เจ้าหญิงตัวน้อย

แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านสีขาวในห้องนอนกว้าง เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วอยู่ข้างนอกหน้าต่าง บรรยากาศในคฤหาสน์ตระกูลอีเงียบสงบ แต่กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น

บนเตียงขนาดใหญ่กลางห้อง กาญจนาเอนกายพิงหมอนอย่างอ่อนล้า ใบหน้าสวยหวานแม้จะซีดเซียวจากการคลอดลูก แต่ดวงตาคู่งามยังคงเปล่งประกายเมื่อมองไปยังตะกร้าทารกที่ตั้งอยู่ข้างเตียง

"แม่ครับ...น้องอยู่ไหนครับ?"

เสียงเล็ก ๆ ของ อีซึงฮยอน ดังขึ้นจากหน้าประตู เด็กชายวัยห้าขวบเดินเข้ามาอย่างตื่นเต้น ดวงตากลมโตเป็นประกาย เขาวิ่งมานั่งลงข้างเตียงของแม่ก่อนจะเหลือบตามองไปยังตะกร้าเล็ก ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น

กาญจนาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบศีรษะลูกชายอย่างรักใคร่

"อยู่ตรงนี้ไงจ๊ะ น้องสาวของลูก"

ดวงตากลมโตของซึงฮยอนเบิกกว้างทันที เขาลุกขึ้นยืนแล้วโน้มตัวไปมองน้องสาวตัวน้อยที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ในผ้าห่อตัวสีชมพูอ่อน

"น้อง...น้องตัวเล็กจังเลยครับแม่"

เด็กชายกระซิบเสียงเบาเหมือนกลัวจะทำให้น้องตื่น

อีจองฮวานที่ยืนอยู่ไม่ไกล มองภาพนั้นด้วยสายตาอ่อนโยน มือใหญ่ของเขาลูบศีรษะลูกชายเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้น

"น้องซอฮาน่ารักไหมล่ะ?"

ซึงฮยอนพยักหน้าแรง ๆ พร้อมรอยยิ้มกว้าง

"น่ารักมากเลยครับพ่อ!"

กาญจนนามองภาพสองพ่อลูกที่กำลังชื่นชมเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู หัวใจของเธออบอุ่นไปด้วยความสุข

วันเวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ อีซอฮาเติบโตขึ้นในอ้อมกอดแห่งความรักของครอบครัว แม้จะยังเป็นทารกตัวน้อย แต่เธอกลับกลายเป็นแก้วตาดวงใจของทุกคนในบ้าน

ซึงฮยอนกลายเป็นพี่ชายที่คอยดูแลน้องสาวอย่างไม่ห่าง เด็กชายตัวน้อยมักจะนั่งข้างตะกร้าของซอฮา จ้องมองน้องสาวด้วยแววตาเป็นประกาย

"แม่ครับ น้องจะพูดได้เมื่อไหร่ครับ?"

เขาถามด้วยความสงสัยในขณะที่ช่วยแม่อุ้มขวดนมให้น้อง

กาญจนาหัวเราะเบา ๆ พลางลูบศีรษะลูกชาย

"อีกไม่นานหรอกจ้ะ ซอฮาต้องค่อย ๆ โตเหมือนลูกไง"

"งั้นผมจะสอนน้องพูดเองครับ!"

เด็กชายประกาศด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

อีจองฮวานที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใกล้ ๆ เงยหน้าขึ้นมามองลูกชาย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

"ซึงฮยอนของพ่อเก่งที่สุดเลยครับ"

"จริงหรอครับ"

"ใช่แล้วครับผม"จองฮวานตอบลูกชายไปพลางมองลูกชายของตัวเองที่อมยิ้มอย่างน่ารักใครๆเห็นก็ต้องโดนตกแน่นอน

คืนวันหนึ่ง เมื่อทั้งบ้านกลับมาเงียบสงบ หลังจากที่ซอฮาและซึงฮยอนหลับไปแล้ว กาญจนาและอีจองฮวานนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

กาญจนากำลังพับผ้าเช็ดหน้าในมือ เธอเหลือบมองไปที่อีจองฮวานที่นั่งข้าง ๆ ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน

"คุณดูแลพวกเขาดีมากเลยนะที่รัก"

อีจองฮวานยิ้มตอบ

"เราทำหน้าที่ของเราดีที่สุดเท่าที่จะทำได้"

ทั้งคู่เงียบไปสักพัก ก่อนที่กาญจนาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"ซอฮาและซึงฮยอนน่ารักมากขึ้นทุกวันเลยนะคะ"

อีจองฮวานพยักหน้า

"ใช่...พวกเขาเหมือนเป็นเหมือนแสงสว่างในชีวิตของพวกเรา"

การพูดคุยกันของพ่อแม่ทำให้ความอบอุ่นในบ้านยิ่งเพิ่มพูน ทั้งคู่รู้ดีว่าความรักและการดูแลที่มอบให้กับลูก ๆ คือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของพวกเขา

คืนหนึ่ง ขณะที่ทั้งคฤหาสน์ตกอยู่ในความเงียบสงบ อีซอฮากำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ในเปลเล็ก ๆ ข้างเตียงของพ่อแม่

ซึงฮยอนแอบย่องเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ เขาปีนขึ้นไปนั่งข้างเปลก่อนจะโน้มตัวลงไปกระซิบเบา ๆ ข้างหูน้องสาวตัวน้อย

"ซอฮา...พี่จะปกป้องซอฮาเองนะครับ"

แม้คำพูดของเด็กชายวัยห้าขวบจะไร้เดียงสา แต่ในน้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความจริงใจ การกระทำของเขาแสดงให้เห็นถึงความรักที่แท้จริงที่เขามีให้กับน้องสาว

ซึงฮยอนยิ้มให้กับตัวเอง ก่อนจะโน้มตัวไปจูบหน้าผากน้องสาวอย่างอ่อนโยน

"พี่รักซอฮา"

หลังจากนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้อง นึกถึงคำสัญญาที่เขาให้ไว้กับน้องสาวที่ยังไม่สามารถเข้าใจคำพูดนั้นได้ แต่เขารู้ดีว่าเมื่อโตขึ้น ซอฮาจะเข้าใจคำสัญญาของพี่ชาย

วันเวลาผ่านไป ท้องฟ้าเปลี่ยนสีตามฤดูกาล แต่ความรักและความอบอุ่นในครอบครัวตระกูลอียังคงเดิม

อีซอฮาเติบโตขึ้นท่ามกลางความรักของพ่อแม่และพี่ชาย

แม้โชคชะตาจะยังไม่เปิดเผยบททดสอบในอนาคต แต่สำหรับตอนนี้...

เธอคือเด็กน้อยที่ได้รับความรักอย่างเต็มเปี่ยม

สายใยแห่งรักที่ถักทอขึ้นในวันนี้ จะกลายเป็นเกราะป้องกันเธอในวันที่ชีวิตต้องเผชิญกับมรสุมในอนาคต...

"ซอฮา...เจ้าหญิงตัวน้อยของตระกูลอี"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***