บทที่11.1 > ทำไมเราต้องเลิกกันด้วย <

หลังจากที่ฉันเข้าร่วมกิจกรรมจนเสร็จ

มันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายหรอก ฉันแยกตัวออหมาเพื่อจะกลับ

เพราะพี่ทีก็น่าจะรอนานแล้ว

"จะกลับแล้วหรอ?"

"อืม.."

พี่เต้ยวิ่งตามฉันมา และตอนนี้เค้าดักอยู่ต่อหน้าของฉัน ฉันก็มีคำตอบให้แค่นั้น

"ขอโทษ.."

ก็คงจะเรื่องที่เค้าพูดแรงๆกับฉันเอาไว้

"ค่ะ

หลีกด้วยนิจะกลับ"

"ไม่ไปจริงหรอ"

เพราะก่อนหน้านี้พี่ไปร์ทชวนไปกินข้าวเย็นด้วยกัน ก็มีเพื่อนๆของเค้าไปอีกหลายคน

ซึ่งฉันก็ไม่ได้สนิท ส่วนแบมบู มันสนิทกับพวกพี่ๆเค้าอยู่แล้ว ก็เพื่อนแฟนมันหนิ

"ไม่ค่ะ.."

"แต่พี่อยากให้นิไปด้วย"

"นิไป..พี่ทีก็ต้องไป"

พี่เต้ยดูเงียบไปสักพัก

"อืม..พามันไปด้วยก็ได้"

แต่ท่าทางไม่ได้แสดงออกว่าอยากให้พี่ทีไปด้วยเลยซักนิด

"ไม่ดีกว่า

นิไม่อยากให้ใครพูดจากระแนะกระแหนเค้า" ฉันพูดจบก็เดินเลี่ยงออกมา

แต่ก็ไม่เป็นแบบนั้น

"พี่เต้ย!!"

ฉันหันไปตะคอกใส่เค้า เพราะเค้าเริ่มถึงเนื้อถึงตัว

"ขอโทษ"

เค้าคว้าแขนฉันเอาไว้ มันเลยทำให้ฉันต้องนิ่งอยู่ตรงนั้น พอฉันเหวี่ยงใส่

เค้าก็ปล่อยแขนออกจากฉัน

"ไปเถอะนะ

พี่ขอโทษ จะไม่พูดจาแบบนั้นอีก" แต่ครั้งนี้กลับเหมือนการอ้อนวอน

"นิก็ขอโทษด้วยที่ไปด้วยไม่ได้

ขอตัวนะคะ พี่ทีรอนินานแล้ว" แต่ฉันก็ยังใจแข็ง

มันเป็นเรื่องจริงที่พี่ทีรอนานแล้ว ฉันไม่อยากให้เค้ารออีก

"นิ.."

แต่ก็ไม่ได้ผลอะไร ผู้ชายคนนี้ยังคงตามฉันมาติดๆแต่ฉันไม่ได้สนใจเค้า

เร่งฝีเท้าของตัวเองเพื่อจะตรงไปที่รถให้เร็วที่สุด

"อึก!"

เสียงของพี่ที เค้าก็คงจะตกใจที่ฉันทำแบบนี้

"เป็นอะไรหึ๊?" ฉันเปิดรถเข้ามาก็พุ่งตัวเข้าไปกอดพี่ทีเอาไว้

ซึ่งเค้าก็กอดฉันตอบเหมือนกัน ฉันไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน

นี่ครั้งแรกที่ฉันล่วงเกินเค้า ซึ่งพี่ทีไม่มีอยู่แล้ว

เราใกล้ชิดกันมากสุดก็ตอนวันที่เค้าเข้ามานอนอยู่ในห้องกับฉันวันนั้น

และหลังจากนั้นมันก็ไม่มีอีก

"คิดถึงจัง"

"นิ..ปล่อยก่อน"

พี่ทีลูบที่ไหล่ของฉันเบาๆและตบมันเบาๆเช่นกัน

"หึ..ไม่เอา"

ฉันก็แค่ส่ายหน้าไปมาอยู่อย่างนั้น

"นิ..

แต่..นิยังไม่ได้ปิดประตู" ก็ฉันตั้งใจ เพราะคนที่มันเดินตามมา

ก็คงจะเห็นทั้งหมด ฉันเลยปล่อยกอดออกจากพี่ที และมันก็เป็นแบบนั้น พี่เต้ยยืนจ้องมองการกระทำของฉันอยู่ข้างนอก

"นายมีอะไรรึเปล่า"

คนที่ยืนจ้องมองเราสองคนอยู่ข้างนอก เหมือนจะมีอะไร พี่ทีเลยถามไป

"แค่จะชวนนิไปกินข้าว

ไปมั้ย มึงไปด้วยก็ได้ ถ้ามึงไม่ไปนิก็ไม่ยอมไป" พอพี่ทีได้ยินแบบนั้น

เค้าก็หันมาทำหน้าตั้งคำถามกับฉัน

"พี่ที..นิอยากกิน

หมูทอดกระเทียม กลับบ้านไปทำให้นิกินนะ นิไม่อยากไปกินข้าวข้างนอก มันไม่อร่อยเท่าพี่ทำหรอก

มันเผ็ดด้วย นะๆ" ฉันเอื้อมมือไปจับมือพี่ทีเพื่ออ้อนวอน

ส่วนพี่ทีก็จับตอบกลับมา

"ไม่ไปหรอ?" พี่ทีถามฉัน เพราะคนที่ยังยืนรอคำตอบก็ยืนอยู่ตรงนั้น ฉันก็แค่ส่ายหน้าไปให้พี่ทีอีกครั้ง

"แล้ว..?" พี่ทีหันออกไปมองข้างนอกอีกครั้ง ฉันเลยหันไปมองตาม

"นิไม่ไป..นิบอกไปแล้ว

นิอยากกินกับข้าวฝีมือพี่ทีมากกว่า ขอโทษนะคะ ขอตัว"

ฉันเอื้อมมือเพื่อจะไปปิดประตูรถ และตอนนี้คนขับรถของฉันก็ขึ้นรถมาแล้ว

รถก็เลื่อนออกจากตรงที่จอดอยู่เมื่อกี้

"ดูเค้า..จะเสียใจมากเลยนะ"

ฉันหันไปมองพี่ที ที่ตอนนี้มองไปทางกระจกมองหลัง

"นิไม่เคยให้ความหวังกับใคร"

"ไม่จริงหรอก"

"นิพูดเรื่องจริง

ที่เค้าทำแบบนี้ เค้าไม่ยอมรับความจริง ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่านิมีแฟนก็ยังตามตื้อ

เมื่อกลางวัน ยังถามอยู่เลย ว่าเมื่อไหร่ เราจะเลิกกัน"

"แล้วถ้าเรา.."

พี่ทีหยุดพูดแค่นั้น และก็หันมามองฉัน

"ถ้าถึงเวลา..

จะเปิดโอกาสให้ใครเข้ามามั้ย?" มันทำให้ฉันใจหายอีกครั้ง

และความจุกมันก็ขึ้นมาอยู่ตรงอก ฉันตอบอะไรไปไม่ได้เลย นอกจากการส่ายหน้าไปมา และก็หันหน้าออกไปทางนอกหน้าต่างของรถแทน

แต่รู้สึกว่ามือของฉัน พี่ทีจับมันและเอามือของฉันไปวางกับมือของเค้าอีกข้าง

ฉันหันไปมองเค้าอีกครั้ง แต่ก็เห็น ว่าเค้าก็หันหน้าออกไปทางฝั่งของเค้าเช่นกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***