บทที่ 3

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังฝนตก แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ของปราสาท กลิ่นน้ำค้างและเสียงนกร้องเบาๆ บนต้นไม้ทำให้บรรยากาศดูสงบและสดชื่น แต่ความรู้สึกหนักอึ้งยังคงลอยอยู่ในอากาศ

เลสมาร์ นั่งอยู่ที่หน้าต่างขนาดใหญ่ที่ประดับประดาอย่างสวยงาม มองออกไปยังสวนกว้างข้างล่าง ของมากมายบนตัวของเธอและเครื่องประดับอยู่บนศีรษะจนหนักอึ้ง แต่กลับรู้สึกเหมือนมีน้ำหนักมหาศาลกดทับ มันเป็นเครื่องเตือนใจถึงชีวิตที่เธอไม่เคยขอ หน้าที่ของคู่หมั้นของขุนนาง

เสียงฝีเท้าเบาๆ ใกล้เข้ามาและมีการเคาะประตู เลสมาร์ไม่ได้ขยับ เธอตกอยู่ในพวังความดิด การเคาะดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ดังขึ้นกว่าเดิม ทำให้เธอสดุ้งและหันไปทางประตูที่เปิดออก

บริสต้า (ด้วยเสียงสดใสและไร้เดียงสาขณะเดินเข้ามาในห้อง): “ท่านพี่! ท่านพี่!” (ดวงตาสีฟ้าสดใสของบริสต้าเป็นประกาย มือเล็กๆ ถือถ้วยชาที่ดูเหมือนจะใหญ่เกินไปสำหรับเธอ) “ข้าเอาชามาให้เพคะ! หวังว่ามันจะอร่อยนะ ข้าพยายามทำให้เหมือนที่ท่านพี่ชอบเลยนะเพคะ”

เลสมาร์หันไปยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับภาพของเด็กหญิงตัวน้อย ความไร้เดียงสาในใบหน้าของบริสต้าขัดแย้งกับความตึงเครียดที่ล้อมรอบตัวเธอ บริสต้าเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง แล้วส่งถ้วยให้เลสมาร์พร้อมกับรอยยิ้มภูมิใจ

เลสมาร์ (รับชามา ด้วยเสียงนุ่มนวล): “ขอบคุณเจ้ามากบริสต้า เจ้านึกถึงข้าเสมอ” (เธอดื่มชา พยายามยิ้มให้เด็กหญิง เพื่อให้กำลังใจ แต่รอยยิ้มไม่ถึงดวงตา)

บริสต้า (นั่งลงข้างๆ ด้วยความตื่นเต้น): “ข้าได้ยินจากคนใช้ว่า จะมีงานเลี้ยงพรุ่งนี้ ท่านพี่เลสมาร์จะใส่ชุดสวยๆเหมือนเจ้าหญิงในนิทานแบบครั้งก่อนหรือไม่เพคะ? ข้าคิดว่ามันสวยมากเลยเพคะ! ท่านพี่ต้องสวยมากจนท่านพี่แกรนนิตขอเต้นรำด้วยแน่เลยเพคะ! ข้าชอบดูท่านพี่เลสมาร์เต้นมากๆ

เลสมาร์หัวเราะเบาๆ กับความตื่นเต้นไร้เดียงสาของบริสต้า แต่รู้สึกเหมือนเห็นร่างของเด็กสาวน้อยตรงหน้าเป็นเธอในวัยเด็ก เสียงนั้นเป็นการสะท้อนจากสิ่งที่เธอเคยรู้สึกในอดีต เธอยิ้มให้กับเด็กหญิงตัวน้อยที่เปล่งประกายด้วยความหวังและความสุขในโลกนี้

เลสมาร์ (ด้วยรอยยิ้มที่แฝงความเศร้า): ข้าคิดว่าพรุ่งนี้คงไม่ได้เต้นรำหรอกบริสต้า ตอนนี้ทุกอย่างมัน...

บริสต้า (เอนหัวไปข้างหนึ่ง ความไร้เดียงสาแสดงออกมาจากการที่เธอไม่เข้าใจ): “ซับซ้อน? แต่ท่านพี่เลสมากำลังจะเป็นราชินี! ทุกคนจะมีความสุขมากๆ แล้วท่านก็จะอยู่ท่สนพี่แกรนนิต!”

รอยยิ้มของเลสมาร์เริ่มหายไปเมื่อบริสต้าพูดถึงแกรนนิต ความคิดที่จะได้เป็นราชินีของเขาตอนนี้ดูเหมือนเป็นสิ่งแปลกประหลาดสำหรับเธอ

เลสมาร์ (ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล): “ใช่แล้วข้าจะเป็นราชินีของเขา... สักวันหนึ่ง” (น้ำเสียงของเธอดังแผ่วเบา และเธอหันไปมองไกลออกไป จิตใจของเธอลอยไปนามสายลม)

บริสต้า (สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในน้ำเสียงของเลสมาร์ แต่ยังคงพยายามทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น): “ท่านพี่จะเป็นราชินีที่ดีที่สุดเลยเพคะ! ข้ารู้ค่ะ! ท่านเก่งและฉลาดและ... และสวยมาก!” (บริสต้ายิ้มกว้าง ดูเหมือนว่าจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นอีกครั้ง)

หัวใจของเลสมาร์บีบแน่นกับคำพูดของบริสต้า และในช่วงสั้นๆ เธอเกือบจะเชื่อในสิ่งที่เด็กหญิงพูด แต่เมื่อนึกถึงความจริงกลับทำให้เธอรู้สึกเย็นวาบเหมือนโดนน้ำสาด ลมเย็นที่พัดผ่านปราสาท

เลสมาร์ (มองลงไปที่บริสต้า น้ำเสียงของเธอแผ่วเบาและไม่แน่ใจ): “เจ้าคิดว่าข้าทำสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่บริสต้า? ที่ผ่านมา..และที่ๆกำลังทำอยู่ นี่มันสิ่งที่ข้าควรทำจริงๆ หรือเปล่า?”

บริสต้า มองขึ้นไปที่เธอด้วยดวงตาที่เชื่อมั่นและไร้เดียงสา

บริสต้า (ด้วยท่าทางจริงจังที่เหมาะสมกับอายุของเธอ): “ถ้าท่านทำมัน ก็ต้องถูกต้องแน่นอนค่ะ! ท่านจะทำให้ทุกคนมีความสุขค่ะ ท่านช่วยทุกคนเสมอ แม้ว่าพวกเขาจะไม่เห็นมัน ท่านใจดีให้กับคนใช้ แล้วท่านพยายามทำสิ่งที่ดีที่สุดเสมอ ข้าคิดว่าไม่เป็นไรค่ะ ข้าไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ท่านดีมากค่ะ”

เลสมาร์มองบริสต้า ใจของเธอบีบแสบเมื่อได้ยินคำพูดที่บริสุทธิ์และยังไม่ได้เห็นความซับซ้อนในโลกใบนี้ของเด็กที่ยังไร้เดียงสา เธออยากจะเชื่อ อยากจะรู้สึกว่าเธอสามารถเป็นราชินีที่แข็งแกร่งที่ทุกคนคาดหวังให้เป็น แต่ก็ไม่ง่ายอย่างนั้น

เลสมาร์ (เบาๆ กับตัวเอง): “ข้าไม่รู้ว่าข้าสามารถเป็นคนนั้นได้อีกหรือเปล่า”

บริสต้า (เข้าใจผิด แต่ว่ายังคงพยายามทำให้เลสมาร์รู้สึกดีขึ้น): “ไม่ต้องห่วงท่านพี่เลสมาร์! ท่านพี่จะเข้าใจเองเพคะ บางทีวันหนึ่ง ท่านจะบอกข้าว่าเป็นอย่างไรบ้างที่ได้เป็นราชินี แล้วข้าจะเข้าใจด้วยค่ะ!” (เธอหัวเราะเบาๆ แต่ก็เป็นเสียงหัวเราะที่ไร้ความกังวล และไม่ได้รับผลกระทบจากความจริงในชีวิตที่ปราสาท)

เลสมาร์ยิ้มอ่อนๆ พยายามผลักความสงสัยออกไป เธอยื่นมือออกไปและขยี้ผมบริสต้าเบาๆ โดยพยามจัดการอารมณ์ของตัวเอง

เลสมาร์ (เบาๆ): “ขอบคุณนะ บริสต้า เจ้าทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้น แม้ว่าข้าจะไม่รู้จะทำยังไง”

บริสต้า (ยิ้มกว้าง เสียงของเธอน่ารักและหวาน): “ข้าจะอยู่ตรงนี้เสมอสำหรับท่านพี่นะคะ ถ้าท่านพี่รู้สึกเศร้า แค่เข้ามาคุยกับข้าเพคะ ข้าจะทำให้ท่านพี่ยิ้มได้อีกครั้งเพคะค่ะ!”

เลสมาร์มองบริสต้าเดินออกจากห้อง ไปพร้อมกับความเชื่อมั่นไร้เดียงสาของเด็กหญิงที่เปล่งประกายในการปิดประตู เธอรู้สึกอบอุ่นในความเชื่อที่บริสุทธิ์ของบริสต้า แต่เมื่อประตูปิดลง คำถามกลับมาหลอกหลอนเธอ—เธอจะสามารถเป็นราชินีที่บริสต้าเชื่อมั่นได้หรือไม่?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***