สัมผัสเเรก

สัมผัสเเรก

ในรถตู้รับส่งนักเรียนที่กำลังแล่นกลับบ้าน

บรรยากาศระหว่างเอ็มและพริมเต็มไปด้วยความอึดอัดและเงียบงัน

เอ็มยังคงรู้สึกเจ็บปวดและสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ส่วนพริมก็ดูเศร้าหมองและสำนึกผิด เธอรู้ว่าเธอทำผิดต่อเอ็ม

และเธอต้องการที่จะแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้น

เธอพยายามที่จะแสดงให้เอ็มเห็นว่าเธอเสียใจจริงๆ

แต่เอ็มก็ยังคงระแวงและไม่แน่ใจว่าจะเชื่อใจเธอได้อีกครั้ง

จู่ๆ พริมก็หยิบเสื้อคลุมของเธอมาคลุมศีรษะของเอ็ม

เธอทำอย่างรวดเร็วและนุ่มนวล ราวกับต้องการสร้างพื้นที่ส่วนตัวให้กับทั้งสองคน

จากนั้นเธอก็มุดเข้าไปในเสื้อคลุมนั้นและกระซิบเสียงแผ่วเบาที่ข้างหูของเอ็มว่า "พริมขอโทษนะ"

เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกผิดที่เธอมี และความกลัวว่าจะสูญเสียเอ็มไป

ก่อนที่เอ็มจะได้ตอบอะไร พริมก็ประกบจูบเขาอย่างดูดดื่ม ทั้งสองคนแลกลิ้นกันอย่างเร่าร้อน

ความรู้สึกที่หลากหลายถาโถมเข้ามาในใจของเอ็ม ทั้งความโกรธ ความเสียใจ และความรักที่ยังคงหลงเหลืออยู่

เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบสนองต่อการกระทำของพริมอย่างไร แต่เขาก็ไม่ได้ผลักเธอออก

เขาปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในความรู้สึกนั้น ปล่อยให้ความรู้สึกโหยหาและความปรารถนาเข้าครอบงำ

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม

เอ็มก็เริ่มลูบไล้ไปตามร่างกายของพริมอย่างแผ่วเบา มือของเขาค่อยๆ เลื่อนเข้าไปใต้เสื้อของพริม

และสัมผัสกับหน้าอกของเธอ ความรู้สึกเกินจะบรรยาย สัมผัสเนินอกของเธออย่างแผ่วเบา

สัมผัสอุ่นร้อนนั้นทำให้เธอขนลุกซู่ เธอหลับตาลงรับรู้ถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้น

ปลายนิ้วของเขาค่อยๆ ลูบไล้ไปตามผิวเนียนละเอียด สัมผัสอ่อนโยนนั้นทำให้เธอหายใจถี่กระชั้น

หัวนมของเธอแข็งเป็นไตเมื่อเขาใช้นิ้วเขี่ยเบาๆ

เธอรู้สึกถึงความวาบหวามที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ราวกับพริมตอบสนองเอ็ม

พริมไม่ได้ขัดขืน เธอปล่อยให้เอ็มทำในสิ่งที่เขาต้องการ

เธอต้องการที่จะแสดงให้เอ็มเห็นว่าเธอรักเขามากแค่ไหน

และเธอต้องการที่จะชดเชยความผิดพลาดของเธอ

พริมเริ่มดูดดึงที่คอของเอ็มอย่างรุนแรง ทิ้งรอยแดงเป็นจ้ำๆ ไว้บนผิวของเขา

ทั้งสองคนจมอยู่ในห้วงอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน

ราวกับต้องการที่จะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด

พวกเขาต้องการที่จะสร้างช่วงเวลาที่พิเศษและเป็นของพวกเขาเท่านั้น

หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็เงียบไป พวกเขาซบกันและกันภายใต้เสื้อคลุมนั้น

ราวกับต้องการที่จะปกป้องตัวเองจากโลกภายนอก

พวกเขารู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

แต่พวกเขาก็ยังคงหวังว่าพวกเขาจะสามารถก้าวผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ไปด้วยกันได้

เเก้วที่เเตกราว

หลังจากเหตุการณ์ในรถตู้ ความสัมพันธ์ของเอ็มและพริมก็เหมือนแก้วที่ร้าว

แม้จะพยายามประคับประคอง แต่รอยร้าวก็ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

พริมเริ่มเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่ค่อยติดต่อเอ็มเหมือนเมื่อก่อน

ข้อความที่เคยส่งมาหากันทุกวันกลับเงียบหาย บนรถตู้รับส่งนักเรียน

เธอมักจะนั่งเงียบๆ พิงหน้าต่าง ใส่หูฟัง ปล่อยให้เสียงเพลงกลบเสียงรอบข้าง เธอไม่สนใจเอ็ม ไม่สบตา ไม่พูดคุย ราวกับว่าเขาเป็นเพียงอากาศธาตุ

ความเปลี่ยนแปลงของพริมทำให้เอ็มกระวนกระวาย เขาพยายามหาคำตอบ

แต่พริมก็หลบเลี่ยงทุกครั้ง จนกระทั่งวันหนึ่ง เพื่อนร่วมห้องของพริมเดินเข้ามาหาเอ็มด้วยสีหน้าลำบากใจ

"เอ็ม...เราไม่รู้ว่าควรจะบอกนายดีไหม แต่...เราเห็นพริมจู๋จี๋กับผู้ชายคนอื่นในห้อง"

คำพูดของเพื่อนเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจเอ็ม เขาชาไปทั้งตัว

ความเจ็บปวดและความโกรธตีตื้นขึ้นมาจนจุกอก เขาพยายามควบคุมอารมณ์ แต่ความรู้สึกทรยศมันรุนแรงเกินกว่าจะเก็บซ่อน

เย็นวันนั้น บนรถตู้ที่เงียบสงัด เอ็มตัดสินใจเผชิญหน้ากับพริม

"พริม...เราเลิกกันเถอะ" เอ็มพูดเสียงสั่นเครือ แต่แววตากลับแข็งกร้าว

พริมเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาของเธอว่างเปล่า ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ

เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญอะไร

เอ็มมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย มองใบหน้าที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขา

ก่อนจะหันหลังเดินลงจากรถตู้ ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาในใจของเขา

ทั้งความเจ็บปวด ความผิดหวัง ความโกรธ และความว่างเปล่า แต่สิ่งที่เด่นชัดที่สุดคือความรู้สึกว่าตัวเองถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

นับจากวันนั้น เอ็มและพริมก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย พวกเขาต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเอง

เอ็มพยายามที่จะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น พยายามที่จะลบภาพของพริมออกจากความทรงจำ

แต่ความทรงจำเหล่านั้นยังคงตามหลอกหลอนเขาอยู่เสมอ ทุกครั้งที่เขาหลับตา

ภาพของพริมและผู้ชายคนนั้นก็จะปรากฏขึ้นมา ทำให้เขาต้องตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยความเจ็บปวด

เอ็มจมอยู่กับความรู้สึกเศร้าเสียใจ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพริมถึงทำกับเขาแบบนี้

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมความรักของพวกเขาถึงต้องจบลงแบบนี้ เขาไม่เข้าใจอะไรเลย...

เเดนมัศจรรย์

ในห้องเรียน 3/8 บรรยากาศเงียบเหงาและอึดอัดปกคลุมเอ็ม

เขาจมอยู่กับความเศร้าและความสับสน ไม่เข้าใจว่าทำไมพริมถึงทำกับเขาแบบนี้

ความเจ็บปวดจากการถูกหักหลังยังคงกัดกินหัวใจเขาอย่างต่อเนื่อง ทำให้เขาไม่เป็นอันทำอะไร

"เฮ้ย เอ็ม มึงเศร้าได้นานไปแล้วนะเว้ย" เสียงไอ้บอยดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเอ็ม "เพื่อนกูมีของดีให้มึงดูวะ แดนมหัศจรรย์ในโรงเรียนเลย"

เอ็มมองหน้าบอยอย่าง งงๆ แต่ก็ยอมลุกตามไป

เขาคิดว่าบางทีการได้ออกไปจากบรรยากาศเดิมๆ อาจจะช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นบ้าง

บอยพาเขาเดินเลาะไปหลังห้องนาฏศิลป์ ที่นั่นมีป่าทึบเล็กๆ ซ่อนตัวอยู่ มีต้นมะม่วง มะขาม และพืชป่าอื่นๆ ขึ้นรกครึ้ม

เมื่อเข้าไปข้างใน เอ็มเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งรวมกันอยู่ มีผู้ชายสองคน

และผู้หญิงอีกสามคนซึ่งดูเหมือนรุ่นน้อง พวกเขากำลังนั่งคุยกันและหัวเราะเสียงดัง

บอยแนะนำให้เอ็มรู้จักกับทุกคน ก่อนจะยื่นบุหรี่ให้

"ลองดูดหน่อยไหมเพื่อน จะได้ลืมเรื่องเครียดๆ" บอยพูดพร้อมกับยิ้มเยาะ

เอ็มส่ายหน้าปฏิเสธ เขาไม่เคยสูบบุหรี่มาก่อน และไม่อยากเริ่มต้นตอนนี้

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมบอยถึงพาเขามาที่นี่

ทันใดนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งรูปร่างอวบ หน้าอกใหญ่ เดินเข้ามาคลอเคลียเอ็ม

เธอจับมือเขาไปลูบคลำเป้ากางเกง เอ็มตกใจ พยายามปัดมือเธอออก

แต่เธอก็ไม่ยอม เธอหัวเราะคิกคักและยิ่งเข้าใกล้เอ็มมากขึ้น

"ไม่ดีกว่า..." เอ็มพูดเสียงเบา แต่เสียงของเขาเบาเกินกว่าที่ใครจะได้ยิน

เธอไม่สนใจ คว้ามือเอ็มไปวางบนหน้าอกตัวเอง แล้วประกบปากจูบเขาอย่างดูดดื่ม

เอ็มรู้สึกสับสนและขยะแขยง เขาพยายามผลักเธอออก

แต่เธอก็ยังคงตามตื้อ เธอจูบเขาอย่างเร่าร้อน และพยายามถอดเสื้อของเขา

"เป็นแฟนกันนะ" เธอพูดพร้อมกับยิ้มเยาะ

เอ็มงงงวยกับการกระทำของเธอและคนอื่นๆ ในกลุ่ม พวกเขาหัวเราะชอบใจกับท่าทีของเขา ราวกับว่าเขาเป็นตัวตลก เอ็มรู้สึกเหมือนตัวเองถูกล้อเลียนและถูกดูถูก

หลังจากวันนั้น เอ็มก็ไม่ไปกับบอยอีกเลย

เขารู้สึกผิดหวังกับตัวเองที่เกือบจะนอกลู่นอกทาง

ปัจฉิมนิเทศ

วันปัจฉิมนิเทศมาถึงแล้ว บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยและความทรงจำที่กำลังจะกลายเป็นอดีต

เพื่อนๆ ต่างพากันถ่ายรูป เก็บความทรงจำ และร่ำลากัน บ้างก็แยกย้ายไปเรียนต่อที่อื่น

บ้างก็ยังคงอยู่ที่เดิม แต่สำหรับเอ็มและพริม มันคือวันแห่งการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

พวกเขาต่างรู้ดีว่าชีวิตของพวกเขาจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

พริมเดินเข้ามาหาเอ็ม เธอมีสีหน้ากังวลและดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

เธอหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเอ็ม ก่อนจะเอ่ยปากพูดเสียงเบา

"เอ็ม...คือว่า...เรื่องที่เรียนต่อ...เราปรึกษาหน่อยได้ไหม"

เอ็มมองหน้าพริมอย่างสงสัย พวกเขาเลิกกันไปแล้ว

แต่เธอกลับมาปรึกษาเรื่องเรียนต่อ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เอ็มพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไป

"ได้สิ มีอะไรหรือเปล่า"

พริมเล่าให้เอ็มฟังถึงแผนการเรียนต่อของเธอ เธอไม่ได้โควตาเรียนต่อที่เดิม และกำลังมองหาโรงเรียนอื่น

เอ็มเองก็ไม่ได้โควตาเช่นกัน เขาบอกพริมว่าเขาตั้งใจจะไปเรียนต่อที่เทคนิค หากไม่ได้โรงเรียนจังหวัด

"ถ้าไม่ได้ที่โรงเรียนจังหวัด เราไปเทคนิคด้วยกันไหม" เอ็มถามด้วยความหวัง

เขาคิดว่ามันอาจจะเป็นโอกาสที่จะได้กลับมาเริ่มต้นใหม่กับพริมอีกครั้ง

"อืม...ก็ดีนะ" พริมตอบ แต่แววตาของเธอดูไม่แน่ใจ

เอ็มสังเกตเห็นถึงความไม่มั่นใจในแววตาของพริม แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เอ็มวางแผนไว้ว่าจะออกรถไปรับพริมทุกวัน หากพวกเขาได้เรียนที่เดียวกัน

เขาคิดว่ามันอาจจะเป็นโอกาสที่จะได้กลับมาเริ่มต้นใหม่กับพริมอีกครั้ง

แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เมื่อโรงเรียนประกาศรับสมัครสอบแข่งขันเข้าเรียนอีกครั้ง

เอ็มและพริมตัดสินใจลองเสี่ยงอีกครั้ง พวกเขาหวังว่ามันจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้เรียนด้วยกัน

ผลประกาศสอบออกมา เอ็มเสียใจที่ไม่ติด เขาผิดหวังกับตัวเองที่ทำไม่ได้ตามที่หวังไว้

พริมก็เช่นกัน เธอไม่ติดเหมือนกัน ความหวังที่จะได้เรียนด้วยกันริบหรี่ลงทุกที เอ็มรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลาย

เอ็มโทรหาพริมเพื่อปลอบใจ แต่ระหว่างที่คุยกัน แม่ของเอ็มก็ตะโกนมาจากอีกห้องหนึ่ง

"เอ็ม! รายชื่อตัวสำรอง! ทางโรงเรียนประกาศเรียกตัวสำรองแล้ว!"

เอ็มแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขาได้เรียนต่อที่เดิม! ความหวังกลับมาอีกครั้ง แต่เมื่อเขาบอกข่าวดีกับพริม เธอก็เงียบไป

"เอ็ม...เราได้โรงเรียนใหม่แล้ว เป็นโรงเรียนที่อยู่ไกลออกไป" พริมพูดเสียงเศร้า

เอ็มรู้สึกเจ็บปวด แต่ก็เข้าใจ เขาอวยพรให้พริมโชคดี และวางสาย

ความเงียบเข้าปกคลุมห้องของเอ็ม เขาจมอยู่กับความเศร้าและความผิดหวัง

วันปัจฉิมนิเทศที่เต็มไปด้วยความทรงจำ กลับกลายเป็นวันแห่งการจากลาที่แสนเศร้า

เอ็มรู้ว่าเขาและพริมคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เขาต้องยอมรับความจริง และก้าวต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***