เวลาแห่งความสุข

[เช้าวันต่อมา]

คุโรอิกำลังค้นหาเสื้อผ้าที่ใหญ่พอให้ทาเลียใส่ ท่ามกลางเสียงบ่นของหญิงสาวที่ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกล

"นี่ เจอยัง? ฉันรอนานแล้วนะ"

เสียงหวานที่ฟังดูหงุดหงิดเล็กน้อยทำให้เขาเหลือบมอง ก่อนจะคว้าเสื้อยืดตัวใหญ่สุดออกมาจากตู้

"อะ นี่ เสื้อยืดของฉัน ตัวใหญ่สุดแล้ว"

 เขายื่นให้เธอ

"กางเกงวอร์มกับกางเกงเลนี่ก็เอาไปด้วย ใส่เสื้อกันหนาวทับอีกชั้น แล้วก็หมวกบีนนี่—ห้ามถอดเด็ดขาด เข้าใจไหม? ถ้าคนอื่นเห็นหูเธอเข้า มีหวังเป็นเรื่องแน่ๆ"

ทาเลียรับชุดมาถือไว้แล้วพยักหน้าเบา ๆ

"โอเค ๆ งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"

"ฉันจะรอที่ห้องนั่งเล่น"

ไม่นานนัก ทาเลียก็เดินออกมาในชุดที่คุโรอิให้ยืม แต่มันกลับดูคับไปเล็กน้อยสำหรับเธอ

"นี่ คุโรอิ ชุดนายมันก็ยังคับอยู่นะ"

เธอพึมพำ พลางดึงเสื้อยืดที่รัดตัวเล็กน้อย

"ก็แบบนี้ไง ฉันถึงจะพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าใหม่"

 เขาเอ่ยเรียบ ๆ

 "ถ้าพร้อมแล้ว เดินตามฉันมา รถมารออยู่หน้าบ้านแล้ว"

"รถ?"

ทาเลียเอียงคอสงสัย

 "คืออะไร?"

คุโรอิชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ

'จริงสิ...เธอไม่คุ้นเคยกับโลกนี้'

"มันคือยานพาหนะอย่างหนึ่ง เอาไว้เดินทางไง ฉันไม่ค่อยชอบใช้รถไฟฟ้าเพราะคนเยอะไปหน่อย เอาเถอะ ตามฉันมาก็พอ"

ทาเลียพยักหน้าก่อนจะเดินตามคุโรอิออกจากบ้าน พอเดินมาถึงรถ พ่อบ้านก็เปิดประตูให้พร้อมโค้งเล็กน้อย

"เชิญครับ"

คุโรอิพยักหน้ารับ

 "ขอบใจ"

ก่อนที่เขาจะก้าวขึ้นรถ หันไปมองทาเลียที่ยังยืนเกร็งอยู่ข้าง ๆ

"ขึ้นมาได้แล้วเทียร์ จะได้ไปซื้อของกัน"

ทาเลียกลืนน้ำลายเฮือกหนึ่งก่อนจะค่อย ๆ ก้าวขึ้นรถอย่างระมัดระวัง

ระหว่างนั่งรถ ทาเลียดูตื่นเต้นกับสิ่งรอบตัวจนเผลอแนบหน้าติดกระจก มองวิวข้างทางด้วยดวงตาเป็นประกาย คุโรอิมองเธอพลางยิ้มบาง ๆ ซึ่งไม่รอดพ้นสายตาของพ่อบ้านที่มองผ่านกระจกหลัง

'คุณชาย...ยิ้มงั้นเหรอ?'

 พ่อบ้านคิดอย่างแปลกใจ

เมื่อมาถึงห้างสรรพสินค้า คุโรอิก็พาทาเลียเลือกซื้อของใช้ส่วนตัว ก่อนจะพาเธอมาที่ร้านเสื้อผ้า

"ว้าว! มีแต่เสื้อสวย ๆ ทั้งนั้นเลย!"

ทาเลียตื่นเต้นจนแทบกระโดด

"ฉันอยากได้!"

"ก็เลือกเอาเลยสิ จะเหมาทั้งร้านก็ได้"

 คุโรอิเอ่ยติดตลก

"แต่ตู้เสื้อผ้าเธอจะพอใส่รึเปล่านี่อีกเรื่องนะ"

ทาเลียหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินเลือกชุดอย่างสนุกสนาน

"อ้อ จริงสิ"

 คุโรอิหันไปพูดกับพนักงาน

"ช่วยวัดไซส์เธอแล้วหาชุดชั้นในให้ด้วยนะครับ"

พนักงานสาวชะงักไปครู่หนึ่ง

'ทำไมถึงพูดเรื่องแบบนี้ด้วยหน้าตาเรียบเฉยขนาดนี้นะ...!'

"เอ่อ...โอเคค่ะ"

หลังจากซื้อของเสร็จ พ่อบ้านนำของไปเก็บที่รถ ขณะที่คุโรอิเอ่ยขึ้น

"ไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันเริ่มหิวแล้ว"

ดวงตาของทาเลียเป็นประกายขึ้นมาในทันที

"ของกิน!? จะเป็นอะไรนะ!?"

หลังจากสั่งอาหารมากมายจนคุโรอิต้องยิ้มแห้ง เขามองหญิงสาวตรงหน้าที่ทานอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ

'เธอจะกินหมดจริง ๆ เหรอเนี่ย?'

พอกินเสร็จ ทั้งสองก็เดินเล่นกันต่อเล็กน้อยก่อนกลับบ้าน

เมื่อถึงบ้าน คุโรอิมองกองของที่พ่อบ้านนำมาวางไว้จนเป็นภูเขา ก่อนจะหันไปมองทาเลียที่นอนแผ่บนโซฟาเพราะอิ่มเกินไป

"นี่ฉันหมดเงินไปเท่าไหร่กันนะวันนี้..."

 เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ช่างมันเถอะ"

สายตาเหลือบไปเห็นนาฬิกา

 "บ่ายสามแล้วเหรอ? จริงสิ—"

เขาหันไปมองทาเลียที่นอนอยู่ก่อนจะพูดขึ้น

"นี่ เทียร์ ลุกขึ้นมาเลยนะ มาสอนฉันใช้เวทมนตร์ได้แล้ว"

ทาเลียส่งเสียงครางงัวเงียเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นมานั่ง

"เข้าใจแล้วน่า เอาล่ะ ก่อนจะใช้เวทมนตร์ได้ นายต้องดูดซับมานาเข้าร่างก่อน แล้วเปลี่ยนมันเป็นพลังเวท ถึงจะร่ายเวทได้"

เธอเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

"แต่ก่อนอื่น...แต่ละคนจะมี 'คลาส' ของตัวเองอย่างน้อยสองคลาส เพราะฉะนั้น นายต้องเลือกคลาสก่อน จะได้รู้ว่าควรฝึกยังไง เข้าใจนะ?"

คุโรอิพยักหน้า

 "แล้วมีคลาสอะไรบ้างล่ะ?"

"อืม...หลัก ๆ ก็มี 'นักรบ' 'นักธนู' แล้วก็ 'นักเวท' นี่แหละ แต่อันที่จริงมันก็มีคลาสย่อยอีกเยอะเลยนะ"

"ฉันไม่เคยฝึกอะไรแบบนี้เลย จะให้เลือกยังไง..."

คุโรอิพึมพำ ก่อนจะนึกขึ้นได้

"อ้อ จริงสิ ฉันเคยเรียนเคนโด้มานะ"

"เคนโด้?"

ทาเลียเอียงคอ

"คืออะไรเหรอ?"

"ก็การฝึกฟันดาบแบบญี่ปุ่นน่ะ"

"งั้นคลาสหลักของนายก็คือนักดาบ ส่วนคลาสรองก็เป็นนักเวท โอเคไหม?"

"อืม เข้าใจแล้ว"

ทาเลียยิ้มบาง ๆ

"งั้นมาเริ่มเรียนเวทมนตร์กันเลย!"

และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของการฝึกเวทมนตร์ของคุโรอิ โดยมีทาเลียเป็นผู้สอน...

[หกเดือนต่อมา]

หกเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว คุโรอินั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ขณะที่ทาเลียเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องไม้ขนาดเล็กในมือ

"นี่ คุโรอิ ฉันมีอะไรจะให้"

คุโรอิเหลือบมองกล่องไม้ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงสงสัย

"อะไรน่ะ?"

ทาเลียเปิดกล่องออก เผยให้เห็นสร้อยคอสีทองประดับอัญมณีสีฟ้าส่องประกาย

"นี่คือ ‘สร้อยคอพรแห่งการแลกเปลี่ยน’"

"ฟังดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเลย..."

 คุโรอิพึมพำ

"ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่เท่าที่รู้ มันให้ขอพรได้หนึ่งข้อ แต่ว่าต้องมีข้อแลกเปลี่ยนที่ยิ่งใหญ่"

"แล้วเธอไปได้มันมาจากไหน?"

"ช่องเก็บของต่างมิติของฉันไง!"

ทาเลียพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"พอดีไม่มีอะไรทำ เลยลองค้นดู แล้วก็เจอมันเข้า เอาไปเก็บไว้ดีๆ ล่ะ!"

คุโรอิรับสร้อยมาถือไว้ ก่อนจะพูดอย่างรู้ทัน

"ว่าแต่... ที่พูดมาทั้งหมดนี่ คืออยากให้ฉันพาไปกินอะไรอีกรึเปล่า?"

ทาเลียหัวเราะคิกคักก่อนจะยิ้มกว้าง

"รู้อีกละ~ ไปเถอะ!"

[ใจกลางเมือง]

ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังเดินเล่นอยู่ ท้องฟ้าที่สดใสเมื่อครู่กลับเริ่มมืดครึ้มอย่างรวดเร็ว

สายลมที่พัดมาอย่างรุนแรงทำให้ผู้คนที่เดินอยู่บนถนนเริ่มแตกตื่น

"อะไรกัน...?" คุโรอิหรี่ตาลงขณะมองท้องฟ้า

ทันใดนั้นเอง บริเวณใจกลางพายุ บนฟากฟ้าได้ปรากฏรอยร้าวประหลาด

เพล๊ง!!

เสียงแตกของอะไรบางอย่างดังก้องไปทั่วบริเวณ

รอยแยกบนฟ้ากำลังขยายออก แสงประหลาดสาดส่องออกมาจากรอยแยก

ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างตกใจด้วยความหวาดกลัว ขณะที่คุโรอิและทาเลียยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความตื่นตะลึง

"ไม่จริงนะ..."

ทาเลียพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

"มันคืออะไรงั้นหรอเทียร์..."

คุโรอิขมวดคิ้วแน่น มือกำแน่นโดยไม่รู้ตัว

มีบางสิ่งบางอย่าง... กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***