ความรักในวัย 11-12 ปี

ถ่ายหนัก

แสงแดดเจิดจ้าสาดส่องเข้ามาในรถทัวร์คันใหญ่ เอ็มในวัยป.6 กำลังตื่นเต้นกับการทัศนศึกษาไปยังพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำในจังหวัดใกล้เคียง เขาเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง และโชคดีที่ข้างๆ เขาเป็นปอ เด็กผู้หญิงที่เขาแอบปลื้มมานาน

"สวัสดีปอ" เอ็มทักทายเสียงเบา

"สวัสดีเอ็ม" ปอตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและหัวเราะของเพื่อนๆ แต่เอ็มกลับรู้สึกประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก เขาแอบมองปอเป็นระยะๆ รู้สึกเขินอายทุกครั้งที่เธอหันมาสบตา

ระหว่างที่รถวิ่งไปได้สักพัก เอ็มก็เริ่มรู้สึกปวดท้องอย่างรุนแรง เขาขมวดคิ้วแน่น หน้าซีดเผือด

"ปอ...เราขอทางไปเข้าห้องน้ำหน่อย" เอ็มพูดเสียงสั่น

ปอขยับตัวให้เอ็มลุกออกไป เอ็มรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำท้ายรถ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาก็ต้องชะงัก

"ห้ามถ่ายหนัก" กระดาษแผ่นใหญ่ติดอยู่บนประตูห้องน้ำ

เอ็มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงตัดสินใจกลับไปนั่งที่เดิม อดทนรอจนกว่ารถจะจอดพัก

ตลอดการเดินทาง เอ็มต้องทนทุกข์ทรมานกับอาการปวดท้อง เขาพยายามทำตัวให้เป็นปกติ แต่ก็ไม่สามารถซ่อนสีหน้าอันทรมานไว้ได้

ในที่สุด รถก็จอดพักที่ปั๊มน้ำมัน เอ็มรีบวิ่งลงจากรถ ตรงไปยังห้องน้ำด้วยความเร็วแสง แต่โชคร้ายที่ห้องน้ำเต็มไปด้วยผู้คน เขาต้องต่อแถวอยู่นานกว่าจะได้เข้าไป

เมื่อเข้าไปในห้องน้ำ เอ็มก็ปลดปล่อยทุกอย่างออกมาอย่างสุดกำลัง เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า เขาถ่ายรดกางเกงตัวเอง

"ซวยแล้ว!" เอ็มอุทานเบาๆ เขาพยายามทำความสะอาดตัวเองให้ดีที่สุด แต่ก็ไม่สามารถกำจัดกลิ่นไม่พึงประสงค์ออกไปได้หมด

เอ็มเดินกลับขึ้นรถด้วยความอับอาย เขาพยายามนั่งตัวลีบให้มากที่สุด กลัวว่าปอจะได้กลิ่น แต่ปอก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา

ตลอดการเดินทางกลับ เอ็มรู้สึกอับอายและทรมาน เขาไม่รู้ว่าปอคิดอย่างไรกับเขา แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็เริ่มรู้สึกชอบปอมากขึ้นไปอีก อาจจะเป็นเพราะเธอไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจเขาเลยก็ได้

เมื่อกลับถึงโรงเรียน เอ็มรีบวิ่งกลับบ้าน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และนอนซมอยู่บนเตียง เขาคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ และรู้สึกว่ามันเป็นวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต

แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงปอ เด็กผู้หญิงที่เขาแอบชอบ และหวังว่าเธอจะไม่ได้คิดอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น

กลองสุ่ม

เอ็มรู้สึกใจหายเมื่อรู้ว่าปอมีแฟนแล้ว ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นค่อยๆ จางหายไป เขาพยายามทำตัวให้เป็นปกติ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าเล็กน้อย ความผิดหวังครั้งนี้ทำให้เอ็มเริ่มกลัวที่จะรักใครอีก เขาตัดสินใจที่จะโฟกัสกับการเรียนและกิจกรรมต่างๆ

วันหนึ่ง ขณะที่เอ็มกำลังเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆ ลูกบอลก็พุ่งตรงมาที่หน้าของเขาอย่างแรง เอ็มร้องออกมาด้วยความตกใจและอับอาย เขาเอามือปิดหน้า รู้สึกว่าใบหน้าของเขาแดงก่ำ เพื่อนๆ ต่างพากันหัวเราะ แต่แล้วสายตาของเอ็มก็เหลือบไปเห็นปลา เด็กผู้หญิงผมสั้นน่ารักที่ยืนอยู่ข้างสนาม เธอกำลังยิ้มและหัวเราะให้กับความเปิ่นของเขา เอ็มรู้สึกเขินอาย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบกลับไปเล็กน้อย

ในช่วงพักกลางวัน เอ็มเดินไปซื้อขนมที่ร้านป้าวิน เขาเห็นกล่องสุ่มของเล่นวางอยู่บนเคาน์เตอร์ กล่องละ 10 บาท เอ็มตัดสินใจซื้อมาหนึ่งกล่อง เมื่อแกะกล่องออกดู เขาก็พบว่าข้างในเป็นแหวนวงเล็กๆ สีเงินวาววับ เอ็มนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาอยากจะเอาแหวนวงนี้ไปให้ปลา แต่ก็กลัวว่าเธอจะไม่รับมัน กลัวว่าเธอจะหัวเราะเยาะเขาเหมือนที่เพื่อนๆ ทำ

สุดท้ายเอ็มก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหาปลา เขายื่นแหวนให้ปลาด้วยความประหม่า มือสั่นเล็กน้อย

"ปลา...เราให้" เอ็มพูดเสียงเบา

ปลาเงยหน้าขึ้นมองแหวนในมือเอ็ม เธอหยิบมันขึ้นมาดูด้วยความสนใจ

"ขอบคุณนะ" ปลาตอบรับด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเป็นประกาย

เอ็มรู้สึกโล่งใจที่ปลาไม่ได้ปฏิเสธเขา แต่แล้วปลาพูดต่อว่า

"อีกไม่นานเราก็คงไม่ได้เจอกันแล้ว"

"ทำไมล่ะ?" เอ็มถามด้วยความสงสัย ใจหายวาบ

"ก็เราต้องไปเรียนต่อที่อื่นแล้วนี่ โรงเรียนนี้มีแค่ชั้นประถม" ปลาตอบ

เอ็มรู้สึกใจหาย เขารู้สึกว่าเพิ่งจะเริ่มรู้จักปลา แต่ก็ต้องจากกันแล้ว เขาไม่รู้ว่าจะได้เจอเธออีกเมื่อไหร่

"แล้ว...แล้วจะไปเรียนที่ไหนเหรอ?" เอ็มถามเสียงแผ่ว

"ยังไม่รู้เลย" ปลาตอบ

เอ็มรู้สึกเศร้า เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

"เราไปก่อนนะ" ปลาพูด แล้วเดินจากไป

เอ็มมองตามปลาไปจนลับตา เขาถอนหายใจยาว รู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่เขาต้องเผชิญกับการสูญเสียถึงสองครั้ง ความรักในวัยเด็ก

ซัมเมอร์

ช่วงปิดเทอมฤดูร้อน เอ็มตัดสินใจลงเรียนพิเศษเพื่อเตรียมตัวสอบเข้าโรงเรียนมัธยมชื่อดังประจำจังหวัด บรรยากาศในห้องเรียนเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด เด็กๆ ต่างตั้งใจเรียนกันอย่างจริงจัง แต่ในช่วงพักกลางวัน บรรยากาศก็จะผ่อนคลายลง เด็กๆ จะออกมาวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน

วันหนึ่ง ขณะที่เอ็มกำลังนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เขาก็รู้สึกถึงมือเล็กๆ มาจับมือเขา เอ็มเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ ก็พบว่าเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีผมยาวสีดำขลับ ดวงตากลมโตเป็นประกาย เธอส่งยิ้มหวานมาให้เอ็ม

"ไปเล่นกันเถอะ" เธอดึงมือเอ็มให้ลุกขึ้น เอ็มรู้สึกเขินอายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้จับมือผู้หญิง

เด็กผู้หญิงคนนั้นพาเอ็มวิ่งไปหลบหลังพุ่มไม้ใหญ่ เป็นจังหวะเดียวกับที่กลุ่มเพื่อนๆ วิ่งไล่จับกันผ่านมา พวกเขาหัวเราะเสียงดัง

"เราชื่อลูกหมีนะ" เธอแนะนำตัวเสียงกระซิบ

"เราเอ็ม" เอ็มตอบเสียงเบา

เพื่อนๆ วิ่งผ่านไป พวกเขาไม่เห็นเอ็มกับลูกหมีที่ซ่อนตัวอยู่

"มานั่งตรงนี้กัน" ลูกหมีชวนเอ็มไปนั่งที่บันไดใกล้ๆ ทั้งสองนั่งคุยกันอย่างออกรส พวกเขาคุยกันเรื่องการ์ตูนเรื่องโปรด เรื่องเกมที่ชอบเล่น และเรื่องอื่นๆ อีกมากมาย เอ็มรู้สึกว่าเขากำลังมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

จนกระทั่งเพื่อนๆ วิ่งกลับมาเจอ พวกเขาเห็นเอ็มกับลูกหมีนั่งอยู่บนบันได

"โอ้โห มานั่งจู๋จี๋กันตรงนี้เอง" เพื่อนคนหนึ่งแซว เอ็มและลูกหมีหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย แต่ในใจของเอ็มกลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากเรียนพิเศษจบ เอ็มก็ตั้งใจอ่านหนังสืออย่างหนัก เพื่อเตรียมตัวสอบเข้าโรงเรียนมัธยมในฝัน เขาทำข้อสอบเก่าๆ ทบทวนบทเรียน และติวกับเพื่อนๆ ในที่สุด วันประกาศผลสอบก็มาถึง เอ็มเดินไปที่บอร์ดประกาศผลด้วยใจเต้นระทึก เขากลัวว่าจะสอบไม่ติด

เขาไล่สายตาอ่านรายชื่อทีละบรรทัด จนกระทั่งพบชื่อของตัวเอง เอ็มยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นชื่อของปลาอยู่ในรายชื่อผู้สอบผ่านด้วย

"ปลา..." เอ็มพึมพำกับตัวเอง เขาไม่คิดว่าจะได้เรียนที่เดียวกับปลา

เขามองหารายชื่อของลูกหมี แต่ก็ไม่พบ เอ็มรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เขาอยากจะเรียนที่เดียวกับลูกหมี แต่ก็ดีใจที่ได้รู้ว่าเขาจะได้เรียนที่เดียวกับปลา

โรงเรียนใหม่

เมื่อเปิดภาคเรียนใหม่ เอ็มก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้อง ม.1/8 ส่วนปลาอยู่ในห้อง ม.1/9 โรงเรียนมัธยมขนาดใหญ่แห่งนี้แบ่งนักเรียนออกเป็น 10 ห้อง แต่ละห้องมีนักเรียนมากถึง 50 คน บรรยากาศในห้องเรียนเต็มไปด้วยความคึกคักและหลากหลาย เอ็มได้พบเพื่อนใหม่ๆ มากมาย แต่ก็ยังคงคิดถึงปลาอยู่เสมอ

ในช่วงเย็น ขณะที่เอ็มกำลังนั่งรถรับส่งกลับบ้าน รถบัสคันใหญ่ได้แวะรับนักเรียนจากโรงเรียนกวดวิชาที่เอ็มเคยเรียนในช่วงซัมเมอร์ เอ็มมองออกไปนอกหน้าต่าง และก็พบกับเพื่อนๆ ที่เคยแซวเขาเรื่องลูกหมี ทั้งสองโบกมือทักทายเอ็มพร้อมกับส่งสายตาขี้เล่น แต่เอ็มกลับไม่เห็นลูกหมีอยู่ที่นั่น เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ทันใดนั้นเอง สายตาของเอ็มก็เหลือบไปเห็นร่างเล็กๆ คุ้นตาที่ยืนอยู่ริมถนน เธอมีผมยาวสีดำขลับ ดวงตากลมโตเป็นประกาย ลูกหมี!

เอ็มรู้สึกประหลาดใจและดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้ง แต่ก็ไม่กล้าที่จะทักทาย เขากลัวว่าเพื่อนๆ จะแซวเขาอีก

รถบัสเคลื่อนตัวออกไป เอ็มมองตามลูกหมีไปจนลับตา เขาถอนหายใจยาว รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อเอ็มหันกลับมา เขาก็เห็นปลา พริม และเด็กนักเรียนหญิงชั้น ป.4 ที่ขึ้นรถคันเดียวกัน กำลังโบกมือและกระพริบตาให้เขาพร้อมกับพูดว่า "บายๆ นะเอ็ม" พวกเธอเลียนแบบท่าทางของเพื่อนๆ ที่แซวเขาเรื่องลูกหมี เอ็มรู้สึกเขินอายเล็กน้อย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีที่พวกเธอสนใจเขา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***