เรื่องราว

หลังจากทานอาหารเสร็จ คุโรอิเอนตัวพิงพนักโซฟา ถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"กินเสร็จแล้วก็ไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นก่อน เดี๋ยวฉันไปคุยด้วย ขอเก็บจานก่อน"

ทาเลียพยักหน้า ก่อนเดินไปยังโซฟาตัวใหญ่พลางลูบท้องตัวเองเบา ๆ ด้วยความพึงพอใจ ขณะที่คุโรอิหันกลับไปเก็บจาน ชายหนุ่มก็อดคิดกับตัวเองไม่ได้

'ยัยนี่กินมูมมามชะมัด… เฮ้อ เมื่อกี้ฉันเผลอคิดว่าเธอน่ารักได้ยังไงกันนะ?'

แต่ยังไม่ทันที่คุโรอิจะไตร่ตรองความคิดของตัวเองต่อ เสียงหวานใสก็ดังขึ้นมาจากโซฟา

"อาหารที่นายทำมันอร่อยมากเลยนะ ฉันไม่เคยกินอะไรอร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย!"

คุโรอิยิ้มบาง ๆ กำลังจะกล่าวขอบคุณ แต่แล้วเธอก็พูดต่อด้วยท่าทางไม่พอใจ

"แต่เดี๋ยวนะ… เมื่อกี้นายคิดว่าฉันกินมูมมามงั้นเหรอ?! นิสัยไม่ดีเลยนะ กล้าคิดแบบนั้นกับเด็กผู้หญิงได้ยังไงกัน!"

มือที่กำลังล้างจานของคุโรอิชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาคมเข้มเหลือบมองเธอผ่านบานกระจกเหนือซิงค์ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ

"นี่เทียร์… การชมว่าอาหารอร่อยมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่เธอกินให้มีมารยาทหน่อยจะดีกว่าไหม? และอีกอย่าง—ทำไมเธอถึงรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ ทั้ง ๆ ที่ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย?"

ทาเลียที่ได้ยินแบบนั้นกลับไม่ตอบ เธอเพียงแค่พองแก้มเล็กน้อยอย่างงอน ๆ ทำให้คุโรอิถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่ง

"นี่เธอทำหน้าอะไรของเธอเนี่ย…"

คุโรอิพึมพำ พลางหลุดหัวเราะเบา ๆ

หญิงสาวยังคงนั่งกอดอก ก่อนเปลี่ยนเรื่องสนทนาไปอย่างแนบเนียน

"ว่าแต่นายเคยอยู่คฤหาสน์ แถมยังมีพ่อบ้านกับเมดคอยรับใช้… หมายความว่านายรวยมากเลยใช่ไหม?"

คุโรอิที่กำลังล้างจานอยู่ถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาว

"นี่เธอ… ฟังที่ฉันพูดบ้างได้ไหมห๊ะ!?"

หลังจากล้างจานเสร็จ คุโรอิเดินมานั่งลงบนโซฟาข้าง ๆ เธอ แขนยาวของเขาไขว้กันพลางเอนตัวพิงพนัก

"…ใช่ ฉันรวยมาก ฉันเกิดมาในตระกูลที่มีทั้งอำนาจและเงินทอง แต่เชื่อเถอะว่ามันไม่ได้ทำให้ฉันมีความสุขเลย"

ทาเลียเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยถาม

"ทำไมล่ะ? ชีวิตแบบนั้นดูจะดีออกนะ?"

คุโรอิยิ้มบาง ๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความขมขื่น

"พ่อกับแม่ฉันถูกบังคับให้แต่งงานเพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจ หลังจากแต่งงานได้ไม่นาน พวกเขาก็เมาหนักและ…เผลอพลั้งพลาดไป พอฉันเกิดมาได้ไม่นาน แม่ก็ย้ายไปอยู่ที่เกาหลีใต้ ส่วนพ่อก็ไปอเมริกา ทิ้งฉันไว้ในคฤหาสน์ให้พ่อบ้านกับเมดดูแล"

ทาเลียชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาสีเขียวมิ้นเต็มไปด้วยความสงสาร เธอกำมือแน่น ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหลังมือของเขาเบา ๆ

"…ถ้ามันลำบากใจ นายไม่ต้องเล่าก็ได้นะ"

คุโรอิเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พลางมองหญิงสาวตรงหน้าที่ดูเป็นห่วงเขาจริง ๆ ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ

"ไม่เป็นไรหรอก… หลังจากขึ้นม.ปลาย ฉันใช้เงินที่พวกเขาส่งมาให้เดือนละสิบล้านเยน ซื้อบ้านหลังนี้และย้ายมาอยู่คนเดียว—แค่นั้นแหละ"

บรรยากาศเงียบลงชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่ทาเลียจะพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"ท่านพ่อกับท่านแม่ของนายเป็นคนที่แย่ที่สุดเลย! กล้าทิ้งลูกตัวเองแบบนั้นได้ยังไงกัน นิสัยเสียชะมัด! ถ้าเจอฉันจะจับกินให้หมดเลย!"

คำพูดของทาเลียทำให้คุโรอิที่เคยเคร่งขรึมถึงกับหลุดหัวเราะออกมา

"ฮะฮ่า…"

ทาเลียหันขวับมามองเขา

"นี่นายขำอะไร?!"

"ก็เธอบอกว่าจะ ‘กิน’ พ่อกับแม่ฉันเนี่ยสิ… ฮะ ๆ นี่เธอเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย?"

ทาเลียสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ

"ฉัน…ข้ามมิติมานะ"

คุโรอิยังคงมองเธอด้วยสายตานิ่งเรียบ ไม่ได้แสดงความแปลกใจหรือไม่เชื่อแม้แต่น้อย ทำให้ทาเลียยิ่งรู้สึกกดดันมากขึ้น

'หรือว่าเขาจะคิดว่าฉันบ้า…?'

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น คุโรอิก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"เธอไม่พูดต่อแล้วเหรอ? ฉันยังรอฟังเหตุผลที่เธอมาอยู่ที่ระเบียงบ้านชั้นสองของฉันอยู่นะ"

ทาเลียกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝื่อน ก่อนจะก้มหน้าลงและกล่าวต่อ

"ท่านแม่ของฉันเป็นเหมือนปีศาจร้ายที่ไร้ความปรานี วันหนึ่งฉันบังเอิญได้ยินว่าท่านจะเข้าไปแทรกแซงเส้นโลก ฉันรู้สึกได้เลยว่ามันต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่ ๆ ฉันเลยขัดขวางด้วยการทำลายมิติฝั่งนั้น—แต่สุดท้ายฉันกลับข้ามมาฝั่งนี้แทน… และฉันก็ไม่รู้วิธีกลับ"

เมื่อเธอเล่าจบ ก็เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสายตาจริงจัง

"ฉันพูดความจริงนะ… ฉันไม่ได้โกหก…"

คุโรอิถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้น

"งั้นก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิ"

ทาเลียเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ

"ได้เลย…"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***