The Sleeping Queen And The Mourning Hero

การพบกัน

สายตาของคุโรอิที่จับจ้องหญิงสาวตรงหน้าฉายแววสับสน แต่ลึกลงไปกว่านั้นกลับเต็มไปด้วยความหลงใหลราวกับว่าโลกอันแสนเงียบเหงาของเขากำลังถูกเติมเต็มโดยการปรากฏตัวของเธอ สายลมเย็นพลิ้วผ่านม่านบางที่ไหวกระทบแสงจันทร์ หญิงสาวที่นอนอยู่ตรงระเบียงขยับตัวเล็กน้อย เปลือกตาของเธอสั่นไหวก่อนจะค่อยๆ เปิดขึ้น ดวงตาสีเขียวมิ้นเป็นประกายสะท้อนแสงราตรี เส้นผมสีเงินของเธอพลิ้วไหวไปตามสายลม ใบหูแหลมเรียวยาวราวกับหลุดออกมาจากโลกแฟนตาซี

คุโรอิกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยปาก

"นี่เธอเป็นใครกัน ทำไมถึงมาอยู่ที่ระเบียงบ้านฉันได้? นี่มันชั้นสองนะ"

หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะจ้องมองคุโรอิด้วยแววตาไร้เดียงสา ทำให้เขาไม่อาจรู้สึกโกรธเธอได้เลย

'เธอเป็นใครกันนะ...? ใบหูแหลมเหมือนเอลฟ์ในเกม... หรือว่าเป็นหูปลอม? แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือเธอขึ้นมาที่นี่ได้ยังไง—'

"นี่เป็นหูจริงของฉันนะ แล้วก็... ฉันไม่รู้ว่า ‘เกม’ ที่นายพูดถึงคืออะไร นายกำลังหมายถึงอะไรกันแน่?"

คุโรอิสะดุ้งสุดตัว ขนลุกวาบไปทั้งแขนจนต้องก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

'เดี๋ยวนะ... เธออ่านใจฉันได้งั้นเหรอ!?'

ความเงียบโรยตัวลงชั่วขณะก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้นมาท่ามกลางอากาศหนาวเย็น...

โครกกก—

คุโรอิชะงัก มองไปที่ต้นเสียง หญิงสาวตรงหน้ากำลังใช้สองมือกุมท้องแน่น ใบหน้าขาวซีดของเธอขึ้นสีแดงเรื่อราวกับกำลังอับอายสุดขีด

คุโรอิที่มองอยู่เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ความกังวลทั้งหมดที่มีต่อเธอพลันมลายหายไป

"เอาล่ะ เรื่องของเธอไว้ค่อยคุยทีหลัง ตอนนี้มากินข้าวกันก่อนเถอะ"

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างลังเล

"จริงเหรอ...?"

"อืม เรื่องความหิวล้อเล่นไม่ได้นะ"

เธอพยักหน้า ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นเดินตามคุโรอิเข้ามาในห้อง ระหว่างที่กำลังจะก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป เธอหยุดชะงักเล็กน้อย เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ คุโรอิที่สังเกตเห็นเลยเอ่ยถาม

"ว่าแต่ เธอชื่ออะไรล่ะ?"

หญิงสาวทำตาโต ก่อนจะชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

"ฉันเหรอ!?"

"ก็ใช่น่ะสิ ที่นี่มีแค่ฉันกับเธอ จะหันซ้ายหันขวาหาใครอยู่?"

หญิงสาวพยักหน้าแรงๆ สูดหายใจเข้าลึกก่อนจะประกาศชื่อของตัวเองด้วยเสียงดังฟังชัด

"ทะ...ทาเลีย! ฉันชื่อทาเลียค้าาา!!"

คุโรอิสะดุ้งจนแทบเซ

"เฮ้! เธอตะโกนทำไมเนี่ย!? คนข้างบ้านได้ตื่นมาด่าแน่!"

ทาเลียยกมือขึ้นปิดปากทันที หน้าแดงแจ๋ด้วยความเขินอาย

"ขะ...ขอโทษค่ะ"

คุโรอิถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินนำลงไปชั้นล่าง

"เอาเถอะ งั้นต่อจากนี้ฉันจะเรียกเธอว่า ‘เทียร์’ ก็แล้วกัน ตามมาสิ เดี๋ยวฉันทำอาหารให้"

ภายในห้องครัว เสียงมีดหั่นกระทบเขียงเป็นจังหวะ เสียงน้ำมันที่เดือดพล่านในกระทะลอยคลุ้งไปพร้อมกับกลิ่นหอมที่ทำให้บรรยากาศในบ้านอบอุ่นขึ้น

ทาเลียนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น เธอจ้องมองคุโรอิที่กำลังทำอาหารด้วยดวงตาเป็นประกาย บางครั้งเธอก็เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ พลางแกว่งขาไปมาอย่างไร้จุดหมาย

คุโรอิที่กำลังหั่นผักอยู่นั้นเงยหน้าขึ้นโดยบังเอิญ แล้วสายตาของเขาก็สบเข้ากับสายตาของทาเลียที่กำลังจ้องมองมา

ทาเลียสะดุ้งโหยงก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีทันที คุโรอิแค่นหัวเราะเบาๆ

"เมื่อกี้เธอแอบมองฉันใช่ไหม?"

ทาเลียหน้าขึ้นสี ก่อนจะรีบปฏิเสธเสียงแข็ง

"มะ...ไม่ได้แอบมองซะหน่อย!"

คุโรอิหัวเราะพลางตักอาหารใส่จาน

"เอาเถอะ อาหารเสร็จแล้ว มานั่งกินสิ"

ทาเลียรีบเดินมานั่งที่โต๊ะทันที พอได้ลองชิมคำแรก เธอก็เบิกตากว้าง

"อร่อยมาก!"

คุโรอิยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

"ก็ดีใจที่ชอบล่ะนะ"

ทาเลียเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมา