บทที่ 1 - เส้นทางสู่ชะตากรรม

เสียงฝนตกกระทบใบไม้ดังก้องทั่วป่าลึก สายฟ้าฟาดลงมาเป็นระยะ เผยให้เห็นภาพของต้นไม้สูงใหญ่และเถาวัลย์ที่เลื้อยพันกันแน่น

คี ลูซ เดินฝ่าฝนมาเป็นเวลานาน เสื้อผ้าเปียกโชกติดตัว ร่างกายของเขาอ่อนล้า แต่บางอย่างในใจบอกให้เขาเดินหน้าต่อไป

และจากความเงียบงันของป่าอันมืดมิด...

"ช่วยด้วย..."

เสียงหนึ่งดังขึ้นเบา ๆ

มันไม่ใช่เสียงลม ไม่ใช่เสียงสัตว์ป่า แต่มันเป็นเสียงของบางสิ่งที่กำลังอ้อนวอน ราวกับแผ่วเบาเหลือเกิน

"ช่วยลูกของข้า..."

หัวใจของ คี ลูซ เต้นแรงขึ้น

เขาเดินฝ่าฝน ลัดเลาะผ่านแนวต้นไม้ จนกระทั่ง...

ซากโบราณสถานโบราณปรากฏตรงหน้า

เสาหินสูงใหญ่แตกร้าว กำแพงหินสลักลวดลายเก่าแก่ถูกเถาวัลย์ปกคลุม ซากอาคารบางส่วนพังทลายลงกับพื้น

แต่ที่กลางโบราณสถานนั้น—

มีไข่ใบหนึ่งวางอยู่

มันเป็นไข่ขนาดใหญ่ เปลือกของมันเป็นสีดำสนิท ลวดลายแปลกประหลาดเรืองแสงเป็นสีแดงสลับขาว

คี ลูซ ก้าวเข้าไปใกล้ แต่แล้วสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับ บางสิ่งที่น่าสะพรึง

ศพ...

ร่างของ มังกรสองตัว นอนแน่นิ่งอยู่ข้าง ๆ ไข่ พวกมันมีเกล็ดสีดำสนิทเหมือนกับเปลือกไข่ เลือดสีแดงเข้มไหลรินชโลมพื้น

แต่หนึ่งในนั้นยังไม่สิ้นลมหายใจ

มังกรตัวนั้นหอบหายใจหนัก ดวงตาสีแดงเลือนราง ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลเหวอะหวะ

มันพยายามหันมองมาที่เขา ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา

"มนุษย์... เจ้าคือผู้ที่ได้ยินเสียงของข้า..."

คี ลูซ เบิกตากว้าง "เจ้าเป็นคนเรียกข้างั้นเหรอ!?"

มังกรกระอักเลือด แต่ยังฝืนพูดต่อ

"ข้ากับคู่ของข้า... ปกป้องสิ่งนี้ด้วยชีวิต..."

ดวงตาของมันเลื่อนมองไปที่ไข่ใบใหญ่

"แต่มัน... มากเกินไป..."

ลมหายใจของมันเริ่มขาดช่วง คี ลูซ รู้สึกถึงความสิ้นหวังที่แผ่ออกมาจากร่างของมัน

"ข้าขอร้อง... จงปกป้องลูกของข้า..."

"แต่ว่า..."

"นาง... คือสิ่งสุดท้ายของพวกข้า..."

และในวินาทีนั้น—

"แกร๊ง!!"

เสียงแตกร้าวดังขึ้น เปลือกไข่เริ่มมีรอยร้าว

รอยแยกขยายตัวกว้างขึ้น เสียงแตกร้าวดังระงม

จนกระทั่ง—

ปัง!!

เปลือกไข่แตกกระจายไปทั่วพื้น

เงาสีดำขยับตัวอยู่ท่ามกลางเศษเปลือก

มันมีดวงตาสามสี—ดำ แดง และขาวข้างละสี ร่างกายปกคลุมด้วยเกล็ดดำขลับ มีปีกขนาดใหญ่ และกรงเล็บที่แหลมคม

มันเป็นมังกร...

ลูกมังกรกระพริบตาช้า ๆ ก่อนจะพยายามยันตัวลุกขึ้น แต่กลับล้มลงไปกับพื้นอย่างไม่มั่นคง

"ยังเดินไม่แข็งงั้นเหรอ..."

คี ลูซ จ้องมองมันด้วยความประหลาดใจ แม้ว่ามันจะดูน่าเกรงขาม แต่กลับมีบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกว่า...

"มันยังเป็นแค่เด็กเท่านั้น..."

มังกรขยับปากเหมือนจะพูด

"มะ... มะ?"

เสียงของมันเบาและติดขัด ราวกับเด็กเล็กที่เพิ่งหัดพูด

คี ลูซ ทรุดตัวลงตรงหน้า

"นายกำลังพูดอะไรน่ะ?"

ลูกมังกรกระพริบตา ดวงตาของมันสั่นไหว

แล้วมันก็ค่อย ๆ เอ่ยคำออกมาอย่างช้า ๆ

"แ... แม่?"

คี ลูซ เบิกตากว้าง

"ห๊ะ!?"

ลูกมังกรเอียงคอ ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความสับสน

"แม่?"

"ไม่ ๆ เดี๋ยวก่อน นายเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า!?"

ลูกมังกรเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะก้มหน้าลง และเงยขึ้นมองคีลูซ

"แม่?"

มันเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล เหมือนเด็กน้อยที่ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำเช่นไร

คี ลูซเม้มปากแน่น เขาเองก็ไม่รู้จะตอบยังไงดี แต่ก่อนที่เขาจะเอ่ยอะไรออกมา...

ลูกมังกรก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ และซบหัวลงกับแขนของเขา

"แม่" เสียงของมันสั่นเครือ และ กำลังร้องไห้

มังกรน้อยยกดวงตาสามสีขึ้นมองเขาอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ข้าอยากอยู่กับแม่..."

คี ลูซถอนหายใจเบา ๆ พลางยกมือขึ้นลูบหัวมัน

"เฮ้อ... จะทำไงได้ล่ะนะ..."

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมมังกรตัวนี้ถึงเลือกเรียกเขาแบบนั้น...

แต่เขาก็ไม่มีทางปล่อยมันไว้ที่นี่คนเดียว

"โอเค ๆ เอาเถอะ... ฉันจะดูแลนายเอง"

ดวงตาของลูกมังกรเป็นประกาย มันพยักหน้าหงึก ๆ แล้วถูหัวเข้ากับแขนของเขาเบา ๆ

"แม่..." // กำลังยิ้มดีใจ

...และนั่นคือจุดเริ่มต้นของตำนาน......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***