บทที่11.2 > ทำไมเราต้องเลิกกันด้วย <

ความรู้สึกที่มันอยู่ภายในใจของเราสองคนตอนนี้...มันจะเหมือนกันมั้ยนะ เค้าจะมีความรู้สึกที่ฉันรู้สึกกับเค้าซักนิดรึเปล่า

ถ้ามันเป็นแบบนั้น เราจะไม่ใช้สถานะแฟนปลอมๆแบบนี้ได้มั้ย ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะเอนหัวของฉันเข้าไปซบไว้ที่ไหล่ของพี่ที

ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ช่วงนี้ก็แค่อยากอยู่กับเค้านานๆอยากจะอ้อน อยากทำทุกอย่าง

เหมือนกับแฟนทั่วไปเค้าทำกัน อยากใช้เวลาที่เหลือ ให้คุ้มที่สุด

และฉันก็อยากที่จะอยู่ใกล้ๆทำแบบนี้กับเค้าไปทุกๆวัน

พี่ทีไม่มีปฏิกิริยาอะไรที่ฉันทำแบบนี้ แต่มันก็แค่ไม่นานหรอกที่เค้านิ่งไป

หลังจากนั้น พี่ทีก็เอนหัวของเค้า ซบกับหัวของฉันเช่นกัน

กลับมาถึงบ้าน

ฉันก็เดินตรงเพื่อที่จะขึ้นห้องของตัวเอง อยู่ๆก็กลายเป็นคนที่มองหน้าพี่ทีไม่ได้

น้ำตามันจะไหลออกมาทุกที

"นิ.."

พี่ทีน่าจะรับรู้ถึงอาการที่มันเปลี่ยนไปของฉัน

เค้าเดินตามฉันมาจนตอนนี้เรามาหยุดที่หน้าห้องของฉัน พี่ทีรั้งแขนฉันเอาไว้

จนฉันต้องได้หันไปมองเค้า

"จะกิน..แค่หมูทอดกระเทียมหรอ

เอาอะไรเพิ่มอีกมั้ย" แค่นี้หรอที่เดินตามมาถึงข้างบน

"เอาไข่ดาวด้วยก็ได้"

ฉันก็ตอบกลับเค้าไป

"อะไรอีก?" พี่ทียังคงจับมือฉันแบบนั้น

"พอแล้ว.."

ฉันก้มหน้าและมองไปที่มือของฉันที่เค้าจับเอาไว้

"ตกลงเป็นอะไร? เรากลับมาถึงบ้านแล้ว คุยกันได้แล้ว" ฉันก็ยังคงเงียบ ไม่มีคำตอบอะไรให้เค้าไป

"เงยหน้ามองพี่หน่อยได้มั้ย"

ฉันคงยังนิ่ง พี่ทีเลยเอื้อมมือมาจับที่ปลายคาง แล้วเงยหน้าฉันขึ้น

ตอนนี้น้ำตาของฉันมันเริ่มคลอแล้วนะ ถ้าเค้ายังทำแบบนี้ ฉันต้องร้องไห้แน่ๆ

"คุยกันมั้ย?" เค้าไม่ได้รอให้ฉันตอบคำถาม และร่างของฉันก็โดนเค้าลากเข้ามาในห้องนอนของฉันแล้ว

พี่ทีจับฉันนั่งลงกับเตียง และเค้า ก็ยืนจ้องมองฉันอยู่

"บอกพี่ได้รึยัง

ว่าทั้งวันเป็นอะไร?"

"บอกไปแล้ว.."

"ใจหาย?" ฉันก็แค่พยักหน้ากับคำถามของเค้า พี่ทีก็เงียบลงเหมือนกัน

"พี่ก็เหมือนกัน..แต่เรา

ก็ต้องยอมรับความจริง"

"ทำไม.."

"สัญญา

มันมีแค่นี้"

"ฮึก.."

แล้วอยู่ๆน้ำตาฉัน มันก็ไหลออกมาจนได้

"ร้องทำไมหึ๊?" พี่ทีดึงฉันให้เข้าไปซบตรงอกของเค้า เพราะตอนนี้เค้ายืนอยู่ต่อหน้าของฉัน

"ทำไม..ทำไมเราต้องเลิกกันด้วย"

"เราไม่ใช่แฟน..

กันจริงๆซักหน่อย พี่ก็แค่ผู้ชายที่นิเช่ามา ถึงเวลา พี่ก็ต้องไป"

"แล้ว.."

ฉันยังพูดมันออกมาไม่หมด แต่ก็เหมือนพี่ทีจะรู้ว่าฉันจะพูดอะไรต่อ

เค้าเลยพูดสวนฉันขึ้นมา

"มันเป็นไปไม่ได้หรอก

พี่ก็แค่ผู้ชายขายตัวนะ นิควรเจอคนที่ดีกว่านี้"

"ถ้าวันนึงพี่ไม่ได้ทำมันแล้วหล่ะ"

"ไว้วันนั้นมาถึง

พี่จะเดินเข้าไปหาเองนะ" เค้าลูบเข้ามาที่หัวของฉันเบาๆ

"ก็ไหนบอกว่าจะไม่ทำแล้ว

เดินมาตอนนี้เลยก็ได้"

"ตอนนี้..

คงไม่ได้"

"ทำไมอีก.."

"สัญญา"

จริงสิ เค้ามีสัญญาอยู่กับบาร์โฮส ที่เค้าทำงานอยู่ นอกจากสัญญาของฉัน

"แต่พี่พูดแล้วนะว่าจะไม่รับงาน"

"อื้ม..พูดแล้ว

พี่ไม่รับอีกแน่นอนอยู่แล้ว แค่คนนี้คนเดียว ก็เกินพอแล้ว"

คงจะพูดถึงค่าจ้างสินะ ไม่หรอก คนอื่นจ่ายให้ได้มากกว่านี้ด้วยซ้ำไป

"ถ้าเจอกันในมหาลัย

ทักกันบ้าง กินข้าวด้วยกันบ้าง ได้มั้ย"

"อืม..

ถ้าอยู่ในมหาลัย พี่จะทำตัวเหมือนเดิมก็แล้วกัน"

"จริงนะ"

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเค้า

"ครับ.."

ฉันกระชับกอดเข้าไปหาเค้าแน่นขึ้นอีก...ถ้ามันยังเหมือนเดิมฉันก็โอเค

"เข้าใจกันแล้วนะ"

ฉันก็แค่พยักหน้าตอบเค้าไป

"เวลาที่เหลือ

พี่จะใช้ให้คุ้มละกัน"

"นิควรจะพูดมากกว่านะคำๆนี้"

"หึๆๆเลิกงอแง

เช็ดน้ำตาด้วย" พี่ทีผละฉันออกจากกอดที่ฉันกอดเอาไว้ และเช็ดน้ำตาให้ฉัน

"ไปทำกับข้าวกันมะ?"

"นิเนี้ยนะ?"

"อื้ม..แค่ทำกับข้าว

ง่ายจะตาย พี่สอนเผื่ออยากกินจะได้ทำกินเองบ้าง"

"หึ"

ฉันเหมือนจะร้องอีกครั้ง ก็ทำให้ฉันคิด ว่าเค้าจะไม่ได้ทำให้กินอีกแล้ว

แต่ก็โดนหยิกเข้ามาที่แก้ม ทุกอย่างเลยนิ่งลง

"อย่างอแง

ป่ะลงไปข้างล่างกัน" แล้วฉันก็ถูกลากลงมาข้างล่าง พี่ทีเดินไปตรงตู้เย็น

วันนี้ฉันจะกินหมูทอด ก็คงต้องหาหมู พอได้สิ่งที่ต้องการเค้าก็เอามาวางพักไว้

และตรงไปหยิบผ้ากันเปื้อน และเดินมาใส่ให้ฉันด้วย

"นิต้องทำอะไร?" ฉันยังคงยืนงงอยู่กลางห้องครัว ไม่เคยเลยที่จะย่างก้าวเข้ามา

จะเอาอะไร หรือกินอะไรก็เป็นหน้าที่คนอื่นที่คอยทำให้

"หมูทอดกระเทียม

ต้องใส่กระเทียมครับ" ฉันก็ได้แต่พยักหน้า

"ปอกเปลือกกระเทียมเป็นป่ะ?" แล้วก็ต้องได้ส่ายหน้าเพื่อตอบไปให้อีกครั้ง พี่ทีก็หัวเราะออกมา

"ผู้หญิงอะไรเนี้ย

ทำอะไรเป็นบ้างห้ะ?"

"ก็นิทำไม่เป็น.."

"อ่ะๆ..โอเค

พี่บอกว่าจะสอนหนิเนอะ" เค้าก็ยังยิ้มมาให้ฉัน

พี่ทีก็ทำการสอนให้ฉันทำกับข้าวมื้อนี้ทุกอย่าง

มันก็แค่หมูทอดกระเทียม พร้อมกับไข่ดาวโปะหน้าอีกหนึ่งฟองแค่นั้น ไม่ได้ยากอะไรเลย

แต่น่าจะพูดถึงพี่ทีแหละนะ สำหรับฉันยากจัง เฮ้ออ.. แค่ไข่ดาวยังกลัวน้ำมันกระเด็นกรี๊ดลั่นห้องครัวอยู่เลย

จะรอดมั้ยนะกับการเรียนทำกับข้าวกับพี่ที เพราะเค้าบอกจะพาฉันเข้าครัวทุกวัน

จนถึงวันสุดท้ายในการทำงานของเค้า เดือนนี้ทั้งเดือน  ฉันต้องทำกับข้าวให้เป็น

พี่นาทีบอกกับนิทานแบบนี้หล่ะนะ..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***