ายน้อยที่วิ่งเล่นและซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้

วันหนึ่ง ขณะที่เธอกำลังเดินผ่านทุ่งหญ้าในสวน เธอเห็นกระต่ายตัวน้อยสี่ตัววิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน พวกมันมีขนขาวนุ่มนวลและหูยาวที่กระดิกไปมาอย่างน่ารัก

มากาเร็ตยิ้มกว้างเมื่อเห็นกระต่ายเหล่านั้น เด็กหญิงในตัวเธอเริ่มกลับมาอีกครั้ง ความเหงาที่เคยรู้สึกมานานหลายคืนเริ่มคลายออกไปเมื่อเห็นสัตว์เลี้ยงน้อยๆ ที่สามารถมอบความอบอุ่นและความสุขให้ได้

เธอค่อยๆ ย่ำเท้าไปใกล้ๆ กระต่าย แต่พวกมันกลับวิ่งหนีไปอย่างเร็ว

"พวกเจ้ากลัวข้าหรือ?" มากาเร็ตพูดเบาๆ และมองไปยังกระต่ายที่วิ่งไปหลบในพุ่มไม้

เธอรู้สึกเสียดายที่ไม่สามารถเข้าใกล้พวกมันได้ แต่ก็เข้าใจว่าโลกนี้ไม่เหมือนกับที่บ้านของเธอ สัตว์ในที่แห่งนี้อาจจะยังไม่ไว้ใจมนุษย์หรืออะไรก็ตาม

ในขณะที่เธอยืนมองอย่างเงียบๆ เสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหลัง ทำให้เธอหันกลับไปและพบกับเจ้าชายอสูรที่ยืนอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก

"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?" เขาถามเสียงนิ่งๆ สายตาของเขาจับจ้องไปที่กระต่ายทั้งสี่ตัวที่ยังคงวิ่งไปมาในพุ่มไม้

"กระต่ายน่ารักมากค่ะ" มากาเร็ตตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ข้ารู้สึกเหงามานานแล้ว และพวกมันทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้น"

เจ้าชายอสูรมองเธอครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดขึ้น "เจ้าอยากพาพวกมันไปเลี้ยงหรือ?"

มากาเร็ตพยักหน้าอย่างร่าเริงและตอบไปอย่างกระตือรือร้น "ได้โปรดค่ะ ท่านอสูร ข้าขอพาพวกมันขึ้นไปเลี้ยงข้างบนได้ไหม? ข้าเหงามากจริงๆ และพวกมันจะช่วยข้าได้เยอะค่ะ"

เจ้าชายอสูรยืนนิ่งไปสักพัก ราวกับกำลังพิจารณาคำขอของเธออย่างรอบคอบ

"ก็ได้... พาพวกมันไป" เขาตอบโดยที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไร

มากาเร็ตยิ้มอย่างดีใจและรีบเดินไปที่พุ่มไม้ที่กระต่ายทั้งสี่ตัวหลบซ่อนอยู่ เมื่อเธอค่อยๆ นั่งลงและยื่นมือไปอย่างระมัดระวัง กระต่ายตัวหนึ่งก็เริ่มเข้ามาใกล้ เธอหยิบมันขึ้นมาอย่างเบามือและยิ้มให้กับมัน

"ขอบคุณค่ะ ท่านอสูร" มากาเร็ตพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

แม้ว่าเจ้าชายอสูรจะไม่แสดงท่าทีอะไร แต่มากาเร็ตก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่แตกต่างจากเมื่อก่อน เธอเริ่มเข้าใจว่าเขากำลังให้โอกาสเธอในการสร้างความสุขในสถานที่แห่งนี้

"ระวังพวกมันหน่อย" เขาพูดอย่างไม่มีอารมณ์มากนัก "อย่าให้มันหลบหนีไป"

มากาเร็ตยิ้มให้กับคำเตือนนั้นและค่อยๆ ยกกระต่ายทั้งสี่ตัวขึ้นไปยังห้องที่เธอพักอาศัยอยู่ในปราสาท ความรู้สึกของเธอเริ่มเบิกบานขึ้นอีกครั้ง เพราะเธอไม่รู้สึกเหงาเหมือนเมื่อก่อน

เจ้าชายอสูรมองตามเธอไปจนกระทั่งหายไปจากสายตา ก่อนที่จะหันกลับไปเดินตามทางของตัวเองอย่างเงียบๆ

--------------------------------------------

ความสัมพันธ์ระหว่างมากาเร็ตและเจ้าชายอสูรเริ่มต้นด้วยคำถามและความสงสัย แต่เธอก็เริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่แตกต่างมากขึ้นจากเขา แม้จะยังคงมีความเย็นชาและท่าทีที่ไม่เปิดเผยในตัวเขา แต่การที่เขาอนุญาตให้เธอเลี้ยงกระต่ายก็เหมือนกับการเริ่มต้นของความเปลี่ยนแปลงบางอย่างในใจของเขา

มากาเร็ตมั่นใจว่าการใช้เวลากับกระต่ายน้อยๆ เหล่านี้จะช่วยทำให้เธอเข้าใจทุกสิ่งที่ซ่อนอยู่ในปราสาทแห่งนี้มากขึ้น

หลังจากที่มากาเร็ตได้กระต่ายน้อยๆ ขึ้นมาจากสวนและพามันกลับมาที่ห้องของเธอในปราสาท เธอก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในใจของตัวเอง การได้เลี้ยงกระต่ายทำให้เธอไม่รู้สึกเหงาเหมือนเมื่อก่อน แต่ทว่า... ด้วยความที่ห้องของเธอยังคงว่างเปล่าและไร้ชีวิตชีวา มันทำให้เธอเริ่มรู้สึกว่า บางสิ่งในที่แห่งนี้ยังขาดอะไรบางอย่างไป

ในวันหนึ่ง ขณะที่เธอนั่งเล่นกับกระต่ายทั้งสี่ตัวอยู่บนเตียง เสียงฝีเท้าของเจ้าชายอสูรก็ดังขึ้นข้างนอกห้อง

"เจ้าทำอะไรอยู่?" เสียงทุ้มของเขาดังมาจากหน้าประตู

มากาเร็ตยิ้มเล็กน้อยขณะที่เธอกอดกระต่ายตัวหนึ่งไว้ในมือ "ข้าแค่เล่นกับพวกมันค่ะ ท่านอสูร" เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

เจ้าชายอสูรยืนมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะมีความสนใจขึ้นมาบ้าง "เจ้าชอบมันหรือ?"

"ใช่ค่ะ ข้าชอบพวกมันมาก" มากาเร็ตตอบกลับและมองไปที่กระต่ายที่กำลังวิ่งเล่นอยู่บนพื้นห้อง

"ดีแล้ว" เจ้าชายอสูรพูดสั้นๆ และยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง "มีอะไรที่เจ้าต้องการหรือ?"

มากาเร็ตลังเลอยู่สักพัก ก่อนที่จะค่อยๆ เปิดปากพูด "ข้า... ข้าต้องการให้ห้องนี้ดูอบอุ่นและมีชีวิตชีวาขึ้นหน่อยค่ะ ข้ามองเห็นเพียงแค่เตียงและโต๊ะ ไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึกเหมือนที่บ้าน"

เจ้าชายอสูรจ้องมองเธออย่างเงียบๆ หัวคิ้วขมวดเล็กน้อยเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

"เจ้าต้องการอะไร?" เขาถามอย่างเฉยเมย

"บางทีอาจจะเป็นผ้าม่านสวยๆ หรือโคมไฟที่มีแสงนุ่มๆ และโต๊ะทำงานเล็กๆ สำหรับข้าและกระต่าย... ข้ารู้สึกว่า... บางครั้งที่นี่มันเย็นชาเกินไป" มากาเร็ตพูดอย่างอ่อนโยน แม้ว่าจะรู้สึกกล้าๆ กลัวๆ ที่จะขอสิ่งเหล่านี้จากเขา

เจ้าชายอสูรยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาไม่พูดอะไร แต่ก็ยอมรับคำขอของเธอโดยไม่แสดงท่าทีอะไร

"ตกแต่งห้องตามที่เจ้าต้องการก็ได้" เขาพูดสั้นๆ ก่อนจะหันหลังกลับไป

มากาเร็ตตกใจเล็กน้อยที่เขาตอบรับคำขอของเธออย่างง่ายดาย เมื่อคิดได้ว่าเขาคงไม่ได้ใส่ใจมากนัก เธอจึงยิ้มกว้างอย่างมีความสุข

"ขอบคุณค่ะ ท่านอสูร ข้าจะเริ่มตกแต่งห้องใหม่ทันที"

เจ้าชายอสูรหันกลับไปมองเธออีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างช้าๆ พร้อมกับคำพูดสั้นๆ

"อย่าลืมว่าอย่าทำให้มันยุ่งเหยิง"

มากาเร็ตหัวเราะเบาๆ กับคำพูดของเขา แม้ว่ามันจะดูเหมือนคำสั่งที่เคร่งครัด แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวเขา

หลังจากนั้นมากาเร็ตเริ่มตกแต่งห้องใหม่อย่างตั้งใจ เธอได้เพิ่มผ้าม่านสีฟ้านุ่มๆ ที่มีลวดลายดอกไม้เล็กๆ โคมไฟระย้าเล็กๆ ที่ให้แสงสว่างนุ่มนวล และตกแต่งมุมหนึ่งด้วยโต๊ะทำงานไม้สีอ่อนที่เธอวางเครื่องเขียนและกระต่ายไว้บนโต๊ะ

ห้องที่เคยดูเย็นชาและเงียบสงัดตอนนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่นและมีชีวิตชีวา—เหมือนที่บ้านของเธอในอดีตที่เคยเป็น

เจ้าชายอสูรที่มองจากประตูห้องในตอนเย็นของวันนั้น ดูเหมือนจะไม่แสดงอารมณ์อะไรมากนักเมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลง

"ดูเหมือนจะดีขึ้น" เขาพูดสั้นๆ ก่อนจะหันหลังและจากไป

มากาเร็ตยิ้มให้กับตัวเอง ในที่สุดห้องของเธอก็กลายเป็นสถานที่ที่อบอุ่นและปลอดภัยจากความเหงาแล้ว เธอรู้สึกว่าแม้จะยังไม่เข้าใจทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในปราสาทนี้ แต่การเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีที่ยืนและรู้สึกถึงบ้านในที่แห่งนี้มากขึ้น

หลังจากที่มากาเร็ตได้กระต่ายน้อยๆ ขึ้นมาจากสวนและพามันกลับมาที่ห้องของเธอในปราสาท เธอก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในใจของตัวเอง การได้เลี้ยงกระต่ายทำให้เธอไม่รู้สึกเหงาเหมือนเมื่อก่อน แต่ทว่า... ด้วยความที่ห้องของเธอยังคงว่างเปล่าและไร้ชีวิตชีวา มันทำให้เธอเริ่มรู้สึกว่า บางสิ่งในที่แห่งนี้ยังขาดอะไรบางอย่างไป

ในวันหนึ่ง ขณะที่เธอนั่งเล่นกับกระต่ายทั้งสี่ตัวอยู่บนเตียง เสียงฝีเท้าของเจ้าชายอสูรก็ดังขึ้นข้างนอกห้อง

"เจ้าทำอะไรอยู่?" เสียงทุ้มของเขาดังมาจากหน้าประตู

มากาเร็ตยิ้มเล็กน้อยขณะที่เธอกอดกระต่ายตัวหนึ่งไว้ในมือ "ข้าแค่เล่นกับพวกมันค่ะ ท่านอสูร" เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

เจ้าชายอสูรยืนมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะมีความสนใจขึ้นมาบ้าง "เจ้าชอบมันหรือ?"

"ใช่ค่ะ ข้าชอบพวกมันมาก" มากาเร็ตตอบกลับและมองไปที่กระต่ายที่กำลังวิ่งเล่นอยู่บนพื้นห้อง

"ดีแล้ว" เจ้าชายอสูรพูดสั้นๆ และยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง "มีอะไรที่เจ้าต้องการหรือ?"

มากาเร็ตลังเลอยู่สักพัก ก่อนที่จะค่อยๆ เปิดปากพูด "ข้า... ข้าต้องการให้ห้องนี้ดูอบอุ่นและมีชีวิตชีวาขึ้นหน่อยค่ะ ข้ามองเห็นเพียงแค่เตียงและโต๊ะ ไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึกเหมือนที่บ้าน"

เจ้าชายอสูรจ้องมองเธออย่างเงียบๆ หัวคิ้วขมวดเล็กน้อยเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

"เจ้าต้องการอะไร?" เขาถามอย่างเฉยเมย

"บางทีอาจจะเป็นผ้าม่านสวยๆ หรือโคมไฟที่มีแสงนุ่มๆ และโต๊ะทำงานเล็กๆ สำหรับข้าและกระต่าย... ข้ารู้สึกว่า... บางครั้งที่นี่มันเย็นชาเกินไป" มากาเร็ตพูดอย่างอ่อนโยน แม้ว่าจะรู้สึกกล้าๆ กลัวๆ ที่จะขอสิ่งเหล่านี้จากเขา

เจ้าชายอสูรยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาไม่พูดอะไร แต่ก็ยอมรับคำขอของเธอโดยไม่แสดงท่าทีอะไร

"ตกแต่งห้องตามที่เจ้าต้องการก็ได้" เขาพูดสั้นๆ ก่อนจะหันหลังกลับไป

มากาเร็ตตกใจเล็กน้อยที่เขาตอบรับคำขอของเธออย่างง่ายดาย เมื่อคิดได้ว่าเขาคงไม่ได้ใส่ใจมากนัก เธอจึงยิ้มกว้างอย่างมีความสุข

"ขอบคุณค่ะ ท่านอสูร ข้าจะเริ่มตกแต่งห้องใหม่ทันที"

เจ้าชายอสูรหันกลับไปมองเธออีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างช้าๆ พร้อมกับคำพูดสั้นๆ

"อย่าลืมว่าอย่าทำให้มันยุ่งเหยิง"

มากาเร็ตหัวเราะเบาๆ กับคำพูดของเขา แม้ว่ามันจะดูเหมือนคำสั่งที่เคร่งครัด แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวเขา

หลังจากนั้นมากาเร็ตเริ่มตกแต่งห้องใหม่อย่างตั้งใจ เธอได้เพิ่มผ้าม่านสีฟ้านุ่มๆ ที่มีลวดลายดอกไม้เล็กๆ โคมไฟระย้าเล็กๆ ที่ให้แสงสว่างนุ่มนวล และตกแต่งมุมหนึ่งด้วยโต๊ะทำงานไม้สีอ่อนที่เธอวางเครื่องเขียนและกระต่ายไว้บนโต๊ะ

ห้องที่เคยดูเย็นชาและเงียบสงัดตอนนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่นและมีชีวิตชีวา เหมือนที่บ้านของเธอในอดีตที่เคยเป็น

เจ้าชายอสูรที่มองจากประตูห้องในตอนเย็นของวันนั้น ดูเหมือนจะไม่แสดงอารมณ์อะไรมากนักเมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลง

"ดูเหมือนจะดีขึ้น" เขาพูดสั้นๆ ก่อนจะหันหลังและจากไป

มากาเร็ตยิ้มให้กับตัวเอง ในที่สุดห้องของเธอก็กลายเป็นสถานที่ที่อบอุ่นและปลอดภัยจากความเหงาแล้ว เธอรู้สึกว่าแม้จะยังไม่เข้าใจทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในปราสาทนี้ แต่การเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีที่ยืนและรู้สึกถึงบ้านในที่แห่งนี้มากขึ้น

--------------------------------------------

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***