บทที่ 7

ห้องอาหารใหญ่สว่างไสวด้วยแสงแดดยามเช้า สะท้อนผ่านกระจกบานสูงที่เรียงตัวเป็นแนวยาว เผยให้เห็นทิวทัศน์ของอาณาจักรที่กว้างใหญ่ โต๊ะยาวทอดยาวเบื้องหน้าพวกเขา เต็มไปด้วยอาหารมากมาย บรรยากาศภายในดูเงียบสงบและเป็นทางการ มีเพียงสองร่างที่นั่งอยู่ตรงปลายโต๊ะคนละฟาก—แบรน (นักรบผู้เคร่งขรึม) และ เซรีส (น้องสาวฝาแฝดผู้แข็งแกร่งและภักดีต่อกษัตริย์ไม่ต่างจากเขา)

พ่อบ้านเคลื่อนไหวอย่างเงียบงัน ทำหน้าที่ของตนโดยไม่ส่งเสียงรบกวน ขณะที่เซรีส (มองจานอาหารตรงหน้า พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นคง): "แบรน นายเคยคิดไหมว่าทำไมเราถึงต่อสู้เพื่ออาณาจักรนี้?"

แบรน (เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนตอบอย่างหนักแน่น): "เราเป็นนักรบ เซรีส เราถูกฝึกมาเพื่อปกป้องกษัตริย์และอาณาจักรของเรา นั่นคือสิ่งที่เราถูกสร้างมาเพื่อทำ"

เซรีส (พยักหน้า ดวงตาส่องประกายด้วยความศรัทธา): "ใช่ นั่นคือหน้าที่ของเรา และฉันเชื่อว่าไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าการรักษาเสถียรภาพของแผ่นดินนี้ กษัตริย์ทรงเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง หากปราศจากพระองค์ อาณาจักรนี้คงล่มสลาย"

แบรน (วางมีดลงช้าๆ น้ำเสียงจริงจัง): "และนั่นคือเหตุผลที่เราต้องทำทุกอย่างเพื่อปกป้องพระองค์ ไม่ว่าใครจะตั้งคำถามหรือหวั่นไหวต่อหน้าที่ของตน แต่เราต้องมั่นคงเสมอ"

เซรีส (ยิ้มบางๆ มองออกไปยังหน้าต่างที่เปิดกว้าง): "คืนนี้เป็นงานเลี้ยงใหญ่ แขกเหรื่อจากทั่วทั้งอาณาจักรจะมารวมตัวกัน เราต้องเตรียมตัวให้พร้อม ไม่ใช่แค่ในฐานะนักรบ แต่ในฐานะผู้ที่จงรักภักดีต่อพระองค์"

แบรน (พยักหน้าพลางหยิบดาบที่วางพิงเก้าอี้ขึ้นมา): "แน่นอน งานคืนนี้ไม่ใช่แค่การเฉลิมฉลอง แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของความมั่นคงที่เราต้องรักษา เราต้องทำให้แน่ใจว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผน ไม่มีสิ่งใดบั่นทอนพระเกียรติของพระองค์ได้"

เซรีส (ลุกขึ้นยืน สายตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น): "เราจะไม่ปล่อยให้อาณาจักรนี้ตกอยู่ในอันตราย เราจะสู้เพื่อพระองค์ เพื่ออาณาจักร และเพื่อทุกสิ่งที่เรายึดมั่น"

แบรน (มองเซรีสด้วยความภูมิใจ ก่อนลุกขึ้นยืนตาม): "คืนนี้... เราจะทำให้ทุกคนเห็นว่าไม่มีสิ่งใดสั่นคลอนความภักดีของเราได้"

บรรยากาศในห้องยังคงเงียบสงบ แต่มันคือความเงียบที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและศรัทธาในสิ่งที่พวกเขาเชื่อมั่น ภารกิจของพวกเขาชัดเจน และคืนนี้ พวกเขาจะยืนเคียงข้างกษัตริย์อย่างภักดีเสมอ

เซรีส (เสียงเบาแทบเป็นกระซิบ ขณะใช้นิ้วลากไปรอบขอบจอกไวน์): "ฉันไม่ไว้ใจเธอ แบรน... เลสมาร์... เธอไม่ใช่คนของที่นี่ ไม่จริงเสียทีเดียว"

แบรน (น้ำเสียงสงบ แต่ดวงตาเหลือบมองเซรีสราวกับกำลังชั่งน้ำหนักคำพูดของเธอ): "เธอเคยพูดแบบนี้มาก่อน แต่เธอก็รู้ว่าสิ่งที่กษัตริย์ตัดสินใจไปแล้วจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้ เธอคือคู่หมั้นของพระองค์นะ เซรีส"

เซรีส (สีหน้าขึงขังขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความระแวง): "คู่หมั้นงั้นเหรอ? แต่นายไม่เห็นหรือไง? วิธีที่เธอแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา วิธีที่เธอทำเหมือนตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่... เธอแค่เสแสร้ง แบรน"

เสียงของเซรีสสั่นไหวเล็กน้อย เผยให้เห็นถึงความไม่มั่นคงภายในใจของเธอเอง ขณะที่เธอยังคงครุ่นคิดถึงท่าทีอ่อนโยนของเลสมาร์และบุคลิกที่ดูไร้พิษภัย เธอไม่อาจสลัดความรู้สึกที่ว่ามีบางสิ่งซ่อนอยู่ใต้เปลือกนอกนั้นได้

แบรน (ถอนหายใจ พิงพนักเก้าอี้ ดวงตาเหม่อลอยคล้ายกำลังใช้เหตุผลไตร่ตรองถึงสิ่งที่เซรีสพูด): "เลสมาร์ไม่ใช่ภัยคุกคาม เซรีส เธอดูไร้อันตราย ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอพยายามบอก"

แต่เซรีสยังไม่คล้อยตาม ริมฝีปากของเธอเม้มแน่น ดวงตาจับจ้องไปยังที่อื่น ขณะที่ความสงสัยยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

เซรีส (เสียงเฉียบคม ราวกับต้องการตัดผ่านความเงียบ): "นายช่างมองอะไรไม่เห็นจริงๆ แบรน กษัตริย์ไว้วางใจเธอมากเกินไป ไว้ใจแบบไม่ลืมหูลืมตา แล้วดูสิว่าองุ่นเขียวทำตัวอย่างไรเวลาอยู่ใกล้เธอ"

ดวงตาของแบรนหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อองุ่นเขียว หญิงสาวผู้สงบเสงี่ยมแต่ภักดีต่อราชสำนัก ซึ่งมักจะยืนอยู่ข้างเลสมาร์เสมอ เขาเองก็เคยสังเกตเห็นสายตาขององุ่นเขียวที่ทอดมองไปยังเลสมาร์ มันมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่ มากกว่าความจงรักภักดีแบบที่ควรจะเป็น

แบรน (หัวเราะเบาๆ ราวกับต้องการกลบเกลื่อนคำพูดของเซรีส): "เธอจะบอกว่าเป็นเรื่องระหว่างพวกเขางั้นเหรอ? องุ่นเขียวน่ะเหรอ? เธอจงรักภักดีต่อกษัตริย์นะ เซรีส เธอก็รู้ดี"

เซรีส (เสียงเบาลง แต่ยังคงแหลมคม ดวงตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่): "ความภักดีอาจเป็นเพียงภาพลวงตา ฉันจับตามองเธอมานานแล้ว แบรน ฉันเห็นแววตาที่เธอมองเลสมาร์ มันไม่ใช่แค่ความชื่นชม แต่มันเป็นอย่างอื่น และนาย... นายเอาแต่ยุ่งอยู่กับคำสั่งของกษัตริย์จนมองข้ามมันไป"

แบรนเริ่มโน้มตัวมาข้างหน้า สีหน้าเคร่งเครียดขึ้น แม้ว่าเขายังคงสงสัยในข้อกล่าวหาของเซรีส สายตาของเขาเหลือบไปทางประตูชั่วขณะ คาดหวังว่าจะมีใครสักคนเข้ามาขัดจังหวะ แต่ห้องยังคงเงียบสนิท

แบรน (น้ำเสียงต่ำลง มีอำนาจตามแบบฉบับของนักรบและผู้คุ้มกัน): "เธอหมายความว่ายังไง เซรีส? ว่าเลสมาร์เกี่ยวข้องกับองุ่นเขียว? หรือเธอกำลังกล่าวหาเลสมาร์ว่าทรยศ?"

เซรีสไม่สะทกสะท้านต่อคำพูดของเขา เธอสบตาเขาแน่วแน่ แสดงออกถึงความเชื่อมั่นในสิ่งที่เธอรู้สึก แม้ว่าจะยังไม่มีหลักฐานยืนยันก็ตาม

เซรีส (หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่แผ่วเบา): "ฉันยังไม่ได้กล่าวหาใครทั้งนั้น แต่มันเป็นเพียงความรู้สึก แบรน... ความรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง และนาย—

แบรน (กัดฟันเล็กน้อย น้ำเสียงเบาลง คล้ายมีความเปราะบางซ่อนอยู่): "แล้วถ้าเธอคิดผิดล่ะ เซรีส? ถ้าเธอไล่ล่าภูติผีที่ไม่มีตัวตน?"

เซรีส (โน้มตัวไปข้างหน้า เสียงแข็งกร้าวแทบเป็นคำราม): "ฉันยอมเห็นภูติผี ดีกว่ามองข้ามความจริง นายไม่เข้าใจหรอก แบรน... นายไม่ใช่คนที่จะต้องเผชิญกับผลลัพธ์ของความผิดพลาด"

ความเงียบปกคลุมระหว่างพวกเขา แบรนถอนหายใจหนัก ไหล่ของเขาตกลงเล็กน้อย ในชั่วขณะหนึ่ง

แบรน (พูดเสียงเบา คล้ายเสียดายบางอย่าง): "ฉันไม่อยากให้เธอทรมานแบบนี้ แต่เธอกำลังกดดันตัวเองมากเกินไป บางทีสิ่งที่เธอเห็นอาจไม่มีอยู่จริงก็ได้"

ในตอนนั้นเอง พ่อบ้านเปิดประตูเข้ามา ขัดจังหวะความเงียบงันชั่วขณะ แต่พายุที่เซรีสสัมผัสได้ยังคงก่อตัวขึ้น และไม่มีใครในวังจะรอดพ้นจากผลลัพธ์ของมัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***