ความบังเอิญไม่มีอยู่จริง

บทที่ 1: การพบเจอ

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านแนวต้นไม้ใหญ่ที่เรียงรายอยู่สองข้างทางของมหาวิทยาลัย นักศึกษาหลายคนทยอยเดินเข้าคณะ บ้างจับกลุ่มพูดคุย บ้างเร่งฝีเท้ากลัวไปสาย แต่ในบรรดาคนเหล่านั้น มีเด็กหนุ่มปีหนึ่งคนหนึ่งที่กำลังพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างสุดชีวิต

"แย่แล้ว! แย่แล้ว! มาสายวันแรกเลยเหรอเนี่ย!" เบลพึมพำกับตัวเองพลางก้มหน้าก้มตาวิ่งสุดแรง เขาเผลอปิดนาฬิกาปลุกแล้วหลับต่อไปอีกครึ่งชั่วโมง พอลืมตาขึ้นมาอีกที เวลาก็แทบจะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว

เสียงรองเท้าผ้าใบกระทบพื้นถนนคณะดังเป็นจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง—

โครม!

"โอ๊ย!"

"เฮ้ย!"

เบลรู้สึกเหมือนตัวเองพุ่งเข้าชนกำแพงอะไรบางอย่างที่แข็งมาก ร่างเขาถูกแรงปะทะกระเด็นถอยหลัง ก่อนจะล้มลงนั่งกองอยู่กับพื้น หนังสือเรียนที่อุตส่าห์กอดเอาไว้แน่นหลุดมือกระจายเต็มพื้น

"โอ๊ย… เจ็บชะมัด…" เบลบ่นพลางลูบหัวตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่เขาพุ่งเข้าชน

ตรงหน้าเขาคือชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผมสีดำสนิทยุ่งเล็กน้อยเหมือนคนที่เพิ่งตื่นแต่ก็ยังดูดีเกินไปสำหรับมนุษย์ทั่วไป ดวงตาคมกริบสบตากับเบลนิ่งๆ ราวกับกำลังประเมินว่าเด็กที่วิ่งมาชนเขานั้นเป็นใคร

"เป็นอะไรหรือเปล่า?" เสียงทุ้มของชายหนุ่มเอ่ยขึ้น แววตาดูไม่ได้โกรธเคืองอะไรนัก

"อ-อ้อ… ผม… ขอโทษครับ!" เบลรีบลุกขึ้นพรวด ยกมือไหว้ด้วยความตกใจ

ชายหนุ่มตรงหน้ากระพริบตาช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจนิดๆ แล้วช่วยหยิบหนังสือที่ตกอยู่ขึ้นมายื่นให้

"ดูทางหน่อยสิ นายเล่นวิ่งมาชนแบบนี้ ถ้าหัวฟาดพื้นไปจะทำไง?"

เบลยื่นมือไปรับหนังสือมา ก้มหน้านิดๆ อย่างรู้สึกผิด "ขอโทษจริงๆ ครับ ผมสายแล้วเลยรีบไปหน่อย…"

อีกฝ่ายมองเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับรู้ "เข้าใจละ… นายปีหนึ่งสินะ?"

เบลชะงักไปนิดก่อนเงยหน้ามอง "รู้ได้ไงครับ?"

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ก่อนจะชี้ไปที่ป้ายชื่อที่เบลห้อยอยู่

"เด็กใหม่ส่วนใหญ่จะใส่ป้ายชื่อกันหมด แล้วดูจากท่าทางของนาย…" อีกฝ่ายยกยิ้มมุมปากเล็กๆ "ชัดเลย"

เบลรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกระต่ายที่โดนหมาป่ามองทะลุปรุโปร่ง

"ว่าแต่นายชื่ออะไร?"

"เบลครับ…"