หลังจากที่จ่ายค่าของเสร็จและเดินออกมาจากร้านสะด้วกซื้อเพื่อพูดคุยกัน โดยทั้งสองคนนั้นไปนั่งพูดคุยกันตรงเก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกับตู้กดน้ำ โดยทั้งสองคนได้นั่งอยู่ที่เก้าอี้คนละตัวและคนละฝั่ง
(น้ำเสียงที่หนักแน่น)"คุณมาหาผมนี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือเพราะอะไรฮัสค์?"
"กลับไปทำงานของเธอให้เสร็จซะฮัช!"
"ผมขอปฏิเสธ"
"เธอก็รู้ว่าปฏิเสธไม่ได้"
"ได้สิ!"
"คิดว่าห้าปีมานี้เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยรึยังไงเจ้าหนู"
"ยังไงผมก็ออกมาแล้ว ไม่ได้บอกใครเรื่ององค์กร จะมายุ่งวุ่นวายกับผมทำไม!?"
"ก็เพราะเธอเก่งกว่าเด็กคนอื่นๆในรุ่นเดียวกันยังไงล่ะ"
"เด็กคนอื่นๆพยายามไต่เต้าไปในระดับที่สูงขึ้นเพียงเพื่อที่จะวาดฝันชื่อเสียงอำนาจและเงินทอง แต่เธอกลับทำทุกอย่างเพื่อจะออกมาจากองค์กร มาใช้ชีวิตแบบนี้ เป็นแค่พนักงานตรวจเอกสาร"
"แล้วเป็นแค่นี้มันผิดมากรึยังไง!?"
"ก็ไม่ได้ผิดอะไร แค่เธอสามารถมีชีวิตที่ดีกว่านี้ได้"
"ดีกว่านี้เหรอ! อย่ามาพูดให้ขำ นี่แหละคือชีวิตที่ดีที่สุดแล้วสำหรับผม"
"สรุปคือเธอจะไม่กลับไปใช้ไหม?"
"ถ้าใช้แล้วมันจะทำไม?"
"ก็ไม่รู้สิ ไม่ลองคิดถึงภรรยาของเธอหน่อยเหรอ?"
"อย่ามายุ่งกับภรรยาของฉัน!!"
"นั่นมันก็ขึ้นอยู่กับเธอนะเจ้าหนู"
"ไว้เจอกันใหม่"
"ชาตินี้อย่า...."
เพย์ยังพูดไม่ทันจบเขาก็ได้ล้มลงไปนอนกองกับพื้น ดูเหมือนว่าเขาจะถูกยิง มีเลือดเป็นจำนวนมากไหลออกมาจากบริเวณหน้าท้อง สิ่งเดียวที่เขาเห็นในตอนนี้นั้นก็คือภาพอันเลือนลางของฮัสค์ที่ค่อยๆเดินจากไปช้าๆ
เพย์ตกใจตื่นขึ้นมาภายในห้องพยาบาล ดูเหมือนว่าเขาจะถูกช่วยเอาไว้ เพียงไม่นานหลังจากที่ตื่นเนี้ยงก็ได้เดินเข้ามาภายในห้องและแสดงอาการดีใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าเขาฟื้นแล้ว เธอรีบเข้ากอดเขาในทันทีด้วยความดีใจและดูเหมือนว่าเธอจะร้องไห้อีกด้วย
(พูดปลอบประโลม)"ไม่เป็นไรนะครับ ผมปลอดภัยแล้ว"
(เสียงสะอื้น)"คุณรู้ไหมว่าฉันกลัวขนาดไหนตอนทราบเรื่องน่ะ? ฉันกลัวสุดๆไปเรื่อยนะรู้ไหม?"
"ผมรู้ แต่ไม่ต้องกลัวแล้วนะ ผมอยู่ตรงนี้และจะอยู่ใกล้ๆคุณตลอดไป"
"สัญญานะ?"
"สัญญาครับ"
ในระหว่างที่กำลังกลับบ้านอยู่นั้น
"คุณเป็นคนพาผมไปโรงพยาบาลหรอครับ?"
"เปล่าค่ะ พนักงานที่เคาท์เตอร์แจ้งกับฉันว่ามีผู้ชายสองคนพาคุณไปส่งที่โรงพยาบาล"
"แล้วพวกเขาได้บอกชื่อกับเบอร์ไว้หรือเปล่าครับ?"
"มีค่ะ คุณอยากจะขอบคุณพวกเขาหรอคะ?"
"ครับ"
หลังจากที่ได้เบอร์จากคุณภรรยา เพย์ก็ได้ถามอะไรอีกนิดหน่อย
"คุณได้โทรไปหาพวกเขาก่อนหน้านี้แล้วใช่ไหมครับ?"
"ค่ะ ฉันโทรไปขอบคุณที่พวกเขาช่วยคุณเอาไว้"
"คุณนี่น่ารักจังเลยนะครับ"
"ก็พวกเขาช่วยคุณไว้นี่น่าา มันเป็นเรื่องปกติที่ฉันต้องทำอยู่แล้ว"
"ถ้าไม่ได้พวกเขาช่วยเอาไว้ ฉันคงจะต้องสูญเสียคุณไปแล้วแน่ๆ"
"ผมขอโทษนะครับ วันหลังผมจะระวังตัวให้มากกว่านี้"
"ที่รักคะ ใครเป็นคนยิงคุณหรอคะ?"
"ผมเองก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ถูกยิงไปแล้ว"
(คิดในใจ)"ฉันจะบอกเธอเรื่ององค์กรไม่ได้ ไม่งั้นเธอจะต้องตกอยู่ในอันตรายแน่"
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 13
Comments