ตอนที่ 5

เช้าวันใหม่แสงแดด ส่องสว่าง ณ ค่ายใจรกลางหุบเขาร้าง ที่พักหลังนึง ซึ้งมีเสียงคุยกันย่สงสนุกสาน เป็นชายวัยกลางคน และ หญิงสาววัย18 ที่ทานอาหาร และสนทนากันอยู่

[พ่อเป็นห่วงลูก ไห้มู่เต๋อไปกับลูกไหม] เฉิงถังพูดขึ้นพร้อมกับมองไปที่น้าลูกสาว ด้วยสีน้าที่เป็นห่วง และได้ผูดกับลูกสาวว่า จะไห้ลูกน้องคนสนิทไปด้วย

[ท่านพ่อลูกไปคนเดียวได้เจ้าค่ะ ]พูดขึ้นสีน้ายิ้มแย้มเพื่อที่ จะไม่ไห้ผู้เป็นพ่อต้องเป็นห่วง

[ก็ได้ แต่ลูกต้องระวังตัวด้วย ย่าไห้ใครเห็นรูปพระจันทร์ที่ไหลเจ้าค่ะ ]เฉิงถัง

[เจ้าค่ะ เรามากินข้าวกันต่อเถอะ เจ้าค่ะ]สีน้ายิ้มพูดจบทั้งสองก็ทานข้าวด้วยกัน จนเสร็จ 1ชั่วโมงต่อมา ทั้งสองก็ต้องบอกลากัน

[เดินทาง ปลอดภัยนะลูกสาวของพ่อ ]กอดผู้ที่เป็นลูกสาว และได้ยิบของบางย่างออกมาไห้ก่อนออกเดินทางทำเอาผู้เป็นลูกสาวตกใจเล็ทน้อย

[กระบี่เล่มนี้ เพราะมอบไห้เจ้าเพื่อจะไห้ป้องกันตัว จองรักษามันไห้ดี ]พร้อมกับยื่นไห้

[เจ้าค่ะท่านพ่อ ลูกจะรักษาไว้เป็นย่างดี ลูกจะไห้ทำไห้ท่านเป็นห่วง และลังจากค้นพบความจริง ลูกจะรีบกลับมาหาท่านพ่อ ]กอดผู้เป็นพ่อ

หลังจากล้ำลากันเสร็จ เสียวไป๋ก็เดินออกจากคายไปทันทีปล่อยไห้คนเป็นพ่อ มองตามหลังย่างเป็นห่วง จนเดินทางไกล้จะถึงเมือง ก็มีทหารกลุ่มหนึงเหมือนกำลังตามล่าใครอยู่

[นั่นทหารนี้ หรือว่าจะมาตามหาค่ายใจร แย่ละต้องรีบไปจากที่นี้]พึมพำกับตัวเองเสร็จ กะว่าจะเดินไปทางอื่น แต่ก็มีทหารคนนึงเห็น จนเธอต้องหยุเดิน จนทหารทั้งกลุ่มและแม่ทัก็เข้ามาหาเธอทันที

[อ้าว เสียวไป๋เป็นเจ้าเองหรือ ]ลู่ฟางพูดขึ้นและลงจากม้า เดินตรงมาทางเสี๋ยวไปทันที จนทำเอาเสียวไป๋ตกใจแต่เธอก็ปรับสีน้าเป็นปกติทันที

[เจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านมาทำอะไรที่นี้หรอ ]ถามด้วยสีน้าส่งสัย

[ข้ามาสืบข่าวจอมใจนะ แต่ก็ไม่เจอ ว่าแต่เจ้าทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ละ]ลู่ฟาง

. [ข้ามาเที้ยวนะ เดียวก็จะเข้าเมืองไปตามหาญาติ]เสียวไป๋พูดด้วยสีน้าที่เป็นปกติ

[งั้นเจ้าไปกับข้าไหม เพราะตอนนี้ทางเมืองหลวงตรวจคนเข้าออกเข้มงวด ]ลู่ฟาง

[ได้ข้าจะไปกับท่าน ]เสียวไป๋

ไม่นานนักทหาร ก็มีทหารคนหนึงวิ่งเข้ามาและเล่าข่าวไห้ลู่ฟางฟังว่า จอมใจรกลุ่มนั้นปล้นขุนนาง เพื่อช่วยสาวบ้านที่ตกทุกข์

[จริงหรอ ถึงจะช่วยชาวบ้าน แต่ก็มีความผิดฏ่าขุนนางอยู่ดี เจ้าไปสืบข่าวเพื่มและไปสืบที่อยู่พวกใจร]ลู่ฟางพูดขึ้น เสียวไป๋ที่ได้ยินก็ได้แต่คิดในใจว่า (ทำไมไม่ไปสืบไอ้พวกขุนนางชั่ว ใจรไม่ใช่ว่าจะร้ายทุกคน แต่ข้าก็ว่างใจ เพราะว่าที่ข้าอยู่คงไม่มีใครหาเจอแน่)

#เมืองหลวง#แคว้นเว่ย

[ขอบคุณท่านมาก วันหลังถ้ามีโอกาศ ข้าจะเลี้ยงข้าวท่านสักมื้อ หวังว่าท่านคงไม่ปฏิเสธนะ ]พูดด้วยสีน้าจริงจังและจ้องน้า คนที่อยู่บนหลังม้า ทำเอาคนที่ถูกจ้องเขิลเล็กน้อย แต่ก็ทำสีน้าเป็นปกติ แต่ใจดันเต้นแรง

[ได้ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก ]ลู่ฟางพูดขึ้นพร้อมสีน้ายิมเล็ทน้อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่ 4

บทต่อไป

ตอนที่ 6

