บทที่ 6

อากาศยามค่ำคืนเย็นลง ความเงียบในสวนยังคงหนักอึ้งจากความตึงเครียดระหว่างเคอร์ริสและแพนดร้า พวกเขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น หลังจากคำพูดอันแผ่วเบาและมั่นคงของเคอร์ริส ความรู้สึกบางอย่างระหว่างพวกเขาล่องลอยอยู่ในอากาศ ไม่มีใครพร้อมจะเผชิญหน้ากับความจริงที่อยู่ในใจของตัวเอง แต่ก่อนที่พวกเขาจะทันได้เรียบเรียงความคิด เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะความเงียบงันของค่ำคืน

ไลน์ม่อน (น้ำเสียงเย้าแหย่ แฝงไปด้วยความขี้เล่น ขณะที่ก้าวออกมาจากหลังเสา): "โอ้โห ดูนี่สิ?"

แพนดร้าสะดุ้งเล็กน้อย รีบถอยห่างจากเคอร์ริส ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงด้วยความเขิน ไลน์ม่อนยืนพิงเสาด้วยท่าทางสบายๆ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับบนใบหน้า ดวงตาของเขาสะท้อนถึงความรู้ทันว่าเขาได้ยินอะไรบางอย่างที่ไม่ควรได้ยิน

ไลน์ม่อน (ยิ้มขบขัน): "อย่าถือสาฉันเลย แค่เดินผ่านมาเฉยๆ ไม่คิดเลยนะว่าเคอร์ริสจะมีมุมแบบนี้ด้วย นายดูมีอิทธิพลกับแพนดร้ามากเลยนะ?"

ใบหน้าของแพนดร้ายิ่งแดงขึ้น หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ คำพูดของไลน์ม่อนทำให้เธอรู้สึกอึดอัด เธอเม้มปาก พยายามหาคำพูดมาแก้ตัวแต่ก็พูดอะไรไม่ออก

แพนดร้า (เสียงเบาและติดขัด เลี่ยงสายตาไลน์ม่อน): "ไลน์ม่อน เรื่องนี้มันไม่ใช่..."

ไลน์ม่อน (พูดแทรกด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์กว่าเดิม): "อ้อ แต่ฉันว่าใช่นะ แพนดร้า เราทุกคนเห็นกันหมดแล้วนะ เธอซ่อนมันไม่ได้ตลอดไปหรอก วิธีที่เธอมองเขา... วิธีที่เขามองเธอ ฉันนึกว่าอย่างเคอร์ริสจะเป็นคนสุดท้ายที่ไม่รู้ตัวเสียอีก"

เคอร์ริส ผู้ที่มักจะนิ่งสงบเสมอ บัดนี้กลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่สั่นคลอนภายในตัวเอง เขาเหลือบมองแพนดร้าอย่างรวดเร็ว ความคิดเริ่มยุ่งเหยิง เขาไม่สามารถปฏิเสธสายสัมพันธ์ที่เขารู้สึกได้อีกต่อไป

ไลน์ม่อน (ยังคงยิ้มกวนๆ สนุกกับสถานการณ์ตรงหน้า): "ไม่ต้องเขินไปหรอก แพนดร้า ทุกคนมองออกทั้งนั้น เธอรักเขาใช่ไหมล่ะ?"

ดวงตาของแพนดร้าเบิกกว้าง หัวใจเต้นผิดจังหวะ มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่พยายามควบคุมตัวเอง การยอมรับความรู้สึกออกมา ไม่เพียงแค่ต่อหน้าเคอร์ริส แต่ต่อหน้าไลน์ม่อนด้วย มันเป็นเรื่องที่เธอไม่เคยคิดจะทำมาก่อน

แพนดร้า (น้ำเสียงสั่นเครือ ทั้งโกรธและสับสน): "ฉัน... ฉันไม่เคยพูดแบบนั้น"

ไลน์ม่อนก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความรู้ทัน

ไลน์ม่อน (แซวต่อ): "ไม่ต้องพูดหรอก หัวใจเธอพูดแทนหมดแล้ว แต่เอาเถอะ... ฉันจะปล่อยให้พวกเธอสองคนจัดการกันเอง มันก็แค่—" (น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดูเหมือนจะแสร้งทำเป็นจริงจัง) "...มันชัดเจนขนาดที่เด็กอย่างฉันยังดูออกเลยนะ"

ความหงุดหงิดของแพนดร้าพุ่งขึ้นสูงสุด ใบหน้าแดงก่ำ ทั้งจากความอายและความโกรธ เธอก้าวถอยหลังหันหลังให้ไลน์ม่อนและเคอร์ริส น้ำเสียงของเธอเย็นชาแต่เต็มไปด้วยความรู้สึก

แพนดร้า (เสียงแข็งแต่สั่นเล็กน้อย): "ฉันไม่จำเป็นต้องฟังเรื่องพวกนี้จากนาย ไลน์ม่อน มันไม่ใช่เรื่องของนาย"

พูดจบ แพนดร้าก็หันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องไปทั่วสวน ทิ้งให้ไลน์ม่อนและเคอร์ริสยืนอยู่ที่เดิม

เคอร์ริสยังคงนิ่ง ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังจุดที่แพนดร้าหายไปในความมืด ความคิดในหัววุ่นวายไปหมด ไลน์ม่อนเห็นท่าทีของเคอร์ริสก็เพียงแค่ยิ้มบางๆ ก่อนพิงเสาเหมือนเดิม

ไลน์ม่อน (พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่แฝงไปด้วยความจริงจัง): "นายรู้ไหม เคอร์ริส ฉันไม่เคยคิดว่านายจะเป็นแบบนี้เลย ปกติจะเย็นชาอยู่ตลอดเวลา แต่ขนาดนายเอง... ยังซ่อนมันไว้ไม่มิด"

เคอร์ริสเม้มปากแน่น ดวงตาแข็งกร้าวขึ้น เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองควรจะโกรธหรือแค่ยอมรับความจริงที่ไลน์ม่อนพูดออกมา

เคอร์ริส (เสียงต่ำและระวังตัว): "นายไม่รู้หรอกว่าแกพูดเรื่องอะไรอยู่ ไลน์ม่อน"

ไลน์ม่อน (หัวเราะเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยความรู้ทัน): "โอ้ ฉันรู้น่า นายแค่แกล้งทำเป็นไม่รู้ตัวก็เท่านั้น แต่นายปิดบังไม่ได้หรอก เวลานายไม่ได้มองเธอ... นายก็กำลังคิดถึงเธอ นายไม่เก่งเรื่องซ่อนความรู้สึกอย่างที่คิดหรอก เคอร์ริส"

เคอร์ริสอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา แทนที่เขาจะตอบ เขากลับยืนนิ่ง จมอยู่กับความคิดของตัวเอง เขาเคยบอกตัวเองเสมอว่าต้องรักษาระยะห่างจากแพนดร้า ชีวิตของเขามีแต่หน้าที่และสงคราม ไม่มีที่ว่างสำหรับความรู้สึกเช่นนี้ แต่ค่ำคืนนี้... บางอย่างในสายตาของแพนดร้าทำให้เขาเริ่มตระหนักว่า เขาอาจหลอกตัวเองมาโดยตลอด

เคอร์ริส (พึมพำเบาๆ เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่ากับใคร): "ฉันไม่เคยคิด... ฉันไม่เคยต้องการให้เป็นแบบนี้"

ไลน์ม่อนยิ้มมุมปาก เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ ในท่าทีของเคอร์ริส

ไลน์ม่อน (เดินจากไป พลางพูดทิ้งท้าย): "ไม่ลองก็ไม่รู้หรอก เคอร์ริส"

เมื่อไลน์ม่อนจากไป เคอร์ริสยังคงยืนอยู่ที่เดิม ท่ามกลางความเงียบของสวนในค่ำคืนนี้ และความจริงที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ... ความจริงที่เขาอาจไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไป

ค่ำคืนยังคงเงียบสงัด ทว่าหัวใจของคนทั้งสามกลับปั่นป่วนราวกับพายุที่มองไม่เห็น

แพนดร้าเดินหายลับไปในเงามืด ปล่อยให้ไลน์ม่อนและเคอร์ริสเผชิญหน้ากันท่ามกลางบรรยากาศที่หนักอึ้งกว่าที่ควรจะเป็น

ไลน์ม่อน (ยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่แฝงไปด้วยความครุ่นคิด): "แปลกดีนะ ที่คนอย่างนายจะยืนเงียบอยู่นานขนาดนี้ ปกติถ้าเป็นเรื่องอื่น นายคงไล่ฉันไปตั้งแต่สองนาทีก่อนแล้ว"

เคอร์ริสไม่ตอบ ดวงตาสีเข้มจับจ้องไปยังทิศทางที่แพนดร้าจากไป ราวกับว่าเขากำลังพยายามประมวลผลบางสิ่งที่ยังจับต้องไม่ได้

ไลน์ม่อน (ถอนหายใจเบาๆ พลางยกมือขึ้นเกาหัวอย่างขบขัน): "ให้ตายเถอะ เคอร์ริส นายมันซับซ้อนจริงๆ ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ แต่จากมุมมองของฉัน..." (เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย) "นายดูเหมือนคนที่กำลังหนีจากความรู้สึกของตัวเอง"

เคอร์ริสเบนสายตากลับมามองไลน์ม่อน แววตาของเขาเย็นชา แต่นั่นไม่ได้ทำให้ไลน์ม่อนหวาดกลัวแม้แต่น้อย

เคอร์ริส (เสียงเรียบ แต่มีประกายอันตราย): "ฉันไม่หนีอะไรทั้งนั้น"

ไลน์ม่อน (ยักไหล่): "งั้นเหรอ? ถ้านายไม่ได้หนี แล้วทำไมนายถึงดูเหมือนคนที่กำลังกลัวอะไรบางอย่างอยู่ล่ะ?"

เคอร์ริสนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น เสียงลมพัดผ่านต้นไม้ แสงจันทร์ทอดเงาลงบนใบหน้าเขา เผยให้เห็นเสี้ยวหนึ่งของความเหนื่อยล้าในดวงตา

เคอร์ริส (พึมพำแผ่วเบา ราวกับกำลังพูดกับตัวเองมากกว่ากับไลน์ม่อน): "...มันไม่ควรเป็นแบบนี้"

ไลน์ม่อน (ยิ้มจางๆ แต่คราวนี้ไม่มีแววเย้าหยอกอีกต่อไป): "ความรู้สึกมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับ ‘ควร’ หรือ ‘ไม่ควร’ หรอก เคอร์ริส นายรู้ดีไม่ใช่เหรอ?"

เคอร์ริสขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบคำพูดที่แทงใจดำเช่นนี้ เขาเคยเชื่อว่าตัวเองควบคุมทุกอย่างได้—รวมถึงความรู้สึกของตัวเอง แต่ในตอนนี้ เขากำลังเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้ว

ไลน์ม่อนมองดูเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ และถอยหลังไปสองสามก้าว

ไลน์ม่อน (ยักไหล่ ขณะที่หมุนตัวเตรียมเดินจากไป): "เอาเถอะ นายคงไม่ยอมรับอะไรง่ายๆ หรอก ฉันเข้าใจดี... แต่แค่จำไว้อย่างหนึ่งนะ เคอร์ริส"

เขาหยุดเดิน และหันกลับมามองเคอร์ริสอีกครั้ง ดวงตาสีเขียวของเขาสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกาย

ไลน์ม่อน (น้ำเสียงจริงจัง): "บางครั้ง คนที่คิดว่าตัวเองกำลังปกป้องคนอื่น... จริงๆ แล้วอาจเป็นคนที่กำลังทำร้ายพวกเขามากที่สุดก็ได้นะ"

เคอร์ริสชะงักไปชั่วขณะ ราวกับถูกกระแทกด้วยคำพูดนั้นโดยไม่ทันตั้งตัว

ไลน์ม่อนไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเพียงแค่ยิ้มบางๆ และเดินจากไป ปล่อยให้เคอร์ริสยืนอยู่เพียงลำพัง ท่ามกลางสวนที่เงียบงัน

สายลมพัดเอื่อยๆ ใบไม้ไหวระริก เคอร์ริสเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ดวงจันทร์ยังคงลอยเด่นอยู่เหนือหัว—นิ่งสงบ และห่างไกล

แต่หัวใจของเขา... กลับไม่สงบเลยแม้แต่น้อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***