สนามรบแรกและบททดสอบของผู้กล้า

รุ่งเช้าหลังจากการฝึกที่หนักหน่วง เสียงแตรศึกดังก้องไปทั่วค่าย พวกอัศวินศักดิ์สิทธิ์และเหล่าผู้กล้าถูกเรียกตัวให้มารวมกันที่ลานกว้าง

"วันนี้พวกเจ้าจะได้รับภารกิจแรก" เซเรส หัวหน้าผู้ฝึกสอนประกาศ "หมู่บ้านแห่งหนึ่งใกล้ชายแดนถูกสัตว์อสูรโจมตี หน้าที่ของพวกเจ้าคือไปกำจัดพวกมันและปกป้องผู้คน"

---

ภารกิจแรกของอากิระและพวกพ้อง

การเดินทางกินเวลาหลายชั่วโมงก่อนที่พวกเขาจะมาถึงหมู่บ้านที่ถูกโจมตี กลิ่นเลือดคลุ้งไปทั่ว ซากบ้านเรือนถูกทำลาย และเสียงร้องไห้ของผู้รอดชีวิตดังก้อง

อากิระมองเห็นร่างของสัตว์อสูรตัวใหญ่สองตัวที่ยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ในหมู่บ้าน

"มันคือ ‘ออร์กคลั่ง’..." เรนกระชับคทาของตน "พวกมันแข็งแกร่งกว่ามอนสเตอร์ทั่วไปมาก"

ยูโตะชักดาบออกมาทันที "งั้นก็แค่ฆ่ามันให้หมด!"

---

การต่อสู้ครั้งแรก: ศัตรูที่แข็งแกร่งกว่า

ยูโตะเป็นคนพุ่งเข้าไปก่อน ดาบของเขาฟาดฟันใส่ออร์กคลั่งตัวแรก มันคำรามและโต้กลับด้วยแรงมหาศาลจนเขาต้องถอยออกมา

"พลังของมันมหาศาลเกินไป!" ยูโตะกัดฟัน

"ให้ฉันช่วย!" ซากุระร่ายเวทเสริมพลัง "เวทมนตร์แห่งการคุ้มครอง—โล่ศักดิ์สิทธิ์!"

โล่แสงปรากฏขึ้นรอบตัวพวกเขา ลดความเสียหายจากการโจมตีของออร์กคลั่ง

อากิระมองดูสถานการณ์โดยรอบก่อนจะตัดสินใจ

"ถึงเวลาที่ฉันต้องลงมือแล้ว..."

---

พลังของแสงแรกกำเนิด

อากิระยกดาบขึ้น แสงสีทองสว่างจ้าปรากฏขึ้นรอบตัวเขา

"แสงแรกกำเนิด—คมดาบแห่งปฐมกาล!"

พลังของเขาแผ่กระจายไปทั่ว ดาบของเขาถูกเคลือบด้วยแสงอันศักดิ์สิทธิ์ ก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าไปโจมตี

ฉัวะ!

เพียงการฟันครั้งเดียว แขนของออร์กคลั่งก็ถูกตัดขาด เลือดสีดำทะลักออกมา

"อ๊ากกกก!!" ออร์กคลั่งคำรามด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ร่างของมันจะถูกแสงกลืนกินและสลายไป

เหล่าอัศวินและเพื่อนร่วมทีมมองมาที่อากิระด้วยความตกตะลึง

"นี่มัน...พลังของผู้กล้าโดยแท้จริง!"

---

เงามืดที่เริ่มตื่นขึ้น

หลังจากกำจัดออร์กคลั่งได้ พวกเขากลับไปที่หมู่บ้านเพื่อช่วยเหลือผู้รอดชีวิต

แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังดีใจ อากิระกลับรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่ยังไม่หายไป

เขาหลับตา และในห้วงสำนึกของเขา เงามืดบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว

— "เจ้าสัมผัสได้แล้วสินะ... พลังที่แท้จริงของเจ้า" —

เสียงปริศนาดังก้องอยู่ในหัวของเขา

พลังแห่งการกลืนกิน... มันกำลังเรียกร้องให้เขาใช้มัน

อากิระกำมือแน่น เขารู้ดีว่าไม่ควรปลดปล่อยมันออกมาในตอนนี้

"ฉันจะควบคุมมัน... ฉันจะไม่ให้มันกลืนกินฉัน"

เขาบอกกับตัวเอง แต่ลึกลงไป เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจแรก อากิระและเพื่อนๆ กลับมายังค่ายของอาณาจักรพร้อมเสียงชื่นชมจากเหล่าทหาร แม้แต่หัวหน้าผู้ฝึกสอนอย่างเซเรสยังเอ่ยปากชม

"พวกเจ้าทำได้ดีโดยเฉพาะเจ้า อากิระ" เซเรสกล่าว พลางจ้องมองมาที่เขาอย่างลึกซึ้ง "พลังของแสงแรกกำเนิดเป็นสิ่งที่แม้แต่ผู้กล้าหลายรุ่นยังไม่สามารถครอบครองได้ จงใช้มันให้ดี"

"ครับ…" อากิระตอบกลับพร้อมรอยยิ้มบางๆ

เขาแสดงออกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ลึกลงไปแล้ว ความรู้สึกของเขากลับเต็มไปด้วยความกังวล

---

ความจริงของพลังกลืนกิน

ในคืนนั้น อากิระนั่งอยู่เพียงลำพังภายในห้องของเขา แสงจันทร์ลอดผ่านหน้าต่างกระทบกับใบหน้าของเขา

เสียงกระซิบดังขึ้นในหัวของเขาอีกครั้ง

"แสงแรกกำเนิด... มันเป็นเพียงสิ่งลวงตา สิ่งที่แท้จริงคือข้า"

อากิระหลับตาลง และภาพความทรงจำหนึ่งก็ปรากฏขึ้น

---

[ภาพอดีต: วันที่เขาได้รับพลังกลืนกิน]

ที่แห่งนั้นคือความว่างเปล่า

อากิระจำได้ว่า ก่อนที่เขาจะถูกอัญเชิญมายังโลกนี้ จิตวิญญาณของเขาถูกดึงดูดเข้าสู่มิติอันมืดมิด

ที่แห่งนั้น เขาได้พบกับ ‘บางสิ่ง’

เงาดำรูปร่างคล้ายมนุษย์ที่ไม่มีใบหน้า ดวงตาของมันเปล่งประกายสีแดงเลือด มันจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้แจ้ง

"เจ้าคือผู้ถูกเลือก"

เสียงของมันดังก้องในหัวของอากิระ

"หมายความว่าไง?" อากิระถามอย่างหวาดระแวง

"พลังของเจ้าไม่ได้มาจากพระเจ้า... แต่มาจากข้า"

เงาดำกล่าวก่อนจะยื่นมือออกมา ทันใดนั้นพลังอันมหาศาลก็ไหลเข้าสู่ร่างของอากิระ

มันคือพลังแห่งการกลืนกิน

"เจ้าจะไม่มีวันตายจริงๆ จนกว่าเจ้าจะใช้พลังนี้จนถึงขีดสุด"

---

[กลับสู่ปัจจุบัน]

อากิระลืมตาขึ้นพร้อมกับเหงื่อที่ไหลอาบใบหน้า

เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงย้อนเวลากลับมาได้ทุกครั้งที่ตาย

มันไม่ใช่พลังของเทพเจ้า แต่มันคือคำสาป

พลังกลืนกินไม่เพียงแค่สามารถแย่งชิงพลังของผู้อื่น แต่ยังสามารถกลืนกิน ‘กาลเวลา’ ได้อีกด้วย

"ฉันคือปีศาจ..." อากิระพึมพำกับตัวเอง

---

บททดสอบภายในจิตใจ

แม้ว่าอากิระจะพยายามใช้แค่แสงแรกกำเนิด แต่เขารู้ดีว่ามันเป็นเพียงเครื่องมือบดบังความจริง

หากวันใดวันหนึ่งพลังของแสงแรกกำเนิดไม่เพียงพอที่จะช่วยเหลือเพื่อนๆ ได้ล่ะ?

หากวันหนึ่งเขาถูกบีบให้ใช้พลังกลืนกินล่ะ?

**และถ้าเมื่อถึงตอนนั้นเขาจะทำยังไง

รุ่งเช้า อากิระเดินออกจากเต็นท์ด้วยสีหน้าที่สดชื่น แม้ว่าเมื่อคืนเขาจะเผชิญกับความจริงที่น่าหวาดหวั่นเกี่ยวกับพลังกลืนกินของตัวเอง แต่เขาตัดสินใจแล้วว่าเขาจะยังคงเป็น "อากิระ" ที่เพื่อนๆ ไว้วางใจต่อไป

"อากิระ! มาทานข้าวด้วยกันเร็ว!"

เสียงของฮารุโกะดังขึ้น เธอโบกมือเรียกเขาอยู่ที่โต๊ะอาหารของค่าย ที่ซึ่งเพื่อนร่วมชั้นของเขากำลังนั่งล้อมวงกัน อากิระเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เคย์สุเกะ ชายหนุ่มที่เป็นนักดาบฝีมือดีที่สุดของกลุ่ม

"เมื่อคืนฉันได้ยินว่าเราจะต้องออกเดินทางไปแนวหน้าของสงครามในอีกไม่กี่วันข้างหน้า" เคย์สุเกะพูดพลางเคี้ยวอาหาร

"แนวหน้า?" อากิระถาม

"ใช่ แม่ทัพของอาณาจักรบอกว่าพวกเรามีพลังมากพอแล้ว ถึงเวลาที่ต้องไปเผชิญหน้ากับกองทัพของจอมมารจริงๆ"

อากิระเงียบไปครู่หนึ่ง แม้จะรู้ว่าในอนาคตเขาจะต้องทรยศทุกคน แต่เขาก็ไม่อยากให้พวกเขาตายง่ายๆ

"ถ้าอย่างนั้น เราควรฝึกกันให้หนักขึ้น" อากิระกล่าว พร้อมกับมองไปรอบๆ กลุ่มเพื่อนของเขา

---

บทฝึกพิเศษ

ช่วงบ่าย อากิระนำกลุ่มเพื่อนๆ ไปที่สนามฝึกซ้อม

"อากิระ นายเก่งที่สุดในพวกเรา ถ้ามีอะไรที่เรายังพัฒนาได้ก็บอกมาเลย!" เคย์สุเกะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ก็ได้…" อากิระยิ้มบางๆ

เขาเริ่มสอนเทคนิคการต่อสู้ให้กับเพื่อนๆ อย่างละเอียด

—ฮารุโกะ—

เธอเป็นนักเวทสายสนับสนุนที่มีพรสวรรค์ด้านการรักษา อากิระแนะนำให้เธอฝึกใช้เวทมนตร์ขณะเคลื่อนที่ เพื่อที่เธอจะสามารถช่วยเหลือทีมได้โดยไม่ตกเป็นเป้าหมายง่ายๆ

—เคย์สุเกะ—

เขาเป็นนักดาบที่มีพลังโจมตีสูง แต่อากิระสังเกตว่าเขาเคลื่อนไหวช้าเวลาตั้งรับ อากิระจึงช่วยเขาฝึก "การป้องกันเชิงรุก" ซึ่งเป็นเทคนิคที่ใช้ปัดป้องการโจมตีในขณะที่เคลื่อนที่

—มิซึกิ—

นักธนูของทีม เธอมีสายตาแหลมคมและยิงได้แม่นยำมาก แต่ปัญหาของเธอคือความลังเล อากิระจึงจัดการฝึกให้เธอใช้สัญชาตญาณยิงโดยไม่ต้องคิดมาก

ผ่านไปหลายชั่วโมง ทุกคนก็เหนื่อยล้า แต่สายสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากลับแน่นแฟ้นขึ้นมากกว่าที่เคย

---

ช่วงค่ำ: คำสัญญาที่ไร้ค่า

หลังจากการฝึก อากิระและเพื่อนๆ นั่งล้อมกองไฟเพื่อผ่อนคลาย

"ฉันรู้สึกว่าเรากลายเป็นทีมที่แข็งแกร่งขึ้นมากเลยล่ะ" ฮารุโกะพูดพร้อมรอยยิ้ม

"ใช่ และมันก็เพราะอากิระ ถ้าไม่มีนาย เราคงไม่เก่งขึ้นขนาดนี้" มิซึกิพูดเสริม

อากิระยิ้มให้เพื่อนๆ ของเขา แต่ในใจกลับรู้สึกหนักอึ้ง

เพราะสุดท้ายแล้ว... พวกเขาจะต้องเป็นเหยื่อของพลังกลืนกินของฉัน

"เรามาสัญญากันเถอะ" เคย์สุเกะพูดขึ้น "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะไม่มีวันหักหลังกัน และเราจะช่วยกันพิชิตจอมมารให้ได้!"

"ใช่!" ทุกคนพูดพร้อมกัน