บทที่7.. > แค่อยากทำ..หน้าที่แฟนที่ดี <

หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรต่อ จนมีแม่บ้านมาเรียกให้เราไปกินข้าวกัน เพราะทุกอย่างถูกจัดเตรียมเสร็จหมดแล้ว ฉันเข้าไปนั่งข้างๆพี่ที ซึ่งก็นั่งแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว ทุกคนก็จัดการที่นั่งของตัวเองไป กับข้าวของฉัน แค่ของฉันเท่านั้นที่เรียงรายอยู่ตรงหน้าฉัน ส่วนของคนอื่น เป็นฝีมือของแม่บ้านที่เป็นคนทำ ก็จัดไปตามระเบียบของมัน พี่ทีตักทุกอย่างมาใส่ในจานข้าวของฉัน เค้าก็กินกับข้าวเหมือนฉันกินนั่นแหละ ถึงมันจะไม่รสจัด แต่เค้าก็ยอมกิน

"ขอบคุณค่ะ" พี่เต้ยตักผัดผักมาให้กับฉัน ซึ่งถ้าจะเขี่ยออกมันก็คงเสียมารยาทเกินไป จะกินแต่ของที่พี่ทีตักให้อย่างเดียวก็คงดูไม่ดี

"นิ!!" ฉันต้องตกใจเสียงเรียกของพี่ที ที่มันดังมาก

"คายออกมา" พี่ทีเอามือมารองรับสิ่งที่เค้าบอกให้ฉันคายออก ตอนแรกก็งงๆแต่ตอนนี้รู้แล้วทำไมเค้าต้องตกใจขนาดนี้

"อืมมม..!!" ฉันคายสิ่งที่อยู่ในปากออกทันที เมื่อกี้เผลอเคี้ยวไปแล้วด้วย และตอนนี้สิ่งที่อยู่ในปากเมื่อกี้ กองอยู่ในมือพี่ทีทั้งหมด

"ดื่มน้ำ" พี่ทีส่งแก้วน้ำมาให้ ฉันก็รับมาดื่ม

"ดีขึ้นป่ะ?" ฉันก็ได้แต่ส่ายหน้าไปให้กับพี่ที พอเค้าได้คำตอบ เค้าก็ลุกออกจากเก้าอี้ทันที

"เผ็ดมากหรอมึง?" เพื่อนของฉันถามขึ้น ส่วนฉันก็ได้แค่พยักหน้า

"ไม่เผ็ดนะ แค่ผัดผัก" พี่เต้ยก็หันไปตอบกับแบม

"มันกินเผ็ดไม่ได้พี่เต้ย เผ็ดแค่นิดเดียวก็ไม่ได้ มันแพ้"

"ห้ะ..ขอโทษพี่ไม่รู้" พี่ทีวิ่งกลับมาพร้อมกับนมที่อยู่ในมือ แล้วยื่นมันมาให้ฉัน

"ค่อยๆดื่ม..เดี๋ยวสำลัก" น้ำตาฉันไหลออกมาเป็นสาย ถ้าไม่ได้รู้สึกไปเอง เมื่อกี้จำได้ ว่ากัดพริกไป ฉันเป็นคนที่แพ้ความเผ็ด กินเผ็ดไม่ได้เลยซักนิดเดียว แค่ความเผ็ดที่ทุกคนบอกว่ามันแค่เผ็ดนิดเดียว ฉันก็รู้สึกว่ามันเผ็ดมากแล้ว แค่พริกเม็ดเดียวฉันก็กินไม่ได้หรอก ลิ้นของฉันมันผิดปกติในเรื่องของการรับรสเผ็ด มันเลยกลายเป็นแบบนี้

"ดีขึ้นมั้ย" พี่ทีเช็ดน้ำตาให้ และคอยถามตลอด ตอนนี้มันก็ดีขึ้น แต่ความร้อนในปากมันก็ยังไม่หายไป เพราะแบบนี้ กับข้าวของฉัน ต้องเป็นพี่ที ในการจัดการ แต่ก่อนฉันต้องทนกินกับข้าวฝีมือแม่บ้าน ถึงฉันจะบอกว่าเผ็ด แต่พวกเค้าก็ไม่เข้าใจ ฉันเลยเลี่ยงกินแต่ไข่ดาวกับไส้กรอกเป็นซะส่วนใหญ่ เพราะมันไม่มีความเผ็ด กับข้าวของฉันที่ทำโดยแม่บ้าน ก็จะมีแต่เมนูไข่ และพวกไส้กรอกปูอัดแค่นั้นที่ฉันจะกินอยู่บ่อยๆแต่พอพี่ทีมาอยู่ที่นี่ แรกๆเค้าก็ไม่เข้าใจทำไมฉันถึงกินแค่นี้ ฉันเลยบอกกับเค้าว่ากินเผ็ดไม่ได้ แม่บ้านเค้าไม่เข้าใจ ตั้งแต่นั้น พี่ทีก็เป็นคนเข้าครัวทำกับข้าวให้ฉันตั้งแต่นั้นมา

"ขอโทษนะ พี่ไม่รู้จริงๆพี่เห็นนิก็กินผัดผักตรงหน้าเหมือนกัน เลยตักไปให้" มันเหมือนกัน อันนี้ใช่ แต่สิ่งที่ฉันกินทุกอย่างไม่ใส่พริกเลย พี่ทีเป็นคนทำ ส่วนจานนั้น แม่บ้านต่างหากที่เป็นคนทำ

"เฮ้ออ.." พี่ทีถอนหายใจออกมายาวๆเพราะตอนนี้อาการของฉันดีขึ้นแล้ว เค้าเคยมีประสบการณ์แบบนี้ตอนเราออกไปกินข้าวข้างนอกกัน ฉันเองที่ดื้ออยากกินกับข้าวในจานของเค้า เลยเกิดสภาพเหมือนวันนี้ วันนั้นพี่ทีก็อาการแบบนี้ วิ่งหานมให้วุ่นไปหมด ดีที่มีร้านสะดวกซื้ออยู่ใกล้ๆ

"พี่ที รู้ทุกอย่างเลยหรอคะ?" แบมบูมันหันไปถามพี่ที

"ทุกอย่าง ยังไง?" พี่ทีเลยถามกลับ ก็คงไม่เข้าใจคำถาม เพราะฉันก็ไม่เข้าใจ

"ก็ที่ อินิเป็นแบบนี้"

"อืม..ครับ"

"เอาใจใส่มันจังเลยเนอะ" เพื่อนของฉันมันก็พูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มออกมาแห้งๆส่วนทุกคนในโต๊ะอาหารก็ไม่มีใครพูด หรือกินกันต่อเลย ก็คงจะตกใจกับอาการของฉันกันทุกคน

"กินอีกป่ะ?" เค้าก็คงจะเห็นว่าฉันกินไปแค่นิดเดียวเอง

"อิ่มแล้วอ่ะ"

"อืม.."

"อยากกินแต่มันจุก"

"หึ" พี่ทียิ้มออกมานิดๆก็คงตลกหน้าตาของฉันตอนนี้มั้ง มันจุกจริงๆฉันดื่มนมกับน้ำไปตั้งเท่าไหร่กว่าจะหาย

"กินต่อสิคะ" ฉันหันไปบอกคนที่นั่งร่วมโต๊ะ"

"รู้สึกผิดอะ ขอโทษจริงๆนะ"

"ไม่เป็นไร..พี่ไม่รู้หนิ พี่ไม่ผิดหรอก กินข้าวเถอะค่ะ พึ่งกินกันไปนิดเดียวเอง" และตอนนี้ทุกคนก็เริ่มกลับมากินข้าวกันต่อ ยกเว้นฉันแหละนะ ก็ยังคงจุก

"เอาไอศกรีมมั้ย?"

"หึ..พี่ก็กินได้แล้ว กินไปนิดเดียวเอง" ฉันส่ายหน้าเพื่อเป็นคำตอบให้เค้า และก็ทำการบอกให้เค้ากินข้าวได้แล้ว ก็ตั้งแต่นั่ง ฉันเห็นเค้ากินไปไม่กี่คำ เพราะเอาแต่คอยดูแลฉันอยู่

"ไม่เอาแน่นะ" พี่ทีถามขึ้นมาอีกครั้ง

"นิไปเอาเองได้ ให้ทำอะไรเองบ้าง จะทำให้หมดรึไงกัน" บางทีพี่ทีก็ทำทุกอย่างเลยจริงๆ

"แค่อยากทำ..หน้าที่แฟนที่ดี จะได้ไม่โดนว่าอีก" ฉันถึงกับชะงักไป เค้ายังจำที่ฉันว่าเค้าได้สินะ ก็คงใช่ ฉันอาจจะพูดแรงเกินไป จริงๆฉันเองนี่แหละที่เป็นคนเรียกร้องมากเกินไป

"ขอโทษ.. นิงี่เง่า" ฉันเอื้อมมือไปคล้องแขนเค้าเอาไว้ และกระชับกอดเข้าไปเบาๆ

"อืม.." พี่ทียกมืออีกข้างขึ้นมาขยี้หัวของฉันเบาๆแล้วเค้าก็กลับไปกินข้าวต่อ

"อิ่มแล้วหรอ? " ฉันหันไปตามเสียง เป็นเสียงพี่ไปร์ทที่เอ่ยถามพี่เต้ย

"อืม..จุก" เค้าหันหน้ามามองฉัน เป็นจังหวะที่เรามองตากันพอดี ฉันเลยเลือกหันมาหาพี่ที เพราะตอนนี้พี่ทีก็มองมาทางนี้เช่นกัน ฉันไม่ควรสนใจคนอื่น มากกว่าแฟนตัวเอง ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่แฟนกันจริงๆแต่ฉันรักเค้า อันนี้เรื่องจริง

"ลองชิมดู พี่ทีทำ อร่อยม๊าก" ฉันตักกับข้าวที่อยู่ตรงหน้าของฉันให้กับเพื่อนของฉันได้ชิม มันจะได้รู้ ว่าพี่ทีทำกับข้าวอร่อยจริงๆถึงจะไม่มีรสเผ็ดแต่ก็อร่อยทุกอย่าง แบมบูตักไข่เจียวทรงเครื่องเข้าปากหลังจากที่ฉันทำการตักไปให้

"เป็นไง?" ฉันดูมีอาการที่ตื่นเต้น เพราะอยากรู้ คนอื่นจะบอกว่าฝีมือพี่ทีอร่อยเหมือนฉันบ้างมั้ย

"อืม..อร่อยจริง เชื่อแล้วพี่ทีทำกับข้าวเก่ง นี่ขนาดแค่ไข่เจียว"

"เอาผัดผักป่ะ?" ฉันไม่รอให้มันตอบ และก็ตักให้มันต่อ

"แหมม..รู้แล้วว่าแฟนแกทำกับข้าวอร่อย ไม่ต้องอวดขนาดนั้นก็ได้มะ"

"ก็ดูเหมือนไม่เชื่อ นี่ถ้าพี่ทีไม่อยากเป็นสถาปนิกนะ จะชวนเปิดร้านอาหารแล้ว"

"จ้าา" มองบนทำไมหล่ะ ทำไมก็แค่คนหลงแฟน ผิดมากรึไงกัน

หลังจากที่ทุกคนกินข้าวกันจนอิ่ม ฉันก็พาพวกเค้ามานั่งในห้องรับแขก ส่วนพี่ที ก็ขลุกอยู่แต่ในห้องครัว ทั้งๆที่พี่ๆเค้าเรียนด้วยกันนะ เหมือนพี่ทีจะไม่ค่อยสนิทกับพี่ไปร์ท พี่เต้ยเลยซักนิด ถึงแม้จะไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน แต่ก็อยู่คณะเดียวกันซึ่งก็เรียนด้วยกันทุกวัน ก็น่าจะทักทายกันบ้าง แต่นี่..ไม่มีเลย อาจจะเป็นพี่ที ที่ไม่ชอบจะสุงสิงกับใครด้วยหล่ะมั้งนะ

"ไม่น่าเชื่อเลยนะ โลกส่วนตัวสูงขนาดนั้น จะเอาอกเอาใจแฟนขนาดนี้" ฉันหันไปมองทางพี่เต้ย ที่ตอนนี้ได้แต่ส่ายหน้าไปมา

"ถ้าไม่มาเจอวันนี้กูก็ไม่เชื่อนะ" พี่ไปร์ทเองก็พูดสวนขึ้นมา

"แล้วไปคบกันได้ไง คนแบบนั้นรักใครเป็นด้วยหรอ?" พี่ไปร์ทหันมาถามฉัน

"คือ..นิตามจีบพี่ทีเองค่ะ"

"ห้ะ!" เป็นเสียงพี่เต้ยที่อุทานออกมาอย่างดัง ทำไมต้องดูตกใจกันขนาดนั้น

"ผิดหรอ ที่เรารู้ตัวเองว่ารักใครแล้วจะเข้าไปทำความรู้จักกับเค้าก่อน นิรักพี่ทีหนิคะ" ฉันก็พูดไปตามความจริง ฉันรักพี่ทีจริงๆ

"อินิ!" แต่เพื่อนของฉันมันก็เอ็ดฉันขึ้นมา

"อะไร..ก็เรื่องจริง มึงก็รู้"

"รู้ บางทีก็ไม่ต้องพูดตรงๆขนาดนี้มะ" แล้วมันก็หันไปมองหน้าพี่เต้ย ที่ตอนนี้ก้มหน้าไปแล้ว ฉันต้องรู้สึกผิดหรอ บางทีฉันก็เข้าใจว่าฉันไม่เคยที่จะให้ความหวังกับใครเลยนะ เพราะฉันรู้ตัวของฉันมาตั้งนานแล้วว่าฉันมีคนอยู่ในใจมาตั้งแต่แรก เค้า..คิดของเค้าไปเอง และเค้า ก็ควรที่จะยอมรับความจริง เรื่องที่ฉันรักพี่ทีซักที ไม่ใช่เอาแต่คอยบอกให้ฉันเลิกกับเค้าอยู่ทุกวัน..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***