การจากลาและจุดเริ่มต้น

เสียงรอยร้าวบนท้องฟ้าเริ่มดังขึ้นอย่างน่าพิศวง ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังฟากฟ้าที่ปรากฏรอยแยกขนาดมหึมา เสียงลมพัดกรีดผ่าน พร้อมกับแรงกดดันบางอย่างที่ทำให้บรรยากาศหนักอึ้ง

ทาเลียรู้สึกถึงลางร้ายที่กำลังจะมาถึง นางหันไปบอกคุโรอิด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"เราต้องหาที่หลบซ่อนก่อน"

ก่อนที่คุโรอิจะทันได้ถามเหตุผล เสียงแตกร้าวก็ดังสนั่น ท้องฟ้าถูกฉีกออกเป็นเส้นแสงขนาดมหึมา ประตูมิติหลายบานเปิดออกกลางอากาศ และในชั่วพริบตา อุกกาบาตขนาดมหึมาก็พุ่งออกมาจากมิตินั้น นำพาหายนะลงสู่พื้นโลก

ตูมมมมมม!!!

เปลวไฟและแรงสั่นสะเทือนส่งผลให้พื้นดินสั่นไหว ผู้คนต่างกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก อาคารสูงพังทลายราวกับกระดาษถูกฉีก สรรพเสียงแห่งความโกลาหลดังก้องไปทั่ว

ทาเลียจ้องมองภาพตรงหน้า นางขมวดคิ้วและเอ่ยเสียงแผ่วเบา

"มาแล้วสินะ…"

คุโรอิที่ยืนอยู่ข้างๆ หันมามองนาง ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงไม่เข้าใจ

"ใครกัน? เทียร์ใครงั้นเหรอ?"

แต่ก่อนที่ทาเลียจะทันตอบ ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเหนือกลุ่มหมอกเพลิง สิ่งมีชีวิตปริศนาที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ ทว่ากลับแผ่พลังที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

มันกวาดสายตามองไปรอบๆ รอยยิ้มประหลาดผุดขึ้นบนใบหน้า ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

"อยู่ไหนกันนะ?"

ดวงตาของทาเลียหรี่ลง นางพึมพำกับตนเอง

"ไม่น่าจะเร็วขนาดนี้นี่… เวลาของโลกนี้กับโลกนั้นไม่เวลาเหมือนกัน… ฉันทำลายประตูพวกนั้นไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงกู้คืนได้เร็วขนาดนี้?"

ราวกับได้ยินสิ่งที่นางคิด สิ่งมีชีวิตปริศนายิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ

"ท่านทำให้ข้าต้องใช้ไม้แข็งเองนะ"

มันยกมือขึ้นสูง แบฝ่ามือออกช้าๆ ก่อนจะประกาศก้อง

"ทำลายทุกสิ่งที่ขวางสายตาข้าซะ"

【สกิล: พิพากษาแห่งจักรวาล】

เพียงแค่สิ้นเสียง อุกกาบาตจำนวนมากก็พุ่งทะลวงลงมาอีกครั้ง เปลวเพลิงแผดเผาพื้นดิน ซากศพเกลื่อนกลาด เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วเมือง

ทาเลียยืนนิ่งด้วยแววตาหนักใจ คุโรอิที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นสีหน้าของนางจึงเอ่ยขึ้น

"มันมาตามหาเธอใช่ไหม?"

แต่ก่อนที่ทาเลียจะทันได้ตอบ อุกกาบาตขนาดใหญ่ก็พุ่งตกลงมาด้านหลังของนาง แรงระเบิดทำให้นางกระเด็นเข้าหาคุโรอิ หมวกที่ปิดบังใบหูของนางปลิวหลุดออก เผยให้เห็นความลับที่เก็บมาตลอด

ทุกสายตาจับจ้องมาที่หูของทาเลียด้วยความตกตะลึง ความเงียบปกคลุมทั่วบริเวณ

และแล้ว ร่างของสิ่งมีชีวิตปริศนาก็ค่อยๆ ลอยลงมาตรงกลางฝูงชน มันมองดูภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

"ในที่สุด… ก็เจอเสียทีนะครับ"

มันเหลือบตามองคุโรอิที่ยืนข้างทาเลีย พลันสีหน้าของมันเปลี่ยนไป แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

"เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่? ข้าไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตเช่นเจ้า… พรงั้นรึ? น่าขยะแขยงเสียจริง"

คุโรอิกำหมัดแน่น จ้องมองสิ่งมีชีวิตปริศนาอย่างไม่ยอมแพ้ ในขณะที่ทาเลียพึมพำกับตนเอง

"ทำไมถึงเร็วขนาดนี้…?"

สิ่งมีชีวิตปริศนาได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะกล่าว

"ท่านดูถูกข้าน้อยไปแล้วนะ ท่านลืมไปหรือเปล่าว่าพลังของข้าคืออะไร?"

ทันใดนั้น มันก็ปล่อยออร่าดำมืดออกมา โดมพลังสีดำขนาดมหึมาปรากฏขึ้น ปกคลุมทั้งเมือง

ทาเลียหันไปมองคุโรอิ และจับไหล่ของคุโรอิก่อนจะกระซิบเสียงเบา

"ยุ่งยากชะมัด"

แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้ตอบสนอง เสียงของสิ่งมีชีวิตปริศนาก็ดังก้องอีกครั้ง คราวนี้มันใช้พลังจิตส่งเสียงตรงเข้ามาในจิตสำนึกของทาเลีย

["ทำไมถึงต้องลงทุนขนาดนี้ด้วยล่ะขอรับ?"]

ทาเลียแสยะยิ้ม ก่อนจะตอบกลับไปด้วยเสียงเย็นชา

["ฉันตัดสินใจแล้ว นี่คือวิธีของฉัน"]

สิ่งมีชีวิตปริศนายกยิ้มพึงพอใจ

"งั้นรึขอรับ ก็ได้"

มันแผ่พลังมหาศาลออกมา ก่อนจะประกาศก้อง

"จงฟังข้า สิ่งมีชีวิตสุดต่ำต้อยทั้งหลาย! จงนำหัวของหญิงสาวผู้นี้มาให้ข้า แล้วข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า แต่หากไม่… ก็แค่ตายไปซะ"

ฝูงชนที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ต่างมองหน้ากันด้วยความลังเล ก่อนที่บางคนจะตัดสินใจโจมตีทาเลีย

คุโรอิพยายามใช้เวทมนตร์เพื่อปกป้องนาง แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

"ทำไมเวทมนตร์ของฉันถึงไม่ทำงาน!?"

ทาเลียหันมามองเขา ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนๆ

และทันใดนั้นเอง…

ตึก!

หมัดของใครบางคนกระแทกเข้าที่ใบหน้าของทาเลีย นางล้มลงกับพื้น ถูกฝูงชนจับกดไว้ คุโรอิพยายามดิ้นรน แต่ก็ถูกควบคุมตัวไว้เช่นกัน

ชายคนหนึ่งคว้าขวานจากตู้ฉุกเฉิน เขาก้าวเข้ามา หมายจะจบชีวิตของทาเลีย

คุโรอิพยายามขัดขืน ตะโกนก้อง

"อย่าทำแบบนี้! ไอปีศาจบ้านั่นมันจะไม่ไว้ชีวิตพวกแกหรอก!"

ทว่าไม่มีใครฟังเสียงเขา ทาเลียหันมามองคุโรอิเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

"ขอโทษนะคุโรอิ… และลาก่อน"

ขวานฟาดลงมา

เลือดสีแดงฉานสาดกระจาย

"เทียร์....?"

—ทาเลีย สิ้นลมหายใจ—

เสียงของคุโรอิติดขัด ภาพตรงหน้ากลายเป็นสีแดงฉาน โลกทั้งใบมืดลง มีเพียงเสียงหัวเราะเย็นชาของสิ่งมีชีวิตลึกลับ

เสียงหัวของทาเลียกลิ้งลงกับพื้น ก่อนที่ผู้ลงมือจะก้มลงหยิบมันขึ้นมาอย่างไร้ปรานี ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา ขณะที่มือข้างหนึ่งยกศีรษะไร้ร่างขึ้นสูง เพื่อยื่นให้สิ่งมีชีวิตลึกลับที่ลอยตัวอยู่เหนือพื้นดิน

เมื่อเห็นสิ่งที่ถูกนำมาเสนอ สิ่งมีชีวิตลึกลับเพียงแค่มองมันด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความไม่พอใจ

"ชิ! ตายซะ..."

เสียงกล่าวนั้นเยือกเย็น ก่อนที่พลังลึกลับจะแผ่ซ่านออกมา

【สกิล: ช่วงชิงวิญญาณ】

ทันทีที่คำพูดจบลง ผู้ที่ถือศีรษะของทาเลียก็กระตุกเกร็ง ชีพจรดับวูบลงในพริบตา ก่อนที่ร่างจะล้มลงไร้ชีวิต พร้อมกับเสียงกรีดร้องของผู้ที่เห็นเหตุการณ์ ทุกคนแตกตื่น รีบวิ่งหนีเอาชีวิตรอดจากสิ่งมีชีวิตอันตรายนั้น

ท่ามกลางความโกลาหล คุโรอิที่ถูกพันธนาการอยู่ก่อนหน้านี้สามารถหลุดออกมาได้ เขารีบวิ่งไปหาทาเลีย แต่สิ่งที่พบมีเพียงร่างไร้วิญญาณของเธอ ดวงตาที่เคยเปล่งประกาย บัดนี้กลับว่างเปล่า

ฝนเริ่มโปรยปราย ก่อนจะค่อยๆ หนักขึ้นเรื่อยๆ

คุโรอิคุกเข่าลงข้างร่างของทาเลีย มือสั่นเทาค่อยๆ เอื้อมไปแตะใบหน้าที่เคยอบอุ่นของเธอ ก่อนที่หยาดน้ำตาของเขาจะร่วงหล่นลงมาผสมกับสายฝน เสียงสะอื้นถูกกลืนไปกับเสียงฝนตก แต่ความเจ็บปวดในใจของเขากลับชัดเจนยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น

ขณะนั้นเอง สิ่งมีชีวิตลึกลับก็เริ่มเคลื่อนไหว มันค่อยๆ ลอยลงมา ก่อนจะใช้พลังทำให้ร่างของทาเลียลอยขึ้นตามมา จากนั้นอ้อมแขนของมันก็โอบรับร่างไร้วิญญาณของเธอไว้

คุโรอิเห็นเช่นนั้นก็รีบพุ่งตัวไปหมายจะยื้อแย่งร่างของเธอคืนมา แต่เพียงก้าวแรก เขากลับสะดุดล้มลงกับพื้น

ขณะที่เขาทรุดตัวลง มือของเขาสัมผัสเข้ากับสร้อยคอที่เปื้อนเลือดของทาเลีย

"พรแห่งการแลกเปลี่ยน"

เพียงแค่เห็นสิ่งนี้ คุโรอิก็หัวเราะออกมา

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..."

เสียงหัวเราะของเขาดังก้องท่ามกลางสายฝน และมันก็ดังพอที่จะทำให้สิ่งมีชีวิตลึกลับต้องหันกลับมามอง

"สติหลุดไปแล้วงั้นสินะครับ?"

สิ่งมีชีวิตลึกลับกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่คุโรอิกลับส่ายหัว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่ง

"ไม่เลย... ฉันแค่หัวเราะ เพราะสิ่งที่ฉันจะขอ มันไม่มีค่าพอให้ต้องแลกเปลี่ยนต่างหาก!"

สิ่งมีชีวิตลึกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะถามด้วยความสงสัย

"งั้นหรอครับ แล้วสิ่งที่คุณขอคืออะไร?"

คุโรอิเบิกตากว้าง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ฉันจะไม่ตาย... จนกว่าจะได้ฆ่าแก และทุกคนที่เกี่ยวข้อง!"

คำประกาศกร้าวของคุโรอิทำให้สิ่งมีชีวิตลึกลับยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แฝงแววเย้ยหยัน

"งั้นหรือครับ? ถ้าอย่างนั้น ผมจะจดจำชื่อคุณไว้ก็แล้วกัน... ถึงคุณจะมีชีวิตอยู่ได้ แต่คุณคิดว่าตัวเองจะฆ่าผมได้จริงๆ งั้นเหรอ?"

มันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกล่าวต่อ

"ไม่เกินหนึ่งปีหรอกครับ คุณก็จะรู้ซึ้งถึงความไร้ความหมายของความแค้น... และที่สำคัญ ต่อให้คุณมาฆ่าผมได้ คุณก็ไม่มีวันฆ่า ‘ท่านผู้นั้น’ ได้อยู่ดี"

คุโรอิไม่ได้ตอบกลับในทันที เขาเพียงแค่มองไปที่สิ่งมีชีวิตลึกลับอย่างแน่วแน่ ก่อนจะเอ่ยประโยคสุดท้าย

"ตั้งตารอไว้ให้ดี... ซักวันฉันจะตามไปล้างแค้น!"

สิ่งมีชีวิตลึกลับไม่ได้ตอบอะไรอีก มันเพียงแค่หันกลับไปและค่อยๆ ลอยเข้าสู่ประตูมิติ

แต่ก่อนที่ร่างของมันจะหายไป มันสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ผิดปกติ

"นี่ใช้ไปแล้วงั้นหรือ...? งั้นเองสินะครับ..."

เสียงพึมพำเบาๆ นั้นเจือไปด้วยความเข้าใจบางอย่าง ก่อนที่มันจะหายลับไปในความมืด

ทันใดนั้น—

ประตูมิติขนาดมหึมาหลายบานพลันปรากฏขึ้น

จากภายใน ประตูนรกเหล่านั้น ปรากฏสัตว์ประหลาดและปีศาจนับไม่ถ้วน มันแผ่กลิ่นอายแห่งความตายออกมา ขณะที่ส่งเสียงคำรามกึกก้องไปทั่วผืนฟ้า

คุโรอิยืนขึ้นช้าๆ แม้ร่างกายจะสั่นสะท้านจากทั้งความเหนื่อยล้าและโทสะ แต่ดวงตาของเขายังคงเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น

"รอได้เลย... ไม่ว่านานแค่ไหน... ฉันจะตามไปล้างแค้นแน่!"

สายฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ราวกับจะเป็นสักขีพยานต่อคำสาบานในค่ำคืนนี้...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***