ตอนที่ 3 พี่ชาย

ตึงงงงงงงงง ศีรษะของมะลิชนเข้ากับเสาเรือนอย่างแรง เลือดจากศีรษะไหลลงมาเต็มหน้าผาก ริมฝีปากมะลิ เผยรอยยิ้มเย้ยหยัยออกมา นางไม่อยากรับรู้ความรักของคู่หมั้นของนางกับน้องสาวของนางอีกแล้ว นางไม่อยากเผชิญหน้ากับการกระทำที่เหยียดหยาม รังเกียจ จากทั้งสามคนอีกแล้ว มะลิ ค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้า ๆ หยดน้ำตาทั้งสองข้างค่อย ๆ หลั่งไหลลงมาตามกรอบหน้า

"พวกเราไปกันเถอะเจ้าค่ะ"

สองพี่น้องจับมือ พูดคุย ยิ้มแย้มกัน ไม่มีแม้แต่ความสงสาร เห็นใจ มะลิ เลยสักนิด ที่พี่สาวต่างมารดามาจบชีวิตลงต่อหน้า ทั้งสองคนเพียงแค่เหลือบมองเท่านั้น

ปราบ ยืนอึ้งกับท่าทีของสองพี่น้องที่ไม่แยแส มะลิ เลยแม้แต่น้อย เขารู้สึกสงสารนางอยู่บ้าง แต่ก็เล็กน้อยเท่านั้น เพราะ พิกุล คนรักของเขาได้เล่าเรื่องราวที่ต้องประสบพบเจอ เรื่องร้าย ๆ ที่ถูกมะลิกระทำมาตลอด

พ่อของนางนั้น รักลูกทุกคนเท่า ๆ กัน แม่ก็เสียไปแล้ว พี่ชาย ก็รักแม่มะลิที่สุด เพราะ มะลิ คือน้องสาวแท้ ๆ พ่อแม่เดียวกันกับเขา

ในเวลานั้นเอง หญิงสาวที่นอนอยู่ที่พื้น กลับลืมตาขึ้นมา ก่อนที่จะค่อย ๆ จับเสาเรือนจนลุกขึ้นมาจากพื้นได้สายตาของนางจ้องมองคนกลุ่มนั้นที่กำลังเดินจากไปด้วยความอาฆาตแค้น

มะลิ จำได้ว่าตนเองกำลังขับรถกลับที่พัก หลังจากที่ทำงานที่โรงพยาบาลเสร็จ เธอเป็นคุณหมอทำหน้าที่ดูแลคนไข้ของโรงพยาบาลแห่งนั้น ขณะที่เธอกำลังขับรถกลับที่พัก ด้วยความง่วงเธอจึงเกิดอาการหลับใน เพียงแค่ชั่วขณะ ทำให้รถของเธอพุ่งชนกับต้นไม้ข้างทางเข้าอย่างจัง

หลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมา เธอก็อยู่ในร่างของ มะลิ หญิงสาวที่นอนสลบบนพื้น พร้อมกับคราบเลือดเต็มหน้าผาก

ที่นี่ มันคือที่ไหนกัน ฉันตายแล้วได้มาอยู่บนสวรรค์แล้วหรอเนี่ย ทันใดนั้น ความทรงจำที่ไม่ใช่ของนางก็หลั่งไหลเข้าสู่สมองอย่างรวดเร็ว นางรู้สึกปวดหัวเหมือนหัวจะระเบิด นางค่อย ๆ นำมือกุมไปที่ศีรษะตนเองช้า ๆ

"นี่มัน ฉันย้อนเวลามาอยู่ในยุครัชกาลที่ 5 หรอ นี่มันเรื่องจริงหรือฉันฝันไปกันแน่ มะลิ หยิกแขนตนเองแรงๆ โอ๊ยยยย. เจ็บๆๆๆ ฉันย้อนเวลากลับมาจริง ๆ ด้วย"

นางอยู่ในยุครัชกาลที่ 9 ไม่ใช่หรือ เหตุใดตายไปแล้ว จึงย้อนกลับมาอยู่ในสมัยรัชกาลที่ 5 ได้เล่า

นางพยายามสงบสติอารมณ์แล้วนึกถึงความทรงจำใหม่ ที่เพิ่งได้รับมา

จากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ทำให้นางพอจะทราบได้ว่า นางได้เข้ามาอยู่ในร่างของหญิงสาวที่มีชื่อเดียวกันกับนาง

"แม่มะลิ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

โมกข์ พี่ชายคนโตของเรือน ได้ยินว่ามีเรื่องเกิดขึ้นกับ มะลิ ที่เรือน จึงรีบวิ่งเข้ามาดูน้องสาวด้วยความเป็นห่วง

"ใครทำน้องพี่"

"ช่างมันเถิดเจ้าค่ะ คุณพี่โมกข์ น้องไม่อยากพูดถึงมันอีกแล้วเจ้าค่ะ"

โมกข์ หันหน้าไปทาง พิกุล พุนตาน และปราบ ตาเขม็ง พร้อมกับตวาดเสียงดังลั่น

"ข้าถามว่าใครทำร้ายแม่มะลิ"

โมกข์ หันมาเอ่ยถามทั้งสามคนอีกครั้ง

"พี่มะลิ ตั้งใจทำร้ายตนเองเจ้าคะ พี่มะลิ ทำตนเองไม่มีผู้ใดทำร้ายนางดอกเจ้าค่ะ พี่โมกข์"

"เหตุใด แม่มะลิ จะต้องทำร้ายตนเองด้วย หรือมีใครทำร้ายจิตใจเจ้าจนเจ้าคิดที่จะทำร้ายตนเองแบบนั้น แม่มะลิ สามารถบอกพี่ได้ทุกเรื่อง พี่จะไม่ยอมให้ใครรังแกเจ้าได้อย่างแน่นอน"

โมกข์ กวาดสายตามองทุกคนที่อยู่ในห้องอย่างเย็นชา

"แม่พิกุล หลับนอนกับพี่ปราบ น้องมาเห็นเข้า แต่ทั้งสองคนก็ยังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี พี่ปราบ ยังมาผลักน้องจนน้องล้มลงไปกองกับพื้น และยังว่าน้องเสีย ๆ หาย ๆ ว่าน้องไม่ดีงามเท่า แม่พิกุล ว่าน้องใจร้าย ใจดำ ทำร้ายแม่พิกุล ทั้ง ๆ ที่น้องเป็นผู้ถูกกระทำทั้งนั้น น้องทั้งโกรธ ทั้งโมโห ทั้งเสียใจเป็นอย่างมาก น้องจึงเกิดความคิดชั่ววูบที่จะทำร้ายตนเองเจ้าค่ะ น้องไม่กล้าสู้หน้าใครได้อีกแล้ว ฮือ ๆ ๆ คุณพี่ปราบ จะถอนหมั้นกับน้องแล้วจะแต่ง แม่พิกุล เป็นภรรยาแทนน้อง คุณพี่ปราบ จะถอนหมั้นกับน้องเจ้าคะ คุณพี่โมกข์"

มะลิ อธิบายต้นสายปลายเหตุให้ โมกข์ ฟังทั้งร้องไห้ ฟูมฟาย จน โมกข์ รู้สึกสงสารน้องสาวผู้นี้จับใจ

น้องสาวคนนี้ของเขาแต่ไหนแต่ไรมา ไม่เคยปริปากสักคำว่าตนเองอึดอัดเรื่องใด โดนรังแกอย่างใด เขาคอยสังเกตุ และสอบถามนางอยู่เสมอ นางก็จะตอบว่าไม่มีอะไรดอกเจ้าค่ะคุณพี่ ตอบเสร็จก็จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ้ม หัวเราะได้อย่างปกติ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***