บทที่6..> ผู้ชายทำกับข้าวเก่ง มีเสน่ห์จะตายไป <

"จะเอาอะไรอีกป่ะ?" คำถามจากผู้ชายที่เดินอยู่ข้างๆฉันมองไปในรถเข็น ซึ่งตอนนี้ทั้งรถมันก็มีแต่ของที่ฉันชอบทั้งนั้นอยู่ในนี้หมดแล้ว แล้วฉันยังต้องการอะไรอีกหล่ะ คงทำได้แค่ส่ายหน้าให้ไปมาอย่างนั้น

"แน่ใจ?" ฉันพยักหน้าเพื่อตอบเค้าไป

"ดูดีๆดิ๊ขาดอะไร?" เค้ายังทวนคำถามฉันอีกครั้ง ก็มันไม่มีอะไรขาดแล้วจริงๆฉันเลยชะโงกหน้าไปดูของในรถเข็นอีกครั้ง ก็มีหมดแล้ว หนิ

"ไม่มีแล้ว ยังจะขาดอะไรอีกหล่ะ"

"ของที่ตัวเองชอบกินแท้ๆยังลืมได้" แล้วเค้าก็ส่ายหน้าไปมาให้กับฉัน พร้อมกับลากฉันมายังสิ่งที่เค้าบอกว่าฉันลืม

"โอ๊ะ!"

"หึ" พี่ทีเดินไปหยิบไอศกรีมที่ฉันชอบมาใส่รถเข็นทุกรสที่ฉันกิน บางทีเค้าก็ทำฉันอึ้งเกินไปกับการใส่ใจมากเกินไปของเค้า

"อ่ะ..หวังว่าคงครบ ป่ะ.." ฉันก็ถูกลากให้เดินตามอีกครั้ง และตอนนี้ก็มายืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์แคชเชียร์เพื่อรอคิดเงิน วันนี้ทำไมฉันโดนโอบไหล่ ฉันเลยเงยหน้าขึ้นไปมองการกระทำของคนข้างๆเค้าไม่ได้สนใจอะไรหนิ ใบหน้าเค้ามองไปแต่ทางข้างหน้า พร้อมกับค่อยๆเข็นรถเข้าไปทำการคิดเงิน

หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จ เราก็คงต้องกลับบ้านกันเพราะตอนนี้มันเป็นเวลาเกือบเย็นแล้ว

"ว่าไงคะคุณ" ตอนนี้เราอยู่ในรถกันแล้ว และกำลังจะตรงกลับบ้านกัน เป็นจังหวะที่เพื่อนของฉันโทรเข้ามาพอดิบพอดี

"อยู่ไหน ว่างป่ะ แล้วอาการเป็นไง เย็นนี้ออกมาเจอกันหน่อยสิ" มันก็ยิงคำถามมาเป็นชุด

"ให้ตอบคำถามไหนก่อนดีแม่คุณ"

"ก็ตอบๆรวมกันมาสิ"

"อยู่บนรถกำลังจะกลับบ้าน มีไร?"

"ออกไปไหนมาห้ะ?"

"ไปดูหนัง"

"กับพี่ที หายงอนเค้าแล้ว?" ทำไมเสียงของเพื่อนฉันมันดูหมั่นไส้ฉันจัง?

"เออ..มีไรอีกก็ว่ามาซะที"

"เย็นนี้ไงเย็นนี้"

"เย็นนี้หรอ?" ฉันแอบหันไปมองคนข้างๆเล็กน้อย เค้าจะไปกับฉันด้วยมั้ยนะ พี่ทีก็มีชำเรืองมาทางฉันเล็กน้อย

"ไปไหนล่ะ?"

"แค่กินข้าว เห็นพี่เต้ยบอกอยากคุย"

"พี่เต้ย? อยากคุย?" หลังจากที่หลุดปากเรียกชื่อผู้ชายอีกคนไป ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆหันมามองฉันทันที

"เออ..นั่นสิ เอาไงดีน้าา.." ฉันหันไปมองคนที่นั่งข้างๆฉันอีกครั้ง

"ไป.. ได้ป่ะ?" อันนี้ถามคนข้างๆเพราะตอนนี้เราจ้องหน้ากันอยู่

"ถามกูหรอ?" คนในสายมันคงสงสัย แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบมันกลับไป เพราะกำลังรอฟังคำตอบจากผู้ชายข้างๆ

"วันนี้ออกจากบ้านทั้งวันละ ใครมีอะไรจะคุยก็บอกเค้าเข้ามาคุยที่บ้านละกัน เมื่อวานก็ออก ยังไม่ได้เคลียร์เลยนะ" หึ้ย..อยู่ๆก็ทำหน้านิ่ง ทำไมฉันต้องมาเกรงใจกับคนคนนี้มากมายกัน

"มะ..มึง มากินข้าวบ้านกูมะ"

"ฟังจากเสียง กลัวเค้าอ่ะเนอะ เออ..แล้วกูจะบอกเค้าให้ ยังไงจะโทรไปอีกทีละกัน"

"อะ..อืม..แค่นี้นะ" เราทั้งสองก็ตัดสายกันไปแค่นั้น

กลับมาถึงบ้าน พี่ทีเค้าก็เดินเข้าครัวเป็นอย่างแรก ฉันก็แค่อยากรู้เลยแอบเดินตามเข้าไป จะว่าแอบคงไม่ได้หรอก เพราะเค้าก็เห็นฉันตามมา

"จะมากันกี่คน?" เป็นคำถามที่ไม่ได้มองหน้า เพราะคนถามมัวแต่เก็บของที่พึ่งซื้อมาเข้าที่ของมันอยู่

"หึ๊?" ฉันคงไม่ได้ตอบคำถาม พี่ทีเลยเงยหน้าขึ้นมาหาฉันและถามอีกครั้ง

"ตกลงเพื่อนนิจะมากี่คน? "

"ไม่รู้ มันยังไม่โทรมา"

"จะให้ทำกับข้าวกี่อย่าง?"

"แล้วทำไมพี่ต้องเป็นคนทำเอง"

"พี่ก็ต้องทำให้นิอยู่แล้วทุกวัน โทรไปถามดิ๊จะได้ทำกับข้าวได้ถูก"

"ให้แม่บ้านทำ พี่ขึ้นไปพักได้แล้ว"

"แล้วนิจะกินไร?"

"ยังไม่รู้ อยากกินอะไรนิสั่งแม่บ้านได้"

"จะเอางั้น เบื่อฝีมือพี่ซะละ?"

"ไม่..คือ..พี่ควรไปพัก ยังไม่เย็นเลยจะรีบทำไปทำไม"

"อืมหืม.." พี่ทีก็นิ่งไป แล้วก็หันไปจัดการของที่ยังจัดไม่เสร็จต่อให้เสร็จ

"เพื่อนจะมากี่คนเข้าไปบอกพี่ที่ห้อง จะได้มาจัดกับข้าวให้ถูก"

"ก็บอกว่าจะให้แม่บ้านทำ"

"ก็ใช่..พี่แค่จะลงมาดู ไม่ได้หรอ?"

"ออ..อืมม..ก็ได้" พี่ทีเดินเลี่ยงขึ้นห้องนอนของตัวเอง ฉันก็เดินไปนั่งในห้องรับแขก แล้วกดโทรหาเพื่อนของฉันอีกครั้ง

"ยังไง?" ฉันเอ่ยถามเพื่อนสาวของฉันหลังจากที่มันรับสายของฉัน

"เออ..ก็คงตามนั้น" แบมบูมันก็ตอบกลับมาแค่นั้น

"ตกลงมีเรื่องอะไรจะคุยกับกูกันแน่? " เพราะฉันสงสัย พี่เต้ยไม่เคยล้ำเส้นกันขนาดนี้

"นั่นดิ กูก็ไม่รู้กะเค้า ก็คงเห็นมั้งว่ามึงกับพี่ทีมีปัญหากัน"

"แล้วยังไง?"

"กูไม่รู้..อยากรู้เดี๋ยวมึงก็ได้รู้เอง"

"เออ..แล้วตกลงมากี่คน? พี่ทีถาม"

"พี่ที?" มันเหมือนจะสงสัยมากมาย ก็แค่พี่ทีถามเอง

"อืม.."

"ก็มีกูพี่ไปร์ท พี่เต้ย แค่นี้แหละ เค้าจะถามทำไม" มันสงสัยจริงๆ

"อยากรู้มั้ง งั้นแค่นี้นะ เจอกันเย็นนี้ละกัน"

"อืม.." สายถูกตัดไปแค่นั้น ฉันก็ยังคงนั่งแช่อยู่ตรงนี้ต่อ จะขึ้นไปบอกพี่ที ก็คงเร็วไป ก็เค้าพึ่งจะขึ้นไปเมื่อกี้เอง

ฉันนั่งอยู่ห้องรับแขกยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ พี่ทีก็เดินลงมา และเค้าก็เข้ามานั่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากฉันเท่าไหร่นัก และตอนนี้กำลังจ้องมองฉันอยู่ ฉันเลยมองเค้ากลับ กับหน้าตาที่ตั้งคำถามของฉัน

"เย็นแล้ว พี่ต้องเตรียมกับข้าวของนิ"

"อืม.." แค่นี้หรอที่นั่งจ้องแบบนี้ แต่ก็คงไม่ เพราะเค้าก็ยังจ้องมองฉันอยู่

"อะไรคะ?"

"พี่ต้องทำกับข้าวกี่อย่าง" อ่ะ..จริงสินะ ฉันลืมบอกเค้าหนิ

"ให้แม่บ้านทำก็ได้นิบอกไปแล้ว"

"อืม..แล้วเพื่อนมากี่คนจะได้จัดการถูก"

"แบมบู..พี่ไปรท์ พี่เต้ยค่ะ"

"อืม.." เมื่อเค้าได้ฟังสิ่งที่ต้องการ เค้าก็ลุกออกจากตรงนี้และตรงเข้าครัวทันที ฉันเลยตัดสินใจเดินตามเค้าไป ก็อยากรู้ว่าเค้าจะทำเอง หรือให้แม่บ้านทำกันแน่ แต่สิ่งที่เห็น เค้าก็สั่งให้คนทำกับข้าว โดยบอกกับแม่บ้านว่าเพื่อนของฉันจะมากินข้าวด้วย ส่วนเค้า ก็เดินไปอีกมุม ก็คงจัดการเรื่องกับข้าวของฉัน

"ทำอะไรคะ?" ฉันเดินมาหยุดอยู่ข้างๆตรงที่พี่ทียืนอยู่ เค้าก็เค้าหันมามองเล็กน้อย แล้วก็หันหน้ากลับไปสนใจสิ่งตรงหน้าต่อ

"กับข้าวของนิ"

"นิกิน.."

"นิกินไม่ได้ ก็รู้" ฉันยังพูดไม่จบเลย รู้รึไงฉันจะพูดอะไร ฉันก็แค่จะบอกว่าฉันกินกับข้าวที่แม่บ้านทำก็ได้

พี่ทีก็ยังคงก้มหน้าก้มตาในการทำกับข้าวของฉันต่อไป โดยที่ฉันก็ยังคงจ้องมองอยู่แบบนี้ มันก็แค่กับข้าวง่ายๆแกงจืดเต้าหู้หมูสับ ไข่เจียวทรงเครื่อง ผัดผัก อะไรประมาณนี้ ซึ่งเมนูก็ไม่ได้มีแค่นี้ทุกวันหรอก มันก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆแค่วันนี้พี่ทีทำแค่นี้ให้กับฉัน

"เพื่อนมาแล้ว ออกไปได้แล้ว กับข้าวจะเสร็จแล้ว"

"อืม.." ฉันเดินออกมาจากห้องครัว และก็ตรงมาห้องรับแขก เพราะตอนนี้ทุกคนอยู่ในนี้แล้ว

"ทำไมออกมาจากครัว ทำครัวหรอ?" เพื่อนของฉันถามขึ้นทันทีที่ฉันเดินมาถึง

"หน้าอย่างกูเนี้ยนะ ทำกับข้าว หึ!" ฉันก็ส่ายหน้าไปมาให้เพื่อนของฉัน

"ก็ใช่ไง แล้วเข้าไปอยู่ทำไมในนั้นหล่ะ"

"พี่ที.."

"ห้ะ?" ฉันยังให้คำตอบไม่จบ มันก็พูดแทรกขึ้นมา

"ดูพี่ที ไม่ได้หรอ?"

"พี่ที..ทำกับข้าว?" ดูเพื่อนฉันจะแปลกใจมากเลยนะ

"อืม..ก็ทำทุกวัน"

"จริง? "

"ตกใจขนาดนั้นเชียว"