บทที่8.. > 12ปีที่แล้ว <

ตอนนี้พี่ทีก็น่าจะทำอะไรเสร็จหมดทุกอย่างแล้วในห้องครัว เพราะเค้ากำลังจะเดินออกมา

"พี่ที.." พี่ทีหยุดเดินและหันมาหาฉันเพราะเสียงเรียก

"หึ๊..นิจะเอาอะไร?"

"วาฟเฟิลกับไอศกรีม" พี่ทีพยักหน้าให้ แล้วก็เดินเข้าครัวไปอีกครั้ง

"เค้าเป็นแฟน หรือเป็นคนใช้ของมึง?" เพื่อนของฉันเห็นพี่ทีเดินกลับเข้าไปในครัวเลยหันมาเอ็ดฉันอีก

"ทำไมแรง"

"จริง จะโขกสับเค้าอะไรขนาดนั้น" ฉันทำขนาดนั้นเลยหรอ

"ดูพูด พี่ทีทำแบบนี้ให้กินทุกวัน"

"เพราะมึงสั่ง"

"เปล่า..เค้าทำให้ แล้วบังเอิญกูติดใจ ก็แค่อยากกิน" ระหว่างนั้นเพื่อนของฉันมันก็ชวนคุยนู้นนี่นั้นไปเรื่อย ผู้ชายสองคนที่นั่งร่วมด้วยก็ไม่ได้แทรกอะไร ก็ทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดี และไม่นาน สิ่งที่ฉันขอ ก็มาวางอยู่ตรงหน้า พร้อมกับของทุกๆคนด้วย พี่ทีถือแต่ของฉันมาให้ ส่วนของคนอื่น เป็นแม่บ้านที่ถือมา

"นั่งก่อนสิ.." เหมือนเค้ากำลังจะเลี่ยงตัวออกไป ฉันเลยรั้งเค้าเอาไว้ และตอนนี้เค้าก็นั่งลงข้างๆฉัน

"พี่ที..อะไรบ้างคะที่ทำไม่ได้" เพื่อนของฉันมันคงสงสัย เพราะตอนนี้มันตักของที่พี่ทีพึ่งจะทำเสร็จเข้าปากไปแล้ว

"ไม่มี" ฉันเป็นคนตอบคำถามให้เพื่อนฉันเอง เพราะมันสงสัยหลังจากได้กินฝีมือของพี่ทีอีกครั้ง

"เป็นแฟนที่ดี" ฉันต้องชะงักอีกครั้งกับคำนี้

"ไม่ใช่ พี่เป็นได้ และก็เป็นอยู่" และฉันก็เอ่ยคำพูดที่มันเป็นเรื่องจริงทั้งนั้นออกไป

"หึ" แล้วเค้าก็ยิ้มมาให้อีกครั้ง

"อ่ะ.." ฉันตักของที่ฉันกำลังกินอยู่ให้เค้าด้วย แต่พี่ทีก็ยังนิ่ง

"อ้าาา.." เหมือนกำลังจะป้อนขนมเด็ก แล้วพี่ทีก็อ้าปากให้กับฉัน ฉันก็ทำการป้อนเค้าไป

"อร่อยใช่ม๊า..พี่ทำอร่อยมากเลยนะ"

"อร่อยก็กินเข้าไปเยอะๆ"

"อื้มม.." ฉันก็ทำการตักสิ่งตรงหน้ากินต่อ

"มึงคบกับนิได้ยังไง?" เป็นเสียงจากพี่เต้ย ที่เอ่ยถามพี่ที และตอนนี้พี่ทีก็จ้องมองไปที่พี่เต้ย

"นิก็พึ่งบอกไปเอง ว่านิเป็นคนจีบพี่ทีเอง พี่ลืมแล้วหรอ? " พี่ทีถึงกับหันมามองหน้าของฉัน

"ก็แค่อยากรู้.. ว่าจะตอบเหมือนกันมั้ย" มันมีอะไรหน้าสงสัยมากมายนัก ใครๆถึงไม่เชื่อ จะให้ฉันพูดอีกกี่ครั้งว่าฉันรักพี่ที เค้าถึงจะพอใจ อยากให้ฉันบอกรักต่อหน้าเค้าเลยมั้ย

"ลองใจหรอ..หรืออะไรคะ ไม่เชื่อหรอว่าเราเป็นแฟนกันจริงๆ" อาการของฉันมันเริ่มไม่ค่อยจะพอใจเอามากๆแล้วตอนนี้ พี่เต้ยไม่เคยล้ำเส้นกันขนาดนี้ ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงเป็นหนัก

"เปล่า..พี่ก็แค่แปลกใจ คนไม่เข้ากับใครแบบนี้จะมาหยุดที่นิได้ไง"

"ก็จริง.." พี่ทีหันมามองหน้าฉันอีกครั้ง มันทำให้ฉันใจคอไม่ค่อยจะดีเลย

"มัน..ก็อาจจะเป็นพรหมลิขิต ที่ทำให้เรา ได้มาเจอกันอีกครั้ง จริงมั้ย?" เค้าพูดเหมือนตอบคำถามคนที่ถาม แต่เค้าจ้องหน้าของฉันตลอดเวลา

"ห้ะ?" ฉันไม่เข้าใจที่เค้าพูด เลยหลุดปากออกไป

"12ปีที่แล้ว เราเคยรู้จักกัน มันคงจะเป็นพรหมลิขิตนั่นแหละ ที่ทำให้เรา มาเจอกันอีกครั้ง" และตอนนี้เค้าก็หันไปตอบคำถามให้กับคนที่ถามเค้าจริงๆ

มันคืออะไร เมื่อ12ปีที่แล้ว ใช่ตอนนั้น ฉันอายุ8ขวบ เค้า..จำฉันได้งั้นหรอกหรอ

"พี่ที.."

"พี่ทีจำมันได้หรอ?" เพื่อนของฉันมันก็คงจะสงสัย เพราะฉันเคยเล่าให้มันฟัง และมันก็รู้ทุกอย่าง

"เด็กจอมแก่นคนนั้น ที่คอยเอาแต่ปกป้องตอนพี่กำลังจะโดนทำโทษ ที่เอาแต่บอกว่าพี่ไม่ได้ทำ บอกไปยังไงก็ไม่มีใครเชื่อ ก็คือเด็กจอมแก่นคนนี้" เค้าโยกหัวฉันไปมา และก็ยิ้มมันออกมาให้ฉันอีกด้วย

"จำได้?" ฉันมองหน้าเค้า และถามออกไปอีกครั้ง แต่คำตอบที่ได้ ก็แค่การยิ้มให้อีกครั้ง ฉันเลยเอนตัวไปซบที่ไหล่เค้าเอาไว้ แบบนี้ มันยิ่งทำให้ฉัน รักเค้ามากขึ้นไปอีก พี่ทีก็ไม่ได้ขัด เค้าก็เอาแต่ลูบหัวของฉัน

ส่วนคนที่มีแต่คำถาม ก็เงียบลง ฉันไม่ได้สนใจใครอีก เพราะตอนนี้หัวใจอินเลิฟมากกว่าเดิมเข้าไปอีก เค้าจำฉันได้ด้วย มันเหนือความคาดหมายมากเลยนะ ฉันไม่รู้หรอกว่าเค้าจำได้ไง อาจจะเมื่อคืน เพราะทุกอย่างมันเปลี่ยนไป ตั้งแต่พี่ที เข้าไปนอนในห้องของฉันเมื่อคืน

เพื่อนของฉันและพี่ๆก็อยู่ต่อกันอีกสักพัก ก็ขอตัวกลับไป ฉันก็เดินไปส่ง แต่ก็แค่หน้าประตู ก็เดินควงพี่ทีนั่นแหละออกมาด้วย กลัวใครจะไม่เชื่ออีกว่าเราเป็นแฟนกัน

"เดี๋ยวค่ะ..คุยกับนิแปปนึงได้มั้ย" พอส่งทุกคนเสร็จ พี่ทีก็จะเดินแยกออกไป ฉันเลยรั้งเอาไว้ แล้วก็พาพี่ทีมานั่งที่เดิม

"จำ..ได้ยังไง?" มันเหนือความคาดหมายเกินไป ฉันแค่ไม่อยากเชื่อว่าเค้าจะจำได้

"จำไม่ได้ แค่เห็น..เมื่อคืน"

"ว่าละ.." เห็นมะ มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆเพราะเค้าเห็นรูปถ่ายของเราตอนเด็กๆที่มันอยู่ในห้องนอนของฉันนั่นแหละ

"ไม่ได้ความจำดีขนาดนั้น"

"นิถามได้มั้ย?"

"ว่า?"

"ก็..ครอบครัวของพี่ ก็ออกจะมั่งคั่งขนาดนั้น..แล้วทำไม.."

"พี่เป็นลูกเมียน้อย จำไม่ได้หรอ"

"แล้วยังไง"

"แม่พี่เสีย..พี่ก็โดนไล่ออกจากบ้านทันที"

"ห้ะ? ทำไม?"

"ก็พี่เป็นผู้ชาย และมีน้องชาย พวกเค้า..ก็คงกลัวพี่เข้าไปแย่งสมบัติ หึๆ"

"ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"อะไร?"

"ที่รับงานแบบนี้"

"ก็..ตั้งแต่จบม.6"

"คงเพราะอยากให้พี่เรียนสูงๆมั้ง เลยเลือกทำแบบนี้ พี่ถึงได้เรียน" เค้าดูเศร้า แถมยังก้มหน้าลง มันก็จริง เค้าคงจะลำบาก เพราะเหลือแค่ตัวคนเดียว

"แล้วตอนนี้..คิดจะกลับไปทำอีกมั้ย"

"พี่หรอ?" เค้าหันมาถามกับฉัน

"เรียนจบ..พี่ก็คงหางานทำเลย..พี่อยากเป็นสถาปนิก นิก็รู้หนิ"

"เรียนจบ..อีกปีเดียว สัญญานะว่าจะไม่กลับไปทำ ตอนนี้เงินเก็บของพี่เหลือเฟือยแล้วนะ นิไม่อยากให้กลับไปทำแล้ว" ฉันพูดออกไป มันก็เหมือนเป็นการขอร้องนั่นแหละ

"อืม..ขอบคุณนะ" เค้ากันมายิ้มให้ฉันอีกครั้ง

"สัญญา" และนี่มันก็เป็นคำขอร้องจากฉัน

"พี่จะไม่ทำ จะไม่รับงานอีก นิเป็นคนสุดท้าย" เราเกี่ยวก้อยสัญญากันแล้ว ก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น หวังว่าผู้ชายคนนี้จะไม่เปลืองตัวให้ผู้หญิงคนไหนอีก อดีตชั่งมัน ฉันไม่สนใจตั้งแต่แรก เค้าคนเดียวแค่นั้นที่ฉันจะสนใจ

"ไม่มีอะไรแล้ว..พี่ขึ้นไปพักได้ยัง"

"อืม..เหนื่อยมากมั้ยวันนี้" ฉันถามคำถามออกไป เพราะรู้ว่าเค้าต้องเหนื่อยกับฉันมากแน่ๆวันนี้

"หึ๊?" แต่เค้ากลับทำหน้าสงสัยมาให้

"ก็เอาใจนิทั้งวัน"

"หึๆก็เหนื่อย..แต่ทำไงได้หล่ะ ค่าจ้างก็ออกจะแพง" เค้าก็พูดออกมาเหมือนแซวฉันอยู่ที่ฉันเผลอตำหนิเค้าไป ทั้งๆที่เค้าก็ทำทุกอย่างเป็นอย่างดีมาโดยตลอด ฉันเองนี่แหละที่มองข้าม แถมยังจะเรียกร้อง

"ขอโทษ ก็แค่น้อยใจพี่ไม่เอาใจนิเลย แต่กับคนอื่นกลับทำมันได้"

"คนอื่น?" พี่ทีก็เกิดอาการสงสัยอีกครั้ง

"ก็คนที่พี่รับงานด้วยไง"

"เคยเห็น? "

"ออกจะบ่อย งั้นคงไม่ได้ตัวพี่มาอยู่ตรงนี้"

"แอบตามหรอ?"

"ก็.." อยู่ๆฉันก็หลบหน้าเค้า

"อย่าทำอีกนะ.." เค้าไม่ได้ดุด่าอะไรเลยนะ ก็แค่พูดธรรมดาๆเอง เชิงขอร้องด้วยซ้ำไป

"มันไม่ดี มัน.." และก็หยุดพูดแค่นั้น

"หึ..ช่างเถอะ จะว่าไม่ดีก็คงไม่ได้ เพราะมันช่วยให้พี่มีชีวิตที่ดีอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะเรื่องพวกนี้ทั้งนั้น งั้นก็คงไม่ได้เรียน" เค้าหันมายิ้มให้ฉันอีกครั้ง

"พี่ขึ้นห้องนะ" ฉันก็แค่พยักหน้าตอบเค้าไป

ฉันที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม และเอาแต่มองเค้าเดินไป ครอบครัวเค้าก็ออกจะรวยแสนรวย แต่กลับโดนกระทำแบบนี้ เฮ้ออ..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***