บทที่ 4

หลังอาทิตย์ลับขอบฟ้าในวันนั้น หอปราการของปราสาทเงียบสงบราวกับถูกปกคลุมด้วยผ้าห่มหนาทึบ แสงเทียนที่ส่องสว่างตามทางเดินยาวสาดเงารูปทรงแปลกตาบนผนังหิน เสียงกระซิบของเหล่าใช้ลอยอยู่ในอากาศขณะที่พวกเขากำลังเตรียมตัวสำหรับงานบอลในคืนวันพรุ่งนี้ เสียงฝีเท้าเบาๆของเลสมาร์ดังขึ้นบนพรมแดงที่ปูพาดเป็นทางเดินยาว เธอเดินอย่างช้าๆ จิตใจของเธอยังคงหมกมุ่นอยู่กับการสนทนากับบริสต้าเมื่อตอนเช้า ความไร้เดียงสาของเด็กหญิงตัวน้อยทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น

(ขณะที่เธอยืนอยู่หน้าห้องของเธอและกำลังจะเปิดประตู เสียงฝีเท้าเบาๆข้างหลังทำให้เธอวางมือจากกลอนประตู เธอหันไปมองข้างหลังจองเธอก็พบกับคู่หมั้นของเธอที่พึ่งรับตำแหน่งเป็นกษัตริย์ได้ไม่นาน  แกรนนิตยืนอยู่ตรงทางเดินกลางแสงเทียนที่ส่องสว่าง เขาดูแตกต่างในคืนนี้ห่างเหินขึ้นและมีความเหม่อลอยในดวงตาของเขา เขามองเธอราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง)

แกรนนิต:  (รอยยิ้มบางๆ): “เลสมาร์  ข้านึกว่าจะอดพบหน้าเจ้าก่อนวันรุ่งเสียแล้ว ข้ามีบางสิ่งที่ข้าอยากจะมอบให้เจ้า”

(เลสมาร์ยืนอยู่กับที่ คิดทบทวนคำพูดของตัวเอง ความคิดของเธอพลุ่งพล่าน แต่เธอก็พยักหน้าอย่างสุภาพ และปล่อยให้เขาก้าวเข้ามาหาเธอ เขาถือบางสิ่งที่คลุมด้วยผ้ากำมะหยี่สีดำ)

เลสมาร์:  (ด้วยเสียงนุ่มนวลและสงสัย): มันคืออะไรหรือเพคะ?

แกรนนิต: ของขวัญสำหรับงานบอลพรุ่งนี้  ข้าสั่งให้ช่างตัดเสื้อทำมันขึ้นมาพิเศษให้เจ้าโดยเฉพาะ

(เขาคลี่ผ้ากำมะหยี่ออกเผยให้เห็นชุดเดรส—ชุดเดรสสีแดงเข้ม เนื้อผ้าหรูหราและเต็มไปด้วยลวดลายซับซ้อนที่เปล่งประกายภายใต้แสงเทียน มันสวยงามและดูมีราคาอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เลสมาร์รู้สึกหนักอึ้งในหัวใจเมื่อมองไปที่มัน)

เลสมาร์:  (ขณะสัมผัสเนื้อผ้าด้วยนิ้วมือ): “มันสวยมากเลยเพคะ... แต่ท่านไม่ต้องทำเพื่อข้าขนาดนี้ก็ได้”

แกรนนิต:  (ก้าวเข้าไปใกล้ เสียงของเขาต่ำลง): แต่ข้าอยากทำให้เจ้าดูเด่นที่สุดในงานสำหรับคืนพรุ่งนี้ สำหรับอนาคตของเรา” (ดวงตาของเขาแวววับในแสงไฟจากเทียน มันไม่ใช่สายตาที่เต็มไปด้วยความรักหรือความห่วงใย แต่มันเหมือนเขากำลังทำเครื่องหมายบางอย่างบนตัวเธอ ราวกับเขากำลังครอบครองเธอ)

(เลสมาร์ถอยหลังไปหนึ่งก้าว หัวใจของเธอเต้นแรง ขณะที่ความรู้สึกไม่สบายตัวเริ่มก่อตัวขึ้นในจิตใจ เธอยิ้มบางๆ พยายามปกปิดความรู้สึกไม่สบายใจที่เธอรู้สึก แต่บางสิ่งในสายตาของแกรนนิตทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว)

เลสมาร์:  (พยายามปกปิดอารมณ์ของตัวเอง): “ขอบพระทัยเพคะ ข้าจะใส่มันพรุ่งนี้

(มีช่วงเวลาหนึ่งที่เงียบไป แกรนนิตจ้องมองเธออย่างตั้งใจ ราวกับหวังว่าจะได้อะไรจากเธอมากกว่านี้ เลสมาร์กลั้นหายใจ หวังว่าเขาจะไม่สังเกตเห็นความไม่สบายใจที่เธอไม่สามารถปกปิดได้)

แกรนนิต:  (หลังจากความเงียบงัน เสียงของเขาเบาลง): “ ข้าอยากให้เจ้าดูสง่าที่สุด เมื่อยืนอยู่ข้างๆข้า เพื่อตัวเจ้าและตัวข้า” (คำพูดของเขาลอยอยู่ในอากาศ และเลสมาร์ไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นคำสั่งหรือคำขอ)

(เธอพยักหน้า จิตใจของเธออ้างว้างด้วยความไม่แน่ใจ ในชุดเดรสนี้ เธอฝืนยิ้ม แต่รอยยิ้มของเธอสื่อไปไม่ถึงดวงตาของเธอ)

เลสมาร์:  (พูดเบาๆ กับตัวเองขณะเขาเดินจากไป): “เพื่อตัวของท่านและตัวข้า”

(เมื่อแกรนนิตเดินออกไปตามทางเดิน เลสมาร์ยืนอยู่ที่เดิมในทางเดิน มือของเธอยังคงถือชุดเดรสสีแดงอยู่ ความหนักแน่นของการตัดสินใจของเธอเริ่มกดทับหัวใจของเธอ พรุ่งนี้เป็นวันใหม่—วันที่เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่ความตึงเครียดในใจของเธอยังคงอยู่ เป็นการเตือนใจว่าหนทางข้างหน้านั้นไม่ง่ายเลยสักนิด)

(เลสมาร์วางชุดเดรสลงบนเตียงและมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงจันทร์ทำให้ปราสาทเปล่งประกายสีซีดออกมา ไกลออกไปเธอไท่สามารถได้ยินอะไรเลยนอกจากความเงียบ ทำให้เธอนึกถึงวันวานเมื่อครั้งก่อนที่เธอยังวัยเยาว์ ทุกคราที่จะจัดงานสังสรรค์ขึ้นทุกคนจะร่วมฉลองและยินดีส่งเสียเห่ร้องกันอย่างสนุกสนาน แต่เธอกลับไม่แน่ใจแล้วว่าคนเหล่านั้นจะมีสักหนึ่งคนรึไม่ที่ยังมีลมหายใจอยู่)

(เธอนั่งลงบนขอบเตียง มือของเธอสัมผัสเนื้อผ้าของชุดเดรสอย่างเบาๆ ความรู้สึกที่เธอพยายามจะกลบไว้เริ่มท่วมท้น เธอรู้สึกเหมือนถูกขังอยู่ในกรงทองที่เธอไม่เคยขอ แต่ก็ไม่อาจหลบหนีได้)

เลสมาร์ถูกพลัดพรากจากครอบครับตั้งแต่ยังเล็ก เธอเคยเป็นเจ้าหญิงองค์โตของอาณาจักรข้างเคียง แต่เมื่อถึงยามวิกฤต พ่อของเธอได้ขายเธอให้เป็นสนมหรือบ่าวขององรัชทายาทของอาณาจักรแห่งนี้ ครอบครัวของเธอขายเธออย่างง่ายดายเพื่อรักษาความสัมพันธ์ของทั้งสองอาณาจักร นับเป็นโชคของเธอที่แกรนนิตนั้นรับเธอเป็นคู่หมั้นและให้เกียรติเธอตลอด ตั้งแต่นั้นมาเธอก็เติบโตกับเขาและองค์ชายลำดับที่สองเสมือนครอบครัวจนถึงทุกวันนี้

กาลเวลาผ่านไปเมื่อแกรนนิตได้ครองราชย์ เป็นครั้งแรกที่เธอเริ่มรู้สึกหวาดกลัวเขาหลังจากที่เขาได้ครอบครองอำนาจ เขาก็ได้บุกยกทัพตีอาณาจักรบ้านเกิดเธอและสังหารทุกคนที่มีส่วนรู้เห็นกับข้อตกลงที่ส่งเธอมาขาย เขาได้นำชัยชนะกลับมาและรวมสองแผ่นดินเข้าด้วยกัน เฉลยหนึ่งเดียวที่เขาได้กลับมาก็คือน้องสาวต่างแม่ของเธอ แม้แกรนนิตจะเสนอนางให้เคอร์ริสแต่เขาก็ปฎิเสธ

งานบอลครั้งนี้ที่จะจัดขึ้นในคืนพรุ่งก็เพื่อช่วยให้เคอร์ริสหาคู่ เนื่องจากเขาก็ถึงวัยควรมีแล้ว

เลสมาร์:  (พูดกับตัวเองเบาๆ): “ข้าจะทำได้หรือไม่นพ? ข้าจะสามารถเป็นราชินีที่ทุกคนคาดหวังได้หรือ?”

(เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่ พัดพาความเย็นเข้ามาในห้อง เธอรู้สึกเหมือนถูกกดดันจากทุกทิศทาง ทั้งจากแกรนนิต จากอาณาจักร และจากความคาดหวังของทุกคนรอบตัวเธอ)

(เลสมาร์ล้มตัวลงบนเตียง มองขึ้นไปที่เพดานสูงของห้อง ความคิดของเธอวนเวียนอยู่กับอนาคตที่กำลังจะมาถึง เธอรู้สึกเหมือนกำลังเดินบนเส้นบางๆ ที่อาจจะขาดได้ทุกเมื่อ)

(ในขณะเดียวกัน แกรนนิตยืนอยู่ที่ระเบียงของปราสาท มองออกไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืน)

แกรนนิต:  (พูดกับตัวเองเบาๆ): “พรุ่งนี้... ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป”

(ค่ำคืนนั้น ทั้งปราสาทและผู้คนภายในต่างก็รู้สึกถึงความตึงเครียดที่กำลังก่อตัวขึ้น พรุ่งนี้จะเป็นวันใหม่)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***