อดีตของนักล่ามังกร

ข้ายังไม่แพ้…!"

ไคลน์กัดฟัน รวบรวมพลังเวทย์ทั้งหมดที่มีในร่าง

"เวทย์ต้องห้าม – บ่วงตรวนจันทรา!"]ทันใดนั้น โซ่สีเงินเรืองแสงก็พุ่งออกจากพื้นดิน ล็อกร่างกาธารัสไว้แน่น

"อะไร!?" กาธารัสคำราม แม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาที แต่นั่นคือโอกาสของไคลน์

เขาหลับตา... แล้วตัดสินใจใช้ไพ่ตายสุดท้าย

"พลังทั้งหมดของข้า... รวมอยู่ในนี่!!"

ไคลน์กรีดเลือดตัวเองลงบนดาบ บรรจุพลังเวทย์สุดท้ายทั้งหมดลงไป ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เป้าหมาย

เปรี้ยงงงง!!!

ดาบที่อัดแน่นด้วยพลังเวทย์ระดับสูงสุดฟาดลงไปที่กลางหน้าผากของกาธารัส

เสียงร้องคำรามดังสะท้านไปทั่วท้องฟ้า—

หุบเขาทั้งหมดสั่นสะเทือน—

และจากนั้น...

แสงสีทองสว่างวาบขึ้นราวกับจะแผดเผาทุกสิ่ง—

ร่างของกาธารัสถูกพลังเวทย์มหาศาลกลืนกิน เสียงกรีดร้องของมันสะท้อนก้องไปทั่วหุบเขา ก่อนที่พลังงานมหาศาลจะระเบิดออก ปลดปล่อยคลื่นกระแทกที่ทำให้พื้นดินแตกระแหง

ไคลน์ถูกซัดกระเด็นไปกระแทกกับก้อนหิน เลือดไหลซิบจากมุมปาก ดวงตาของเขาพร่ามัว แต่เขายังคงจ้องมองไปยังจุดที่กาธารัสเคยยืนอยู่

เมื่อแสงสลายหายไป...

ร่างของราชามังกรยืนนิ่ง ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยรอยร้าวพลังเวทย์ มันหอบหายใจหนัก ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

"...เป็นไปไม่ได้..." กาธารัสพึมพำ ร่างกายมันเริ่มแตกร้าวเหมือนกระจกแตก

ไคลน์พยายามยันตัวขึ้น แม้ร่างกายจะอ่อนแรงจนแทบขยับไม่ได้ แต่เขายังคงจ้องมองไปข้างหน้า

“ข้า... ทำได้แล้ว...” เขาพึมพำเบา ๆ

กาธารัสคำรามเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างของมันจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ กลายเป็นละอองเวทย์สีดำที่ค่อย ๆ เลือนหายไปในสายลม

ความเงียบเข้าปกคลุมหุบเขา มีเพียงสายลมที่พัดผ่านพาเศษฝุ่นลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

ไคลน์ได้สูญเสียพลังเวทย์ทั้งหมดและทรุดลงกับพื้น ดวงตาเริ่มพร่ามัว เสียงหัวใจเต้นแผ่วลง

"ในที่สุด... ข้าก็..."

แต่ทว่า กาธารัสที่ไคลน์สู้ด้วยเป็นเพียงร่างแยกเท่านั้น

ทันใดนั้น—

เสียงหัวเราะเย็นเยียบดังขึ้นจากเงามืดของซากปรักหักพังที่เคยเป็นร่างของกาธารัส

"เจ้าคิดว่า...เจ้าชนะแล้วงั้นหรือ?"

ดวงตาของไคลน์เบิกกว้าง ความรู้สึกเย็นเยียบไหลผ่านกระดูกสันหลังของเขา

ท่ามกลางละอองเวทย์ที่ค่อย ๆ จางหาย เงาร่างขนาดมหึมาเริ่มปรากฏขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันใหญ่กว่าที่เคย— ดวงตาสีแดงเพลิงลุกวาบขึ้นมาจากความมืด

"นั่นเป็นเพียง... ร่างแยกของข้าเท่านั้น" กาธารัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงแววเหยียดหยาม

ไคลน์แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง พลังทั้งหมดที่เขามีถูกใช้ไปแล้ว ร่างกายของเขาไร้เรี่ยวแรง ขณะที่กาธารัส ตัวจริงเพิ่งเผยตัวออกมา

"ข้าขอชมเชยเจ้า ไคลน์" กาธารัสกล่าว "เจ้าทำให้ข้าต้องเสียพลังไปส่วนหนึ่ง... แต่ข้าไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดนั้น"

กรงเล็บสีดำมหึมาพุ่งเข้าใส่ไคลน์ เขาอยากจะขยับตัวหนี แต่ร่างกายกลับไม่ตอบสนอง—

ตูมมม!!!

ร่างของไคลน์กระเด็นไปไกล เลือดสีแดงสดกระเซ็นออกจากปาก ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

"...นี่มัน..."

เขาใช้ทุกสิ่งที่มีแล้ว—แต่ก็ยังไม่พอ

สายตาของเขาพร่ามัว เสียงของกาธารัสยังคงดังก้องอยู่ในหู

"จงจมลงสู่ความสิ้นหวังซะ มนุษย์"

[ภาพสุดท้ายที่เขาเห็น คือดวงตาสีแดงเพลิงของราชามังกรที่จ้องมองมาราวกับผู้ชนะ...]

ไคลน์รอดอย่างปาฏิหาริย์ หลังจากการต่อสู้ครั้งนั้น ไคลน์ก็ได้สูญเสียพลังเวทย์ทั้งหมดไป

เบลนั้นรู้สึกทึ่งในเรื่องที่ไคลน์เล่าให้ฟัง

"แสดงว่า กาธารัสยังมีชีวตอยู่ใช่ไหมครับ อาจารย์"

เบลพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"ใช่แล้วเจ้านั้นยังมีชีวิตอยู ่"

"อาจารย์ สักวันผมจะจัดการกาธารัสให้เอง"

ไคลน์ที่ได้ยินที่เบลพูดก็ทำให้ไคลน์หลุดขำออกมา

"ก่อนที่เจ้าจะไปจัดการ กาธารัส ไปเตรียมตัวพักผ่อนซะเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องฝึกอีกเยอะ"

.

.

จบตอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***