ตอนที่ 5 โซ่ตรวนที่มองไม่เห็น

...เสียงสนทนาของผู้ใหญ่ดังก้องอยู่ในห้องรับแขกของคฤหาสน์ อเล็กซ์นั่งไขว่ห้างบนโซฟา สีหน้านิ่งขรึมขณะที่ปล่อยให้บิดาและมารดาเป็นฝ่ายพูดไปเรื่อยๆ...

"อเล็กซ์ พ่อคิดว่าเรื่องหมั้นหมายของลูกถึงเวลาแล้วนะ" เสียงของบิดาดังขึ้น ท่าทางเคร่งขรึมแต่เต็มไปด้วยอำนาจ

อเล็กซ์กระตุกยิ้มเย็น มือยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอย่างไม่รีบร้อน "งั้นเหรอครับ?"

มารดาของเขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขึ้นกว่าเดิม "ลูกควรจริงจังกับอนาคตได้แล้ว แม่รู้ว่าลูกไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้น แต่ธุรกิจของครอบครัว…—"

"ธุรกิจของครอบครัว?" อเล็กซ์เอ่ยขัดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะวางแก้วไวน์ลงกับโต๊ะ "หรือแค่ธุรกิจของพวกคุณ?"

บิดาของเขาหรี่ตาลงทันที สีหน้าของชายวัยกลางคนเริ่มไม่พอใจ "อย่าพูดให้มันเกินไป อเล็กซ์ นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของพวกเรา แต่มันคือเรื่องของตระกูล และลูก… จะต้องทำหน้าที่ของลูก"

"หน้าที่?" อเล็กซ์หัวเราะเบาๆ ราวกับได้ยินเรื่องขบขัน เขาเอนหลังพิงโซฟาอย่างสบายๆ ดวงตาเย็นชาจับจ้องพ่อของตัวเอง "พ่อเคยถามผมสักคำไหม ว่าผมต้องการมันหรือเปล่า?"

ความเงียบปกคลุมห้องอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่บิดาของเขาจะถอนหายใจอย่างหนักหน่วง "แกมันดื้อด้าน อเล็กซ์ ถ้าแกยังทำตัวแบบนี้ คนที่จะเดือดร้อนก็คือแกเอง"

อเล็กซ์ยังคงเงียบ ดวงตาของเขาไม่ได้สั่นไหวเลยแม้แต่น้อย

เขาไม่สนว่าครอบครัวต้องการอะไร ไม่สนว่าการหมั้นหมายครั้งนี้จะเป็นผลดีกับธุรกิจหรือไม่

สิ่งเดียวที่เขารู้ตอนนี้คือ—ขิมยังอยู่บนชั้นบนของคฤหาสน์หลังนี้

...----------------...

หลังจากที่อเล็กซ์ได้คุยกับพ่อแม่เสร็จก่อนที่จะลุกขึ้นเดินมุ่งตรงขึ้นบันได

เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นหินอ่อนดังเป็นจังหวะหนักแน่น อเล็กซ์เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของคฤหาสน์ด้วยท่าทีเยือกเย็น

ภายในห้อง ขิมนั่งกอดเข่าบนเตียง ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ไม่หยุดมาเกือบทั้งคืน เธอหมดแรงจะดิ้นรน และหมดหวังกับทุกสิ่งแล้วจริงๆ

ทำไมเธอถึงต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้?

เสียงปลดล็อกประตูดังขึ้น หัวใจขิมกระตุกวูบ เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยความหวาดระแวง และทันทีที่เห็นอเล็กซ์ก้าวเข้ามา ความกลัวก็ถาโถมเข้ามาอีกครั้ง

"พี่จะเอายังไงกับฉันอีก!?" เสียงของเธอสั่นเครือ

อเล็กซ์ปิดประตูลงอย่างใจเย็นก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาของเขายังเย็นชาเหมือนเดิม ราวกับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

"ฉันแค่จะมาดูว่าเธอเป็นยังไงบ้าง"

"เป็นยังไงบ้าง?" ขิมหัวเราะออกมาอย่างขื่นขม "พี่ขังฉันไว้ที่นี่ ฉันต้องทนอยู่ในที่ที่ไม่ควรอยู่ แล้วพี่ยังมาถามว่าฉันเป็นยังไงอีกเหรอ!?"

เธอผลักเขาสุดแรง แต่มือของอเล็กซ์กลับจับข้อมือเธอไว้แน่น ดึงเธอเข้ามาใกล้จนร่างเล็กแทบจะชนเข้ากับแผ่นอกของเขา

"ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ เธอจะหนีไปอีกไหม?" เสียงของเขาเย็นเฉียบ

ขิมเงยหน้าขึ้นสบตาเขา น้ำตาคลอเบ้า "ใช่… ฉันจะหนี!"

อเล็กซ์มองเธอเงียบๆ ราวกับประเมินอะไรบางอย่าง ก่อนที่เขาจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น

"งั้นก็ลองดูสิ ขิม…" เขากระซิบเสียงต่ำ "ลองดูว่าเธอจะหนีจากฉันไปได้จริงๆ ไหม"

ก่อนที่ขิมจะทันตั้งตัว อเล็กซ์ก็รั้งร่างของเธอเข้ามาประกบริมฝีปากลงไปอย่างรุนแรง ราวกับต้องการย้ำเตือนให้เธอรู้ว่า—

เธอไม่มีทางหนีเขาพ้น

มือเล็กทุบเข้ากับอกกว้าง ดิ้นรนสุดแรงเพื่อปลดปล่อยตัวเองออกจากอ้อมแขนของเขา แต่มันไม่มีผลเลยสักนิด อเล็กซ์รั้งเธอไว้แน่น กดริมฝีปากลึกขึ้นกว่าเดิมจนเธอเริ่มหายใจไม่ออก

"อึก—"

น้ำตาไหลพรากลงอาบแก้มขิม เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนถูกทำลายไปทั้งหัวใจ

สุดท้ายแล้ว… เธอเป็นเพียงแค่คนที่ถูกขังไว้ในกรงของเขา

และอเล็กซ์… ก็เป็นคนที่ถือกุญแจกรงนั้นไว้ทั้งหมด

ตอนที่ 11: เช้าที่ไร้อิสรภาพ

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านสีขาวบางๆ ภายในห้องนอนหรูหรา บรรยากาศเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาที่สั่นไหวเป็นจังหวะ

ขิมนอนขดตัวอยู่บนเตียง ผ้าห่มคลุมกายจนถึงคอ ร่างกายของเธอยังคงรู้สึกหนักอึ้งและอ่อนล้า น้ำตาหยดสุดท้ายแห้งกรังอยู่บนแก้ม แต่ความเจ็บปวดที่หลงเหลือกลับไม่ได้จางหายไปแม้แต่น้อย

เธอจำได้… จำได้ทุกสัมผัส ทุกคำพูด และทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นจากมุมห้อง ขิมรีบหลับตาลงแน่น พยายามทำเหมือนว่ายังหลับอยู่ แม้รู้ดีว่ามันคงไร้ประโยชน์

“ตื่นได้แล้ว ขิม”

เสียงทุ้มต่ำที่เธออยากลืมเลือนดังขึ้น อุ่นร้อนและเยือกเย็นในเวลาเดียวกัน

ขิมเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ตอบสนองแม้แต่นิดเดียว หวังว่าเขาจะปล่อยให้เธออยู่เงียบๆ สักพัก

แต่เปล่าเลย…

ที่นอนยวบลงเมื่อร่างสูงนั่งลงข้างๆ เธอ นิ้วเรียวยาวเลื่อนมาแตะแก้มเธอเบาๆ แต่สัมผัสนั้นกลับทำให้ขิมสะดุ้งเฮือก ลมหายใจติดขัด เธอรีบพลิกตัวหันหลังให้เขาทันที

“อย่ามาแตะขิม…” เสียงเธอสั่นพร่า ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

อเล็กซ์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “ขิม…”

“พอเถอะ…” น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ แม้เธอจะพยายามกลั้นไว้สุดความสามารถ “พี่… พี่ชนะแล้วใช่ไหม?”

อเล็กซ์ไม่ตอบทันที ขิมเลยกัดริมฝีปากแน่น สูดหายใจเข้าแรงๆ ก่อนจะพูดต่อ

“เมื่อคืน… พี่ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว พี่แก้แค้นฉันได้แล้ว” เสียงเธอเบาหวิว “งั้น… ปล่อยขิมไปเถอะนะ”

เธอไม่อยากแม้แต่จะหันไปมองเขา ไม่อยากเห็นสีหน้าของคนที่เธอเคยรักสุดหัวใจ แต่ตอนนี้กลับเป็นคนที่ทำให้เธอเจ็บปวดที่สุด

อเล็กซ์จ้องแผ่นหลังเล็กที่กำลังสั่นเทา ริมฝีปากบางเม้มแน่น นัยน์ตาคมเต็มไปด้วยความซับซ้อน

“ขอโทษ…”

ขิมเบิกตากว้าง ความรู้สึกหลากหลายตีกันยุ่งในหัว

ขอโทษ?

เขากำลังขอโทษเธองั้นเหรอ?

ขิมหลับตาลงแน่น ร่างกายสั่นเทาหนักขึ้น น้ำตาไหลรินเปื้อนหมอน