บทที่ 5

ค่ำคืนนั้น ปราสาทเงียบสงบยิ่งขึ้นเมื่อยามค่ำคืนลึกลง ไฟตะเกียงที่สั่นไหวส่องเงายาวเหยียดบนผนังหิน ในมุมห่างของพื้นที่รอบปราสาท แพนดร้า ยืนอยู่เพียงลำพัง มองออกไปยังสวนที่มืดมิด อากาศเย็นสบาย เสียงจิ้งหรีดจากที่ไกลๆ เติมเต็มความเงียบสงบ ความคิดของเธอล้วนพันกันเกี่ยวกับเหตุการณ์ในวันนี้—งานบอลที่กำลังจะมาถึง น้ำหนักของภาระหน้าที่

เสียงหนึ่งขัดจังหวะความคิดของเธอ เสียงฝีเท้าเบาๆแต่เธอไม่ได้หันไป เพราะเธอรู้ก่อนแล้วว่าผู้มาใหม่คนนั้นเป็นใคร

แพนดร้า: (ด้วยน้ำเสียงที่สงบ แต่มีการป้องกัน): “องค์ชาย....เคอร์ริส ข้านึกคิดอยู่ว่าท่านคงอยู่ในปราสาท เตรียมตัวสำหรับคืนวันพรุ่งนี้”

เคอร์ริสก้าวออกมาจากเงามืด ดวงตาสีดำของเขาคมและนิ่งๆ ความสง่าในตัวเขาไม่เคยลดลง เขาสวมใส่เสื้อผ้าสีมืดตามสไตล์ของเขา ใบหน้าของเขาไม่สามารถอ่านได้อย่างเช่นเคย

เคอร์ริส: (เสียงของเขามั่นคง แม้ว่าจะมีความหงุดหงิดแฝง): “ข้านอนไม่หลับ และคิดว่าเจ้าคงจะเหงาแลต้องการบางคนอยู่เป็นเพื่อนคืนนี้”

แพนดร้าไม่ได้ตอบทันที เธอรู้สึกได้ถึงการจ้องมองของเขาแต่ยังคงจดจ่อกับสวนที่อยู่ตรงหน้า เธอรู้ว่าเขาไม่ได้มาเพราะความเมตตา—มักจะมีบางสิ่งที่ซ่อนอยู่เสมอกับเคอร์ริส เธอสงสัยอยู่ครู่หนึ่งว่าเขามาที่นี่เพราะนอนไม่หลับหรือเพียงแค่เบื่อหน่ายเหมือนเธอ

แพนดร้า: (ในที่สุดหันไปเผชิญหน้ากับเขา น้ำเสียงของเธอเย็นชา): “ท่านคิดว่าท่านเป็นคนเดียวที่รู้สึกไม่สงบหรทอเพคะ? พรุ่งนี้เป็นคืนงานบอล และง่านแต่งของท่านอาจมีในไม่ช้า.. อาณาจักร...” (เธอหยุดพักครู่ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ) “แต่ข้าไม่รู้ว่าข้าจะยอมรับสิ่งที่ท่านกระทำได้เช่นไร”

เคอร์ริสขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตาของเขาสะท้อนความไม่เข้าใจ

เคอร์ริส: (เสียงต่ำ): “เจ้าหมายถึงอะไร?”

แพนดร้า: (น้ำเสียงของเธอเริ่มสูงขึ้น แสดงถึงความโกรธที่ถูกกดไว้): “ท่านคิดว่าข้าไม่รู้หรือเพคะองค์ชาย? ข้ารู้ว่าท่านไปสังหารราชวงศ์ข้างเคียง...และนำธิดาที่เป็นน้องสาวของท่านพี่เลสมาร์กลับมาด้วย ....ท่านยังขับไล่น้าของตัวท่านเอง ผู้มารดาของน้องท่านออกไป นางเป็นเพียงสนม แต่ท่านก็ยังไม่ไว้ชีวิตนาง!”

เคอร์ริสนิ่งไปชั่วครู่ แววตาของเขาสะท้อนความเยือกเย็น แต่ก็มีบางสิ่งที่แพนดร้าสามารถเห็นได้—ความไม่พอใจที่ถูกซ่อนไว้

เคอร์ริส: (เสียงต่ำและเย็นชา): “มันเป็นสิ่งที่ต้องทำ แพนดร้า ราชวงศ์ข้างเคียงเป็นภัยคุกคามต่ออาณาจักรของเรา และแม่ของน้องข้า... นางเป็นเพียงเครื่องมือของพวกเขา”

แพนดร้า: (เสียงของเธอสั่นเครือด้วยความโกรธ): “สิ่งที่ต้องทำ? ท่านคิดว่าการสังหารและการขับไล่คือสิ่งที่ต้องทำ? ท่านคิดว่าท่านมีสิทธิ์ตัดสินชีวิตคนอื่นได้ง่ายดายเช่นนั้นหรือ?”

เคอร์ริสก้าวเข้ามาใกล้ แววตาของเขาคมกริบ

เคอร์ริส: (เสียงแข็งกร้าว): “เจ้าไม่เข้าใจ แพนดร้า อาณาจักรนี้ต้องการความแข็งแกร่ง ไม่ใช่ความอ่อนแอ ถ้าเราปล่อยให้พวกเขาอยู่ต่อไป พวกเขาจะทำลายทุกสิ่งที่เราสร้างมา”

แพนดร้า: (ส่ายหัวด้วยความไม่เชื่อ): “ท่านพูดเหมือนท่านเป็นผู้พิทักษ์อาณาจักร แต่สิ่งที่ท่านทำมันคือการทำลายล้าง! ท่านคิดว่าท่านสามารถสร้างอนาคตที่ดีขึ้นด้วยการสังหารและขับไล่คนที่ไม่เห็นด้วยกับท่านงั้นหรือ?”

เคอร์ริสนิ่งไปชั่วครู่ แววตาของเขาสะท้อนความขัดแย้งในใจ

เคอร์ริส: (เสียงต่ำและหนักแน่น): “บางครั้งเราต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำเพื่อรักษาสิ่งที่สำคัญแพนดร้า ข้าทำเพื่ออาณาจักร ข้าทำเพื่อพวกเรา”

แพนดร้า: (น้ำเสียงของเธอเย็นชาและไม่ไว้ใจ): “ท่านทำเพื่อตัวเองเคอร์ริส อย้าทำเป็นกล่าวอ้างมาพูดว่าเป็นเพื่ออาณาจักรหรือเพื่อใคร ท่านทำเพื่ออำนาจของตัวท่านเอง และข้าไม่รู้ว่าข้าจะไว้ใจท่านได้อีกหรือไม่”

เคอร์ริสมองเธออย่างตั้งใจ แววตาของเขาสะท้อนความเจ็บปวดที่ถูกซ่อนไว้

เคอร์ริส: (เสียงเบาลง): “เจ้าคิดว่าข้าเป็นแบบนั้นจริงๆหรือ? เจ้าคิดว่าข้าทำทุกสิ่งเพื่ออำนาจ?”

แพนดร้า: (น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ): “ข้าไม่รู้ว่าท่านเป็นใครอีกแล้ว เคอร์ริส ข้าไม่รู้ว่าข้าจะเชื่อในสิ่งที่ท่านพูดได้ยังไง เมื่อการกระทำของท่านมันช่างขัดกับทุกสิ่งที่ท่านบอกข้า”

เคอร์ริสนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะถอยหลังไปหนึ่งก้าว แววตาของเขาสะท้อนความเศร้าและความผิดหวัง

เคอร์ริส: (เสียงเบา): “ถ้าเช่นนั้น..... เจ้าคิดว่าข้าเป็นศัตรูของเจ้างั้นหรือ?”

แพนดร้า: (น้ำเสียงของเธอเย็นชา): “ข้าไม่รู้เคอร์ริส ข้าแค่รู้ว่าข้าไม่สามารถยอมรับสิ่งที่ท่านทำได้ และข้าไม่รู้ว่าข้าจักไว้ใจท่านได้อีกหรือไม่”

เคอร์ริสมองเธออย่างตั้งใจ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ

เคอร์ริส: (เสียงต่ำ): “ข้าเข้าใจ... แต่ข้าหวังว่าวันหนึ่งเจ้าจะเข้าใจว่าทำไมข้าถึงทำแบบนั้น”

แพนดร้ามองออกไปยังสวนที่มืดมิด ความคิดของเธอวนเวียนอยู่กับสิ่งที่เคอร์ริสทำและสิ่งที่เธอต้องเผชิญในอนาคต เธอรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนทางแยกที่ไม่อาจหันกลับได้

แพนดร้า: (พูดกับตัวเองเบาๆ): “ข้าไม่รู้ว่าข้าจะเดินไปทางไหน... แต่ข้ารู้ว่าข้าไม่สามารถเดินไปกับเขาได้อีกแล้ว”

คุโรหยุดชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ราวกับลังเลที่จะเดินจากไป ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองแพนดร้าอีกครั้ง ภายใต้แสงจันทร์ เขาดูไม่ใช่แค่เจ้าชายผู้อำมหิต แต่เป็นเพียงชายคนหนึ่งที่อ่อนล้าและต้องการใครสักคน

คุโร: (เสียงแผ่วเบา ราวกับรำพึง) “แพนดร้า… ข้าไม่ได้อยากให้เจ้าเกลียดข้า”

แพนดร้าเงียบไปครู่หนึ่ง คำพูดของเขาแทรกซึมเข้ามาในใจเธออย่างไม่อาจปฏิเสธได้ เธอหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย

แพนดร้า: “ข้าไม่ได้เกลียดท่าน... ข้าแค่—” (เธอหยุด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน) “ข้าแค่ไม่เข้าใจ”

คุโรมองเธอนิ่ง ก่อนจะเดินกลับเข้ามาใกล้กว่าเดิม มือของเขายื่นออกมาเล็กน้อย คล้ายกับอยากจะคว้าบางสิ่งไว้ แต่ก็หยุดกลางคัน แววตาของเขามีบางอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน—ความลังเล ความเหนื่อยล้า และบางที… ความเจ็บปวดที่เขาไม่เคยเอ่ย

คุโร: (เสียงเบา) “ถ้าอย่างนั้น... คืนนี้ปล่อยให้ข้าอยู่ตรงนี้ได้ไหม แค่สักพัก”

แพนดร้าไม่ตอบในทันที เธอจ้องเขา ราวกับกำลังชั่งใจว่าควรจะยอมให้เขาอยู่หรือไม่ สุดท้ายเธอก็ถอนหายใจยาว และพยักหน้าเล็กน้อย

คุโรไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเพียงแค่นั่งลงข้างเธอบนขอบระเบียง สายลมเย็นพัดผ่าน เสียงจิ้งหรีดจากสวนดังแผ่วเบา ทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกันในความเงียบที่ไม่ได้อึดอัด

แพนดร้าเผลอมองมือของเขา มือที่เคยเปื้อนเลือด มือที่เคยกุมดาบเพื่อสังหาร แต่ในตอนนี้... มือคู่นั้นดูสั่นไหวเล็กน้อยภายใต้เงาจันทร์ เธอไม่รู้ว่าควรจะยื่นมือไปจับมันหรือไม่ ควรจะปลอบประโลมหรือควรจะผลักไส

สักพัก คุโรก็เริ่มขยับตัวเล็กน้อย และก่อนที่เธอจะทันตั้งตัว เธอรู้สึกถึงน้ำหนักเบาๆ บนไหล่ของเธอ เธอหันไปมอง คุโรเอนศีรษะลงกับไหล่ของเธอ ดวงตาของเขาปิดลงอย่างอ่อนล้า ราวกับนี่เป็นที่เดียวที่เขาปล่อยให้ตัวเองพักได้จริงๆ

แพนดร้า: (กระซิบเบาๆ) “...ท่านนอนหลับไปแล้วหรือ”

ไม่มีคำตอบ มีเพียงเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ แพนดร้ามองใบหน้าของเขาเงียบๆ ใบหน้าที่ปกติเต็มไปด้วยความเย็นชา ตอนนี้กลับดูสงบเสียจนเธออดไม่ได้ที่จะยิ้มจางๆ

เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร มันไม่ใช่ความไว้ใจอีกต่อไป ไม่ใช่ความรักแบบเดิมที่เคยมี แต่เป็นอะไรบางอย่างที่ซับซ้อน... เป็นเศษเสี้ยวของความอ่อนโยนที่ยังเหลืออยู่ในเงามืด

ลมค่ำคืนเย็นลง แพนดร้ามองออกไปยังสวนที่มืดมิด ดวงจันทร์ลอยอยู่เหนือท้องฟ้าเหมือนดวงตาของใครบางคนที่จับจ้องเธออยู่

แค่คืนนี้ เธอปล่อยให้เขาพัก

เธอเอนหัวลงเบาๆ พิงศีรษะของตัวเองกับเขา ลมหายใจของเธอสัมผัสได้ถึงไออุ่นของเขา เธอรู้ว่าเช้าวันพรุ่งนี้อาจนำพาความโหดร้ายมาอีกครั้ง แต่ตอนนี้ ในค่ำคืนที่เงียบสงบนี้ เธอจะไม่คิดถึงมัน

แพนดร้า: (กระซิบเบาๆ กับสายลม) “ถ้าเราพบกันในอีกชีวิตหนึ่ง... ท่านคิดว่าเราจะเป็นเหมือนเดิมไหม?”

ไม่มีคำตอบ มีเพียงสายลมที่พัดผ่านเหมือนเสียงกระซิบของโชคชะตา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***