ตอนที่5 เวทมนตร์

ณ หุบเขามาร – ยามเช้าหลังจากไคลน์ได้เล่าเรื่องในอดีต

สายหมอกยังคงลอยปกคลุมไปทั่ว บรรยากาศชื้นแฉะและเย็นยะเยือก เสียงลมหอบเบา ๆ พัดผ่านเหมือนกระซิบจากสิ่งมีชีวิตที่ซ่อนอยู่ในเงามืด

ไคลน์ยืนกอดอก มองเบลที่กำลังยืนเตรียมพร้อมสำหรับการฝึกเวทมนตร์ครั้งแรก

“วันนี้เจ้าจะได้เริ่มต้นเรียนเวทมนตร์” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แต่ข้าจะไม่ใช่คนสอน”

เบลขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองด้านหลัง เมื่อเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นจากเงาไม้

เอลฟ์ในชุดคลุมยาวสีม่วงเข้ม ก้าวออกมาช้า ๆ ผมยาวสีเงินปลิวไสว ดวงตาคมดั่งเปลวเพลิงที่สงบนิ่ง — เขาคือ เอมเบอร์ จอมเวทผู้มากด้วยปัญญาและความลับ

“เจ้าคือเบลงั้นรึ?” เอมเบอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก “ข้าได้ยินเรื่องของเจ้าแล้ว... และข้าก็พร้อมจะทำให้เจ้าเข้าใจว่าเวทมนตร์คือสิ่งใด”

“ท่านคือ...จอมเวท?” เบลถามด้วยแววตาตื่นเต้น

“ใช่ และข้าก็เคยเป็นคนที่ไคลน์ต้องพึ่งพาเมื่อครั้งเขาอ่อนแอยิ่งกว่าเจ้าเสียอีก”

ไคลน์หัวเราะเบา ๆ “อย่าไปเชื่อหมดล่ะ เจ้าหมอนี่พูดเกินจริง”

เอมเบอร์เพียงยิ้มมุมปาก จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้น กลางฝ่ามือของเขาปรากฏเปลวเพลิงสีฟ้าลุกโชติช่วง ก่อนจะกลายเป็นคริสตัลเวทแวววาวลอยอยู่กลางอากาศ

“พร้อมหรือยัง เด็กน้อย... หากเจ้ายังคิดว่าเวทมนตร์คือเพียงแสงสีและคำร่าย เจ้าคงไม่รอดในหุบเขามารแห่งนี้แน่”

"เริ่มแรกเจ้าต้องฝึกพื้นฐานของเวทมนต์ก่อน ข้าจะให้เจ้าเริ่มที่การศึกษาภาษาของเวทมนตร์" เอมเบอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง เบลพยักหน้าช้า ๆ แม้หัวใจจะเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น เขาก็พยายามรักษาสีหน้าให้มั่นคง

เอมเบอร์หยิบหนังสือเก่าเล่มหนึ่งจากกระเป๋าคลุมของเขา หน้าปกทำจากหนังสัตว์สีดำสนิท ถูกประดับด้วยสัญลักษณ์วงเวทสีทองที่เรืองแสงริบหรี่ราวกับหายใจ

“นี่คือ ‘ภาคเบื้องต้นแห่งอักขระอาเคน่า’ มันจะสอนเจ้าถึงรากฐานของเวท — ภาษาที่ใช้ร่าย ความหมายที่ซ่อนในถ้อยคำ จังหวะของมานา และจิตใจในทุกการออกเสียง” เอมเบอร์ส่งหนังสือให้เบลอย่างช้า ๆ

“จำไว้ เวทมนตร์มิใช่เพียงคำพูด หากแต่เป็นการรวมกันของเจตจำนง จิตวิญญาณ มานา และความเข้าใจในโลก... เจ้าต้อง รู้สึก มัน ไม่ใช่แค่จำ”

ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของเบลก็เปลี่ยนไป

ทุกเช้า เบลจะต้องตื่นก่อนตะวันขึ้น นั่งนิ่งอยู่บนผืนหินเย็นเฉียบหน้ากระท่อมเพื่อฝึกสมาธิ — ปล่อยจิตให้สงบภายใต้สายลมหนาวที่พัดมาไม่ขาดสาย

เขาเรียนรู้สัญลักษณ์เวทครั้งละหนึ่งตัว — โดยต้องวาดมันด้วยปลายนิ้วกลางอากาศ โดยไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย จนสามารถควบคุมพลังเวทให้นิ่งได้

เขาถูกให้ฝึกร่ายเวทพื้นฐาน “ลูเมีย” ซึ่งควรทำให้ปลายนิ้วเรืองแสงเล็กน้อย แต่สำหรับเบลในวันแรก — แสงนั้นกลายเป็นประกายระเบิดจนเสื้อผ้าไหม้เกรียม

“มากไป—เจ้าปล่อยพลังเร็วเกินไป” เอมเบอร์กล่าวเรียบ ๆ ขณะใช้เวทน้ำดับไฟที่ไหม้พรมในห้องฝึก

วันแล้ววันเล่า เบลเริ่มเข้าใจจังหวะของเวทมนตร์ รู้ว่าจิตใจที่ปั่นป่วนจะเปลี่ยนพลังให้แปรปรวน และเพียงแค่จิตนิ่ง...คำร่ายที่อ่อนโยนก็สามารถเปลี่ยนลมให้กลายเป็นพายุได้

** จบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***