ตอนที่15.. > ไม่อยากเจอ <

ผมเดินเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียง

เธอมีน้ำตาอยู่ตลอดเวลา  ผมเข้าไปจับมือเธอไว้  เธอไม่ได้สนใจ เธอหลับตาสนิท ไม่รู้ว่าเธอหลับจริงๆมั้ย

ผมกุมมือของเธอไว้ ใช้มือของเธอกุมแก้มของผมไว้ ตอนนี้ผมก็ยังมีน้ำตาที่ไหลออกมาอยู่

ผมต้องมานั่งเสียใจอีกครั้ง กับคำพูดของแม่ที่พูดให้ฟัง มะลิ ไม่ยอมให้ผมรับผิดชอบ

ตอนนี้เธอคงเกลียดผมไปแล้ว

มะลินอนโรงพยาบาลได้สามวัน

ผมไปหาเธอทุกวัน โดนไล่ออกจากห้องบ้าง ไม่มองหน้าบ้าง เขาทำเหมือนผมไม่มีตัวตนไปแล้ว

และวันนี้ผมก็มารับเธอกลับบ้าน  แต่ก็ต้องมาเจอกับไอ้เด็กเหี้ยนี่อีก

นาวา

: มึงมาทำไม

บีม :

มารับมะลิครับ

นาวา

: อย่ามายุ่งกับมะลิ  และออกไปได้แล้ว

มะลิ

: เงียบ และก็ออกไปทั้งสองคนนั้นแหละ

นาวา

: แต่พี่มารับ

บีม :

บีมก็มารับ

มะลิ

: ไม่จำเป็น ออกไป

นานา

: ไปเถอะทั้งสองคนนั้นแหละ แม่ให้คนขับรถที่บ้านมารับแล้ว มะลิต้องไปนอนที่บ้านกับนาก่อนนะ

แม่สั่ง

เหมือนน้องสาวผมจะบอกอะไรเป็นนัยๆให้ผม

แม่สั่ง สั่งให้มะลิไปอยู่ที่บ้านเราอย่างนั้นหรอ  ผมไม่รอข้ารีบเดินออกมาจากห้องทันที  และรีบขับรถกลับบ้านรอมะลิกลับมาดีกว่า

แม่ :

ทำไมวันนี้ถึงเข้าบ้าน

นาวา

: แม่ให้มะลิมาอยู่ที่นี่ใช่มั้ย

แม่ :

อืม

นาวา

: ขอบคุณนะครับ

ผมยิ้มให้กับผู้เป็นแม่

แล้วเดินขึ้นมายังห้องนอนของผมทันที ผมควรจะกลับมาอยู่บ้านนะ แล้วไม่นานนัก นานาก็พามะลิเข้าบ้าน

ผมแอบอยู่บนห้อง  แต่เธอคงรู้แหละว่าผมอยู่ที่นี่  รถผมจอดหราอยู่ขนาดนั้น

มะลิ

: มะลิกลับไปนอนคอนโดก็ได้นะ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว

แม่ :

ไม่ได้ อย่าดื้อกับแม่เลยนะ ให้แม่ช่วยดูแลหนูก่อนเถอะนะ แม่ขอหล่ะ

เธอปฏิเสธแม่ผมไม่ได้หรอกครับ  เธอรักแม่ของผมขนาดนั้น

มะลิ

: ก็ได้ค่ะ แต่มะลิ ขออะไรอย่างนึงได้มั้ยคะ

แม่ :

อะไรลูก

มะลิ

: มะลิไม่อยากเจอหน้าเค้า ถ้าเค้าจะมาอยู่ที่นี่ อย่าให้เค้าเข้าใกล้มะลิ อย่ามาให้มะลิเห็นหน้า

แม่ :

จ้ะ แม่รับปาก

ใจผมหล่นวูบไปอีกครั้ง  ผมทรุดลงตรงประตูห้องผมทันที  เขาไม่อยากเห็นแม้กระทั้งหน้าของผม แล้วผมจะต้องง้อเธอยังไง

แม่ :

นาวา เปิดประตูให้แม่หน่อยซิ

ผมเอื้อมมือไปปลดล็อกบานประตู  แม่ผมคงตกใจว่าทำไมผมมานั่งลงตรงหน้าประตูนี้กัน

แม่ :

มานั่งทำอะไรตรงนี้

ผมได้แต่ส่ายหน้า

ผมไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไง ใจมันชาไปหมด  มะลิเธอไม่อยากเห็นหน้าผม  ผมจะต้องทำยังไงต่อไป

นาวา

: แม่ ผมควรจะทำยังไง ให้น้องหายโกรธ น้องไม่อยากเห็นหน้าผมด้วยซ้ำ ผมต้องทำยังไง

แม่ :

เฮ้อ แม่ขอถามอะไรอย่างนึงได้มั้ย

นาวา

: ครับ

แม่ :

รักน้องจริงๆใช่มั้ย

นาวา

: ตอนแรกก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้แน่ใจแล้ว ว่ารักจริงๆรักมากจริงๆ

แม่ :

ตอนนี้น้องกำลังโกรธนะ เราต้องใจเย็นๆรู้มั้ย อย่าพึ่งรีบไปรบเร้าน้อง เดี๋ยวน้องจะโกรธไปกันใหญ่

มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ ที่วาทำลงไป มันคือทั้งชีวิตของน้องเลยนะ

นาวา

: ครับ

แม่ :

แล้วทำไมต้องไปพูดจารุนแรงกับน้องขนาดนั้นด้วย

นาวา

: วาพูดอะไร

แม่ :

จำไม่ได้สินะ แม่ว่าที่น้องโกรธ ส่วนหนึ่งก็คงจะเป็นคำพูดของวาด้วยแหละ วาพูดว่าความรักของน้อง  มันน่าขยะแขยง

นาวา

: อะไรนะ ผมพูด.. แบบนั้นหรอแม่

แม่ :

อืม.. น้องบอก วาไม่รักน้องจริง ความรักที่น้องมีให้วา วาแค่มองมันว่าเป็นความรักที่น่าขยะแขยง

นาวา

: แม่ น้องคงเกลียดวามาก ตอนนี้เค้าคงเกลียดวามากใช่มั้ย

แม่ :

วาทำลายความรู้สึกของน้อง วาต้องสร้างมันขึ้นมาใหม่ แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้  เข้าใจใช่มั้ย

ผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบไป

ผมจะทำอะไรได้มากกว่านี้กัน เขาห้ามไม่ให้ผมเจอหน้า ผมได้แค่แอบมองดูเธอห่างๆแค่นั้น

แม่ :

แม่จะให้คนยกกับข้าวขึ้นมาให้ อย่าพึ่งลงไปเลยนะ

นาวา

: ครับ ผมเข้าใจ แค่รู้ว่าเค้าอยู่ใกล้แค่นี้มันก็ดีมากแล้ว

ผมนั่งแอบมองเธอนั่งกินข้าวอยู่ชั้นบน

เธอนิ่งมาก ไม่มีรอยยิ้มให้เห็นเลย เด็กน้อยของผมกลายเป็นคนนิ่งๆไปแล้ว ทุกอย่างมันเป็นเพราะผมเองแหละ

ผมผิดเองทั้งหมด  แม่ผม น้องสาวผม พยายามคุยเพื่อให้เธอยิ้มแย้มออกมาบ้าง

แต่มันก็ไม่มีรอยยิ้มนั้นเลย เธอคุยน้อยลงถามคำตอบคำแค่นั้น จิตใจเธอบอบช้ำแค่ไหนกันนะ

คนเลวคนนี้ทำเธอเปลี่ยนไปมากเลย

แม่ :

ทำไมไม่กินข้าว แล้วมานั่งแอบอะไรอยู่ตรงนี้

นาวา

: อยากเห็นหน้า

ผมยังจ้องผู้หญิงที่นั่งกินข้าวอยู่แบบนั้น

ตอนนี้เธอคงรู้แล้วว่าผมแอบมองอยู่ เพราะน้องสาวผมแอบกระซิบกับเธอและน้องของผมก็มองมาทางผม

แต่มะลิก็ไม่สนใจ เธอกินข้าวต่อไป แม้นานาจะชี้มาทางผมบ่อยๆก็ตาม เธอก็ไม่สนใจ

แม่ :

เข้าไปกินข้าวข้างในนาวา

นาวา

: ผมไม่อยากกิน

แม่ :

ไม่ได้ ต้องกิน อย่ามาทำตัวแบบนี้นะ เราคุยกันเข้าใจแล้วนะ  ถ้าไม่ฟัง  แม่จะให้น้องไปอยู่ที่อื่น

นาวา

: ไม่ ไม่เอา ผมจะไปกินข้าวเดี๋ยวนี้แหละ

แม่ :

กินให้หมด ไม่ยอมกินข้าวมาหลายวันแล้ว ถ้าแม่ขึ้นมาอีกทีแล้วยังกินไม่หมด  เจอดีแน่นะ

นาวา

: ครับ

ผมรีบกินข้าวจนหมด

แล้วรีบออกมานั่งที่เดิม ตอนนี้มะลิไม่ได้นั่งที่โต๊ะกินข้าวแล้ว เธอไปไหนกัน ผมค่อยๆย่องลงมาข้างล่าง

แอบมองดูรอบๆในบ้านไม่มี ผมชะเง้อมองออกไปที่สวนหน้าบ้าน ไม่มี ผมรีบวิ่งไปหาแม่ในครัวทันที

นาวา

: แม่ น้องไป..ไหน..  ขอโทษครับ พี่จะขึ้นไปข้างบนเดี๋ยวนี้แหละ

ขอโทษนะ ที่แอบลงมา

ที่แท้เธอก็อยู่ในครัว

ช่วยแม่ผมทำงานในครัวอยู่ ผมรีบขึ้นมาบนห้องผมทันที ผมพึ่งได้เห็นหน้าเธอใกล้ๆเมื่อกี้เอง

หน้าตาเฉยชาแบบนั้น  ไม่คุ้นตาเลยจริงๆ เธอหันมามองผมแค่นิดเดียว

มองด้วยหางตาด้วยซ้ำไป  แต่มันก็ดีมากแล้วนะครับ

ที่เธอไม่ไปไหน เรายังอยู่บ้านหลังเดียวกันแบบนี้ มันก็ดีมากแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***