อดีตของ .

ไคลน์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาว ดวงตาของเขามองไปยังเปลวไฟที่เต้นไหวราวกับกำลังย้อนมองอดีตของตัวเอง

"ข้าเคยเป็นนักล่ามังกร แต่นั่นเป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้ว" ไคลน์เริ่มเล่าเสียงเรียบ

"ข้าเกิดในอาณาจักรอาร์ธิออร์ ในตระกูลนักล่าที่เก่าแก่ที่สุด ครอบครัวของข้าทุกคนล้วนเป็นนักล่าผู้ยิ่งใหญ่ ข้าถูกฝึกตั้งแต่เด็ก เพื่อให้เป็นนักล่าที่แข็งแกร่งที่สุด"

เบลฟังอย่างตั้งใจ ไคลน์เว้นจังหวะก่อนจะพูดต่อ

"ข้าเคยต่อสู้กับสัตว์ร้ายมากมาย... ออร์ค, กอบลิน, ปีศาจเงา แต่ศัตรูที่ข้าล่ามากที่สุดคือ 'มังกร' "

เบลเบิกตากว้าง "มังกรเหรอครับ!?"

ไคลน์พยักหน้า "ใช่... ข้าเป็น 'นักล่ามังกร' "

เบลกลืนน้ำลาย มองไคลน์ด้วยความตกตะลึง เขาเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับนักล่ามังกรจากตำนานเก่าแก่ แต่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้พบเจอตัวเป็นๆ

"ข้าใช้ชีวิตอยู่กับการตามล่ามังกร ฆ่าพวกมันเพื่อนำเขา เลือด และเกล็ดมาสร้างอาวุธหรือขายให้กับขุนนาง" ไคลน์กล่าวต่อ น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความขมขื่น

"แต่วันหนึ่ง... ข้าก็ได้พบกับ "ราชามังกร" มังกรที่มีขนาดใหญ่มหึมา ดูร้ายและมีสติปัญญา ตอนนั้นแหละที่ทำให้ฉันรู้สึกประหม่า นามของมังกรตัวนั้นคือ กาธารัส "

ไคลน์เงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาสั่นไหวเมื่อพูดถึงชื่อนั้น

"กาธารัส... ราชามังกรแห่งเหล่ามักรทั้งหลาย" เขากล่าวเสียงแผ่ว "มันไม่ได้เป็นเพียงแค่สัตว์ร้าย แต่มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉลาดกว่ามังกรที่ข้าเคยเผชิญหน้า"

เบลกลืนน้ำลาย รอคอยให้ไคลน์เล่าต่อ

"ข้าได้เข้าปะทะกับกาธารัส... แม้ข้าจะไม่รู้ว่าจะชนะได้หรือไม่"

"เบล จงฟังสิ่งที่ข้าจะเล่าให้ต่อจากนี้ คือการต่อสู้ระหว่างข้ากับกาธารัส"

ไคลน์พูดด้วยสีหน้าจริงจัง

[กลางหุบเขามืดมิดที่ปกคลุมไปด้วยหมอกดำ กลิ่นกำมะถันและเถ้าถ่านอบอวลไปทั่ว ผืนดินแตกระแหงราวกับถูกเผาไหม้เป็นเวลาหลายร้อยปี บรรยากาศโดยรอบเงียบงันจนผิดธรรมชาติ มีเพียงเสียงลมหวีดหวิวราวกับเสียงคร่ำครวญของดวงวิญญาณที่ดับสูญ

ไคลน์ยืนอยู่บนยอดหินสูง มือของเขากำแน่นรอบคันธนูที่สร้างจากกระดูกมังกรโบราณ ขณะที่ดาบยาวที่สะพายอยู่บนหลังเปล่งแสงสีเงินจาง ๆ ดวงตาของเขาแน่วแน่ ทอประกายดุดันราวกับสัตว์นักล่าที่กำลังจ้องเหยื่อ

"ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ราชามังกร"

เสียงของไคลน์ดังสะท้อนไปทั่วหุบเขาราวกับคำประกาศสงคราม ทันใดนั้น เสียงคำรามดังกึกก้องทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน

"กร๊ออออออออออวววววว!!!!"

เปลวไฟสีดำพวยพุ่งขึ้นจากรอยแยกของหุบเขา หินผาสั่นไหวราวกับจะพังทลาย จากเงามืดขนาดมหึมาที่กำลังก่อตัวขึ้น

"ราชามังกร กาธารัส"

ร่างอันมหึมาสีดำสนิทโผล่ออกมาจากเงา เกล็ดของมันไม่ใช่เพียงเกราะป้องกันธรรมดา แต่มันหนาและแข็งราวกับโลหะที่หลอมรวมกับเวทมนตร์ชั่วร้าย ดวงตาสีแดงลุกโชนดั่งเปลวไฟจากขุมนรก เมื่อมันก้าวออกมาแต่ละก้าวส่งแรงสั่นสะเทือนไปทั่ว ปีกขนาดมหึมาสยายออกบดบังแสงจันทร์ทั้งมวล อำนาจมืดมหาศาลพุ่งออกมาจากร่างของมัน ราวกับพายุแห่งหายนะ

"ข้ามีนามว่า กาธารัส มนุษย์... เจ้ามาเพื่อท้าท้ายข้าใช่หรือไม่?"

เสียงของมันดังกึกก้องเหมือนฟ้าผ่า กระแทกเข้ามาในโสตประสาทราวกับคมมีดแทงทะลุหัวใจ

ไคลน์ไม่ตอบ เขายกธนูขึ้น ลูกศรเวทมนตร์สีฟ้าส่องประกายกลางอากาศก่อนจะพุ่งออกไป

ฟิ้ววววววว—!!!

ลูกศรพุ่งทะยานไปด้วยความเร็วสูง แต่ในพริบตาเดียว กาธารัสเพียงสะบัดปีกครั้งเดียวก็สร้างพายุเวทย์มหาศาลที่บดขยี้ลูกศรให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ

"แค่นี้รึ? อ่อนแอนัก!!"

เปรี้ยงงงง!!!!

กาธารัสอ้าปากพ่นลูกไฟสีดำมหึมาออกมา เปลวเพลิงกลืนกินทุกสิ่งที่ขวางหน้า ไอร้อนมหาศาลทำให้ก้อนหินแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ พื้นดินใต้เท้าไคลน์ละลายเป็นของเหลว

ตูมมมมมมม!!!!!

ไคลน์กระโดดถอยหลังอย่างฉับพลัน ร่ายเวทย์สร้างโล่พลังสีเงินขึ้นมาป้องกัน แต่พลังของมันรุนแรงเกินไป โล่แตกเป็นเสี่ยง ๆ ก่อนที่แรงระเบิดจะซัดร่างของไคลน์กระเด็นไปกระแทกกับก้อนหินด้านหลัง

"อึก…!"

เขากระอักเลือดออกมา แม้จะป้องกันบางส่วนได้ แต่คลื่นพลังนั้นรุนแรงราวกับจะฉีกกระชากร่างของเขาออกเป็นชิ้น ๆ

"มนุษย์... เจ้ามันก็แค่หนอนที่ไร้ค่า"

เสียงของกาธารัสดังกึกก้อง ดวงตาของมันมองไคลน์เหมือนกำลังมองเศษซากไร้ค่า มันยกกรงเล็บขนาดมหึมาขึ้นก่อนจะฟาดลงมา

"ตายซะ!!!"

ตูมมมมมม!!!!

พื้นหินแตกกระจายเป็นรอยลึกยาวหลายเมตร แต่ไคลน์หายไปแล้ว!

"หึ… คิดว่าข้าจะตายง่าย ๆ รึไง?"

เสียงของไคลน์ดังขึ้นจากด้านข้าง ก่อนที่ร่างของเขาจะพุ่งออกมาจากกลุ่มฝุ่นควัน ดาบสีฟ้าในมือของเขาเปล่งแสงแรงกล้า

"เจ้านี่แหละที่ต้องตาย!"

ไคลน์กระโจนขึ้นไปกลางอากาศ หมุนตัวพร้อมเหวี่ยงดาบลงมาด้วยแรงทั้งหมดของเขา

ฉัวะ!!!!

คมดาบตัดผ่านเกล็ดดำสนิทของกาธารัส เกล็ดบางส่วนแตกกระจาย เลือดสีดำสนิทไหลทะลักออกมา เสียงคำรามด้วยความเจ็บปวดดังสะท้อนไปทั่วหุบเขา

"กร๊อออออออววววววว!!!!!"

แต่เพียงเสี้ยววินาทีถัดมา กาธารัสสะบัดตัวอย่างรุนแรง อากาศรอบตัวมันบิดเบี้ยวจากพลังเวทย์มหาศาล ปีกของมันกระพือก่อให้เกิดพายุคลั่งซัดร่างของไคลน์กระเด็นไปกระแทกกับพื้น

โครมมมมมม!!!!

เสียงกระดูกหักดังขึ้น ร่างของไคลน์กระแทกกับหินอย่างรุนแรง เลือดไหลออกมาจากมุมปาก ขาทั้งสองข้างแทบจะขยับไม่ได้

กาธารัสหัวเราะเสียงต่ำ ร่างของมันค่อย ๆ ก้าวเข้ามาหาไคลน์ ดวงตาสีแดงของมันเปล่งประกายเจิดจ้า

"นี่รึคือสิ่งที่เจ้าคิดว่าจะมาหยุดข้า? เจ้าอ่อนแอเกินไป! มนุษย์ที่กล้าท้าทายข้า ไม่มีใครรอดชีวิต!"

มังกรยักษ์แสยะยิ้ม ก่อนจะอ้าปากขึ้น เปลวไฟสีดำก่อตัวเป็นก้อนพลังมหึมา ไอร้อนพวยพุ่งราวกับจะหลอมละลายทุกสิ่ง

นี่คือความแตกต่างระหว่างมนุษย์กับราชาแห่งมังกร

ไคลน์รู้ว่าเขาไม่อาจรอช้าได้อีก หากปล่อยให้มันโจมตีต่อไป นี่จะเป็นจุดจบของเขา!

แม้ร่างกายจะปวดร้าวจากบาดแผล แม้แขนขาจะสั่นสะท้านจากความเหนื่อยล้า แต่ดวงตาของเขายังคงเต็มไปด้วยประกายแห่งการต่อสู้

"ข้ายังไม่แพ้…!"

ไคลน์กัดฟัน รวบรวมพลังเวทย์ทั้งหมดที่มีในร่าง

"เวทย์ต้องห้าม – บ่วงตรวนจันทรา!"]

จบตอน.