บทที่ 3: ใจเต้นแรงเพราะบังเอิญ หรือเพราะอะไร?

เบลเผลอกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว ขณะที่มองรุ่นพี่ปีสองตรงหน้าที่ยืนกอดอกส่งยิ้มขี้เล่นมาให้

"บังเอิญจังเลยนะ เด็กใหม่"

เสียงทุ้มของเซนยังคงชัดเจน แม้โรงอาหารจะเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยจอแจ แต่เบลกลับได้ยินแค่เสียงของอีกฝ่ายที่ดังอยู่ในหู

"เอ่อ... ครับ" เบลตอบกลับไปแบบงงๆ ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรต่อ

"นี่เพื่อนนายเหรอ?" เซนเหลือบตามองกลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่กับเบล

"อ้อ ใช่ครับ พวกเราเรียนปีหนึ่งด้วยกัน" หนึ่งในเพื่อนของเบลเป็นคนตอบแทน ก่อนจะเอียงคอถามกลับ "แล้วพี่ล่ะ? เพื่อนๆ พี่อยู่ไหน?"

เซนเหลือบตาไปทางโต๊ะของตัวเองที่อยู่ไม่ไกลนัก ก่อนจะยักไหล่ "ก็อยู่ตรงนั้นแหละ แต่เดินมาหาเด็กใหม่แป๊บเดียว คงไม่ว่าหรอก"

คำว่า เด็กใหม่ ที่เซนใช้เรียกเบล ทำให้เจ้าตัวรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก มันไม่ได้ดูเป็นการเรียกด้วยเจตนาไม่ดี แต่ก็แฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้ใจเขาสั่นนิดๆ

"แล้ว... พี่มีอะไรเหรอครับ?" เบลถามกลับ เพราะไม่เข้าใจว่าเซนเดินมาหาเขาทำไม

"ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แค่เห็นนายอยู่ตรงนี้ ก็เลยทัก" เซนพูดพลางยกยิ้มบางๆ "เมื่อเช้านายวิ่งซะล้มไม่เป็นท่า ตอนนี้ยังดีอยู่ใช่ไหม?"

"อ๋อ... ครับ ผมไม่เป็นอะไร" เบลพยักหน้ารัวๆ รู้สึกว่าตัวเองต้องตอบให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นอาจจะโดนสายตานิ่งๆ ของเซนสะกดไว้จนทำอะไรไม่ถูก

"ดีแล้ว" เซนตอบสั้นๆ แล้วจ้องมองเขาอีกนิด ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าแก้วน้ำของเบลขึ้นมา

"...พี่ทำอะไร!?" เบลเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเซนยกแก้วน้ำของเขาขึ้นดื่มหน้าตาเฉย

เซนวางแก้วลงอย่างใจเย็น ก่อนจะมองหน้าเขาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ก็แค่ลองชิมดู ว่านายกินอะไรอยู่"

"พ-พี่! นั่นมันแก้วของผมนะ!" เบลอุทาน หน้าเริ่มขึ้นสีโดยไม่รู้ตัว

"แล้วไง?" เซนตอบกลับง่ายๆ แล้วทำหน้าเหมือนไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่อะไร

เบลพูดไม่ออกไปชั่วขณะ นี่มัน... การดื่มแก้วเดียวกันไม่ใช่เหรอ!?

"หรือว่านายรังเกียจ?" เซนเลิกคิ้ว ถามเสียงเรียบ

"ม-ไม่ใช่แบบนั้น! แต่แบบ... เอ่อ..." เบลพูดตะกุกตะกัก ไม่รู้ว่าต้องอธิบายยังไงดี

เพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ข้างๆ ต่างพากันมองเหตุการณ์นี้ด้วยแววตาแปลกๆ บางคนอมยิ้ม บางคนมองสลับไปมาระหว่างเบลกับเซน เหมือนเริ่มจะจับอะไรบางอย่างได้

"โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว" เซนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะวางมือบนศีรษะของเบลแล้วขยี้เบาๆ "กินข้าวให้หมดล่ะ เดี๋ยวจะไม่มีแรงวิ่งไปเรียนอีก"

เบลสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงมืออุ่นๆ ที่วางอยู่บนหัว เขารีบปัดออกโดยอัตโนมัติ "พี่นี่แปลกคนชะมัดเลย!"

"หืม? แปลกตรงไหน?"

"ก็...!"

เบลอ้าปากจะพูดแต่ก็ต้องชะงัก เพราะเขาเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี

เซนหัวเราะนิดๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง ทิ้งให้เบลนั่งหน้าแดงอยู่ตรงนั้น

เพื่อนข้างๆ หันมามองเขาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม "เบล... นายไปสนิทกับพี่เซนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?"

"ผมไม่ได้สนิทกับเขานะ! แค่บังเอิญเจอเมื่อเช้าเฉยๆ!"

"แต่พี่เขาดูสนใจนายอยู่นะ"

"บ้าเหรอ! ไม่มีทาง!"

เบลรีบปฏิเสธทันควัน แต่ลึกๆ แล้วเขากลับรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่แปลกไปจริงๆ

และเขาไม่แน่ใจว่า... ตัวเองกำลังรู้สึกยังไงกับมันกันแน่

หลังจากนั้น

เบลคิดว่าเรื่องของเซนคงจบแค่ตรงนั้น แต่ดูเหมือนว่าพรหมลิขิต(?) จะไม่ได้คิดแบบเดียวกับเขา เพราะหลังจากวันนั้น เขากลับบังเอิญเจอเซนบ่อยขึ้น

เดินสวนกันระหว่างทางไปเรียน

เจอกันที่โรงอาหารอีกหลายครั้ง

แม้แต่ตอนที่เบลไปหาหนังสือที่ห้องสมุด ก็ยังเจอเซนนั่งอ่านหนังสืออยู่มุมห้อง

มันทำให้เบลเริ่มสงสัยว่า นี่มันบังเอิญจริงๆ หรือว่ามีอะไรบางอย่างที่ทำให้พวกเขาต้องเจอกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า?

และที่สำคัญกว่านั้น...

หัวใจของเขาก็เริ่มเต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่เจอเซนโดยไม่รู้ตัว

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***