บทที่ 4: รุ่นพี่ที่ตามติด หรือแค่เรื่องบังเอิญ?

"ไม่จริงน่า…"

เบลพึมพำกับตัวเองเบาๆ พลางเดินเข้ามาในห้องสมุดของมหาวิทยาลัย วันนี้เขาตั้งใจจะมาหาหนังสืออ่านเล่นระหว่างรอเข้าเรียนคาบบ่าย แต่พอเดินผ่านชั้นหนังสือไปได้ไม่กี่แถว ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็น ใครบางคน นั่งอยู่ตรงโต๊ะริมกระจก

เซน… อีกแล้ว!?

เบลเบิกตานิดๆ รู้สึกได้ว่าตัวเองเริ่มเจอรุ่นพี่ปีสองคนนี้บ่อยเกินไปแล้ว ตั้งแต่วันแรกที่เขาวิ่งชนเซน พวกเขาก็ดูเหมือนจะเจอกันแทบทุกวัน แถมยังเป็นสถานการณ์ที่ ไม่น่าจะบังเอิญได้ขนาดนี้ อีกด้วย

"ห้องสมุดก็ยังมาเจอ…" เบลพึมพำเบาๆ ก่อนจะรีบหันหลังกลับ ตั้งใจว่าจะไปหามุมอื่นอ่านหนังสือแทน

แต่ยังไม่ทันก้าวออกไป เสียงทุ้มๆ ที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

"เบล"

เบลสะดุ้งเฮือกก่อนจะค่อยๆ หันกลับไปมองอย่างกล้าๆ กลัวๆ เซนยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ดวงตาคมสบมองตรงมาที่เขาด้วยแววตานิ่งๆ

"เอ่อ… รุ่นพี่…"

"มาทำอะไรที่นี่?" เซนถามเสียงเรียบ

"ก็… มาหาหนังสืออ่านครับ"

"งั้นก็มานั่งอ่านด้วยกันสิ"

"หา!?" เบลตกใจจนเผลอพูดเสียงดังไปนิด ทำให้คนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ หันมามอง เขารีบเอามือปิดปากตัวเองแล้วลดเสียงลง "พี่หมายถึงอะไรนะครับ?"

"ก็นั่งอ่านด้วยกันไง หรือว่านายไม่อยากนั่งกับฉัน?"

เซนพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่เบลกลับรู้สึกว่ามันไม่ปกติเลยสักนิด!

"พี่… เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นนะครับ…"

"อืม ก็จริง" เซนพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะวางปากกาลงแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ "แต่ฉันว่ากำลังจะสนิทกันแล้วล่ะ"

เบลเงียบไปทันที

เขาไม่รู้จะตอบอะไรดี หัวใจเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ

"เอ้า มานั่งสิ" เซนขยับเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามให้เบาๆ เป็นการบอกว่าเขาไม่ได้พูดเล่น

เบลลังเล แต่สุดท้ายก็ยอมเดินไปนั่งตรงข้ามกับเซน ถึงจะรู้สึกแปลกๆ ก็เถอะ

"อ่านอะไรอยู่เหรอครับ?" เบลถามเพื่อทำลายความเงียบ

เซนเหลือบตามองหนังสือที่เปิดค้างไว้บนโต๊ะ ก่อนจะยื่นให้ดู "เกี่ยวกับจิตวิทยา"

เบลกวาดตามองชื่อหนังสือก่อนจะพูดอย่างไม่มั่นใจ "พี่ชอบเรื่องพวกนี้เหรอครับ?"

"อืม ก็น่าสนใจดี"

เบลพยักหน้าเบาๆ "ดูเป็นหนังสือที่อ่านยากจัง…"

"ก็นิดหน่อย แต่ก็มีเรื่องสนุกๆ เหมือนกัน อย่างเช่น…" เซนพลิกไปที่หน้าหนึ่งแล้วชี้ให้ดู "อันนี้เกี่ยวกับการอ่านภาษากายของคน"

"ภาษากาย?"

"ใช่ อย่างตอนนี้…" เซนวางมือบนโต๊ะแล้วโน้มตัวเข้ามาเล็กน้อย "นายกำลังทำตัวเกร็งๆ เหมือนไม่ค่อยสบายใจ แปลว่าอาจจะกำลังรู้สึกอึดอัด"

เบลเบิกตากว้าง "ผมเปล่าอึดอัดนะครับ!"

"แต่ดูจากการนั่งของนาย ก็พอจะรู้ว่านายกำลังกังวล"

เบลก้มลงมองตัวเองโดยอัตโนมัติ แล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่าเขานั่งตัวตรงเกินไป มือก็วางบนตักเหมือนเด็กนักเรียนที่ถูกจับผิด

"…โอเค ผมอาจจะเกร็งจริงๆ" เบลถอนหายใจแล้วพยายามผ่อนคลายตัวเอง "แต่ก็เพราะพี่ชอบทำให้ผมตกใจไง"

"หืม? ฉันทำอะไร?" เซนเอียงคอนิดๆ

"พี่โผล่มาทุกที่เลย ผมเริ่มสงสัยแล้วนะ ว่าพี่ตั้งใจหรือว่ามันบังเอิญกันแน่…"

เซนยิ้มมุมปาก ก่อนจะพูดออกมาเสียงเรียบๆ "นายคิดว่าไงล่ะ?"

เบลจ้องหน้ารุ่นพี่ตรงหน้า พยายามประเมินว่าคำตอบของเซนเป็นแบบไหนกันแน่

"ผมว่า… มันคงเป็นเรื่องบังเอิญแหละ" เบลพูดขึ้นมา แม้ในใจจะแอบคิดไปอีกทางก็ตาม

"งั้นเหรอ?" เซนหัวเราะในลำคอเบาๆ "บางที… มันอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็ได้นะ"

เบลสะดุ้ง "พี่หมายความว่ายังไง!?"

เซนไม่ตอบอะไร นอกจากส่งยิ้มบางๆ มาให้ แล้วก้มลงอ่านหนังสือของตัวเองต่อ ปล่อยให้เบลนั่งคิดมากอยู่คนเดียว

หัวใจของเบลเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร…

บางทีเขาอาจจะต้องหาคำตอบเองแล้วว่า สิ่งที่เซนพูด… หมายความว่าอะไรกันแน่?

---

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***