คืนอันแสนเงียบและการพบกันอีกครั้ง

หลังจากเจ้าชายอสูรเดินออกจากห้องไป มากาเร็ตยืนนิ่งอยู่กลางห้องมืดๆ ราวกับทุกสิ่งรอบตัวหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความมึนงงและสับสน ไม่มีคำตอบที่ชัดเจนว่าทำไมเธอถึงถูกจับมาที่นี่ หรือทำไมเธอต้องพบกับชายที่ดูเหมือนจะทั้งโหดร้ายและเย็นชา

แต่ความรู้สึกหนึ่งที่เธอไม่สามารถหลีกหนีได้ คือความ เหงาและหวาดกลัว ที่เข้าครอบงำเธออย่างเต็มตัว

ในค่ำคืนแรกที่ถูกขังในปราสาทเงียบๆ นั้น มากาเร็ตไม่สามารถหลับตาลงได้แม้แต่วินาทีเดียว ความคิดที่เต็มไปด้วยคำถามและความสงสัยทำให้เธอไม่สามารถหลับได้ แต่ที่ทำให้เธอรู้สึกแย่ที่สุดคือความรู้สึกที่ ไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย

น้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ล้มตัวนอนลงบนพื้นห้องหนาวๆ และปล่อยให้ตัวเองร้องไห้จนไม่เหลือแรง

ทุกคืนมานี้ มันเป็นเหมือนการปลดปล่อยความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้ ไม่ว่าจะเป็นความกลัว ความโกรธ หรือความเศร้าใจที่ไม่อาจพูดออกไปได้

แต่หลังจากผ่านไปหลายคืน สภาพจิตใจของเธอเริ่มปรับตัว เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร บางทีการร้องไห้ในความเงียบเหงานี้อาจช่วยให้เธอรับมือกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตได้ดีขึ้น

มากาเร็ตเริ่มเข้าใจว่า ถึงแม้เธอจะไม่สามารถควบคุมสิ่งที่เกิดขึ้นได้ แต่เธอยังสามารถเลือกที่จะ ปรับตัวและตั้งใจที่จะหาคำตอบ

ในคืนที่ผ่านไปมากมาย เธอจึงเริ่มยืนหยัดขึ้นอย่างเงียบๆ แม้จะยังไม่รู้ว่าทางเดินข้างหน้านั้นจะเป็นอย่างไร แต่เธอก็มั่นใจว่าเธอจะต้อง หาทางออกจากที่นี่ ได้ในที่สุด

และในวันหนึ่ง... อาจมีคำตอบที่ซ่อนอยู่ในความมืดนั้นที่รอการค้นพบ

--------------------------------------------

หลายคืนหลังจากนั้น มากาเร็ตเริ่มปรับตัวให้ชินกับการอยู่ในปราสาทมืดๆ แห่งนี้ ทุกคืนเธอจะนอนบนเตียงขนาดใหญ่ที่ดูสบาย แต่มันกลับไม่ช่วยให้เธอหลับได้ง่ายดายอย่างที่เคยเป็นมาก่อน เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างและความเงียบที่ปกคลุมทั่วทั้งปราสาททำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่เคยอยู่คนเดียว

แล้วในหนึ่งเช้าของวันใหม่ เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นที่หน้าห้องของเธอ ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก เจ้าชายอสูรในชุดคลุมดำที่มองไม่เห็นใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาเดินเข้ามา

"เจ้าพร้อมที่จะออกจากห้องแล้วหรือยัง?" เขาถามเสียงทุ้มที่ไม่สามารถบอกได้ว่าเขากำลังรู้สึกอะไร

มากาเร็ตชะงักไปเพียงครู่ เธอยังคงไม่แน่ใจเกี่ยวกับการกระทำของเขา แต่ความอยากรู้และความรู้สึกอึดอัดในห้องที่มืดมิดนี้ทำให้เธอตัดสินใจตอบ

"ข้า... ข้าพร้อมที่จะออกไป" เธอพูดตอบกลับอย่างระมัดระวัง

เจ้าชายอสูรมองไปที่เธอครู่หนึ่ง ราวกับเขากำลังตรวจสอบบางสิ่งในตัวเธอ ก่อนที่จะยกมือขึ้นเชิญให้เธอเดินตามเขา

"ไปกับข้าแล้วเจ้าจะได้เห็นสวนที่ข้าไม่เคยให้ใครเข้าไป" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น แต่ก็แฝงด้วยความลึกลับที่ทำให้มากาเร็ตรู้สึกถึงความท้าทาย

เธอก้าวตามเขาไปเงียบๆ หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย สถานที่ที่เธอถูกขังมานานหลายคืนในที่สุดก็มีบางสิ่งที่ทำให้เธอสามารถออกไปได้

การเดินผ่านทางเดินที่มืดและเงียบสงัดทำให้เธอรู้สึกเหมือนหลุดออกจากความว่างเปล่าไปยังที่ที่ไม่คุ้นเคย

เมื่อพวกเขาไปถึงประตูใหญ่ที่เปิดออกสู่ สวนแห่งนั้น มากาเร็ตรู้สึกเหมือนก้าวเข้าสู่โลกใหม่

สวนแห่งนี้แตกต่างจากที่เธอเคยเห็น ทุกต้นไม้ที่ปลูกดูสูงใหญ่และมีลักษณะพิเศษ ต้นไม้บางต้นมีสีสันแปลกตา สวนเต็มไปด้วยดอกไม้ที่เบ่งบานและกลิ่นหอมที่อบอวลในอากาศ

"นี่คือสวนของข้า" เจ้าชายอสูรพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจะอ่อนลงในตอนนี้ เขาหันมามองมากาเร็ตที่ยืนมองสวนแห่งนี้ด้วยความตื่นตาตื่นใจ

"เจ้ามีสิทธิ์ที่จะมาอยู่ที่นี่ทุกเมื่อที่ต้องการ" เขาพูดต่อ และเมื่อเขาหันกลับไปอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม

มากาเร็ตมองไปที่สวนที่เต็มไปด้วยสีสันและกลิ่นหอม แม้จะยังไม่เข้าใจอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับที่นี่และการกระทำของเจ้าชายอสูร แต่เธอก็รู้สึกได้ถึงความแตกต่าง

"สวนนี้... สวยมากค่ะ" เธอบอกด้วยความซาบซึ้ง

เจ้าชายอสูรไม่ตอบอะไร เขาหันมามองเธอสักพักก่อนจะหันกลับไปเดินไปที่สวนต่อ

มากาเร็ตยืนอยู่ในสวนแห่งนี้ รู้สึกถึงอากาศที่สดชื่น และปล่อยให้จิตใจของเธอได้สงบลงบ้างในท่ามกลางความลึกลับที่ยังคงอยู่

"บางที... อาจจะมีบางสิ่งที่ข้าต้องทำที่นี่" เธอคิดในใจ

เจ้าชายอสูรยังคงเดินไปข้างหน้า ราวกับเขาไม่ได้สนใจมากเกินไปว่ามากาเร็ตจะรู้สึกอย่างไร แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกว่า... นี่อาจจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีในการทำความเข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่

--------------------------------------------

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***