ตอนที่ 4 เสแสร้ง

โมกข์ สังเกตุผู้เป็นน้องสาวมาตลอด เห็นทุกการกระทำที่ พิกุล และ พุดตาน กระทำต่อมะลิ แรก ๆ เขาคิดว่าเป็นแค่การทะเลาะกันของเด็กผู้หญิงเท่านั้น อีกทั้งเด็กทั้ง 3 คน ก็เป็นน้องสาวของเขาด้วยกันทั้งนั้น เขาเลยไม่ได้ว่าอะไร แต่พอนานวันเข้าพฤติกรรมของ 2 พี่น้อง ก็ยิ่งร้ายกาจมากยิ่งขึ้น จนมาถึงวันนี้เขาทนไม่ได้อีกต่อไปแล้วเขาทนไม่ได้ที่ต้องเห็น แม่มะลิ น้องสาวแท้ ๆ ของเขาโดยรังแกจนถึงขั้นต้องทำร้ายตนเองเช่นนี้

"พี่มะลิ ท่าน..........เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เมื่อกี้น้องตกใจมากตอนที่เห็นพี่วิ่งกระแทกเสาเรือน จนไม่ได้เดินเข้าไปดูพี่ พี่มะลิ น้องขอโทษนะเจ้าคะ"

พิกุล เดินเข้าไปหา มะลิ กุมมือ มะลิ เอาไว้เสแสร้งทำเป็นร้องไห้ เสียใจ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับ มะลิ

"พี่มะลิ ท่าน......เจ็บมากหรือไม่เจ้าคะ เลือดออกเต็มหน้าผากเลย น้องเช็ดให้นะเจ้าคะ"

พุดตาน พูดจบแล้วเดินเข้าไปหา มะลิ มองสำรวจ มะลิ จากหัวจรดปลายเท้า ว่าบาดเจ็บมากน้อยเพียงใด ดวงแข็งนักนะ ศีรษะกระแทกเสาเรือนขนาดนี้ เจ้ากลับยังไม่ตาย

ท่าทางของสองพี่น้อง ที่ดูเหมือนใส่ใจ เป็นห่วง มะลิ เป็นอย่างมาก ตกอยู่ในสายตาของ ปราบ ทำให้ ปราบ รู้สึกว่าเขามองคนไม่ผิดจริง ๆ อย่างใดเสีย แม่พิกุล ก็ต้องเป็นห่วงพี่สาวตนเองอยู่แล้ว ถึงแม้ว่านางจะทำไม่ดีต่อ แม่พิกุล กับ แม่พุดตาน แต่สองพี่น้องก็ไม่เคยโกรธ เกลียดนางจริง ๆ จัง ๆ สักครั้ง กลับยังเป็นห่วงนางอยู่เสมอ ปราบ มองไปทาง พิกุล ด้วยความรักและชื่นชมในตัวพิกุลเป็นอย่างมาก

"ข้าไม่เป็นอะไร พวกเจ้าสองคนเสแสร้งให้ใครดูกัน"

มะลิ สะบัดมือทั้งสองข้างออกจากสองพี่น้อง จนนางทั้งสองคนล้มลงไปกองที่พื้น

"โอ๊ยยยยยยยย พี่สาว ทำไมท่านจึงผลักพวกเขาเช่นนี้ เราสองคนเป็นห่วงพี่จริง ๆ นะเจ้าคะ"

พิกุล เงยหน้ามองไปที่ มะลิ ด้วยท่าทางน่าสงสาร ทำให้ ปราบ รู้สึกโกรธ และโมโห มะลิ เป็นอย่างมากที่กล้ามาสะบัดมือ พิกุล จนล้มลมที่พื้น ปราบ จ้องมอง มะลิ พลางเอ่ยขึ้นมา

"แม่มะลิ นี่คือสิ่งที่เจ้าตอบแทน แม่พิกุล หรือ นางรึอุส่าห์เป็นห่วงเจ้า แต่เจ้ามันคนใจร้าย ไม่เคยเห็นความหวังดีของ แม่พิกุล เลย เจ้ามีแต่ตวามอคติต่อนางเท่านั้นหรือ เหตุใดเจ้าจึงเป็นคนเช่นนี้!!"

"นางนะหรือหวังดี เจ้าตาบอดรึ ถึงเห็นว่านางเป็นคนแบบนั้น นางทำร้ายข้า แต่เจ้ากลับยังเข้าข้างนาง ชื่นชมนาง เจ้าดุด่าข้า รังเกียจข้า เพราะนาง ทั้ง ๆ ที่ข้าเป็นคู่หมั้นของเจ้าแท้ ๆ แต่เจ้ากลับปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้นะหรือ"

"พี่มะลิ พอเถิดเจ้าค่ะ น้องผิดเอง ที่เผลอตัวเผลอใจไปรัก พี่ปราบ พี่มะลิ ท่านอย่าด่าว่า พี่ปราบ เช่นนี้ได้หรือไม่เข้าคะ ถ้าพี่จะด่า หรือจะโทษว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของใคร ได้โปรดพี่โทษน้องเถิดเจ้าค่ะ"

พิกุล คุกเข่า กุมมือ มะลิ พร้อมทั้งร้องไห้ อ้อนวอน ขอรับความผิดทั้งหมดนี้แต่เพียงผู้เดียว

"น้องรู้ตัวดีว่า พี่มะลิ กับ พี่ปราบ หมั้นหมายกันแล้ว พิกุลเป็นแค่น้องของคู่หมั้น พี่ปราบ เท่านั้น น้องไม่ต้องการที่จะให้ พี่มะลิ และ พี่ปราบ ต้องเลิกลากัน น้องขอเพียงแค่ได้รัก พี่ปราบ เท่านั้น จะให้น้องอยู่ในฐานะใดก็ได้น้องยอม พี่มะลิ ทุกอย่างแล้วจริง ๆ เจ้าค่ะ"

พุดตาน มองไปทางปราบ แล้วเอ่ยขึ้นว่า

"พี่ปราบเจ้าคะ น้องรู้สึกสงสาร พี่พิกุล ยิ่งนัก พี่พิกุล นางเสียความบริสุทธิ์ให้ท่านไปแล้ว ไม่ทราบว่า พี่ปราบ จะจัดการเรื่องนี้อย่างใดหรือเจ้าคะ"

ปราบ ปรายตามองไปทาง พิกุล แล้วเอ่ยขึ้นว่า

"แม่พิกุล เจ้าวางใจเถิด พี่ให้สัญญา พี่จะรับผิดชอบแต่งงานกับเจ้าแน่ แต่พี่ขอเวลาจัดการถอนหมั้นกับ แม่มะลิ ให้เรียบร้อยก่อนเถิด พี่ขอเวลาปรึกษาท่านพ่อท่านแม่ของพี่ก่อน ทั้งเรื่องของเราและเรื่องการถอนหมั้นกับ แม่มะลิ ถ้าได้ข้อสรุปอย่างใด พี่จะรีบมาพบท่านพ่อของน้องด้วยตัวพี่เอง"

"เช่นนั้น........วันนี้พี่ขอลาก่อน ไว้พี่จะมาพบเจ้าใหม่"

"น้องจะรอคุณพี่นะเจ้าคะ"

"จ้ะ ขอลาขอรับ คุณโมกข์"

"เชิญขอรับ คุณปราบ"

พิกุล จึงเอ่ยขึ้นมาบ้าง

"น้องขอตัวกลับห้องเช่นกันเจ้าค่ะ ไปกัน แม่พุดตาน"

"เจ้าค่ะ พี่พิกุล"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***