ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

บรรยากาศภายในห้องเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคน ธีร์นั่งมองภามที่ยังคงก้มหน้ามองมือของตัวเองอย่างเหม่อลอย เด็กหนุ่มดูอ่อนล้าและเต็มไปด้วยความเศร้า ราวกับโลกทั้งใบพังทลายลงตรงหน้า

“ภาม…” ธีร์เอ่ยเรียกเสียงเบา ก่อนจะยื่นมือไปแตะที่หลังมือของเด็กหนุ่มเบาๆ

ภามเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลฉายแววอ่อนล้า แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากมือของธีร์ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว

“ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะไปเร็วขนาดนี้…” ภามพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “มันไม่ใช่ว่าผมยังรักเขา แต่...การที่เขาไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ โดยไม่มีผม มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ”

ธีร์พยักหน้าเข้าใจ เขาเองก็เคยรู้สึกแบบนั้นมาก่อน ไม่ใช่เพราะความรักที่ยังหลงเหลืออยู่ แต่เป็นความรู้สึกของ ‘การถูกทิ้งไว้ข้างหลัง’

“บางทีการที่เขาไปอาจจะเป็นเรื่องดีสำหรับนาย” ธีร์พูดเสียงเรียบ “มันอาจจะทำให้นายเริ่มต้นใหม่ได้เหมือนกัน”

ภามเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “อาจจะจริงครับ…”

ธีร์ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่อีกครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าห่มจากห้องนอนแล้วคลุมไหล่ของภามเบาๆ

“ง่วงไหม?”

ภามส่ายหน้าเบาๆ “ยังไม่ค่อยง่วงครับ”

“งั้นดื่มอะไรอุ่นๆ หน่อยไหม? ฉันมีโกโก้”

ภามเงยหน้าขึ้นมองธีร์ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “ขอบคุณครับ”

ธีร์เดินเข้าไปในครัว ต้มน้ำร้อน และชงโกโก้อุ่นๆ ให้เด็กหนุ่ม กลิ่นหอมหวานของโกโก้กระจายไปทั่วห้อง เมื่อธีร์วางแก้วลงตรงหน้าภาม เด็กหนุ่มยกมันขึ้นจิบก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

“อร่อย” ภามยิ้มจางๆ “ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”

“ก็ดีแล้ว”

ธีร์นั่งลงตรงข้ามมองดูเด็กหนุ่มที่กำลังจิบโกโก้อย่างช้าๆ รู้สึกอุ่นใจที่เห็นภามกลับมายิ้มได้อีกครั้ง

หลังจากวันนั้น ความสัมพันธ์ของธีร์กับภามก็แน่นแฟ้นขึ้นไปอีกระดับ พวกเขาคุยกันมากขึ้น ใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ่อยขึ้น ธีร์เริ่มเคยชินกับการมีภามอยู่ข้างๆ จนบางครั้งก็เผลอลืมไปว่าตัวเองเคยเป็นคนที่รักความสันโดษมากแค่ไหน

วันหยุดสุดสัปดาห์หนึ่ง ภามส่งข้อความมาหาธีร์

ภาม: พี่ธีร์ว่างไหมครับ? ผมอยากลองทำขนมที่บ้านพี่

ธีร์เลิกคิ้วเมื่อเห็นข้อความ แต่ก็พิมพ์ตอบกลับไป

ธีร์: ทำไมต้องเป็นที่บ้านฉันล่ะ?

ภาม: ก็ที่ร้านคนเยอะ ทำไม่สะดวก ผมอยากลองสูตรใหม่ด้วย

ธีร์ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจ

ธีร์: ก็ได้

ไม่นานนัก ภามก็มาถึงห้องของธีร์ พร้อมกับถุงวัตถุดิบเต็มสองมือ

“ขอบคุณนะครับที่ให้ผมใช้ห้องครัวพี่”

“เอาเถอะ แต่อย่าทำเลอะมากล่ะ”

“รับทราบครับพี่ธีร์” ภามยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินเข้าไปจัดแจงวัตถุดิบที่เคาน์เตอร์ครัว

ธีร์ยืนมองเด็กหนุ่มที่กำลังตั้งใจเตรียมส่วนผสม เห็นรอยยิ้มและท่าทางกระตือรือร้นของภามแล้ว เขารู้สึกแปลกๆ ในใจ

“จะทำอะไรล่ะ?”

“มาการองครับ”

“ยากไปไหม?”

“นิดหน่อยครับ แต่ถ้าทำสำเร็จจะอร่อยมากเลย”

ธีร์พยักหน้าแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา ปล่อยให้ภามวุ่นอยู่กับการทำขนม ไม่นานนัก กลิ่นหอมหวานของอัลมอนด์และน้ำตาลก็เริ่มฟุ้งไปทั่วห้อง

ธีร์หลับตาลง ฟังเสียงข้าวของกระทบกัน เสียงภามที่ฮัมเพลงเบาๆ ขณะรอขนมอบ ความรู้สึกสงบแปลกๆ ไหลเข้ามาในใจเขา

เขาไม่เคยปล่อยให้ใครเข้ามาในพื้นที่ของตัวเองแบบนี้มาก่อน

เมื่อมาการองถูกอบเสร็จแล้ว ภามก็เดินมานั่งข้างๆ ธีร์ พร้อมกับจานขนมในมือ

“ลองชิมหน่อยครับ”

ธีร์หยิบมาการองขึ้นมากัดหนึ่งคำ เนื้อสัมผัสกรอบนอกนุ่มใน รสชาติหอมหวานกำลังดี

“ใช้ได้”

“เย้!” ภามยิ้มกว้าง “ดีใจจังที่พี่ชอบ”

ธีร์มองรอยยิ้มของภามแล้วหัวใจเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน

คืนนั้น หลังจากที่ภามกลับไปแล้ว ธีร์นั่งอยู่ที่ระเบียงห้อง มองออกไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืน

หัวใจของเขาเต้นแปลกๆ ตั้งแต่ที่เห็นรอยยิ้มของภาม มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน

“นี่ฉัน…”

เขาหยุดคิด ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

เขากำลังชอบเด็กคนนั้นจริงๆ ใช่ไหม?

มันไม่ใช่แค่ความผูกพันของเพื่อน หรือความห่วงใยแบบพี่น้อง แต่มันเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่านั้น

ธีร์ยกมือขึ้นกุมหน้าอกตัวเอง รู้สึกถึงจังหวะหัวใจที่เต้นแรง

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ตัวเองจะตกหลุมรักใครสักคนได้ง่ายขนาดนี้

แต่กับภาม...มันต่างออกไป

เด็กคนนั้นค่อยๆ เข้ามาเติมเต็มชีวิตของเขาทีละน้อย โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

“ให้ตายสิ…”

ธีร์พึมพำกับตัวเอง ก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ

เขาไม่ปฏิเสธอีกต่อไปแล้ว

เขาชอบภามจริงๆ เข้าแล้วล่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***