ตอนที่ 5: ความรู้สึกที่ยากจะปฏิเสธ

บรรยากาศภายในห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคน ธีร์นั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ส่วนภามยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเด็กหนุ่มจ้องมองเขาอย่างแน่วแน่ ราวกับกำลังรอคำตอบ

"ผมชอบพี่"

ธีร์ได้ยินประโยคนั้นชัดเจนมากเกินไป หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

เขาควรตอบว่ายังไงดี?

ปกติเขาเป็นคนใจเย็น ไม่หวั่นไหวง่าย แต่ครั้งนี้...มันไม่เหมือนเดิม

"ภาม..." ธีร์พยายามเรียบเรียงคำพูด "นายแน่ใจเหรอ?"

"แน่ใจครับ" ภามตอบทันทีโดยไม่ลังเล "ผมคิดมาตลอด พยายามเข้าใจความรู้สึกตัวเอง แล้วสุดท้าย...ผมก็รู้ว่าผมชอบพี่จริงๆ"

ธีร์มองภามนิ่งๆ เด็กหนุ่มตรงหน้าของเขาไม่ได้พูดเพราะความสนุก ไม่ได้พูดเพราะความสับสน แต่เป็นเพราะภามรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

แต่…เขาล่ะ?

ธีร์รู้ดีว่าเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน

ตั้งแต่วันที่ภามก้าวเข้ามาในชีวิต เขาก็เริ่มมองโลกเปลี่ยนไป เริ่มมีเสียงหัวเราะในแต่ละวัน เริ่มมีข้อความทักทายยามเช้า และเริ่มมีใครบางคนที่เขาอยากเห็นหน้าเป็นคนแรกเสมอ

แต่เขายังไม่มั่นใจว่ามันควรเป็นแบบนี้จริงๆ หรือเปล่า

"ฉัน..." ธีร์เงียบไป เขาไม่อยากทำให้ภามเสียใจ แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจในตัวเอง "ฉันไม่อยากให้นายคาดหวังกับฉันมากเกินไป"

ภามนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

"พี่ธีร์กำลังกลัวเหรอครับ?"

ธีร์เลิกคิ้วเล็กน้อย "ฉันไม่ได้กลัว"

"งั้นก็ลองเปิดใจดูสิครับ"

ธีร์เงียบไป เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกต้อนให้จนมุม ภามไม่ได้เร่งรัดเขา แต่คำพูดของเด็กหนุ่มกลับทำให้เขาคิดหนัก

เปิดใจงั้นเหรอ...?

"ผมไม่รีบร้อนนะ" ภามพูดต่อ "ผมแค่อยากให้พี่รู้ว่าผมชอบพี่จริงๆ"

ธีร์มองใบหน้าของภาม เด็กหนุ่มตรงหน้าของเขายังคงยิ้มเหมือนเดิม แต่รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ

เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวภาม

"ขอเวลาฉันหน่อย"

ภามยิ้มกว้างขึ้น "ได้ครับ"

หลังจากวันนั้น ทุกอย่างก็ยังคงดำเนินไปตามปกติ แต่ธีร์กลับรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

ภามยังคงส่งข้อความมาหาเขาทุกวัน ยังคงชวนเขาไปกินข้าว ไปเดินเล่น ไปทำขนมเหมือนเดิม

แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือหัวใจของเขา

เขาเริ่มคิดถึงภามมากขึ้น เริ่มสังเกตเวลาที่อีกฝ่ายหัวเราะ หรือแม้แต่เวลาที่ภามเผลอทำหน้ามุ่ยเวลาเจอเรื่องเครียด

เขารู้ตัวว่าตัวเองเผลอมองเด็กหนุ่มมากกว่าปกติ

"พี่ธีร์ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"

ธีร์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของภาม เขาเผลอเหม่อไปตอนที่พวกเขากำลังกินข้าวด้วยกัน

"เปล่า"

ภามยิ้มขำ "ช่วงนี้พี่ดูแปลกๆ นะครับ"

"แปลกยังไง?"

"ก็..." ภามมองเขานิ่งๆ ก่อนจะยิ้ม "พี่ดูเหมือนคนกำลังคิดอะไรบางอย่าง"

ธีร์ถอนหายใจ "บางที...ฉันอาจจะกำลังคิดเรื่องของนายอยู่ก็ได้"

ภามชะงักไปทันที ก่อนที่ใบหน้าจะขึ้นสีจางๆ

"จริงเหรอครับ?"

"อืม"

ภามเม้มปาก ก่อนจะยิ้มออกมา "งั้นผมขอเดานะครับ..."

"หืม?"

"พี่กำลังคิดว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับผม ใช่ไหมครับ?"

ธีร์เลิกคิ้ว เด็กหนุ่มตรงหน้าของเขาเริ่มอ่านความคิดเขาออกได้แล้วเหรอ?

"...ใช่"

ภามหัวเราะเบาๆ "พี่น่ารักจังเลยนะครับ"

ธีร์ขมวดคิ้ว "ฉันไม่น่ารัก"

"พี่น่ารัก"

ธีร์ถอนหายใจ ไม่เถียงกับเด็กหนุ่มต่อ เพราะรู้ดีว่ายังไงเขาก็เถียงไม่ชนะ

หลังจากกินข้าวเสร็จ ธีร์เดินไปส่งภามที่หน้าร้านกาแฟที่อีกฝ่ายทำงาน

"พี่ธีร์"

"หืม?"

"วันนี้ขอบคุณนะครับ"

"ขอบคุณเรื่องอะไร?"

"ขอบคุณที่พยายามเข้าใจความรู้สึกตัวเอง"

ธีร์เงียบไปก่อนจะพยักหน้า "อืม"

ภามยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน ทิ้งให้ธีร์ยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง

"เจ้าเด็กนี่..."

คืนนั้น ธีร์กลับมานั่งอยู่ที่ห้องอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ เขาไม่ได้อ่านหนังสือเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา

เขากำลังคิดถึงรอยยิ้มของภาม

เขาคิดถึงคำพูดของเด็กหนุ่ม

เขาคิดถึงทุกอย่างที่เกี่ยวกับภาม

และสุดท้าย...เขาก็รู้คำตอบของตัวเองแล้ว

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์ข้อความสั้นๆ ส่งไปหาเด็กหนุ่ม

ธีร์: ภาม

ไม่นานนัก ข้อความตอบกลับก็มาถึง

ภาม: ครับพี่ธีร์?

ธีร์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป

ธีร์: พรุ่งนี้ว่างไหม?

ภาม: ว่างครับ ทำไมหรือครับ?

ธีร์: ไปเดตกันไหม?

ข้อความถูกส่งออกไป และธีร์ก็มองหน้าจอเงียบๆ

ผ่านไปไม่ถึงห้าวินาที ข้อความของภามก็ตอบกลับมา

ภาม: จริงเหรอครับพี่ธีร์!?!

ธีร์หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพิมพ์ตอบ

ธีร์: อืม

อีกฝ่ายไม่ตอบกลับมา แต่ธีร์รู้ดีว่าภามคงกำลังยิ้มกว้างอยู่แน่ๆ

เขาวางโทรศัพท์ลง หัวใจเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เขาไม่คิดจะปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองอีกแล้ว

เพราะความจริงก็คือ...เขาเองก็ชอบภามเหมือนกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***