ความใกล้ชิดที่ก่อตัวขึ้น

ภายในร้านกาแฟเล็กๆ บรรยากาศอบอุ่น ธีร์นั่งอยู่ที่มุมเดิม โต๊ะข้างกระจกที่เขามักใช้เป็นที่ประจำในการนั่งทำงานหลังเลิกงาน เขาเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนรักความสงบ ไม่ชอบสุงสิงกับใคร แต่ตั้งแต่วันที่ได้เจอกับภาม เด็กหนุ่มพนักงานร้านกาแฟที่เข้ามาพูดคุยด้วยรอยยิ้มสดใส ชีวิตของเขาก็ดูเหมือนจะไม่เงียบเหงาเหมือนแต่ก่อน

“พี่ธีร์ ลองชิมครัวซองต์ของร้านเราหน่อยไหมครับ?”

เสียงสดใสของภามดังขึ้นพร้อมกับถาดขนมที่ถูกวางลงบนโต๊ะ ธีร์ละสายตาจากจอแล็ปท็อป มองขนมอบสีเหลืองทองที่มีกลิ่นหอมของเนยฟุ้งขึ้นมา

“ของแถมเหรอ?”

“เปล่าครับ วันนี้ผมอยากให้พี่ลองชิมดู” ภามยิ้ม “พี่เจ้าของร้านอบเองตอนเช้า บอกว่าเป็นสูตรพิเศษ”

ธีร์พยักหน้า รับขนมขึ้นมากัดหนึ่งคำ เนื้อสัมผัสกรอบนอกนุ่มในของครัวซองต์ทำให้เขารู้สึกประทับใจ

“อร่อยดี”

“จริงเหรอครับ? ดีใจจัง”

รอยยิ้มของภามกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ธีร์อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม คนอะไรจะสดใสขนาดนี้นะ?

หลังจากวันนั้น ภามก็มักจะเข้ามาพูดคุยกับธีร์เสมอในเวลาที่ร้านไม่ยุ่งมาก บางวันก็แอบเอาขนมใหม่ๆ มาให้ลอง บางวันก็นั่งคุยกันถึงเรื่องทั่วไป เช่น หนังสือที่ธีร์อ่าน หรือไม่ก็กาแฟชนิดต่างๆ ที่ภามเริ่มสนใจศึกษา

“พี่ธีร์เป็นลูกค้าประจำร้านนี้เลยใช่ไหมครับ?”

“ก็เกือบทุกวัน”

“ผมเพิ่งทำงานที่นี่ได้ไม่นานเลยเพิ่งเจอพี่” ภามยิ้มบางๆ “แต่เห็นพี่ทีไรก็อยู่ที่โต๊ะนี้ตลอด”

“ชอบที่นี่น่ะ เงียบดี”

“แต่ตอนนี้ไม่เงียบแล้ว เพราะมีผมมาคุยด้วยสินะ”

ธีร์หัวเราะเบาๆ “อาจจะ”

ภามยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเขา

“พี่ธีร์ทำงานอะไรเหรอครับ?”

“งานด้านการตลาด”

“โห เท่จัง”

“ไม่เห็นจะเท่ตรงไหนเลย”

“ก็ทำงานออฟฟิศไงครับ ผมว่ามันดูเป็นงานของผู้ใหญ่”

ธีร์ส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนจะถามกลับบ้าง “แล้วนายล่ะ ทำงานร้านกาแฟเพราะอะไร?”

ภามทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะตอบ “ผมอยากเป็นเชฟล่ะครับ”

“เชฟ?”

“ใช่ครับ อยากเปิดร้านขนมเป็นของตัวเอง”

ธีร์พยักหน้าเข้าใจ เขารู้ว่าภามชอบทำขนม เห็นจากเวลาที่อีกฝ่ายมักจะพูดถึงสูตรขนมใหม่ๆ ที่ร้านลองทำ

“ถ้านายเปิดร้านจริง ฉันจะเป็นลูกค้าคนแรก”

ภามหัวเราะเบาๆ “พี่สัญญาแล้วนะครับ”

“อืม”

ธีร์ไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดนั้นมากนัก แต่เขาไม่รู้เลยว่า ในอนาคต เขาจะได้เป็นลูกค้าคนแรกของภามจริงๆ

วันเวลาผ่านไป ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็เริ่มแน่นแฟ้นขึ้น ธีร์เริ่มชินกับการมีภามเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เขาชินกับเสียงสดใสที่คอยทักทาย ชินกับขนมที่ถูกวางไว้ให้ลองชิมทุกวัน และที่สำคัญ...ชินกับรอยยิ้มของเด็กหนุ่มที่ทำให้หัวใจเขาอบอุ่น

แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็เริ่มรู้สึกกลัว

กลัวว่าถ้าเขาปล่อยให้ตัวเองรู้สึกไปมากกว่านี้ มันอาจจะยากเกินกว่าที่จะย้อนกลับมา

คืนหนึ่ง ขณะที่ธีร์กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้อง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

(พี่ธีร์ครับ ผมขอมาหาพี่ได้ไหม?)

ธีร์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงสั่นเครือจากปลายสาย

“เกิดอะไรขึ้น?”

(ผม...ไม่รู้จะไปไหนแล้ว)

ธีร์ไม่ลังเลเลยที่จะตอบกลับไป

“มาหาฉันสิ”

ไม่นานนัก ภามก็มาถึงหน้าห้องของเขา เด็กหนุ่มยืนตัวสั่นเล็กน้อย แววตาดูหม่นหมองกว่าปกติ

ธีร์ไม่ถามอะไรให้มากความ เขาเพียงแค่ดึงภามเข้ามาในห้อง ก่อนจะวางมือลงบนไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ

“นั่งลงก่อน”