บทที่ 2: ความบังเอิญ หรือ พรหมลิขิต?

หลังจากเหตุการณ์ชนกันกลางทางเมื่อเช้า เบลก็รีบวิ่งไปที่คณะจนแทบหอบแฮ่ก โชคดีที่อาจารย์ยังไม่เริ่มสอน เขาจึงแอบถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะรีบเดินไปนั่งที่ว่างท้ายห้อง

ตลอดทั้งคาบ เบลยังคงคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า—รุ่นพี่ปีสองคนนั้น... เซน

‘ทำไมรู้สึกว่าเขาดู… อันตรายนิดๆ นะ’ เบลพึมพำในใจ ภาพรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปนนิ่งของเซนยังติดตาอยู่ ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก

แต่ก็ช่างเถอะ—ยังไงก็คงไม่ได้เจอกันอีกอยู่ดี มหาวิทยาลัยตั้งกว้างขนาดนี้ โอกาสเจอกันซ้ำอีกครั้งคงต่ำมาก... ใช่ไหม?

ช่วงเที่ยง เบลกับเพื่อนใหม่ในกลุ่มตกลงกันว่าจะไปกินข้าวที่โรงอาหารรวมของมหาวิทยาลัย พวกเขาเดินเลือกอาหารอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหาที่นั่งได้ตรงโต๊ะริมหน้าต่าง

"วันนี้คนเยอะจังแฮะ" เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น ขณะมองไปรอบๆ ที่เต็มไปด้วยนักศึกษาหลากหลายคณะ

เบลพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะก้มลงตักข้าวเข้าปาก แต่ยังไม่ทันเคี้ยวดี เขาก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆ

"เฮ้ เซน! ทางนี้!"

‘เซน? หรือว่าจะ...’

ด้วยความสงสัย เบลจึงเงยหน้าขึ้นมองไปทางเสียงนั้น และแน่นอน—เป็นเซนจริงๆ

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในเสื้อช็อปสีเข้มนั่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะของเขาเท่าไหร่นัก กลุ่มเพื่อนของเซนดูเหมือนเป็นพวกรุ่นพี่ปีสองเหมือนกัน ทุกคนดูเป็นกันเอง หัวเราะเฮฮา แต่เซนกลับไม่ได้พูดมากนัก แค่ฟังและอมยิ้มเป็นบางครั้ง

และจากจุดที่เบลนั่งอยู่... เขาบังเอิญสบตากับเซนที่มองมาอยู่ก่อนแล้วพอดี

"...!"

หัวใจของเบลสะดุดไปชั่ววินาที ก่อนที่เขาจะรีบหลบตาแทบไม่ทัน

‘แย่แล้ว... โดนจับได้ว่าแอบมอง’

เบลแกล้งทำเป็นตักข้าวกินต่อ แต่รู้สึกได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งยังมองมาอยู่ตลอด จนเขาทำตัวไม่ถูก

"เบล ทำไมทำหน้าตึงแบบนั้นอะ?" เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น

"ห-หืม? เปล่านี่!"

"จริงเหรอ? หน้าแดงเชียว"

"ค-คือมันร้อน!" เบลรีบหาข้อแก้ตัว ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อให้เร็วที่สุด หวังว่าเซนจะเลิกสนใจเขาสักที

แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะไม่เป็นไปตามที่คิด เพราะไม่นานนัก เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ก่อนที่เสียงทุ้มคุ้นเคยจะดังขึ้นใกล้ๆ

"บังเอิญจังเลยนะ เด็กใหม่"

เบลเงยหน้าขึ้นทันที—เซนยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆ พร้อมกับรอยยิ้มขี้เล่นที่ทำให้ใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ…