ตอนที่ 4

[ – ใกล้กันมากขึ้น แต่ใจยังเต้นแรงเหมือนเดิม]

[ฉาก: ลานจอดรถของบริษัท – เย็นวันศุกร์ก่อนวันหยุดสุดสัปดาห์]

(แดดอ่อนท้ายวันตกกระทบกับผิวกระจกรถที่เรียงราย เสียงพนักงานทยอยกลับบ้านดังแว่วๆ อยู่ด้านหลัง แต่ตรงมุมหนึ่ง ต้นกล้ากำลังเดินมาส่งเมฆถึงรถอย่างเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมานานนับนาที)

(ต้นกล้ากลั้นใจครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเบาๆ ขณะหยุดยืนข้างรถของอีกฝ่าย)

ต้นกล้า:

"วันนี้มีแพลนไปไหนไหม? เสาร์อาทิตย์น่ะ"

เมฆ: (เปิดประตูรถ แล้วยิ้มน้อยๆ)

"น่าจะกลับไปหาพ่อแม่ครับ... แม่โทรมาบอกว่าอยากกินขนมที่ผมเคยทำ"

ต้นกล้า: (ยิ้มบาง เห็นชัดว่าอ่อนลงทันที)

"ขนมอะไร?"

เมฆ:

"เค้กช็อกโกแลตครับ สูตรประจำบ้านที่ทำมาแต่เด็ก แม่ติดรสน่ะ"

(ต้นกล้าเงียบไปครู่หนึ่ง สายตาเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย – จากแววตาของหัวหน้าที่อ่อนโยน กลายเป็นแววตาของคนที่เฝ้ามองใครสักคนอย่างตั้งใจ)

ต้นกล้า:

"...อยากกินบ้างได้ไหม?"

(เมฆชะงัก มือที่กำลังจะปิดประตูรถหยุดชะงัก ดวงตาเบิกนิดๆ แล้วหลบตาแทบจะทันที)

เมฆ: (เสียงเบาแทบไม่ได้ยิน)

"ถ้าแม่ไม่หวงก็จะหิ้วมาให้ครับ"

(ต้นกล้ายิ้มขำๆ อย่างเอ็นดู)

"ฉันจะระวัง อย่าให้แม่หึง"

(เมฆหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นครั้งแรกที่ต้นกล้าเห็นเขายิ้มโดยไม่กั้นไว้ด้วยความระแวดระวัง)

ต้นกล้า:

"ขับรถดีๆ นะ...แล้วก็ ฝากสวัสดีคุณแม่ด้วย"

เมฆ: (พยักหน้า)

"ครับ"

(ประตูรถปิดลง แต่ต้นกล้ายังยืนมองอยู่แบบนั้น จนกระทั่งรถแล่นออกจากลานจอดไป เขายกมือเกาหลังคอเบาๆ แล้วพึมพำกับตัวเอง)

ต้นกล้า:

"...ให้ตายสิ ฉันตกหลุมรักเข้าเต็มๆ แล้วจริงๆ"

---

[ฉากตัด: บ้านของเมฆ – วันเสาร์ช่วงสาย]

(บ้านหลังไม่ใหญ่มาก แต่บรรยากาศอบอุ่น มีสวนเล็กๆ อยู่หน้าบ้าน กลิ่นขนมอบลอยมาแต่ไกล เมฆยืนอยู่ในครัว กำลังปาดครีมเค้กช็อกโกแลตอย่างตั้งใจ)

แม่เมฆ: (เดินมาจากด้านหลัง)

"ลูกใจลอยนะ วันนี้มีเรื่องดีๆ รึเปล่า?"

เมฆ: (ชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบ)

"ก็...ไม่เชิงครับ แค่มีคนที่ทำให้ผมคิดเยอะ"

แม่เมฆ:

"ผู้หญิงเหรอ?"

(เมฆเงียบ แล้วส่ายหน้าเบาๆ)

แม่เมฆ: (นิ่งไป ก่อนจะถามต่อเบาๆ อย่างใจเย็น)

"...แล้วลูกโอเคกับความรู้สึกของตัวเองไหม?"

(เมฆหันมามองแม่ ดวงตาเขาไหวเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ พยักหน้า)

เมฆ:

"ผมไม่แน่ใจว่าเราจะเป็นอะไรกันได้ แต่เวลาผมอยู่ใกล้เขา...ผมรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ต้องปิดบังอะไรเลย"

แม่เมฆ: (ยิ้มอ่อนโยน ยกมือแตะไหล่ลูกชาย)

"ถ้าเขาทำให้ลูกเป็นตัวเองได้มากขนาดนั้น...ก็อย่ากลัวที่จะลองเปิดใจนะ"

---

[ฉาก: วันจันทร์เช้า – บริเวณหน้าบริษัท]

(เมฆเดินถือกล่องขนมเล็กๆ สีเรียบเท่ เขาค่อยๆ เดินเข้ามาในออฟฟิศก่อนเวลานิดหน่อย เพื่อนร่วมงานยังมาไม่ครบ แต่เสียงจากโต๊ะมุมหนึ่งก็ดังขึ้น)

เลย์:

"โอ้โห หอบกล่องอะไรมาเนี่ยเมฆ?"

เมฆ:

"ของฝากจากบ้านน่ะ เค้กที่แม่ผมอยากกิน ผมเลยทำเพิ่มมาอีกก้อน"

เลย์: (หรี่ตาแซว)

"หรือจริงๆ ทำมาให้ใครบางคน?"

เมฆ: (หน้าแดงนิดๆ แต่พยายามเก็บอาการ)

"...ก็...ถ้าเขาอยากชิมจริงๆ ก็คงไม่ใจร้ายพอจะไม่ให้หรอก"

(เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงฝีเท้าของคนที่เพิ่งเข้ามาถึง – ต้นกล้า เดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าสะพาย ใบหน้ายังง่วงเล็กน้อยจากรถติดตอนเช้า)

ต้นกล้า:

"ฉันหิวพอดีเลย"

(เมฆหันไปสบตา แล้วถือกล่องเค้กยื่นให้อย่างเงียบๆ ต้นกล้ารับไป ยิ้มช้าๆ แล้วพูดเสียงทุ้มนุ่ม)

ต้นกล้า:

"...ขอบคุณนะ ฉันจะกินให้หมดแบบไม่เหลือแม้แต่นิดเดียว"

เมฆ: (เบาๆ)

"ถ้าไม่อร่อยก็ไม่ต้องฝืนนะครับ"

ต้นกล้า: (ยิ้มแล้วกระซิบเบาๆ ขณะเดินผ่าน)

"แต่นายอร่อยเสมอ"

(เมฆหน้าแดงก่ำทันทีจนต้องรีบเดินหนีไปยังโต๊ะตัวเอง ท่ามกลางเสียงหัวเราะขำๆ ของเลย์กับศร)

---

[ฉากปิดท้าย: เวลากลางคืน – ต้นกล้านั่งอยู่ในคอนโด]

(เขาวางกล่องเค้กไว้ตรงหน้า เปิดฝาช้าๆ แล้วใช้ช้อนตักคำแรกขึ้นมาลองชิม กลิ่นช็อกโกแลตเข้มข้นอบอวลเต็มปาก ความหวานที่ไม่จัดนัก พอดิบพอดีกับความนุ่มละมุนเหมือนเจ้าของเค้ก)

(เขาวางช้อนลง ยกมือถือขึ้นมาส่งข้อความสั้นๆ)

ข้อความถึง "เมฆ":

“อร่อยมาก ขอบคุณที่แบ่งให้ฉันนะ”

(ปลายสายไม่มีคำตอบทันที แต่หลังจากนั้นไม่นาน ข้อความตอบกลับก็เด้งขึ้นมา)

ข้อความจาก "เมฆ":

“ผมดีใจที่คุณชอบ”

(ต้นกล้ายิ้มกว้าง พลางพิงหลังกับโซฟา ก่อนจะมองออกไปที่หน้าต่าง คืนนี้ดาวสว่างกว่าทุกวัน...หรือไม่ก็เพราะหัวใจเขากำลังสว่างอยู่ข้างใน)

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***