บทที่ 2 - จุดเริ่มต้นของเส้นทาง

สายฝนยังคงโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้าไม่ขาดสาย เสียงหยดน้ำกระทบพื้นหินและใบไม้แห้งเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ละอองฝนไหลซึมผ่านเกราะเสื้อของคี ลูซ ทำให้รู้สึกหนาวเหน็บขึ้นเรื่อย ๆ

ท่ามกลางเสียงฝน มีเสียงหายใจแผ่วเบาแทรกเข้ามา

"แม่..."

เสียงของลูกมังกรตัวน้อยที่แนบชิดอยู่กับแขนของเขา ยังคงพูดคำนั้นออกมาอีกครั้ง

คี ลูซชะงักไปเล็กน้อย แม้ว่าคำนี้จะทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ แต่พอเห็นสายตาที่มองมาของลูกมังกรแล้ว เขาก็ไม่อาจเอ่ยปากปฏิเสธได้

‘ช่างเถอะ... มันเพิ่งเกิดมา ไม่มีใครเลย แค่ยึดฉันเป็นที่พึ่งสินะ...’

เขาถอนหายใจ ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งลูบหัวของลูกมังกรเบา ๆ

“จะเรียกยังไงก็แล้วแต่นายละกัน”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลูกมังกรก็ส่ายหางไปมาอย่างพึงพอใจ

อย่างไรก็ตาม...

ภาพตรงหน้าเขา ทำให้ความรู้สึกหนักอึ้งเริ่มเข้าครอบงำ

ศพของมังกรสองตัวที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงซากปรักหักพังของโบราณสถาน รอบข้างปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์และมอสเขียว ผนังบางส่วนของวิหารโบราณยังคงมีร่องรอยของสัญลักษณ์บางอย่างที่เลือนรางไปตามกาลเวลา

คี ลูซมองร่างของพวกมันนิ่ง ๆ

"ขอให้พวกท่านไปสู่สุขคติ..."

แม้จะไม่รู้จักกันมาก่อน แต่สิ่งที่พวกมันพูดกับเขาก่อนสิ้นลมยังคงดังก้องในหู

"ช่วยดูแลลูกของพวกข้าด้วย..."

เสียงนั้นเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและเจ็บปวด คี ลูซกำมือแน่น ดวงตาฉายแววแน่วแน่

‘ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณต้องเผชิญกับอะไรมา... แต่ฉันจะดูแลลูกของพวกคุณให้เอง’

เขาคิดเช่นนั้นก่อนจะหันไปหาลูกมังกรที่กำลังซุกตัวกับอกของเขา

“เราต้องออกไปจากที่นี่ นายเดินไหวไหม?”

ลูกมังกรขยับตัวเล็กน้อย พยายามใช้ขาหน้าดันตัวเองขึ้นจากพื้น แต่ขาของมันกลับสั่นไหว ก่อนจะทรุดลงไปอีกครั้ง

"อือ..."

“เห้อ... แบบนี้คงต้องให้ฉันช่วยพานายไปสินะ”

คี ลูซย่อตัวลงหมายจะอุ้มมันขึ้น แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้สัมผัสตัวมัน—

ฟึบ!

ลูกมังกรกระโจนเข้าหาเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ใช้กรงเล็บเล็ก ๆ กอดรัดร่างเขาไว้แน่น

คี ลูซชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมา

"เข้าใจแล้ว ๆ ฉันไม่ทิ้งนายไปไหนหรอก"

เมื่อได้ยินดังนั้น ลูกมังกรก็ซุกตัวเข้ากับอกของเขามากขึ้น ราวกับกำลังหาที่พึ่งพิง

“แม่... อบอุ่น”

“...อย่าพูดอะไรที่ทำให้ฉันขนลุกได้ไหม?”

คี ลูซบ่นเบา ๆ แม้ว่ามันจะเป็นมังกร แต่ก็ยังเป็นเพียงเด็กที่เพิ่งลืมตาดูโลกเพียงลำพัง

"เอาล่ะ ไปกันเถอะ"

เขาอุ้มลูกมังกรขึ้น แล้วก้าวเดินออกจากโบราณสถาน

แต่ทันทีที่เขาเดินออกมา—

กรรรรรรร!!

เสียงคำรามต่ำดังก้องขึ้นจากด้านหลัง

คี ลูซหยุดชะงัก หัวใจเต้นแรงขึ้นทันที

‘เสียงอะไรกัน...?’

เขาค่อย ๆ หันหลังกลับไปมอง

ที่เงามืดภายในซากโบราณสถาน ดวงตาสีแดงคู่หนึ่งลืมขึ้น มันเต็มไปด้วยความอาฆาตและกระหายเลือด

สิ่งมีชีวิตบางอย่างกำลังจ้องมองพวกเขา

คี ลูซกำไม้คบไฟในมือแน่น ดวงตาจับจ้องไปยังเงานั้น

และเมื่อมันก้าวออกมาจากความมืด—

ร่างกายของมันสูงใหญ่ผิดมนุษย์ ผิวหนังหยาบกร้านดั่งหิน กรงเล็บคมกริบ และเขี้ยวที่แหลมคม

"อสูรกาย..."

เขาพึมพำออกมาเบา ๆ

ลูกมังกรในอ้อมแขนของเขาสั่นเทา มันหันไปมองอสูรกายนั้นแล้วส่งเสียงขู่เบา ๆ

“กรร...!”

"นายกลัวเหรอ?" คี ลูซถามเบา ๆ

ลูกมังกรไม่ได้ตอบ แต่ดวงตาของมันสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด

คี ลูซกัดฟันแน่น ‘บ้าจริง... ฉันไม่มีอาวุธเลย’

เขากวาดสายตามองรอบตัว หินแหลม ๆ เศษซากของโบราณสถาน และไม้เก่า ๆ บางส่วน

“ไม่มีทางเลือกสินะ...”

เขาใช้มือข้างหนึ่งคว้าไม้ยาว ๆ ที่ดูแข็งแรงขึ้นมา แล้วถือไว้แน่น

"แม่..." ลูกมังกรเรียกเบา ๆ

คี ลูซเหลือบมองลูกมังกรในอ้อมแขน ก่อนจะฉีกยิ้มบาง ๆ

"ไม่ต้องห่วง ฉันจะปกป้องนายเอง"

"มาเลย ไอ้อสูรกาย!"

การต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***