บทที่ 5: รุ่นพี่ที่ไม่ยอมปล่อยให้ลืม

ตั้งแต่วันนั้น… เบลก็เริ่มรู้สึกว่าเซนไม่ได้เป็นแค่ “ความบังเอิญ” อีกต่อไป

ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ก็มักจะเห็นเซนอยู่แถวนั้นเสมอ บางครั้งอีกฝ่ายแค่เดินผ่านไปเฉยๆ บางครั้งก็เหมือนตั้งใจมายืนรออยู่แล้ว และบางครั้ง… เซนก็โผล่มาแบบไม่ให้ตั้งตัวเลย

เหมือนกับตอนนี้—

"เบล"

เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลังขณะที่เบลกำลังเปิดล็อกเกอร์เก็บของในตึกคณะ

"...พี่เซน?"

เบลหันขวับไปมอง และแน่นอนว่าไม่ผิดตัว คนที่ยืนกอดอกอยู่ตรงนั้นคือเซนจริงๆ

"เลิกเรียนแล้วเหรอ?" เซนถามเสียงเรียบ

"ครับ แล้วพี่มาทำอะไรแถวนี้?"

"รอนาย"

เบลกระพริบตาปริบๆ "รอผม? ทำไมเหรอครับ?"

"ไปกินข้าวกัน"

"...ห้ะ?"

"หิวแล้ว" เซนพูดพลางยกมือขึ้นลูบท้องตัวเองเบาๆ "แต่ขี้เกียจกินคนเดียว"

"เอ่อ... แล้วทำไมต้องเป็นผมล่ะครับ? พี่ไม่มีเพื่อนคนอื่นเหรอ?"

"มี แต่วันนี้อยากกินข้าวกับนาย"

เบลอ้าปากพะงาบๆ ไม่รู้จะเถียงยังไงดี เพราะเซนพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดามาก ทั้งที่ความจริงมันไม่ธรรมดาเลย!

"เอ้า ไปกันเถอะ" เซนไม่รอให้เขาปฏิเสธ ดึงกระเป๋าเขาขึ้นพาดบ่าแล้วเดินนำไปก่อนเลย

"เฮ้! พี่! เดี๋ยว!" เบลรีบเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

ร้านอาหารเล็กๆ กับบรรยากาศแปลกๆ

สุดท้าย เบลก็โดนลากมาที่ร้านอาหารใกล้มหาวิทยาลัย เป็นร้านข้าวที่ดูเรียบง่าย แต่บรรยากาศกลับรู้สึก… แปลกไปนิดหน่อย

โดยเฉพาะตอนที่พวกเขานั่งลงตรงโต๊ะมุมร้านที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว

"พี่พาผมมากินที่นี่ทำไมครับ?" เบลถามระหว่างที่เปิดเมนู

"ก็ร้านนี้อร่อย นายจะลองดูไหม?"

เบลมองเซนอย่างไม่แน่ใจ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แล้วสั่งอาหารตามเมนูที่แนะนำ

ระหว่างรออาหาร เบลรู้สึกได้ว่าสายตาของเซนยังจับจ้องมาที่เขาตลอด

"พี่มองผมทำไมครับ?" เบลถามขึ้นอย่างอดไม่ได้

เซนยกยิ้มมุมปาก "เพราะนายทำหน้าน่าสนใจ"

"ห้ะ? หน้าแบบไหนเหรอ?"

"แบบที่เหมือนกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง"

เบลเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจถามสิ่งที่ติดอยู่ในใจมาตลอด "พี่เซน…"

"หืม?"

"พี่… ตั้งใจเจอผมหรือเปล่าครับ?"

เซนเลิกคิ้วนิดๆ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ "เพิ่งสงสัย?"

"ผมก็สงสัยมาหลายวันแล้ว!" เบลพูดเสียงเครียด "ทำไมพี่โผล่มาทุกที่เลย?"

เซนเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ก่อนจะตอบกลับมาสั้นๆ แต่ชัดเจน

"เพราะอยากเจอ"

"…!"

คำตอบตรงๆ ของเซนทำให้เบลพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?" เซนยกยิ้มขี้เล่น

"พี่พูดแบบนี้กับทุกคนเหรอ?"

"ไม่"

"…งั้นแปลว่าผมเป็นข้อยกเว้น?"

"อืม"

เบลเริ่มใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว "แล้วทำไมต้องเป็นผมล่ะครับ?"

เซนไม่ตอบในทันที แต่กลับจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เหมือนกำลังประเมินอะไรบางอย่าง

"เพราะว่านายดูน่าสนใจ"

"…น่าสนใจยังไงครับ?"

"อืม…" เซนทำท่าคิด ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้เบลเล็กน้อย "อยากให้ฉันอธิบายตอนนี้เลยไหม?"

เบลสะดุ้งถอยหลังโดยอัตโนมัติ "พ-พี่! นั่งดีๆ สิครับ!"

เซนหัวเราะเบาๆ "ขี้ตกใจจริงๆ"

"ก็พี่เล่นมาทำแบบนี้ ผมจะไม่ตกใจได้ยังไง!"

เบลรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้เพราะความอายหรืออะไรบางอย่างที่เขายังไม่เข้าใจ

"เอาเถอะ ไม่ต้องคิดมากหรอก" เซนเอนหลังกลับไป "แค่รู้ไว้ว่าต่อจากนี้ นายหนีฉันไม่พ้นแล้วล่ะ"

"…หมายความว่าไงครับ?"

เซนยกยิ้มมุมปาก "ไว้จะบอกตอนที่นายพร้อมจะรับรู้คำตอบแล้วกัน"

เบลอ้าปากจะเถียง แต่พอดีกับที่อาหารมาเสิร์ฟพอดี บทสนทนาจึงต้องหยุดลงชั่วคราว

แต่ถึงจะกินข้าวกันเงียบๆ แต่เบลกลับรู้สึกได้ว่า บรรยากาศระหว่างพวกเขากำลังเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ

และที่สำคัญ…

เขาเริ่มอยากรู้คำตอบของเซนมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วสิ…

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***