เสียงฝีเท้าเลือนหายไปพร้อมสายลมที่พลิกทิศ ดงไม้สั่นไหวเบา ๆ อย่างมีชีวิตราวกับรู้ว่าบางสิ่งกำลังจะเปลี่ยนไป
ทว่าในอีกมุมหนึ่งของหมู่บ้านอรุณสรา...บรรยากาศยังคงเรียบง่ายดั่งเคย
วิหคจันทร์ในชุดผ้าคลุมเก่าที่ดูพิลึกพอ ๆ กับอารมณ์ของนาง ยืนนิ่งอย่างลังเลอยู่หลังเรือนเล็ก ขณะเด็กชายศานต์แอบโผล่หน้าดูที่หน้าต่าง
“แม่ข้าออกไปท้ายหมู่บ้านแล้วล่ะ เจ้ารีบเดินตามข้าเร็ว จะได้พาไปรู้จักทางไปตลาด”
“ข้าต้องใส่นี่จริง ๆ หรือ?” นางชี้ที่ผ้าคลุมอย่างระอา
“เจ้าก็ไม่อยากให้ใครเห็นปีกใช่ไหม?”
“แต่ข้าดูเหมือนแม่นางหลงทางมากกว่ากินรีผู้สง่างามเสียอีก”
“นั่นแหละ เป้าหมายข้าเลย!” ศานต์หัวเราะเบา ๆ แล้ววิ่งนำไปทางตรอกแคบหลังบ้าน
วิหคจันทร์ถอนหายใจอย่างจนใจ ก่อนจะยกชายผ้าคลุมแล้วรีบตามอย่างลังเล ใต้ผ้าคลุมเก่า ๆ ปีกที่ยังเจ็บของนางถูกมัดไว้แน่นหนา ราวกับความลับในใจที่ยังไม่กล้าเผย
ระหว่างทางผ่านไร่ข้าวโพดและลำคลองเล็ก เด็กชายหยุดทุกระยะเพื่อชี้นก กระรอก หรือแม้แต่กบตัวจ้อยให้ดู
“เจ้ารู้ไหมว่ากบร้องเพราะอะไร?”
“คงเพราะมันเหงา?” นางเดา
“เปล่า เพราะมันไม่มีใครฟังต่างหาก” เขาตอบอย่างจริงจังจนเธอหลุดขำ
“เจ้านี่แปลกจริง ๆ” นางพึมพำ
“ข้าก็แค่ชอบฟังเสียงสิ่งที่ไม่มีใครฟัง”
ประโยคนั้นทำให้นางเงียบไปชั่วขณะ ดวงตากลมโตมองด้านข้างเขาอย่างไม่รู้ตัว ราวกับเพิ่งเห็นเด็กชายธรรมดาคนหนึ่งในมุมที่ไม่ธรรมดา
แต่ก่อนที่ความเงียบจะคลี่คลาย ศานต์ก็หันกลับมาหานาง “ถึงแล้ว!”
ตลาดยามเช้าของอรุณสราเต็มไปด้วยเสียงคนพูดคุย กลิ่นขนมหวานและกล้วยทอดลอยมากับลมอ่อน วิหคจันทร์เบิกตากว้างอย่างตื่นตาตื่นใจ
“นี่คือโลกมนุษย์ทั้งหมดหรือ?”
“แค่ส่วนหนึ่งของหมู่บ้านข้าเอง ยังไม่ถึงงานเทศกาลใหญ่เลยนะ ถ้าเจ้าได้เห็นวันแห่เทียน เจ้าอาจจะร้องไห้ก็ได้!”
“ข้าไม่ร้องไห้ง่ายแบบนั้นหรอกน่า!” นางเชิดหน้า แต่แล้วก็สะดุดกลิ่นขนมบางอย่างเข้าจนหันขวับ “นั่นอะไร?”
“ข้าวเหนียวแดงใส่มะพร้าวขูด ข้าชอบมาก เจ้าอยากลองไหม?”
วิหคจันทร์พยักหน้าอย่างลืมตัว จนผ้าคลุมสะบัดเผยปลายขนนิดหนึ่ง ศานต์รีบเบี่ยงตัวมาบัง แล้วหัวเราะกลบเกลื่อน “อะแฮ่ม แม่นางผู้งามสง่า อย่าขยับมาก เดี๋ยวหางปีกจะเผยอีกนะ!”
“หางข้าหายไปนานแล้วเจ้าบ้า!” นางแกล้งเขกหัวเขาเบา ๆ แต่เสียงหัวเราะเบา ๆ ของทั้งสองก็หลอมรวมกลืนไปกับบรรยากาศเช้าแห่งตลาดอย่างอบอุ่น
แต่ท่ามกลางผู้คนมากมาย สายตาคู่หนึ่งกลับจับจ้องอยู่ในเงาเรือนมุงจาก หญิงสาวร่างระหงในชุดเรียบสงบมีผ้าคลุมหน้า ลูบขนนกสีทองที่เหน็บไว้ในอกเสื้อเบา ๆ
“หืม...กินรีกลางหมู่บ้าน?” เสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้นก่อนที่ริมฝีปากจะคลี่ยิ้มบาง “น่าสนใจยิ่งนัก...”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 6
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments