วันที่น่าเบื่อ

สายลมอ่อนโยนและเสียงนกที่บินผ่าน

สายลมอ่อนๆ พัดผ่านหน้าต่างที่เปิดกว้าง ทำให้ผ้าม่านสีขาวปลิวไหวไปตามแรงลม ใบไม้ที่ผลิออกอ่อนสะท้อนแสงแดดยามเที่ยงวัน อากาศในช่วงนี้อบอุ่น ทว่าบางจังหวะก็แฝงไว้ด้วยความเย็นจากลมที่พัดผ่านมา เสียงนกร้องแว่วขึ้น ก่อนจะบินจากไป ทิ้งไว้เพียงเงาของพวกมันที่ทอดผ่านกระจกหน้าต่าง

ชายหนุ่มนั่งทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง มองดูเหล่านกสามตัวที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง

"ดีจังเลยนะ... ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบจริงๆ อยู่พร้อมหน้ากัน ทั้งพ่อ ทั้งแม่ และลูก..."

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วพลิกตัวฟุบลงบนโต๊ะ

"เฮ้อ... พึ่งจะพักกลางวันเอง ฉันอยากกลับบ้านจริงๆ เมื่อไหร่จะเลิกเรียนกันนะ ชีวิตเด็กม.ปลายน่าเบื่อชะมัด..."

> 'ผมชื่อ คุโรอิ คาโอรินะ เป็นนักเรียนมัธยมปลายปีสอง ไม่มีเพื่อนมากนัก นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ผมชอบอยู่คนเดียวและไม่ชอบออกจากบ้าน เพราะสำหรับผม โรงเรียนก็เหมือนกรงขังที่ทำให้ต้องเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ การมีเพื่อนก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตดีขึ้นนัก'

ในขณะที่คุโรอิฟุบอยู่บนโต๊ะ เสียงประตูห้องเรียนก็ถูกเลื่อนเปิดออกอย่างช้าๆ บรรยากาศรอบตัวพลันเงียบลงทีละนิด สายตาของเพื่อนร่วมชั้นหันไปจับจ้องที่ประตู ราวกับมีใครบางคนที่ไม่ควรปรากฏตัวก้าวเข้ามา

เสียงฝีเท้าของเธอค่อยๆ ดังใกล้เข้ามา ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าของคุโรอิ

"นี่... พักกลางวันแท้ๆ ไม่ไปหาอะไรกินหน่อยเหรอ? คุโรอิ นอนแบบนี้ไม่เบื่อบ้างเหรอ?"

เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบาๆ คุโรอิเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าของเขาสะท้อนเงาของหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

เขาขมวดคิ้ว ใครกัน?

แต่เพียงชั่วครู่ เขาก็ฟุบหน้าลงไปอีกครั้ง ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย

"การมาโรงเรียนมันน่าเบื่อกว่าการนอนอีกนะ เพราะฉะนั้น การนอนมีประโยชน์กว่าการเรียนตอนนี้ซะอีก แล้วก็นะ... ตอนนี้เป็นเวลาพักกลางวัน ผมจะไปกินข้าวหรือไม่กินมันก็เรื่องของผม..."

หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไร นอกจากยิ้มให้บางๆ ก่อนจะพูดทิ้งท้าย

"นายนี่ยังเป็นเหมือนเดิมเลยนะ โอเค ฉันไม่กวนแล้ว นอนให้สบายนะ"

เธอเดินออกจากห้องเรียนไป ทิ้งไว้เพียงความสงสัยในใจของคุโรอิ

"เธอเป็นใครกันแน่?"

ทันทีที่ประตูห้องปิดลง เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นจากเพื่อนร่วมชั้น บางคนพูดคุยกันถึงหญิงสาวคนนั้น บางคนหันมาถามคุโรอิด้วยความสงสัย

"นี่ๆ ผู้หญิงคนนั้นเป็น—"

"ฉันยังไม่อยากพูดตอนนี้ เพราะฉะนั้น อย่ามายุ่งกับฉัน"

สิ้นคำ เพื่อนๆ ต่างพากันแยกย้าย บ้างหันไปคุยเรื่องอื่น บ้างก็ยังเอาเรื่องหญิงสาวมาเม้าท์กันต่อ และบางคนเลือกที่จะนินทาคุโรอิใกล้ๆ ราวกับต้องการให้เขาได้ยิน

'อยากให้ฉันได้ยินสินะ... ช่างเถอะ ฉันไม่ใส่ใจหรอก'

คาบบ่ายเริ่มต้นขึ้นเมื่อเสียงของอาจารย์ดังขึ้นหน้าห้อง

"เอาล่ะ นักเรียน นั่งที่ คาบนี้เราจะมาเรียนคณิตกันนะ"

คุโรอิที่ยังคงฟุบอยู่กับโต๊ะ ครุ่นคิดถึงหญิงสาวปริศนา แต่ไม่ว่าเขาจะคิดยังไง หน้าของเธอกลับเบลอไปหมด จนสุดท้าย... เขาก็หลับไป

"วันนี้มันซวยขนาดนี้ได้ยังไง?"

เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น คุโรอิลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเก็บของและเดินออกจากห้องเรียนไปที่ล็อกเกอร์ เขาสวมรองเท้าพร้อมกลับบ้าน

ขณะที่เดินไปตามทางเท้า สายตาของเขาเหลือบเห็นแอ่งน้ำขังบนพื้นถนน

ฟึ่บ!

เสียงล้อรถแล่นผ่านอย่างรวดเร็ว ทำให้หยดน้ำกระเซ็นกระจายเปียกไปทั่วตัวของเขา

"ให้ตายสิ... ทำไมวันนี้มันซวยขนาดนี้นะ?!"

เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง ลมหอบใหญ่พัดผ่าน ทำให้เขาหนาวสั่นไปทั้งตัว

"เห้อ... รีบกลับบ้านก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะเป็นหวัดเข้าอีก"

ระหว่างทาง เขาเผลอเหลือบไปเห็นครอบครัวหนึ่งเดินเล่นด้วยกัน ภาพนั้นทำให้คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน เขาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นจนกระทั่งมาถึงบ้าน

"กลับมาแล้วครับ..."

แต่ทันทีที่พูดจบ เขาก็ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ก่อนจะถอนหายใจออกมาแผ่วเบา

"อีกแล้วสินะ... บ้านทั้งหลังมีแค่เราอยู่คนเดียว แล้วเราจะพูดทำไมกันนะ?"

เขาปิดประตู เดินเข้าไปวางกระเป๋า ก่อนจะตรงไปอาบน้ำ

หลังอาบน้ำเสร็จ คุโรอิเดินขึ้นไปบนห้องนอน เปิดประตูเข้าไป ลมหนาวยามค่ำคืนพัดผ่านเข้ามา

'เรา... ลืมปิดประตูกระจกงั้นเหรอ?'

เขาคิดอย่างแปลกใจ ขณะที่เดินไปใกล้ระเบียง ผ้าม่านพลิ้วไหวไปตามแรงลม แสงจันทร์ตกกระทบเข้ากับพื้นห้อง แต่ที่กลางแสงนั้น—

มีเงาของใครบางคนนอนอยู่

คุโรอิหยุดนิ่ง หัวใจเต้นกระหน่ำ หญิงสาวผิวขาวราวหิมะ นอนสงบอยู่ตรงระเบียงบ้านของเขา เส้นผมยาวสีขาวเงินส่องประกายใต้แสงจันทร์

ใบหน้าของเธอดูอ่อนโยน ดวงตาหลับพริ้ม หูแหลมราวกับเอลฟ์

คุโรอิยืนนิ่ง รู้สึกถึงบางสิ่งที่ไหลเวียนอยู่ในอก

"เธอ... เป็นใครกันแน่?"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***