ตอนที่ 2 ไม่มีสิทธิ์หนี

"พี่อเล็กซ์... ปล่อยฉันนะ!"

ขิมดิ้นสุดแรง แต่ไม่มีทางสู้แรงของเขาได้

อเล็กซ์ไม่ตอบอะไร เขากระชากแขนเธอแล้วลากออกจากห้อง VIP โดยไม่สนใจสายตาของใครทั้งนั้น เพื่อนของเขามองตามแต่ไม่มีใครขัด ขณะที่พนักงานในผับก็ไม่กล้าเข้ามายุ่ง

ขิมพยายามต้าน แต่แรงของเขามีมากเกินไป

"ฉันไม่ไป!"

"เธอไม่มีสิทธิ์เลือก" อเล็กซ์กดเสียงต่ำ น้ำเสียงนั้นเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง

ขิมถูกผลักเข้าไปในรถคันหรู ประตูปิดลงก่อนที่เธอจะได้หนี มือหนากดเธอไว้กับเบาะก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว

"พี่จะพาฉันไปไหน!"

"บ้านฉัน"

ขิมเบิกตากว้าง "ไม่เอา! ฉันจะกลับห้อง!"

อเล็กซ์หัวเราะเยาะ "เธอคิดว่าตัวเองยังมีสิทธิ์กลับไปที่เดิมเหรอ?"

ขิมเม้มปากแน่น พยายามสูดหายใจลึกเพื่อสงบสติอารมณ์ ตลอดทาง เธอได้แต่นั่งตัวแข็ง มือของอเล็กซ์ยังจับข้อมือเธอแน่น ไม่ยอมปล่อยแม้แต่วินาทีเดียว

—

คฤหาสน์หลังใหญ่

รถจอดสนิทก่อนที่อเล็กซ์จะเปิดประตูแล้วกระชากขิมลงมา เธอมองไปรอบๆ อย่างตกตะลึง

คฤหาสน์หลังใหญ่โต โอ่อ่า และหรูหราเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับเย็นยะเยือกเหมือนขังเธอไว้ในกรงทองที่ไร้อิสรภาพ

"เดิน" อเล็กซ์ออกคำสั่ง

"ฉันไม่ไป!" ขิมขืนตัว พยายามจะวิ่งหนี แต่แค่ไม่กี่ก้าว แขนของเธอก็ถูกดึงกลับอย่างแรงจนเซไปปะทะกับอกเขา

"อย่าดื้อ" น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้น

ขิมเงยหน้าสบตาเขา ทั้งกลัว ทั้งสับสน

"ทำไมต้องทำแบบนี้ พี่อเล็กซ์..." เสียงของเธอสั่น "ฉันไม่ใช่ของพี่..."

อเล็กซ์ก้มลงมากระซิบข้างหูเธอ

"แต่เธอเป็นของฉัน ตั้งแต่วันที่เธอทิ้งฉันไปแล้ว ขิม"

...ขิมพยายามดิ้นให้พ้นจากอ้อมแขนของอเล็กซ์ แต่ไม่ว่าจะขืนตัวแค่ไหน ก็ไม่มีทางหนีไปได้...

"ฉันไม่ใช่ของพี่!" เธอกัดฟันเถียง น้ำเสียงสั่นเครือ

อเล็กซ์มองเธอด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะกระชากข้อมือเธอให้เดินตามเข้าไปในคฤหาสน์โดยไม่พูดอะไร

ภายในบ้านกว้างขวาง หรูหรา แต่เงียบจนน่ากลัว ราวกับเป็นสถานที่ที่ขังเธอเอาไว้มากกว่าจะเป็น 'บ้าน'

"พี่จะขังฉันไว้ที่นี่เหรอ" ขิมถามเสียงสั่น

อเล็กซ์เหลือบมองเธอ ก่อนจะปล่อยมือจากข้อมือเล็ก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"จะเรียกว่าขังก็ได้ ถ้านั่นทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น"

ขิมเม้มปากแน่น ดวงตาร้อนผ่าว "พี่ไม่มีสิทธิ์!"

อเล็กซ์หัวเราะเยาะ "ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ?" เขาก้าวเข้ามาใกล้จนเธอถอยหลังชนกำแพง

"แล้ววันที่เธอทิ้งฉันไป เธอเคยให้สิทธิ์ฉันเลือกบ้างไหม?"

ขิมนิ่งไป เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะยังฝังใจกับเรื่องในอดีตขนาดนี้

"ฉันขอโทษ..." เธอพูดเสียงเบา น้ำตาคลอหน่วย

อเล็กซ์จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ก่อนจะแค่นหัวเราะ

"ขอโทษ?" เขากระซิบ ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูเธอ "เธอคิดว่าแค่คำขอโทษ มันจะลบล้างทุกอย่างได้เหรอ ขิม"

หัวใจของเธอเต้นแรง มือกำแน่นจนสั่น

"งั้นพี่ต้องการอะไร..."

อเล็กซ์ไล้ปลายนิ้วแตะปลายคางเธอให้เงยหน้าขึ้น

"เธอจะชดใช้ให้ฉันยังไงดีล่ะ หืม?"

...ขิมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้...

ขิมมองอเล็กซ์ด้วยสายตาสั่นไหว มือกำแน่นจนเล็บจิกลงไปในฝ่ามือ

"ชดใช้?" เธอทวนคำพูดของเขาด้วยเสียงสั่น ๆ "พี่คิดว่าฉันเป็นอะไร ของเล่นเหรอ?"

อเล็กซ์โน้มหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาคมกริบไล่มองเธอเหมือนนักล่าที่กำลังขังเหยื่อไว้ในมุมมืด

"ถ้าเธอคิดว่าตัวเองไม่ใช่ของเล่น ก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิ"

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังขึ้นทั่วทั้งห้อง ขิมฟาดมือลงบนแก้มของเขาเต็มแรง จนใบหน้าของอเล็กซ์สะบัดไปตามแรงตบ

เธอกัดฟันแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำใส "พี่ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉัน!"

...อเล็กซ์นิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะหันกลับมามองเธอ แววตาไม่ได้โกรธ... แต่กลับเต็มไปด้วยความเย็นชา...

เขายกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองช้า ๆ "แรงดีนี่"

ขิมถอยหลัง แต่ยังคงเชิดหน้าอย่างท้าทาย "ฉันไม่ใช่คนเดิมเมื่อห้าปีที่แล้วนะพี่อเล็กซ์"

"หึ..." อเล็กซ์หัวเราะในลำคอ ก่อนจะคว้าข้อมือเธอไว้แน่น ดวงตาเต็มไปด้วยประกายอันตราย "เธอคิดว่าเธอเปลี่ยนไปแล้วงั้นเหรอ?"

ขิมพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา "ปล่อยฉัน!"

อเล็กซ์โน้มหน้าลงมาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน "ถ้าเธอเปลี่ยนไปจริง ๆ... ทำไมถึงยังหนีฉันไม่พ้น?"

หัวใจของขิมกระตุกวูบ เขาพูดถูก เธอพยายามหนีจากเขา แต่สุดท้ายก็กลับมาติดอยู่ในวังวนเดิม

"หรือว่า..." อเล็กซ์เอียงคอเล็กน้อย กระซิบเสียงพร่า "ที่เธอร้องไห้ทุกคืน ไม่ใช่เพราะอยากหนี แต่เพราะลึก ๆ แล้ว เธออยากให้ฉันดึงเธอกลับมา?"

ขิมสั่นสะท้านไปทั้งตัว เธอเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถตอบปฏิเสธได้

ดวงตาของอเล็กซ์ฉายแววพึงพอใจ เขาคลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะกระชากแขนเธอเข้ามาใกล้

"เธอจะหนีไปไหนไม่ได้หรอก ขิม"

ขิมกำมือแน่น พยายามสะกดกลั้นน้ำตา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***