การลักพาตัวและพบกันครั้งแรก

หลังจากวันนั้นที่มากาเร็ตได้ช่วยเหลือพ่อค้าชราจากการถูกกดดันจากชายร่างใหญ่ ทุกสิ่งดูเหมือนจะกลับเข้าสู่สภาวะปกติในพระราชวัง แต่ในใจของมากาเร็ตกลับรู้สึกมีบางสิ่งที่ค้างคา มันเหมือนมีคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบเกี่ยวกับเรื่องราวในโลกนี้...

เธอเดินเล่นในสวนหลังพระราชวังตอนเย็น รู้สึกว่าบรรยากาศสงบแต่ก็อ้างว้างเกินไป...

ทันใดนั้นเอง เสียงบางอย่างดังก้องขึ้นในป่าใกล้ๆ ฟังเหมือนเสียงฝีเท้าหลายคู่ วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ก่อนที่เธอจะได้ตั้งตัว โจรกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นจากเงามืด พวกมันมีท่าทางดุดันและสวมหน้ากากปิดบังใบหน้า

"จับตัวนางไว้!" หนึ่งในโจรตะโกน สัญญาณให้คนอื่นๆ พุ่งเข้ามา

มากาเร็ตพยายามตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่โจรทั้งหลายได้จับตัวเธออย่างรวดเร็วและปิดปากเธอ ก่อนจะลากเธอออกจากสวนไปอย่างรวดเร็ว

เสียงกรีดร้องของเธอดังขึ้นในความมืด แต่ก็ไม่มีใครได้ยิน

เมื่อมากาเร็ตรู้สึกตัวอีกครั้ง เธอก็พบว่าตัวเองถูกขังอยู่ในห้องที่มืดสลัว รู้สึกถึงความเย็นเยียบที่แผ่กระจายไปทั่วร่างกาย

เธอพยายามลุกขึ้น แต่รู้สึกมึนงงจากการที่ถูกกระแทกอย่างรุนแรงเมื่อครู่

ห้องนั้นดูเก่าแก่ มีขอบหน้าต่างที่สูงเกินไปที่จะมองออกไปข้างนอก และกำแพงหินที่เย็นจับใจ

ในขณะที่เธอกำลังพยายามหาทางออกจากห้องนั้น เสียงฝีเท้าดังมาจากทางเดินนอกห้อง

ประตูห้องเปิดออกทันที และชายร่างสูงในชุดดำก็เดินเข้ามา

"ปล่อยข้าไปเถอะค่ะ!" มากาเร็ตร้องขออย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ชายผู้นั้นไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่ยืนมองเธอด้วยสายตาเงียบขรึม จากนั้นเขาก็หมุนตัวกลับและเดินออกไปจากห้อง

หลายชั่วโมงผ่านไป ความมืดที่เข้าครอบงำห้องทำให้เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จนในที่สุด เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง

คราวนี้ไม่ใช่แค่ชายร่างสูงคนเดียว แต่มีชายอีกหลายคนตามเข้ามา

"เจ้าชาย... อสูร" เสียงหนึ่งในพวกเขากระซิบกัน

มากาเร็ตหันขวับไปในทันที ความสงสัยลึกๆ ที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ เธอไม่รู้ว่าเจ้าชายอสูรคือใคร แต่รู้สึกว่า... นี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของคำถามที่ยังค้างคาในใจเธอ

—

"เจ้าเป็นใคร?" เสียงทุ้มๆ ของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากมุมมืด

และเมื่อเธอหันไปตามเสียงนั้น... เธอได้พบกับชายผู้สวมชุดคลุมสีดำที่ไม่เปิดเผยใบหน้า

มากาเร็ตรู้สึกได้ถึงความเย็นที่แผ่ออกมาอย่างรุนแรงจากเขา...

เจ้าชายอสูร...

--------------------------------------------

มากาเร็ตรู้สึกเหมือนกับหัวใจของเธอหยุดเต้นไปชั่วขณะเมื่อได้ยินคำว่า "เจ้าชายอสูร" เสียงทุ้มของชายในชุดคลุมดำดังก้องในห้องมืดๆ และทำให้บรรยากาศรอบตัวเธอเต็มไปด้วยความเย็นชาและน่ากลัว

เธอกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้นและยืนขึ้นตรงๆ แม้จะสั่นสะท้านเล็กน้อย แต่ความอยากรู้และความสงสัยทำให้เธอยังคงยืนหยัดอยู่

"จับข้ามาทำไม?" มากาเร็ตถามเสียงแข็งทั้งๆ ที่ใจเต้นแรง "เจ้าต้องการอะไรจากข้า?"

ชายคนนั้นไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยืนมองเธอด้วยสายตาที่มืดมนและลึกลับ ขาทั้งสองข้างของเขาก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ จนใกล้เธอมากขึ้น

มากาเร็ตไม่ยอมหลบหลีก เธอยืนตรงอย่างมั่นคง แม้ในใจจะหวาดกลัวแค่ไหนก็ตาม

"ทำไมเจ้าถึงจับข้ามาที่นี่? ข้าไม่เคยทำร้ายท่านเลย" เธอพูดอีกครั้ง ดวงตาของเธอแฝงไปด้วยความไม่เข้าใจ

ในที่สุด ชายคนนั้นก็ยกมือขึ้น และกระดุมชุดคลุมสีดำของเขาก็สะท้อนแสงที่เข้ามาจากทางหน้าต่างที่ปิดไว้

"เจ้าไม่ใช่คนแรกที่ถามคำถามนี้" เสียงทุ้มตอบกลับอย่างเยือกเย็น "แต่ข้าไม่จำเป็นต้องตอบเจ้าทุกคำถามหรอก"

มากาเร็ตรู้สึกเหมือนจะถูกดูหมิ่น แต่นั่นยิ่งทำให้ความสงสัยในตัวเธอเพิ่มมากขึ้น

"แล้วทำไมต้องลักพาตัวข้า?" เธอถามอีกครั้งเสียงแผ่วลง แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม ข้าไม่ควรถูกจับมาอยู่ที่นี่"

ชายร่างสูงในชุดดำหันมามองเธอด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของเธอ

"ข้าไม่ได้ต้องการอะไรจากเจ้า" เขาตอบกลับ ทำให้มากาเร็ตรู้สึกสับสน

"แต่... แล้วทำไม? ทำไมต้องเอาข้าไปไว้ที่นี่?" เธอถามอีกครั้ง ความรู้สึกของเธอเต็มไปด้วยคำถามและความไม่เข้าใจ

ชายคนนั้นยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหันไปมองทางออกของห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"บางครั้ง... เราก็ต้องทำสิ่งที่ไม่มีทางเลือก" เขาตอบอย่างมีนัยยะ

เสียงของเขากังวานในห้องจนเกิดความเงียบงัน หญิงสาวจ้องมองเขาอย่างพยายามหาคำตอบจากการกระทำของเขา

"ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้าต้องอยู่ที่นี่" เขาพูดต่อในที่สุด "แต่บางที... อาจจะมีบางสิ่งที่เจ้าต้องรู้ ก่อนที่จะเข้าใจว่าเหตุใดข้าถึงต้องทำแบบนี้"

การตอบกลับของเขาทำให้มากาเร็ตรู้สึกถึงความซับซ้อนในคำพูดและตัวตนของเขา ในขณะที่คำตอบยังคงไม่ชัดเจน เธอยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เธอต้องเผชิญ

แต่นั่นก็ทำให้เธอมั่นใจว่าตัวเขาและคำสาปที่เขาพูดถึง... มีอะไรบางอย่างที่เชื่อมโยงกับชีวิตของเธอที่เธอยังไม่เคยรู้มาก่อน

"ข้าไม่เข้าใจ... แต่ข้าจะถามจนกว่าจะได้คำตอบ" มากาเร็ตกล่าวเสียงแน่วแน่

เจ้าชายอสูรหันมามองเธออีกครั้ง ดวงตาของเขาส่องแสงแปลกๆ ก่อนที่จะกล่าวเสียงต่ำ

"คำถามนั้น... เจ้าจะต้องมีเวลามากพอที่จะหาคำตอบ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***