ตอนที่ 2

[สายตาที่ไม่เคยโกหก]

[ฉาก: คาเฟ่ใกล้บริษัท – บ่ายหลังพักเที่ยง]

(ร้านตกแต่งสไตล์มินิมอล กลิ่นหอมของกาแฟลอยอบอวล ต้นกล้ากับเมฆเลือกมานั่งต่อหลังจากกินข้าวกลางวันจบ ทั้งคู่เลือกมุมเงียบของร้าน นั่งตรงข้ามกัน โต๊ะไม้เล็กๆ มีแค่แก้วกาแฟสองใบและความเงียบที่เริ่มจางหาย)

ต้นกล้า: (จ้องเมฆที่กำลังคนกาแฟเบาๆ)

"ฉันไม่เคยชวนน้องในทีมออกมากินข้าวหรือมานั่งร้านกาแฟเล่นๆ แบบนี้เลยนะ รู้ตัวไหม?"

เมฆ: (ยังคงไม่เงยหน้า)

"...แล้วทำไมถึงชวนผมล่ะครับ?"

(คำถามเรียบง่ายแต่ตรงไปตรงมา ทำให้ต้นกล้านิ่งไปชั่วครู่ เขาค่อยๆ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สายตายังไม่ละจากใบหน้าของเมฆที่พยายามจะเก็บอารมณ์ให้เรียบที่สุด)

ต้นกล้า: (พูดเสียงเบาแต่ชัดเจน)

"เพราะฉันอยากรู้จักนายให้มากขึ้น ไม่ใช่ในฐานะลูกน้อง"

(เมฆชะงัก มือที่กำลังคนกาแฟหยุดลง เสียงในร้านก็พลันเหมือนเงียบลงไปถนัดตา)

เมฆ: (เงยหน้าช้าๆ มองตรงเข้าไปในตาของต้นกล้า)

"...คุณพูดอะไรแบบนี้ออกมารู้ตัวไหมครับ ว่ามันไม่เหมาะ?"

ต้นกล้า: "แล้วถ้าฉันรู้ตัวอยู่แล้วล่ะ?"

(ประโยคนั้นเหมือนลมหายใจของเมฆหยุดลงเพียงชั่วขณะ ใจเต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ เขาเบนสายตาหลบ พลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ)

เมฆ: (เสียงเบา)

"คุณเป็นหัวหน้าทีม ผมเป็นลูกทีม เราควรจะมีแค่เรื่องงานเท่านั้น"

ต้นกล้า:

"แล้วถ้าเรื่องงานมันไม่พอสำหรับฉันล่ะ?"

(สายตาของเขายังคงนิ่ง จริงจัง และอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน)

"ฉันอยากอยู่ใกล้นายมากกว่าในห้องประชุม อยากฟังเสียงนายตอนที่ไม่ได้พูดแค่เรื่องตัวเลขในโปรเจกต์"

(เมฆกลืนน้ำลายเงียบๆ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าความร้อนจากกาแฟในมือไม่เท่ากับความร้อนที่แล่นขึ้นมาบนหน้า)

เมฆ: (พึมพำเบาๆ)

"คุณพูดแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า..."

ต้นกล้า: (พูดโดยไม่ลังเล)

"ไม่เคยกับใครเลย นายคือคนแรก"

(น้ำเสียงหนักแน่นจริงจังทำให้เมฆเงียบลงไปอีกครั้ง ต้นกล้าไม่เร่ง ไม่กดดัน แค่ยกกาแฟขึ้นจิบ แล้วมองคนตรงหน้าอย่างใจเย็น)

---

[ฉากตัด: ห้องทำงานของเมฆ – เย็นวันเดียวกัน]

(เมฆนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่ไม่ได้สนใจเนื้อหาที่อยู่ตรงหน้าเลย มือข้างหนึ่งจับเมาส์ แต่ไม่ขยับ หน้าเขายังคงคิดวนเวียนกับคำพูดของต้นกล้าในร้านกาแฟ)

(ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่เลย์จะโผล่หน้าเข้ามา)

เลย์:

"โอ๊ะ ยังอยู่เหรอเมฆ คิดว่ากลับไปแล้ว"

เมฆ: (สะดุ้งเล็กน้อย)

"อ๋อ... ยังน่ะ มีงานค้างนิดหน่อย"

(เลย์เดินเข้ามานั่งบนโต๊ะฝั่งตรงข้าม ยิ้มแบบเพื่อนสนิทที่สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง)

เลย์:

"เห็นไปกินข้าวกับหัวหน้าเราด้วยนะวันนี้ ใกล้กันขนาดนั้นแล้วเหรอ?"

เมฆ: (รีบหลบสายตา)

"ก็...บังเอิญน่ะครับ"

เลย์: (หัวเราะ)

"เมฆ นายไม่ใช่คนโกหกเก่งนะรู้ไหม หน้าแดงไปหมดแล้วนั่น"

เมฆ: (ถอนหายใจ แล้วตอบแบบจำนน)

"มัน...ก็มีบางอย่างที่เขาพูด แล้วฉันยังไม่รู้จะรับมือยังไงดี"

เลย์: (เลิกคิ้ว)

"เขาบอกว่าชอบเหรอ?"

(เมฆเงียบไปอีกครั้ง เป็นคำตอบที่มากพอให้เลย์พยักหน้าเข้าใจ)

เลย์: (จริงจังขึ้น)

"แล้วนายล่ะ รู้สึกยังไงกับเขา?"

(เมฆเม้มปาก รู้สึกเหมือนทุกอย่างถูกจับโป๊ะหมดแล้ว เขายกมือขึ้นลูบหน้าผาก)

เมฆ:

"ฉัน...ไม่ได้ไม่รู้สึกอะไร แต่มันเร็วไปมั้ยล่ะ เราแค่ทำงานด้วยกัน ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่เขาทำทั้งหมด...มันจริงแค่ไหน"

เลย์: (พยักหน้า)

"มันไม่ผิดที่จะระวังใจตัวเอง แต่บางครั้ง...ความรู้สึกมันก็มาโดยไม่รอความเหมาะสมหรอก"

(เมฆนิ่ง มองไปยังจอคอมฯ ที่หน้าจอยังค้างอยู่ที่รายงานที่เปิดไว้ก่อนจะเดินออกไปกินข้าวกับต้นกล้า ภาพในหัวเขากลับไม่ใช่ตัวเลข... แต่เป็นดวงตาจริงจังคู่นั้น)

---

[ ทางเดินในบริษัท – เวลากลับบ้าน]

(เมฆเดินออกจากลิฟต์ กำลังจะมุ่งหน้าไปยังทางออก แต่ก็เห็นต้นกล้าที่ยืนพิงผนังใกล้ประตูทางออก ราวกับรอใครบางคน)

ต้นกล้า: (เห็นเมฆ เดินเข้ามาใกล้)

"ฉันเดาถูกว่านายยังไม่กลับ"

เมฆ: (เลิกคิ้ว)

"คุณรอผมเหรอครับ?"

ต้นกล้า:

"ก็...อยากเดินลงไปพร้อมกัน"

(เมฆไม่พูดอะไร แค่เดินเคียงไปกับอีกฝ่ายเงียบๆ จนกระทั่งเกือบถึงหน้าประตูอาคาร)

ต้นกล้า: (หยุดเดินแล้วหันมามอง)

"ขอถามอะไรหน่อย"