กลับดำเป็นขาว

"ความจริงก็คือความจริง พี่สาวเจ้าพูดกลับดำเป็นขาว พูดเหมือนกับว่าข้าเป็นคนทิ้ง พี่ปราบ แล้วพี่สาวเจ้าเสียสละมาดูแล พี่ปราบ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองแย่งเขาไปเองแท้ ๆ นี่ถ้าใครไม่เคยรู้เรื่องที่เจ้ามีความสัมพันธ์กับ พี่ปราบ มาก่อน ผู้คนคงจะคิดว่าข้าเป็นหญิงร้ายกาจ ส่วนเจ้าเป็นคนดีที่เสียสละแทนพี่สาวแน่ ๆ"

"เจ้า!!"

พุดตาน สะอึก โกรธจนพูดไม่ออก เพราะสิ่งที่มะลิ พูดมานั้นมันเป็นความจริงทุกอย่าง พุดตาน ไม่สามารถโต้แย้งได้เลย

"เอาละ พอได้แล้ว พุดตาน นี้มันไม่ใช่เรื่องที่เด็กอย่างเจ้าจะเข้ามายุ่งในเรื่องนี้"

"ในเมื่อเรื่องมันดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามที่ว่ากันเถิด เปลี่ยนเจ้าสาวให้ พ่อปราบ ยกเลิกสัญญาหมั้นหมายกับ แม่มะลิ และให้ พ่อปราบ ทำสัญญาหมั้นหมายกับ แม่พิกุล แทน พ่อตัดสินใจแบบนี้ทุกคนพอใจหรือไม่ ? มีผู้ใดคัดค้านหรือไม่ ?"

"ไม่มีเจ้าค่ะ/ไม่มีขอรับ"

"ถ้าเช่นนั้นสัญญาหมั้นหมายระหว่าง แม่มะลิ กับ พ่อปราบ เป็นอันสิ้นสุดลง สัญญาการหมั้นหมายระหว่าง พ่อปราบ กับ แม่พิกุล เป็นอันสำเร็จลุล่วง แม่มะลิ แม่พิกุล พ่อปราบ มาลงสัญญาในหนังสือหมั้นด้วย และขอให้พยานมาลงลายมือชื่อด้วย"

"ขอรับ/เจ้าค่ะ"

มะลิ ปราบ พิกุล และเหล่าพยานทั้งหลาย ลงลายมือชื่อในหนังสือยกเลิกการหมั้นหมาย และหนังสือหมั้นหมายเรียบร้อยทั้ง 2 ฉบับ เก็บไวให้ฝ่ายชาย 1 ฉบับ ฝ่ายหญิง 1 ฉบับ เป็นอันว่าการหมั้นหมายและการถอนหมั้นเป็นอันเสร็จสมบูรณ์

ณ ห้องครัวเรือนคุณมะตูม

บ่าวผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา ขณะที่บ่าวในเรือนคนอื่น ๆ กำลังทำอาหารอยู่ที่ห้องครัว

"พวกเจ้า ได้ยินข่าวเรื่องที่ คุณมะลิ กับ คุณปราบ ยกเลิกการหมั้นหมายกันแล้วหรือไม่ ข้าได้ยินมาว่าที่ต้องยกเลิกการหมั้นหมายกันระหว่าง คุณมะลิ กับ คุณปราบ ก็เพราะว่า คุณพิกุล กับ คุณปราบ ทั้งสองคนแอบมีความสัมพันธ์กันแล้ว คุณมะลิ จับได้!!"

บ่าวผู้หญิงคนหนึ่ง พูดขึ้นเช่นกัน

"ก็ใช่นะสิ วันนั้นข้าได้ยินเสียงเอะอะ โวยวาย ของคุณ ๆ ด้วย แล้วยังเจอ คุณมะลิ ที่เดินออกมาจากห้องเลือดนี่เต็มหน้าผากเธอเลย น่าสงสารจริง ๆ ได้ข่าวว่าคืนนั้นทั้งคืน คุณมะลิ ได้ไข้ด้วยนะ ข้าเห็น นางกระถิน เดินเข้าเดินออกห้องจนดึกเลย"

บ่าวผู้หญิงอีกคนหนึ่งพูดขึ้น

"คุณพิกุล นี่ก็นะ ผู้ชายมีตั้งเยอะให้เลือก คนนั้นไม่เลือก คนนี้ไม่เลือก ดันมาเลือกพี่เขย หรือเป็นเพราะใกล้ชิดกันมาตั้งแต่เด็กเลยทำให้ตกหลุมรักกันวะ"

แตงอ่อน ได้ยินบ่าวรับใช้พวกนั้นกำลังนินทาเจ้านายของมัน มันจึงตวาดใส่บ่าวทั้งสองคนนั้น

"พวกเอ็งกล้านินทาเจ้านายลับหลังรึ ข้าจะไปฟ้องคุณพิกุล ให้คุณพิกุลลงโทษพวกเอ็ง!!"

บ่าวผู้ชายที่พูดถึง พิกุล เมื่อครู่จึงพูดสวนขึ้นมา

"พวกข้ามิได้ว่าร้ายให้ท่านสักคำ พวกข้าแค่พูดไปตามที่เห็นเท่านั้น เอ็งอย่าทำตัวเป็นบ่างช่างยุสิวะ อีกอย่าง คุณพิกุล เธอเป็นคนจิตใจดี มีเมตตา เธอคงไม่ลงโทษพวกข้าดอก"

บานเย็น บ่าวรับใช้คนสนิทของ พุดตาน ตะคอกใส่บ่าวผู้ชายคนนั้น

"คุณพิกุล อาจจะไม่ลงโทษพวกเอ็ง แต่ถ้าข้าเอาเรื่องนี้ไปบอก คุณพุดตาน เล่า พวกเอ็งคิดว่า คุณพุดตาน จะลงโทษพวกเอ็งหรือไม่ ?"

"โธ่ แม่บานเย็น อย่าทำเช่นนั้นเลยนะแม่ คือ..พวกข้าไม่กล้าอีกแล้ว พวกข้าสำนึกผิดแล้ว"

บ่าวผู้ชายพูดไปพลาง อ้อนวอนไปพลาง

"หึ ก็ได้ ๆ ครั้งนี้ข้าจะถือว่าข้าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น แต่ถ้ามีครั้งหน้าแล้วละก็ ข้าจะไม่ปล่อยพวกเอ็งไปแน่ ๆ เรื่องนี้ต้องถึงหู คุณพุดตาน!!"

"จ้ะ ๆ ขอบใจเอ็งมากนะ คุณพิกุล คุณพุดตาน ดีงามเสียขนาดนั้น ชายใดได้เห็นก็ต้องหลงรักนางเป็นธรรมดา จริงมั้ยจ้ะ แม่บานเย็น"

บ่าวผู้ชายพูดชม พิกุล และ พุดตาน เพื่อเอาใจ บานเย็น

"หึ ค่อยน่าฟังหน่อย ไป ๆ พวกเอ็งไปจัดสำรับให้คุณ ๆ ท่านได้แล้ว"

"จ้ะ"

ณ โต๊ะรับประทานอาหาร

"เอ๋ วันนี้มีแค่ข้า กับ พี่พิกุล รับสำรับด้วยกันหรือเจ้าคะ แล้วคนอื่นเล่าไม่มารับสำรับรึ"

บานเย็น เงยหน้าขึ้นมา และตอบ พุดตาน ด้วยเสียงนอบน้อม

"ไม่มีคนมารับประทานเพิ่มแล้วเจ้าค่ะ คุณโมกข์ ไปดูแลกิจการกับนายท่าน ส่วน คุณมะลิ แจ้งว่าจะไปรับสำรับข้างนอกเจ้าค่ะ"

"หึ แมวไม่อยู่หนูร่าเริงสินะ น้องอยากรู้เสียจริงว่า พี่มะลิ จะออกไปรับสำรับกับผู้ใดกัน เอ๊ะ หรือว่า พี่มะลิ แอบนัดกับผู้ชายเอาไว้ข้างนอก เพื่อไปรับสำรับด้วยกัยเจ้าคะ"

"นี่ แม่พุดตาน เจ้าพูดอะไรของเจ้านะ นางเป็นพี่สาวของเจ้าเหมือนกันกับข้านะ เจ้าควรพูดถึงนางไปในทางที่ดี ๆ สิ"

พิกุล ยกยิ้มที่มุมปาก พลางพูดปราม พุดตาน ไม่ให้พูดถึง มะลิ ในทางที่ไม่ดี แต่ในใจลึก ๆ ของ พิกุล กลับสะใจยิ่งนักที่ได้ยิน พุดตาน ด่าว่า มะลิ เช่นนี้ ตัวนางเอง อยากจะด่า มะลิ เหมือนกัน พิกุล รู้สึกไม่ชอบที่ มะลิ ได้หมั้นหมายกับ ปราบ และ มะลิ ยังชอบต่อว่านางต่อหน้าผู้คนมากมายทำเอานางเสียหน้ามาหลายคราวแล้ว

พุดตาน เองก็รู้ดีว่า พิกุล เกลียด มะลิ มากแค่ไหนที่ มะลิ ได้เป็นคู่หมั้นของ ปราบ และยังชอบพูดจาเหน็บแนม พิกุล ในเรื่องนี้อยู่เสมอ ผู้คนอาจจะเห็นว่า พิกุล เป็นหญิงสาวงดงาม อ่อนหวาน จิตใจดี แต่ พุดตาน ที่อยู่กับ พิกุล รู้จักนิสัยพี่สาวตนเองผู้นี้ดียิ่งกว่าผู้ใด พุดตาน จึงมักจะด่าว่า มะลิ แทน พิกุล ทุกครั้งเมื่อมีโอกาส

"นั้น พี่มะลิ นี่เจ้าคะ นางกำลังจะออกไปรับสำรับข้างนอกกระมัง"

พุดตาน เห็นเช่นนั้น จึงร้องตะโกนถาม มะลิ

"พี่มะลิ จะไปรับสำรับข้างนอกเรือนหรือเจ้าคะ แต่ในเรือนเราก็มีอาหารมากมายพี่สาวอยากรับประทานอะไร ก็แค่สั่งให้บ่าวมันทำให้ก็ได้นี่เจ้าคะ เหตุใดจึงจะต้องไปรับสำรับข้างนอกด้วย"

มะลิ ปรายตามอง พุดตาน ที่กำลังมองมาทางตนด้วยความสงสัยใคร่รู้ และยกเหตุผลมากมาย เพื่อมาวิเคราะห์การออกไปรับสำรับข้างนอกของมะลิ

"ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเจ้า แม่พุดตาน"

มะลิ รู้ดีว่าน้องสาวคนนี้กำลังหาเรื่องจับผิดอยู่ นางจึงไม่คิดจะไว้หน้านางเช่นเดียวกัน จึงตอบแบบนั้นไป

"เจ้า! พี่มะลิ เหตุใดจึงว่าข้าแบบนั้น ข้าแค่สงสัยว่าเหตุใดท่านจึงอยากไปรับสำรับข้างนอกก็เท่านั้นเอง ข้าว่านะตั้งแต่ที่ศีรษะของท่านกระแทกเสาเรือน ท่านก็เปลี่ยนไปอย่างกับเป็นคนละคนเลย นี่ท่านยังคงมีสติดีอยู่ใช่หรือไม่"

มะลิ จ้องมอง พุดตาน พลางแสยะยิ้มแล้วเอ่ยตอบว่า

"ข้ายังสติดี ไม่เหมือนเจ้า สติ เจ้าไม่ดีแล้วกระมัง ถึงได้มาถามซอกแซกกับข้าเช่นนี้ แต่ไหนแต่ไรมาข้าจะไปที่ไหน ข้าไม่เคยต้องรายงานเจ้า หรือ ขออนุญาตจากเจ้าเลยนี้ เหตุใดวันนี้เจ้าถึงได้เค้นถามข้าขนาดนี้ละ กลัวว่าข้าจะนัดกับ พี่ปราบ ของพี่สาวเจ้าอย่างงั้นรึ"

พุดตาน มอง มะลิ ตาเขม็ง

"พี่ปราบ ไม่สนใจ พี่หรอกไม่เช่นนั้นคงไม่ถอนหมั้น พี่มะลิ แล้วรีบไปขอหมั้น พี่พิกุล แทนพี่"

"หึ นิสัยเจ้าช่างเหมือนพี่สาวเจ้าเสียจริง ตัวเองทำผิดแท้ ๆ ยังหลงคิดว่าตัวเองดีงามอีก"

"พอได้แล้ว พี่มะลิ พุดตาน แค่ถามพี่เรื่องจะไปรับสำรับนอกเรือนแค่นั้น เหตุใดพี่จะต้องขุดเรื่องเก่า ๆ ที่มันผ่านไปแล้วเอามาพูดด้วย อีกอย่างพวกเราทั้งหมดก็เป็นพี่น้องกัน มีอะไรก็พูดจากันดี ๆ ไม่ได้หรือเจ้าคะ"

พิกุล เดินคั้นกลางระหว่าง มะลิ และ พุดตาน พยายามพูดไกล่เกลี่ยให้ทั้งคู่ใจเย็นลง

"หึ พี่น้องงั้นรึ ? หมายถึงข้ากับ แม่พุดตาน นะหรือ แม่พุดตาน เคยคิดว่าข้าเป็นพี่ของนางเสียเมื่อไหร่ นางมักจะพูกจากระทบกระเทียบข้าอยู่เสมอ ไม่เหมือนเจ้า พี่สาวที่แสนดีของนาง เจ้าทำอะไรนางก็ชื่นชมเจ้า ขนาดเจ้าแย่งคู่หมั้นของข้านางก็ยังเข้าข้างเจ้าเลย แล้วยังมองข้าเป็นคนใจร้ายที่ไปแย่ง พี่ปราบ มาจากเจ้าเสียอีก

"ตอนนี้ข้ากับ พี่ปราบ ก็ถอนหมั้นกันแล้วนี่ พวกเจ้าจะเลิกยุ่งวุ่นวายกับข้าสักทีได้หรือไม่!!"

กล่าวจบ มะลิ กำลังจะเดินออกจากเรือนไป บังเอิญเจอเข้ากับ ปราบ ที่เดินเข้ามาในเรือนพอดี

"แม่มะลิ !!"

เสียงตะโกนด้วยความโมโหของชายหนุ่มดังขึ้น ปราบ มอง มะลิ อย่างโกรธเคือง

"เหตุใดเจ้าถึงพูดจาร้ายกาจเช่นนี้ เจ้ากล้าพูดเช่นนั้นกับ แม่พิกุล ได้อย่างใด แม่มะลิ ขอโทษ แม่พิกุล เดี๋ยวนี้!!"

มะลิ หันกลับมาจ้องหน้า ปราบ ด้วยท่าทางเย็นชา ดูถูก และรังเกียจ

"แม่พิกุล ของเจ้าพูดจาร้ายกาจกับผู้อื่นได้ ผู้อื่นไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดจาร้ายกาจกลับคืนงั้นรึ!!"

พูดจบประโยคนั้นแล้ว มะลิ ก็เดินออกไปจากเรือน ทิ้งให้ทั้งสามคน ยืนอึ้ง อยู่ตรงนั้น พิกุล รู้สึก อึ้งมาก ที่ มะลิ กล้าพูดจาก้าวร้าวเช่นนั้นกับ ปราบ ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อน มะลิ รัก ปราบ มาก นางไม่เคยมองเขาด้วยสายตาเย็นชาเช่นนี้มาก่อน เหตุใดหลังจากที่เกิดเหตุการณ์วันนั้น นางถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ คิดพลางหันหน้ามองไปทางที่ มะลิ เดินออกจากเรือน จากนั้นจึงหันหน้ามองกลับมาทาง พิกุล

"แม่พิกุล เจ้าอย่าฟังวาจาร้ายกาจของนางเช่นนั้นเลย นางเป็นคนพูดไม่คิด แม่พิกุล ก็อย่าไปคิดตามคำพูดที่นางพูดส่ง ๆ เลยนะ"

พิกุล ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมอง ปราบ ดวงตาของนางแดงระเรื่อ ในใจรู้สึกเคียดแค้นที่โดน มะลิ ด่าว่าตนเองต่อหน้าผู้อื่น มะลิ เจ้ากับข้าจะได้เห็นดีกันแน่

จากนั้น พิกุล จึงตีหน้าเศร้า และค่อย ๆ เงยหน้าหันมองไปทาง ปราบ

"พี่มะลิ นางคงเกลียดน้องมากจริง ๆ เป็นเพราะน้องเองที่ทำให้นางเสียใจ นางคงไม่สามารถให้อภัยน้องได้ แต่คำพูดที่ พี่มะลิ พูดกับน้องนั้นทำให้น้องเสียใจเหลือเกินเจ้าค่ะ พี่ปราบ ถ้าเรื่องที่เราสองคนรักกันทำให้ พี่มะลิ เสียใจแบบนี้ น้องคิดว่าหรือพวกเราควรจะคิดทบทวนเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเราใหม่ดีหรือไม่เจ้าคะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***