บทที่ 1

ปุกาศๆจากนักเขียนหน้าใหม่ทิวาคับขอแทรกเวลาก่อนอ่านนิดนึงนะคับ นิยายเรื่องนี่เป็นเหมือน play บทละครที่เป็นสคริปต์ แรงบันดาลในการเขียนสไตล์แบบนี้มาจาก Shakespeare ออริจินอลเรื่องนี้เป็นฉบับอิ้งที่เขียนจบเรียบร้อยแล้วคับ ตัวละครทั้งหมดเป็นผลไม้ทั้งนั้นคับ ลองทายเล่นๆดูว่าคนไหนแทนผลไม้อะไร นักเขียนวางแผนจะเขียนมังงะหลังจากเขียนเรื่องนี้จบ ภาษาไทยยังยึกยือๆพยาามแก้ที่สุดแล้วคับ ค่อยๆแผลไป ฝากเรื่องนี้ด้วยคับ

พระราชวังแห่งเวลโมร่ายืนตระหง่านเหนือผืนแผ่นดิน กำแพงสีดำสนิทของมันเป็นเครื่องเตือนใจถึงอำนาจอันแข็งแกร่งของราชวงศ์และกฎเกณฑ์ที่ถูกกำหนดด้วยกำปั้นเหล็ก ชนชั้นที่หนึ่งปกครองด้วยความหวาดกลัว ชนชั้นที่สองก้มศีรษะด้วยความคับแค้น และชนชั้นที่สามเดือดพล่านไปด้วยโทสะ

ภายในห้องบัลลังก์อันกว้างใหญ่และเย็นยะเยือก เสียงกระซิบของแผนการและการทรยศดังก้องอยู่ในเงามืด อาณาจักรนี้กำลังสั่นคลอน และไม่ว่าใครก็ตามที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ก็ต้องเผชิญกับพายุที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ห้องบัลลังก์

(แกรนนิตเอนกายพิงบัลลังก์หินดำอันสูงส่ง ขาข้างหนึ่งพาดทับอีกข้างอย่างผ่อนคลาย ปลายนิ้วเคาะเบา ๆ กับพนักวางแขน สีหน้าของเขาประดับด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน แววตาสะท้อนความเบื่อหน่ายขณะที่จ้องมองชายผู้คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า แบรน ในขณะที่อีกฟากหนึ่งของห้อง โอรินยืนประจำที่ สายตาเฝ้าสังเกตทุกการเคลื่อนไหว ส่วนชายหนุ่มอีกคน—คุโร—ยืนอยู่ที่มุมห้อง แขนกอดอก สีหน้าไร้อารมณ์ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความคิดที่ซับซ้อน)

แกรนนิต: (ทอดถอนใจเบา ๆ ราวกับหมดความสนใจ) บอกข้ามา แบรน พวกกบฏเป็นอย่างไรบ้าง?

แบรน: (น้ำเสียงเรียบเฉย) ชนชั้นที่สามเริ่มเคลื่อนไหว พวกเขาสะสมอาวุธ พวกเขากระซิบถึงสงคราม

แกรนนิต: (หัวเราะเบา ๆ พลางเอนหลัง) ช่างน่าขัน พวกมันคิดว่าตัวเองมีโอกาสจริง ๆ หรือ?

คุโร: (น้ำเสียงแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย) พวกเขามีโอกาส แกรนนิต และถ้าเราไม่ลงมืออย่างรอบคอบ เราจะได้เห็นเองว่าพวกเขามีมากแค่ไหน

(รอยยิ้มของแกรนนิตเลือนหายไปชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาคมหันไปจับจ้องที่น้องชายของเขา ความเย็นชาในแววตาลึกขึ้นอย่างชัดเจน)

แกรนนิต: (เสียงต่ำและเยือกเย็น) เจ้าเริ่มพูดเหมือนพวกมันขึ้นทุกที

คุโร: (น้ำเสียงมั่นคง ไม่หวั่นไหว) ข้าสงสารอาณาจักรที่กัดกินประชาชนของตัวเอง เจ้าปกครองด้วยความหวาดกลัว แต่ความหวาดกลัวนั้นเปราะบางยิ่งนัก แค่รอยร้าวเล็ก ๆ... มันก็พังได้

(ความเงียบหนักอึ้งปกคลุมทั่วทั้งห้อง บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกขึ้นไปอีกขั้น แบรนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเพลิดเพลินเล็กน้อย ส่วนโอรินขยับตัว รู้สึกถึงแรงกดดันที่เพิ่มขึ้น)

แบรน: (พูดขึ้นเบา ๆ ราวกับจะทำลายความตึงเครียด) ข้าไม่คิดว่ามันจะพังได้ง่ายขนาดนั้น เราปกครองมานานแล้ว และมันก็ยังยืนหยัดอยู่

คุโร: (ไม่สนใจคำพูดของแบรน เสียงของเขาเย็นเยียบกว่าเดิม) พวกเขากำลังจะอดตาย แกรนนิต ชนชั้นที่สามต่อสู้เพราะพวกเขาไม่มีทางเลือก และชนชั้นที่สอง... พวกเขาเฝ้ามอง เฝ้ารอ

แกรนนิต: (หัวเราะหยัน) แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร? คุกเข่าให้พวกมัน? ขอโทษที่เกิดมาสูงส่งกว่าหรือ?

คุโร: (กล่าวหนักแน่น) ฟังพวกเขา หากเจ้ากดพวกเขาไว้ใต้เท้าแบบนี้นานเกินไป วันหนึ่งพวกเขาจะลุกขึ้นมา และเมื่อถึงตอนนั้น—พวกเขาจะไม่หยุด จนกว่าเจ้าจะถูกฉุดลงจากบัลลังก์

(แกรนนิตลุกขึ้นยืนช้า ๆ ร่างสูงโปร่งของเขาเปล่งอำนาจออกมาในทุกการเคลื่อนไหว สายตาของเขาไม่ละไปจากคุโรแม้แต่วินาทีเดียว)

แกรนนิต: (เสียงนุ่ม แต่แฝงอันตราย) เจ้าเปลี่ยนไปนะ น้องชาย

คุโร: (เสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น) บางทีข้าอาจจะเพิ่งมองเห็นสิ่งที่เป็นจริง

(ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน เสียงเพลิงจากคบไฟเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยังเคลื่อนไหว ช่องว่างระหว่างพี่น้องทั้งสองกว้างขึ้นทุกขณะ โอรินขยับตัวอย่างอึดอัด ขณะที่แบรนเพียงยิ้มบาง ๆ สนุกกับความตึงเครียดตรงหน้าแต่รู้ดีว่าไม่ควรแทรกแซง)

แกรนนิต: (กล่าวเสียงเบา ราวกับสนุกกับสถานการณ์นี้) งั้นก็มารอดูกันเถอะ ว่าใครจะเป็นฝ่ายถูก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***